ALIVE or DEAD

ลำดับตอนที่ #54 : บทที่ 53 ความรู้สึกของขวัญข้าว

บทที่ 53  ต่อแต่นี้ต่อไป

"แก!!!!!"

เมฆตะโกนลั่นทั้งน้ำตาด้วยความเจ็บแค้นกับสิ่งที่มันทำกับขวัญข้าวแบบต่อหน้าต่อตาเขา

ตึกๆ!

เมฆวิ่งพุ่งเข้าหามันอย่างเดือดดาล พร้อมกับคว้าเศษกระจกที่แตกออกมาเป็นอาวุธแล้วพุ่งเข้าใส่ฆาตกรถือค้อนที่ตอนนี้ไร้อาวุธอยู่ทันที

ควาก!!!

"ก๊าซซ!!"

ฆาตกรถือค้อนพอเห็นเมฆที่วิ่งมาก็นำมือฉีกทรวงอกของตนเองออกมา จนช่วงหน้าอกถึงท้องเบิกกว้างออกมาและมีฟันแหลมคมเหมือนปากของสัตว์ร้าย รอบๆทรวงอกที่แหวกออกมานั่น

เสียงคำรามหวยหวนสุดสยองก็ดังออกมาจากท้องของฆาตกร แต่เมฆไม่สนใจเขาวิ่งรอดใต้หว่างขามัน...

ฉัวะ!! ฉัวะ!!ฉูดดด!!!

ก่อนเมฆจะนำเศษกระจกแหลมคมนั่นที่ถือมา...ปาดฟันไปที่เอ็นข้อเท้าทั้งสองข้างของมันจนเลือดพุ่งกระฉูดออกมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องของมัน

"ก๊าซซ!!"

ตึง!

ก่อนร่างชายฉกรรจ์รูปร่างใหญ่ของมันจะทรุดเข่าลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง เพราะมันไม่สามารถยืนไหวได้เมื่อเส้นเอ็นที่สำคัญสำหรับการเคลื่อนไหวจาดหายไป

แล้วยิ่งร่างกายที่สภาพเละใกล้ตายอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ไม่แปลกที่มันจะดูอ่อนแอลงจนเผลอพลาดท่าให้กับเมฆได้

"ตาย!!"

เมฆง้างเศษกระจกอันแหลมคมในมือขึ้น แล้วทำท่าจะเหวี่ยงแทงไปที่หลังหัวศรีษะของมันที่คาดว่าน่าจะเป็นจุดตายของมันแน่ๆ เหมือนตอนที่ขานฆ่าฆาตกรถือค้อน

หมับ!!

"อั้ก!!"

แต่ว่าไม่ทันที่เมฆจะได้นำเศษกระจกอันแหลมคมนี่กระฉวกเจาะกะโหลกของมัน ฆาตกรก็เหวี่ยงแขนและนำมืออันใหญ่หนาของมันมาจับเข้าที่คอของเมฆ

ฟึบ...

ตูมม!!!

แล้วมันก็จับเมฆทุบลงกับพื้นอย่างแรงจนเกิดเสียงกระแทกดังสนั่น บ่งบอกถึงแรงแขนมหาศาลของมันที่ผิดมนุษย์มนา

"อั๊ก!!"

เมฆกระอักเลือดออกมาทั้งๆที่โดนบีบคออยู่ 

'แรงมันทำไมมหาศาล...แบบนี้...ขนาดมันนั่งคุกเข่าอยู่นะเนี่ย'

เมฆกัดฟันปรือตามองมันก่อนจะพยายามหาทางหลุดออกจากมืออันใหญ่โตของมัน เขานำเศษกระจกที่ยังอยู่ในมือกระหน่ำแทงไปที่มือและแขนของมัน เพื่อให้มันปล่อยเขาออก

ฉึก!!ฉึกๆๆๆ!!!

'ปล่อยสิวะ!'

เมฆกระหน่ำแทงใส่มันไม่หยุด แต่ทว่าทั้งๆเมฆแทงมันจนแขนและมือแทบพรุนจนเต็มไปด้วยเลือด มันก็ยังคงนิ่งเฉยราวกับว่าไม่มีความรู้สึกต่อความเจ็บปวดนี้เลย

คว้าง..

'อ้ะ...'

ตูมมม!!

"อั้ก!!"

มันยกเมฆขึ้นอีกครั้งและนำร่างของเขาเหวี่ยงอัดกับพื้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง และ...

