The Lost Zero Online : มหาสงครามราชันข้ามฟ้า

ลำดับตอนที่ #110 : CHAPTER 102 : อาลีเซีย vs ซินเซ 2

CHAPTER 102 : อาลีเซีย vs ซินเซ 2

โลกจริง...

ประเทศไทย

กรุงเทพมหานคร

ณ  คฤหาสถ์ตระกูลรัษฎีการ์ (หน้าประตูทางเข้าใหญ่)

เวลา 3 : 11 AM

ตึก  ตึก

"ที่นี่สินะ..."

ท่ามกลางความมืดตรงซอยถนนแห่งหนึ่งได้มีหญิงสาวผมดำยาวประไหล่หน้าตาน่ารักราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีชมพูอ่อนแขนสั้น กางเกงยีนขาสั้นพร้อมสะพายถุงที่ใส่ดาบไม้มาด้วย

ตอนนี้เธอมายืนอยู่หน้าประตูรั้วอะลูมิเนียมขนาดใหญ่ทางเข้าคฤหาสถ์โอ่อ่าสไตล์โปรตุเกษหลังนึง เธอมองทึ่งกับความหรูหราของมันเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองปุ่มออดเรียกคนในบ้าน

"เอาละ"

หญิงสาวตัดสินใจเอื้อมไปกดมัน...แต่ก็โดนเสียงใครคนนึงดังขึ้นขัดมาซะก่อน

"อย่าไปกดมันเชียวนะ"

"เอ้ะ?!"

เสียงหญิงสาวคนนึงดังขึ้นหลังประตูรั้วเหล็กนี่ก่อนร่างของเธอคนนั้นจะปรากฎตัวขึ้นมา เธอเป็นหญิงสาววัยน่าจะมากกว่าเธอเล็กน้อยมีผมยาวประไหล่สีน้ำตาลดวงตาสีน้ำตาลแก่คมกริบ เป็นคนที่สวยมากเธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวแขนสั้นสวมกางเกงวอร์มสีเทา

เธอคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน...เธอคือมณีเมดสุดเย็นชาของชุนนั่นเอง

"คุณมณี! อ้ะ!หรือว่าที่นี่คือบ้านของชุนเหรอคะ?!!"

เดียร์อุทานขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใครแล้วจากนั้นเธอก็เดาได้ทันทีว่าคฤหาสถ์แสนใหญ่โตนี่เป็นคฤหาสถ์ของใคร

"อ่า...ก็อย่างที่เธอเข้าใจนั่นแหละ...แล้วก็ช่วยเงียบๆหน่อยนี่มันกี่โมงกี่ยามละ" 

มณีเอ่ยหน้าตายขึ้นพลางมองอกของเธอที่ถูกยิงข้างที่เป็นหัวใจ ตอนนั้นมณีได้ติดเครื่องดักฟังไว้ที่ตัวหมอเมฆ ทำให้เธอรู้เรื่องเล่าอดีตเกี่ยวกับเดียร์และรู้ถึงสาเหตุที่เธอรอดมาได้

"อ้ะ! ขอโทษทีจ้ะแฮะๆ"

"....เข้ามาข้างในก่อน พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน"

มณีมองท่าทางไร้เดียงสายของเธอเล็กน้อย ก่อนจะเมินแล้วเปิดประตูให้เธอเข้ามา เดียร์ก็ท่าทางเกร็งๆเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินตามไป

"ต่อจากนี้ไปเธอต้องนอนที่นี่นะ" 

 แต่ระหว่างทางเดินผ่านน้ำพุใจกลางคฤหาสถ์ มณีก็พูดขึ้นมาและสิ่งที่เธอพูดถึงกับทำให้เดียร์เบิกตาโพลงทีเดียว

"เอ๋!เดี๋ยวก่อนค่ะ ทำไมฉันต้องมานอนที่นี่ด้วยละคะ!" 

