ลำดับตอนที่ #126
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #126 : CHAPTER 117 : ผู้หญิงที่ชื่อเดียร์ (1) (Offline)
ฟ้าว!!
"ตื้อไม่เลิกจริงๆนะ"
ปัง!
เสียงของชายหนุ่มที่ตะโกนลั่นใส่หญิงสาวคนนึงที่กำลังร่วงหล่นจากฟ้านับพันๆฟุตพร้อมกับมีหญิงสาวอีกคนนึงในอ้อมกอด ชายหนุ่มเล็งปืนทำท่าจะยิงหญิงสาวที่เป็นคนลักพาตัวหญิงสาวของเขาไป
แต่ด้วยแรงลมที่กระโชกอย่างรุนแรง บวกกับตัวของหญิงสาวทั้งสองนั้นอยู่ชิดติดกัน มันจึงเป็นไปได้ยากมากที่จะยิงแล้วไม่โดนหญิงสาวอีกคนนึง และในขณะที่ชายหนุ่มกำลังลังเลนั้น หญิงสาวที่ลักพาตัวหญิงสาวของเขาก็ชักปืนลั่นไกใส่ชายหนุ่มเข้าเต็มท้องของเขา
ปัง!
"!!!"
"ชุน!!"
หญิงสาวอีกคนจากทางด้านหลังของชายหนุ่มตะโกนขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มโดนยิงต่อหน้าต่อตาเธอ แรงจากกระสุนผลักร่างของเขาให้กระเด็นไปอีกทาง ชายหนุ่มตอนนี้ด้วยพิษในตัวบวกกับอาการลาดเจ็บนี่ที่โดนยิงเข้าเต็มๆทำให้เขาหมดสติไปโดยที่ยังไม่ทันได้กางร่มชูชีพ
ฟ้าว!!พับๆ!!
"อีก...นิดเดียว"
หญิงสาวผมดำใบหน้าสวยทางด้านหลังเขา รีบพุ่งเข้าไปหาเขา เธอดันตัวเองที่ลอยเคว้งคว้างอยู่บนฟ้าใกล้เขาไปเรื่อยๆ เธอยื่นมือจะไปจับตัวของชายหนุ่ม
แต่แรงลมที่ถีบมาตลอดในขณะที่กำลังร่วงหล่นจากฟ้าอยู่นี้ทำให้เป็นไปได้ยากเหลือเกินที่จะจับตัวชายหนุ่มที่กำลังร่วงหล่นในสภาพหมดสตินี้ เธอต้องจีบจับตัวเขาให้ได้ก่อนที่ร่างของเขาจะตกลงไปยังมหาสมุทรเบื้องล่าง เพราะความแรงและการกระแทกกับผิวน้ำในการตกก็มีความเสี่ยงอยู่ที่จะตายได้
หมับ!
"ได้ตัวแล้ว!"
เดียร์อุทานอย่างดีใจ เมื่อเธอสามารถคว้ามือของชุนได้แล้ว เธอเหลือบมองแอร์โฮสเตสสาวที่ลักพาตัวฮยอนอาไป พวกเธอกำลังร่อนลงลงทะเลอย่างนิ่มนวลพร้อมกับมีเรือสปีดโบทมารับด้วย ทำให้เป็นการยากที่จะตามพวกนั้นไปได้
การช่วยฮยอนอาต้องคิดกันทีหลัง ตอนนี้เธอต้องช่วยชุนและตัวเธอเองให้ได้ก่อน ถึงเธอจะไม่เคยโดดร่ม แต่วิชาแพทย์ของมหาลัยที่เธอเรียนมันมีสอนการโดดร่มอยู่ เอาไว้ใช้ในเวลาการช่วยเหลือผู้ประสบภัยในจุดที่มีเครื่องบินตกตามป่าตามเขาหรือเกาะใหญ่ๆ
เพราะการเดินทางเท้าเข้าไปในป่า มันล่าช้าเกินไปสำหรับการช่วยเหลือผู้ประสบภัย ดังนั้นในยุคสมัยนี้วงการแพทย์จึงมีหลักการเรียนการสอนให้เหล่านักศึกษาแพทย์ได้เรียนวิชาของหน่วยกู้ภัยอีกด้วย
"อะไรกันตัวดึงร่มของชุนมัน...!"