ตูม!!! ตูมม!!ตูมม!!!

มันนำเมฆอัดทุบกับพื้นเรื่อยๆอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด...

'เรา...จะต้องตาย...งั้นเหรอเนี่ย'

เมฆสีหน้าเริ่มออกเขียวคล้ำขึ้นเรื่อยๆ เพราะหายใจไม่ออก แถมใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเลือดที่เขากระอักออกมา

ตูม...ตูม...ตูม

ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนรางขึ้นเรื่อยๆ เสียงรอบตัวเริ่มเบาลง แต่เมฆยังรู้ว่ายังคงโดนจับทุบอยู่ เมื่อเห็นภาพเลือนรางตรงหน้านั้นโยกขึ้นโยกลง

ควาก...

เสียงที่ชวนน่าขยะแขยงดังขึ้นอย่างแผ่วเบาตรงหน้าเมฆ ถึงจะเลือนรางเพิ่งก็พอรู้ว่ามันคิดจะทำอะไร 

ฆาตกรคิด...

จะกินเขาด้วยปากที่ชวนน่าขยะแขยงที่ท้องนั่น...

เมฆปรือตาเป็นครั้งสุดท้ายมองไปที่ฆาตกรที่กำลังจะนำร่างเขายัดเข้ามาที่ปากปีศาจที่น่าขยะแขยงนั่น....

'...เดียร์ ฟ้าใส วัฒน์ พล....ทุกคน...ขอให้รอดออกจากที่นี่ไปให้ได้นะ สงสัยฉันคงต้องไปหากฤตกับขวัญข้าวแล้วละ...'

เมฆแสยะยิ้มเล็กๆ ก่อนจะหลับตาลงอย่างเตรียมใจ...

ตึง

แอ๊น!!! พลากก!!!

แหมะ...แหมะ

'เอ้ะ?'

เมฆที่คิดว่าตัวเองจะตายแล้ว จู่ๆก็รู้สึกได้ถึงของเหลวอะไรบางอย่างหยดลงกระทบใบหน้าเขา แถมเมื่อกี้ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆด้วย

"!!!"

เมฆเบิกตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อเห็นศรีษะของฆาตกรถือค้อนเละเทะเลือด เศษสมองกระจัดกระจาย เป็นภาพที่ชวนสยองมาก

"นี่มัน...อ้ะ!"

ตึง!

เมฆมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะรีบถอยหลังหลบร่างฆาตกรยักษ์ที่ล้มลง แล้วเขาก็พบคำตอบว่าเกิดอะไรขึ้น

"ใบเลื่อย..."

สิ่งที่ทำลายสมองของฆาตกรก็คือใบเลื่อยที่หมุนตลอดที่อยู่บนรางใช้พวกมันใช้ฆ่าขวัญข้าวกับกิ่งในตอนแรก 

แต่ที่เมฆไม่เข้าใจคือ รางที่ติดกับใบเลื่อยนี่ยกหงายมาทับจนใบเลื่อยมาปั่นศรีษะของฆาตกรได้ไง

"!!!"

เมฆจึงลองหันไปดูจุดที่มันยกตัวพลิกคว่ำมา...

เขาถึงกับเบิกตาโพลงแล้วรีบวิ่งไปหา...เธอ

"ขวัญข้าว!"

เมฆเรียกชื่อเธอทั้งน้ำตา ก่อนจะประคองร่างของเธอที่มีเลือดท่วมตรงบริเวณศรีษะ 

เธอ...ยังไม่ตาย

"......"

เธอปรือตามองมาที่เมฆทั้งๆที่ในมือทั้งสองข้าง...กำลังจับปลายด้ามค้อนยักษ์ของไอ้ฆาตกรอยู่

เมฆมองไล่ดูก็รู้ได้ทันทีว่าคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้คือขวัญข้าว ดูจากสภาพรอบๆ เธอคงใช้ร่างศพของกิ่งเป็นจุดหมุนสำหรับการใช้ค้อนเป็นคานในการยกโต้ะรางใบเลื่อยไฟฟ้าให้กลับหลังไปโดนฆาตกร

ส่วนที่ใช้ทุบตรงปลายคานหรือปลายค้อนด้านที่ไม่มีหัวค้อนเพื่อให้เกิดน้ำหนักให้ค้อนยกตัวไปชนโต้ะรางใบเลื่อยไฟฟ้านั้น...