เดียร์โวยวายขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงเล็กน้อยเพราะนี่ถือว่าเป็นการนอนบ้านเดียวกับชุนน่ะสิ ผู้หญิงมานอนบ้านผู้ชายที่รู้จักกันไม่นานแบบนี้มันจะ...ดูไม่ดีเอาได้

"หรือนี่เธอคิดจะกลับไป...ให้พวกโจรกลุ่มใหม่มาฆ่าเธออีกรึไง"

มณีหยุดเดินแล้วหันมามองเดียร์ด้วยสายตาเย็นชา เดียร์ได้ยินดังนั้นก็ตกใจก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับสิ่งที่เธอพูด 

"ออ...คุณมณีสินะที่ไปเจอตัวฉันที่บ้าน มิน่าว่าทำไมพี่เมฆถึงไม่รู้ว่าใครทำร้ายฉันเพราะคนที่พาฉันมาโรงพยาบาลคือคุณไม่ใช่พี่เมฆนี่เอง"

เดียร์เอามือจับคางพร้อมคิดอะไรเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มเข้าใจได้ถึงเรื่องที่สงสัยอยู่ว่าที่มาที่ไปมันเป็นยังไง

" แต่เรื่องโจรกลุ่มใหม่ที่คุณพูดถึงหมายความว่ายังไง?แล้วกลุ่มสี่คนที่มาทำร้ายฉันละ?พวกเขาโดนจับหมดแล้วเหรอ?"

เดียร์เงยหน้าขึ้นถามมณีอย่างสงสัย มณีฟังดังนั้นก็นำมือกุมขมับเบาๆโดยหันหลังไม่ให้เดียร์เห็น

'เผลอพูดมากออกไปซะได้...เฮ้อ...แต่จะกลุ่มคนร้ายที่ทำร้ายผู้หญิงคนนี้จะเกี่ยวข้องกับองค์กรนั้นรึเปล่าก็ช่าง ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำมีเพียงแค่สืบหาจุดประสงค์ของพวกนั้นว่าทำไมถึงมาหมายจะฆ่าผู้หญิงคนนี้'

มณีนึกในใจด้วยสีหน้าซีเรียส...

"เปล่าฉันแค่หมายถึง...เอ่อ มันเป็นคำสั่งของคุณชุนน่ะ พอเขารู้ว่าเธออยู่คนเดียวแล้วเกิดเรื่องนี้ขึ้นจึงสั่งฉันให้พาเธอมาอยู่ที่นี่เพื่อความปลอดภัยไว้ก่อน ส่วนของสัมภาระของเธอพวกเราก็ย้ายมานี่หมดแล้วละ"

มณีเอาชุนมาอ้างด้วยใบหน้า...ตายสนิท

"เอ๋!!! พวกคุณทำแบบนี้มันถือว่าบุกรุกโดยไม่ได้รับอนุญาตินะคะเนี่ย!!อีกอย่างบ้านหลังนั้น โรงฝึกที่นั่นมันสำคัญกับฉันมากนะคะ ฉันทิ้งที่นั่นไปไม่ได้หรอกค่ะ...!"

เดียร์ที่กำลังโวยวายอยู่ก็เงียบชะงักเพราะมณีเอามือทำท่าบอกให้เธอเงียบ ก่อนจะชี้ไปยังทิศทางหน้าประตูบ้านที่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนไหวอยู่

ครืน....

"สัมภาระที่ฉันพูดถึงนอกจากเครื่องเรือนสิ่งของแล้ว สิ่งที่เธอบอกว่าสำคัญนั่นก็ด้วยแหละ"

มณีพูดอธิบายหน้าตาย ขณะเดียร์กำลังเบิกตาโพลงอ้าปากค้างมองอะไรบางอย่างขนาดใหญ่ลอยอยู่ตรงหน้าเธอ มันถูกยกโดยรถเครนของยุคนี้

ใช่...รถเครน 2 คันนั่นกำลังยกบ้านเดียร์กับโรงฝึกของเธอ...

ตึง!...ตึง!

"โอเคนี่ค่าจ้างพวกนาย"

"ขอบคุณมากครับ แล้ววันหลังใช้บริการอีกนะครับ เอาพวกเราเลิกงานได้!"

บรืน~!

รถเครนของพวกเขาวางบ้านกับโรงฝึกเดียร์ไว้ตรงด้านหลังของคฤหาสถ์แบะติดกับกำแพงรั้วหลังคฤหาสถ์ มิหน้ำซ้ำทางเข้าหน้าบ้านเธอก็ติดกับสระว่ายน้ำและสวนดอกไม้อีกด้วย พอเสร็จมณีก็จ่ายตังให้พวกคนงานพร้อมกับมองเดียร์ที่ยังคงมองตาค้างเล็กน้อย

ก่อนจะแค่นเสียงเบาๆ และทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ขึ้นมาก็เข้าไปกระซิบข้างหูเดียร์ที่ยังช๊อคอยู่เบาๆ

'จะว่าเพื่อนสาวชาวเกาหลีของเธอก็อยู่ที่นี่ด้วยนะ...'