เดียร์มองอย่างตกใจ เมื่อเห็นตัวดึงร่มของชุนขาดพังเละไม่มีชินดี คงน่าจะเป็นเพราะกระสุนที่ขุนโดนยิงมานั้นมันบังเอิญมาโดนจุดนี้ด้วย...
'คงไม่ใช่ว่าแอร์โฮสเตสคนนั้นจงใจหรอกนะ...'
เดียร์รู้สึกกลัวขึ้นมาลึกๆ เพราะถ้าผู้หญิงคนนั้นจงใจ ก็แสดงว่าฝีมือการยิงปืนของเธอน่าจะพอๆกับชุนเลยทีเดียว ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นผู้หญิงคนนั้นก็อันตรายมาก
เดียร์เลิกสนใจเรื่องนั้น เธอกอดชุนไว้พร้อมกับดึงร่มของตัวเอง แต่ถึงร่มจะออกมาแล้วแต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่น่าตกใจ พวกเธอมาถึงระดับผิวทะเลขนาดนี้ตอนไหนกัน เดียร์คิดว่าเพราะเธอไม่ได้ใส่แว่นเหมือนตอนปกติจึงให้สายตาเธอกะพลาดไป
เดียร์รีบประคองกอดร่างของชุนให้ตั้งฉากกับผิวมหาสมุทร เพื่อจะได้ลดพื้นที่ในการกระแทกลง เดียร์รีบกลั้นหายใจและกอดชุนที่มีเลือดไหลออกมาตลอดไว้แน่น
'อย่าตายเชียวนะ...ชุน'
ซูมมม!!!
ก่อนพวกเขาทั้งคู่จะตกลงไปในมหาสมุทร
'หนาวจัง...'
ชุนสติเริ่มเลือนลางลงทุกที...ทุกที เขาตกลงมาในน้ำทะเลร่างของเขากำลังจมลงเรื่อยๆและจะดำดิ่งลงสู่ความมืดมิด ชุนกอดตัวเองเพราะความหนาวเหน็บนี่มันกัดกินร่างกานของเขาจนเย็นวาบไปทั่วเรือนร่าง
ของเหลวสีแดงไหลแพร่ออกมาจากหน้าท้องของเขา มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แต่มัน...
ก็ยังไม่มากเท่าเห็นมณีถูกยิงล้มลงจากการปกป้องเขา ไม่มากเท่าเห็นฮยอนอาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรต้องมาเจอเรื่องน่ากลัวๆแบบนี้ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าฮยอนอาที่แสนไร้เดียงสาของเขาจะรู้สึกหวาดกลัวเพียงแค่ไหนทันทีที่เธอลืมตาตื่นขึ้นมา
ชุนพยายามจะเอื้อมมือเพื่อที่จะพยายามแหวกว่ายไปทิศทางนึงที่มีคลื่นกระทบรุนแรงพอสมควรเข้าใส่ใบหน้าของเขา ทำให้ชุนพอเดาได้ว่าทิศทางนั้นคือทิศที่เรือสปีดโบทลำที่ลักพาตัวฮยอนอาไป
เขาแหวกว่ายอย่างอ่อนแรงตรงไป แต่พิษของบาดแผลที่มันกัดกินมันช่างเจ็บปวดเกินพรรณา รางกับถูกมีดแทงเข้ามาตลอดทุกช่วงจังหวะการเคลื่อนไหวขยับตัวของเขา แถมเขารู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขาหายใจไม่ออก...
นี่หรือว่าจะเป็นพิษที่เขากินเข้าไปเริ่มแสดงอาการออกมาแล้ว...
นี่เขากำลังจะตายจริงๆเหรอเนี่ย...
แถมก่อนตายเขายังอุตส่าเพ้อฝันเห็นถึงผู้หญิงคนนี้อีกนะ เดียร์กำลังดำน้ำลงมาว่ายตรงมาหาเขา เธอจับมือของเขา มืออันแสนอ่อนนุมของเธอทั้งๆที่ทะเลแห่งนี้มันหนาวเย็นจัดขนาดนี้ มือคู่นี้ก็ยังสามารถแสดงให้เห็นถึงความอบอุ่นได้อีกนะ
'ช่างเป็นฝันที่เกินจริงจริงๆ...'
ชุนหลับตาลง...ในที่สุด
"อือ..."