เมฆคิดว่าขวัญข้าวคงใช้ร่างตัวเองกดทับตรงส่วนนั้น เพื่อให้รางใบเลื่อยยกขึ้น....

"โชคดีจริง...แสดงว่าที่เราชักแขนเธอหลบตอนนั้นทำให้เธอแค่โดนเฉี่ยวๆสินะ"

เมฆประคองร่างขวัญข้าวที่หมดสติไปแล้วหลังจากใช้เรี่ยวแรงที่มีที่เหลือในการช่วยเมฆไว้จนหมดขึ้นมา พลางนึกไปถึงตอนที่ค้อนของฆาตกรพุ่งเข้ามาอัดใส่ศรีษะของขวัญข้าว

ในตอนนั้นด้วยระบบประสาทสัญชาตญาณที่เฉียบขึ้นนั้น ทำให้เขาชักมือไปดึงมือขวัญข้าวให้หลบได้หน่อยนึง แต่ด้วยความเร็วที่มาทีเผลอและเมฆไม่สามารถอ่านใจฆาตกรได้

ทำให้ขวัญข้าวหลบไม่พ้น แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โดนเต็มๆ ที่กระจกแตกก็เพราะโดนค้อนปลิวไปอัดซะมากกว่า ไม่ใช่ร่างของเธอที่ปลิวไปอัดเต็มแรง

"...ขนาดตัวเธอยังบาดเจ็บเจียนตายขนาดนี้...ยังอุตส่ามีเรี่ยวแรงช่วยฉันอีกนะ...ยัยบ้า...เอ๊ย"

แควก!

เมฆพูดขึ้นพลางมองหน้าเธอที่ตอนนี้ศรีษะซีกขวาของเธอมีเลือดไหลออกมาเยอะมาก ก่อนเขาจะรีบฉีกเสื้อตนเองแล้วมาพันศรีษะเธอไว้เพื่อรีบห้ามเลือด

แต่ก่อนพันเขาก็มองหูขวาของเธอที่ตอนนี้...ไม่มีแล้วอย่างใบหน้าทุกทรมาณใจ

"ฉะ...ฉันขอโทษนะขวัญข้าว...ขอโทษ...ฮึก...ฮึก"

เมฆนำร่างบางที่หายใจรวยรินเข้ามากอด พร้อมพร่ำพูดขอโทษกับเธอตลอด

ฉึบ...

"ขวัญข้าว!"

อยู่ๆซักพักเมฆก็รู้สึกถึงแขนบางๆสองข้างทึ่โอบกอดเขากลับเช่นเดียวกับเขา เมฆสะดุ้งก่อนจะผละเธอออกแล้วมองหน้าเธออย่างดีใจที่เธอรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว

"ขวัญข้าวฉันขอโทษนะ...ขอโทษ"

เมฆยังคงพร่ำบอกคำขอโทษกับเธอ...

"เมฆ...เอ้ะ!"

แต่ทว่าอะไรบางอย่างที่รู้สึกแปลกไปจากตัวขวัญข้าว เธอมองมาที่เขาแล้วทำหน้าเหมือนงุนงงอะไรบางอย่าง 

ก่อนเธอจะเรียกชื่อเขาออกมา แล้วจากนั้นจู่ๆเธอก็สะดุ้งเหมือนกับตกใจอะไรยางอย่างในคำพูดของตัวเอง

ฉึบ...

ก่อนเธอจะทำหน้าเหมือนหวาดกลัวอะไร แล้วมาดึงเสื้อของเมฆก่อนจะถามเขาด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้

"ทะ...ทำไมฉัน...ไม่ได้ยินเสียงพูดของตัวเองกับเธอเลยละ"

"ขะ...ขวัญข้าว"

เมฆมองใบหน้าของเธอที่เหมือนฝืนยิ้มเพื่อกลบความเงียบที่น่ากลัวไว้ในใจ ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเต้นของหัวใจตัวเอง เมฆเลื่อนสายตาอย่างช้าๆไปที่ใบหูของเธอ 

ใบหูข้างที่ไม่มีนั้น...เมฆมองขมับข้างหูเธอที่เพิ่งพันแผลห้ามเลือดให้มะกี้เล็กน้อย

ก่อนจะเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับขวัญข้าว...

'เธอสูญเสียการได้ยินไปแล้ว...'