"เอ้ะ?!"

มณีพูดแค่นั้นก็เดินจากไปและเข้าไปในคฤหาสถ์พร้อมหาวเล็กน้อย ปล่อยให้หญิงสาวผมดำมองตามอย่างงุนงง

"หมายถึงฮยอนอางั้นเหรอ?แล้วทำไมฮยอนอาถึงมาอยู่บ้านชุนได้ละ?"

โลกเกมส์ปัจจุบัน....

เพี้ยวว!!!ตูมมม!!!

ใจกลางป่าดงดิบแสนหนาทึบที่เต็มไปด้วยหมอกสีหม่นปกคลุมกระจายไปทั่ว ได้มีลำแสงสีขาวที่พุ่งออกมาจากปลายแหลมของคมหอกสีเงินราวกับกระสุน พร้อมกับพลังทำลายที่ทะลุต้นไม้ต้นใหญ่จนเป็นรูกลวง

"ชิ!นี่ก็ตัวปลอมงั้นเรอะ!"

หญิงสาวหน้าสวยผมดำรวบเป็นปมนัยน์ตากลมโตสีมรกต ในชุดเดรสสีชมพูที่เปื้อนไปด้วยคราบโคลนได้ขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่ชอบใจ เมื่อเห็นร่างหญิงสาวผมม่วงที่โดนลำแสงคมหอกของเธอเข้าไปสลายกลายเป็นละอองซึ่งบ่งบอกได้ว่าไม่ใช่ตัวตนจริงๆ

"คิ คิ เจ้านี่น่าเบื่อจริงๆเลยนะ หัดใช้สมองหน่อยสิเจ้าหญิงไม่ใช่แค่ใช้แต่แรงวัวแรงควายนะ"

"หนอยยัยนี่!!"

ตูมมม!!!

อาลีเซียสบถขึ้นก่อนจะแทงหอกกลับไปด้านหลังที่ซินเซเผยร่างมาอีกร่าง แต่ผลก็คือเหมือนเดิม ร่างนั้นยังคงสลายหายไปและโผล่มาอีกที่หนึ่งอีก

"เฮ้อ...เจ้านี่น่าเบื่อจริงนะ งั้นเลิกเล่นกันแค่นี้ละกัน"

"เอ้ะ!?"

ฟุบๆๆๆ!!

"ฮึ้ย!"

สิ้นสุดเสียงของซินเซเถาวัลย์ของต้นไม้ของป่าโดยรอบก็พุ่งเข้ามาเพื่อรัดร่างของอาลีเซีย อาลีเซียก็รีบใช้หอกของเธอกวัดแกว่งทำลายเถาวัลย์พวกนั้นพร้อมทะยานถอยร่นอย่างยากลำบาก

"ดื้อด้านจริงนะ"

"!!!"

ฉัวะ!!!

"กรี๊ดด!!!"

ซินเซเห็นอาลีเซียยังดิ้นรนก็วาร์ปโผล่เข้ามาที่ด้านหลังเธอ ก่อนจะเอามีดสั้นฟันเข้ากลางหลังเธอที่ยังไม่ทันตั้งตัวเต็มๆ อาลีเซียก็ร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างของเธอลอยเข้าไปในระยะของเถาวัลย์

หมับ!ฟุบ!!

จากนั้นเถาวัลย์ก็เข้าไปรัดขาของเธอ แต่ก่อนที่ร่างของอาลีเซียจะโดนรัดทั่วร่างนั้น...

"ชักจะได้ใจมากไปแล้วนะ! คิดว่าฉันมีพลังแค่นี้รึไง...คมหอก "

"หือ?"

แว้บบบ!!!!

อาลีเซียแหกปากตะโกนขึ้นก่อนจะยกหอกของเธอขึ้นพร้อมกับแสงสว่างวาบขึ้นชวนแสบตาที่ปลายหอก ก่อนเธอจะตั้งท่าเหมือนจะปาหอกออกไป ทันใดนั้นก็ปรากฎหอกสีขาวจำนวนมากส่องประกายบนท้องฟ้านับร้อย...

"ฝนดาวตก (Meteor shining)!!!"