เสียงของชายหนุ่มที่เพิ่งรู้สึกตัวจากการนิทราเป็นเวลานาน ชายหนุ่มมองไปรอบๆก็พบว่าตอนนี้เขาอยํ่ในห้องห้องนึงของตึกร้างเก่าๆที่มืดมิด มีเพียงแสงจากกองเพลิงข้างหน้าเพียงเท่านั้นที่ทำให้ทัศนวิสัยของเขาชัดเจนขึ้นมาได้
"นี่เรายัง...ไม่ตายหรอกเหรอ"
ชุนค่อยๆนำมือทั้งสองขึ้นมาดู พบว่านี่เป็นมือของเขาจริงๆและเขาสามารถสัมผัสกับสิ่งรอบๆได้ แสดงว่านี่ไม่ใช่ความฝันหรือบนสวรรค์ แต่นี่คือความจริงบนโลกจริง
ทำไมเขายังไม่ตายนี่คือคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขา เขาจำได้ว่าเขาตกทะเลในสภาพที่ทั้งติดพิษและมีบาดแผลจากการถูกยิง แถมมิหนำซ้ำยังตกลงทะเลที่มีอุณหภูมิที่เย็นเฉียบขนาดนั้น มันจึงอปลกมากที่เขายังรอดอยู่...
"นี่มัน..."
ชุนมองดูตัวเองที่ตอนนี้มีผ้าพันแผลพันอยู่บริเวณจุดหน้าท้องที่เขาถูกยิง และตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ที่ฟูกเก่าๆ และมีผ้าห่มห่มตัวเขาไว้อยู่แสดงว่าเขาถูกใครบางคนช่วยชีวิตไว้จริงๆสินะ
"ตื่นแล้วเหรอ...ชุน"
"!!!"
ชุนสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวคนนึง ซึ่งที่น่าตกใจคือมันใกล้มากราวกับว่าริมฝีปากของเธออยู่ตรงใบหูของเขาเลย...
ซึ่งนั่นมันก็จริง...
ชุนเพิ่งรู้สึกตัวว่ามีแขนบางนุ่มสองแขนกำลังโอบกอดร่างกายที่หยาบกร้านของเขาอยู่ ผิวที่แขนของเธอทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่ผิวของเธอที่แพร่ผ่านมาสู้ผิวกายของเขา แต่ที่หนักกว่านั้นที่ด้านหลังของเขาเองเขาก็รู้สึกถึงร่างกายอันบอบบางกำลังแนบชิดกับแผ่นหลังของเขาอยู่ หน้าอกอันอวบอิ่มนั่นและผิวของเนินหน้าท้องและใบหน้าของเธอกำลังสัมผัสกับแผ่นหลังของเขา
ซึ่งผิวกายอันแสนนิ่มและกลิ่นที่ชวนหอมของผิวกายเธอนั้น ทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่นของอุณหภูมิจากผิวกายของเธอที่แพร่ผ่านเข้ามาสู่ผิวกายของเขา เขาจำได้ว่าตอนที่เขาถูกยิงมีเสียงหญิงสาวคนนึงเรียกเขาขึ้นจากทางด้านหลัง...
ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นแค่เพียงฝัน แต่ใครจะรู้ว่ามันคือความจริง หญิงสาวคนนั้นถึงกับโดดลงจากเครื่องบินลงมาช่วยเขา...แถมตอนนี้เธอยังยอมเปลือยกายโดยไร้สิ่งปิดบังมากอดเขาไว้
เขาพอรู้ว่าเหตุใดเธอจึงทำแบบนั้น เพราะอุณหภูมิร่างกายของเขาจากการตกลงทะเลอันแสนเย็นนั่น จึงต้องการอุณหภูมิสูงๆเพื่อยับยั้งความหนาวเย็นนี่ มิเช่นนั้นเขาอาจจะตายได้เลยทีเดียว
"เดียร์..."
"อย่า...อย่าเพิ่งหันมาตอนนี้นะ รอฉันบอกให้หันมาได้ก่อนเธอจึงจะสามารถหันมาหาฉันได้ ส่วนตอนนี้เธอช่วยนอนอยู่นิ่งๆซักพักก่อนเถอะนะ"
เสียงเล็กๆหวานใส บอกราวกับกระซิบข้างหูของผม ถ้าชุนหันไปเห็นละก็ จะรู้ได้ทันทีว่าเดียร์นั้นใน ตอนนี้มีใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะความเขินอายในการเปลือยกายนี่ ซึ่งแม้แต่พ่อแม่ของเธอหรือคนในครอบครัวก็ไม่มีใครเคยได้เห็นใบหน้าด้านนี้ของเธอเลยทีเดียว
"ขอโทษนะชุน...ตอนที่ฉันช่วยเธอคลื่นในตอนนั้นมันแรงมาก จนซัดฉันกับเธอไปอีกฟากของสนามบิน...