เมฆมองเธอทั้งน้ำตา ก่อนจะมองเธอที่กำลังนำมือทั้งสองข้างปิดหูแล้วทำสีหน้าหวาดกลัวต่อความเงียบนี่ 

"เมฆทำไมฉันไม่ได้ยินอะไรเลย! นี่!พูดกับฉันหน่อยสิเมฆพูดกับฉันหน่อย!!!..เอ้ะ!"

หมับ

ผมคว้าตัวเธอที่กำลังโวยวายราวกับคนบ้าทั้งน้ำตาเข้ามากอดอีกครั้ง 

"....."

ขวัญข้าวนิ่งทันทีเมื่อได้รับการกอดที่แสนนิ่มนวลจากเมฆ ก่อนเมฆจะขยับแขนกอดเธอแน่นขึ้นจนร่างกายของทั้งสองแนบชิดสนิทกัน

'ฉันขอโทษขวัญข้าว...ขอโทษ'

'สะ...เสียงของเธอ'

ขวัญข้าวสะดุ้งและผละเขาออกด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย เมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงแต่ที่น่าแปลกมันก้องดังในหัวเธอเหมือนตอนนั้น แถมปากของเมฆก็ไม่ได้ขยับแต่กลับมีเสียงของเขา

'โทรจิตน่ะ...'

'โทรจิต!'

ขวัญข้าวเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินคำๆนึงจากปากของเขาออกมา

'นี่เป็นหนึ่งในหลายความสามารถของระบบประสาทของผู้ทดลองอย่างฉันน่ะ ฉันจะสามารถฟังเสียงในใจคนอื่นได้และสามารถพูดคุยติดต่อกับคนอื่นได้ด้วยเสียงในใจ...'

เมฆก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะที่จริงเขามีมานานแล้วแต่ไม่ได้บอกเธอเพราะตอนนั้นเจายังไม่ไว้ใจใครนอกจากเดียร์และฟ้าใส

'งั้นเหรอ...'

ขวัญข้าวตอบเสียงในใจกลับด้วยน้ำเสียงดูเศร้าๆเล็กน้อย ก่อนเธอจะนั่งกอดเข่าแล้วก้มหน้าลง

กึด...

'ขวัญข้าว...ขอโทษนะเพราะฉัน...เพราะฉันทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้'

เมฆกำหมัดแน่นพร้อมกัดฟันกรอด ก่อนน้ำตาของเขาจะซึมออกมา ขวัญข้าวพอสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงของเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา ก่อนจะจับใบหูขวาที่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วเล็กน้อย...

...ผลัดกับมองเมฆที่กำลังก้มหน้าก้มตากล่าวโทษตัวเอง

'.....'

ขวัญข้าวยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะ...

หมับ...

"หือ...เอ้ะ?!"

เมฆไม่ทันที่จะพูดอะไร ริมฝีปากเรียวเล็กสีชมพูนมก็เข้ามาประกบกับริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะตามมาด้วยมือที่เรียวบางและอ่อนนุ่มคู่นึงมาจับที่ใบหน้าของเขา

"อือ...อืม"

เมฆมองที่ขวัญข้าวอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่รู้ทำไมหัวใจของเขาถึงเต้นถี่รัวแบบนี้

 ก่อนจะได้ยินเสียงในใจของเธอพูดขึ้นมา...

'ฉันน่ะนะเมฆ...ไม่เคยนึกโทษอะไรเธอเลย...อย่าโทษตัวเองเลยแล้วฉัน...'

ฟึบ...

ขวัญข้าวเงียบลงซักพัก ก่อนจะถอนริมฝีปากด้วยใบหน้าแดงก่ำออก เธอจ้องมองมาที่เขาเช่นเดียวกับเขาที่กำลังมองไปที่เธอด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ก่อนเธอจะพูดขึ้นต่อว่า...

'ไม่เคยนึกเสียใจเลยที่ได้มา...ชอบเธอ'

เมฆมองเธอนิ่งค้าง เขามองรอยยิ้มของเด็กสาวอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เขามีคนที่รักอยู่แล้วแท้ๆ แต่ทำไมต่อหน้าเด็กสาวคนนี้ ต่อหน้ารอยยิ้มนี่...

มันทำให้เขาอดใจเต้นไม่ได้เลยละ...

ปล.ตอนนี้ช่วงนี้ขวัญข้าวบทสุดๆมาก หวังว่าFCขวัญข้าวจะพอใจกันนะงับ.     >\\\<

ปล.คอมเม้นเยอะๆนะงับ ดราม่าๆๆๅ