และสิ้นสุดคำสั่งเสียงของอาลีเซีย หอกแสงจำนวนมากก็พุ่งตกลงมาถล่มลงใส่เถาวัลยน์นับพันสายที่จะเข้ามารัดเธอ แต่ทว่าความรุนแรงของพลังทำลายล้างของท่าของอาลีเซียมันมากในระดับทำลายผืนป่าแล้ว

"ยัยบ้านี่แค่ทำลายเถาวัลย์ต้องทำขนาดนี้เลยเหรออ!!!"

ซินเซตะโกนอุทานอย่างตกใจก่อนจะรีบทะยานหนีหลบรัศมีของพลังทำลายล้างนั้น...

บรึ้มมมม!!!!

ทันใดที่หอกทุ่มเล่มพุ่งลงสัมผัสกับพื้นดิน ก็เกิดแสงสว่างวาบกระจายออกมาทุกสิ่งที่สัมผัสกับแสงนั้นต่างสลายไปในทันที ทั้งเถาวัลย์ ต้นไม้ อสูรรวมไปถึงผืนป่าด้วย...

ฟู่ว....

"ไม่คิดว่า...ท่าที่ยัยเบลเลี่ยนสอนจะมีอนุภาพขนาดนี้เลยนะเนี่ย แต่เล่นเอาเราหมดแรงเสียพลังไปเยอะเลยแฮะ"

อาลีเซียยืนมองอย่างอึ้งๆใจกลางหลุมที่ดูเหมือนอุกบาตตก รอบๆตัวเธอในระยะหลายร้อยตารางเมตรทุกสรรพสิ่งโดนลบล้างออกไปจนหมด

ตึก ตึก

"......"

อาลีเซียมองเห็นร่างนึงที่นอนฟุบในสภาพบาดเจ็บพอสมควร ร่างนั้นพยายามจะคลานออกห่างจากจุดที่เธอยืนอยู่ไปเรื่อยๆ เธอมองเล็กน้อยพร้อมคลี่ยิ้มชั่วร้ายก่อนจะเดินไปที่ร่างนั้น

"หึ หึ ไงล่ายัยอสรพิษโดนแบบนี้เข้าเป็นไงละ ถ้าโดนการโจมตีที่กินพื้นที่ขนาดนี้ยังไงก็ต้องโดนร่างจริงของเธอแน่ๆ แถมเป็นโอกาสดีที่ฉันได้ลองทักษะรวมถึงพลังใหม่ด้วย"

อาลีเซียหัวเราะร่วนอย่างได้ใจ เมื่อเห็นสภาพของซินเซ อสรพิษสาวผมม่วงที่ตอนนี้เกราะสีทองที่เธอภาคภูมิใจแตกร้าวพร้อมทั้งแผลที่มีเลือดออกหลายแห่ง

ฟุบ!

"นี่เธอมีพลังถึงระดับนี้ตั้งแต่เมื่อไร..."

"?!"

ในขณะที่อาลีเซียกำลังคุยโวข่มซินเซอยู่นั้น ก็มีร่างหญิงสาวร่างนึงทะยานเข้ามาพร้อมแบกอะไรมาด้วย เธอสวมอยู่ในชุดเมดผมสั้นบ๊อบสีฟ้าอ่อนสไลด์สีเขียวและชมพูอ่อนเธอคือออโรร่านั่นเอง และบางอย่างที่เธอแบกมาคือร่างของเดียรินี่ที่กลายเป็นหิน

"อ้าว! ออโรร่าเธอหายไปไหนมาเนี่ย...แล้วนั่นยัยซามูไรนี่ทำไมกลายเป็นหินแบบนั้นละ!!"

อาลีเซียพอเห็นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นออโรร่าที่หายไปพักนึงก็ยิ้มทักทายอย่างร่าเริง เพราะตัวเองพึ่งจัดการกับหนึ่งใน 3 ลูกน้องของเมดูซ่าได้ ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นสภาพของเดียรินี่

"โดนเมดูซ่าเล่นงานเอาน่ะ จะคืนสภาพเดิมให้เธอได้ต้องจัดการเม..."

"เป็นอะไรไปเหรอออโรร่า ทำไมอยู่ๆก็เงียบละ?"

อาลีเซียถามขึ้นเมื่อเห็นออโรร่ามองจ้องไปที่ป่า...