...จนมาติดที่ชายฝั่งของสลับแห่งหนึ่งซึ่งที่นี่มีเป็นเมืองที่รกร้างมีเพียงแต่คนจรจัดเท่านั้น ฉันเลยไม่สามารถหาหมอดีๆมารักษาเธอได้...ฉันขอโทษนะ"
เดียร์กล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ในสภาพที่ยังกอดชุนในสภาพไร้สิ่งปกปิดดังเดิม...
"เธอจะขอโทษทำไม ฉันสิควรขอโทษเธอถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เธอคงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ แถมฉันยัง...ไม่สามารถปกป้องฮยอนอาเพื่อนของเธอได้อีกด้วย"
ชุนกล่าวด้วยนำ้เสียงที่ชัดเจนว่าคนผิดคือเขาไม่ใช่เธอ ก่อนชุนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้ารู้สึกกังวล เมื่อนึกถึงใบหน้าของฮยอนอา ตอนนี้เธอนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะขอให้เธอปลอดภัยด้วยเถอะ ขอให้มณีไม่เป็นอะไรด้วยเถอะนี่คือสิ่งที่ชุนอยากให้เป็นมากที่สุดในตอนนี้...
"............"
เดียร์ที่ได้ยินชุนกล่าวโทษตัวเอง เธอก็ก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไรออกมาต่อ
".........."
ชุนที่รอฟังพอเห็นว่าเดียร์ไม่คิดจะพูดอะไร เขาจึงกลัวว่าบรรยากาศจะเงียบจนอึดอัดจึงหาเรื่องพูดคุยกับเธอ เขาเหลือบมองเห็นมีดเล่มเล็กเล่มนึงที่อยู่ข้างกองไฟจึงเข้าใจแล้วว่าเธอเอากระสุนออกและรักษาบาดแผลของเขาได้ยังไง
แต่เรื่องที่เขาสงสัยแล้วพิษละ?
ทำไมเขาถึงยังไม่ตายเพราะพิษ?
"สมเป็นนักศึกษาแพทย์เลยนะ รู้จักการรักษาแบบนี้ด้วย เอามีดเล่มเล็กจากชูชีพที่มีเอาไว้ตัดเชือกชูชีพยาสเกิดความขัดข้องมาผ่ากระสุนออก แล้วใช้มีดเล่มเดิมไปแช่เปลวไฟให้มีดร้อนแล้วนำมาสมานแผลแล้วห้ามเลือดด้วยน่ะ...
...แล้วเรื่องพิษในตัวฉันละเธอทำได้ยังไง?"
ชุนกล่าวถามกับหญิงสาวที่นอนกอดเขาจากทางด้านหลัง โดยไร้สิ่งปิดบังที่จริงเขาเองก็ไม่มีเสื้อผ้าเช่นกัน แสดงว่าเดียร์คงเห็นสภาพเปลือยของเขาแล้ว นี่ถ้าฮยอนอามาเห็นเขาและเดียร์ที่กำลังโป๊อยู่กอดกันแบบนี้รับรองว่าบ้านแตกแน่นอน
"นี่เธอคงไม่คิดว่าฉันจะบ้า...โดดตามเธอลงมาช่วยเธอโดยไม่เอาวัคซีนรักษาพิษของเธอ ที่เธอทิ้งไว้ให้บอร์ดี้การ์ดลงมาด้วยหรอกนะ"
เดียร์ตอบข้อสงสัยของชุน ชุนก็เข้าใจทันที...
ชุนยิ้มอย่างอ่อนโยน หัวใจของเขาครั้งนี้เต้นมากกว่าครั้งไหนๆ ทั้งๆที่เขามีแฟนอยู่แล้ว แถมแฟนของเขาก็กำลังตกอยู่ในอันตรายมันทำให้เขารู้สึกผิดจริงๆที่รู้สึกแบบนี้ทุกครั้งเวลาอยู่กับเดียร์
ชุนค่อยนำมือลงมาจับมือเล็กๆของเดียร์ พร้อมกุมมือเล็กๆนั่นไว้อย่างแผ่วเบา...