"ฉันคิดไว้แล้วว่าหมอกของป่านี่ไม่ธรรมดาจริงๆด้วย"

"เอ๋?หมอกนี่มันทำไมเหรอ?" อาลีเซียถามขึ้นอย่างสงสัย

"จากที่ฟังจากปากของนักโบราณคดีหญิงนั้นบอกว่าหมอกนี่จะทำให้คนที่เข้าไปในป่าหลงจนหาทางออก ออกมาไม่ได้ แต่ผลของหมอกนี่ไม่ได้มีแค่นั้น..."

ออโรร่าพูดค้างไว้แค่นั้น ก่อนจะมองไปที่ซินเซที่นอนขยับไปไหนไม่ได้ ก่อนหน้านี้ออโรร่าเห็นพวกอาลีเซียกำลังสู้กันเธอก็กะจะไปช่วยอยู่เหมือนกัน แต่เธอพอเห็นความสามารถร่างปลอมของซินเซเธอยังไม่กล้าออกไปเพราะความสามารถที่แสนพิศวงนั้นขืนออกไปจะเป็นภาระของอาลีเซียเปล่าๆ

และอีกอย่างกลัวเดียรินี่ที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้จะโดนลูกหลงไปด้วย...

เธอจึงมองแล้ววิเคราะห์ความสามารถของซินเซ ความสามารถของเธอแตกต่างจากการแยกร่างหรือร่างแยกจากลักษณะมันน่าจะเป็นภาพลวงตาซะมากกว่า

และพอคิดถึงจุดนี้จากหลักวิทยาศาสตร์การจะเกิดภาพหลอนต้องเป็นผลมาจากสภาพแวดล้อมภายนอกที่มากระทำกับร่างกายของตัวเรา หรือในทางอื่นก็เกิดจากยาพิษ

ในตอนแรกออโรร่าก็คิดว่ามีดของซินเซที่ฟันเข้ากลางหลังอาลีเซียอาจมีพิษติดที่มีด แต่เธอต้องตัดข้อนี้เพราะดูจากก่อนหน้านั้นตอนที่อาลีเซียยังไม่โดนทำร้าย แต่เธอก็ยังโดนผลของภาพลวงตารวมถึงตัวเธอเองด้วย

เมื่อคิดถึงข้อนี้ข้อสันนิษฐานสุดท้ายก็คือ 'สภาพแวดล้อม'

และที่ติดใจเธอมากที่สุดก็คือ...หมอกของป่านี่มันต้องมีพิษหลอนประสาทกระจายภายใต้หมอกเป็นแน่ และมันก็จริงอย่างที่เธอคิดเมื่ออาลีเซียได้โชว์ผลลัพธ์ให้ดู

ตอนเธอทำลายป่าหมอกบริเวณนั้นก็ได้หายไป ทำให้เห็นร่างจริงของซินเซและทำให้รู้อีกด้วยว่าหมอกนี่เกิดจากต้นไม้ของป่าดงดิบพวกนี้

"โห...ออโรร่าเธอรู้ได้ขนาดนั้นเลยเหรอสุดยอดเลย" อาลีเซียกล่าวชื่นชมอย่างอึ้งๆ

"ก็ฉันไม่ได้ดีแต่บ้าพลังแบบเธอละนะ..." 

ออโรร่าหันไปจิกหน้าตายใส่อาลีเซีย อาลีเซียฟังดังนั้นก็เหมือนโดนแทงใจดำจนหน้าหงอยไปใจจริงเธอก็อยากด่าสวนกลับแต่รู้ไม่ชนะเลยยอมเงียบ

"แต่ที่ฉันสงสัยทำไมต้องสร้างป่านี้ขึ้น ใช่ว่าจะมีคนหลงมาเกาะนี้นี่นาเพราะที่นี่กางอาณาเขตพิเศษไว้ทั่งพื้นที่มหาสมุทรในระยะหลายกิโลเมตรเลยนี่..."

ออโรร่าพูดพลางเหลือบหน้าตายมองไปที่ซินเซอย่างต้องการคำตอบ

"........"

ซินเซที่เงียบฟังมานานก็เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าโกรธแค้น ก่อนจะพึมพำขึ้นมาว่า....

"พวกแกทำร้ายแรงเข้าแล้ว...."

ปล.ตัดยาวๆไปฝั่งชุนตอนหน้าจ้า

ปล.1 อย่าลืมคอมเม้น โหวต แชร์น้ะจ้ะ