"ขอบคุณนะ...เดียร์"
"........."
เดียร์หน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยทันทีที่รู้สึกถึงความอบอุ่นจากมืออันแสนใหญ่ของเขาที่กอบกุมมือของเธอ เธอก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิดว่าเธอนั้นควรทำยังไงต่อกับสถานการณ์นี้ดี เธอพอรู้ว่าความรู้สึกของชุนที่มีให้เธอนั้นไม่ใช่เพื่อนของแฟน
แต่เป็นความรู้สึกรักฉันท์ชายหญิง...มิหนำซ้ำ...
ความรู้สึกที่เขามีให้เธอมาก่อนที่เขาจะคบกับฮยอนอาเสียด้วยซ้ำ เธอนั้นรู้ถึงความรู้สึกของชุน แต่ว่าเรื่องระหว่างเธอกับเขานั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะนอกจากเธอจะไม่สามารถรักชุนได้เนื่องจากชุนเป็นแฟนกับฮยอนอาซึ่งเป็นเพื่อนของเธอแล้ว...
อีกสาเหตุนึงคือ...เธอคงไม่สามารถหาความสุขจากความรักนี่ได้...
...ถ้าน้องสาวของเธอยังอยู่ในสภาพที่แสนทุกข์ทรมาณนั่นไม่สามารถรับรู้เกี่ยวกับโลกภายนอกได้ นั่นนับจัดเป็นความทุกข์ทรมานอย่างที่สุดแล้ว
"ดูถ้าเธอจะรู้สึกดีขึ้นแล้วนะ...ฉันขอไปแต่งตัวก่อน"
"........."
เดียร์ดึงมืออออกมาจากมือของชุน ก่อนจะเดินตรงออกไปที่เสื้อผ้าของเธอที่ตากผึ่งไฟอีกด้านนึงไว้ ชุนพอรู้ว่าเธอนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ชุนตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งโดยหันหลังไม่มองเธอที่กำลังแต่งตัวอยู่
ก่อนจะตัดสินใจพูดคำๆนึงออกมา...
"ฉันรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่ควรพูดออกมา..."
".........."
เดียร์ที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จพอดี หันมามองเขาเมื่อเห็นเขาเหมือนอยากจะบอกอะไรกับเธอ
"...เพราะตอนนี้ฉันแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย...มันจึงทำให้ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉัน...
เธอช่วยบอก...ฉันได้ไหมว่าอะไร...
...ที่เธอกับมณีกำลังปิดบังฉันไว้อยู่..."
ปล.บอกตรงหัวร้อนมากครับ ตอนนี้แต่งเสร็จแต่บ่ายโมงแล้ว แต่ดันไปกดผิดไปคัดลอกงานเก่ามาทับงานนี้ทำให้ที่แต่งมาของตอนนี้หายหมดเลยไอ้บ้าเอ๊ย! รู้มั้ยการแต่งตอนเดิมซ้ำๆมันยากแค่ไหนเพราะอรรถรสอารมณ์มันหายไปกับตอนแรกแล้ววว!!
ปล.1 ส่วนตัวนะครับผมเกลียดนางเอกประเภทเดียร์มาก คือดูไม่ออกว่าคิดยังไงกับพระเอก เป็นพวกแบบว่าความจริงอยู่ในใจไม่ยอมพูดออกมา (ไม่ใช่ป่กไม่ตรงกับใจนะ)
ปล.2 ผมชอบประเภทฮยอนอามากกว่า คิดอะไรพูดไปแบบนั้น+ความใสซื้อ แต่หลักๆคนแบบฮยอนอาจะเป็นภาระให้พระเอกเรา
ปล.3 ส่วนมณีเป็นพวกแสดงออกทางการกระทำ ไม่บอกออกมามาเป็นคำพูด
ปล.4 มีล่านี่ซึนเดเระครับแบบสุดๆ ต่างกับเดียร์ตรงที่เธอพูดตรงข้ามกับสิ่งที่คิดในใจที่เป็นความจริง แต่เดียร์จะไม่พูดความจริงออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดคำตรงข้าม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น