ALIVE or DEAD

ลำดับตอนที่ #51 : บทที่ 50 ต้องเลือก

 บทที่ 50 : ต้องเลือก

แหมะ...

ติ๊ง...

"อือ..."

ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด ได้ยินเพรยงแต่เสียงของหนดน้ำที่หยดลงกระทบกับอะไรบางอย่าง 

"......"

 มันคือใบหน้าของเด็กหนุ่มที่กำลังนอนอยู่บนพื้นห้องๆนึงที่มืดสงัด มีเพียงแต่แสงของฟ้าแลบข้างนอกของอาคารเท่านั้น ที่ช่วยพอเยียวยาบรรเทาให้ความมืดมิดนี้ผ่อนเบาไปบ้าง

"...ที่นี่มัน"

เด็กหนุ่มหลังจากปรือตาขึ้นมาก็พบกับว่าตัวเองอยู่ในห้องๆนึง ไม่ใช่สวนข้างนอกของคฤหาสถ์อีกแล้ว

"เรามาที่นี่ได้ยังไงกัน...เราน่าจะกำลังสู้กับฆาตกรทั้งสองนั่นนี่นา" 

เด็กหนุ่มลุกขึ้นมานั่งพร้อมหนี่ตาลงนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เขาจำได้ว่าตนเองกำลังสู้อยู่กับฆาตกรถือค้อน เขาตอนนั้นคำนวนในใจมาอย่างดีแล้วว่าสามารถชนะฆาตกรได้

เพราะจุดอ่อนของพวกมันที่ว่า...ตาบอด มันจึงมีดึแค่การฟังเท่านั้นและเขาก็จำได้ว่ามันเคลื่อนไหวตามเสียงได้ลำบาก เพราะตอนนั้นมันอยู่ข้างนอกคฤหาสถ์ที่มีฝนตกหนัก

นั่นจึงทำให้ประสาทการรับฟังของมัน ไม่สามารถใช้ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์...

"หรือว่านี่จะเป็นมิติของแม่ของแมรี่อย่างงั้นเหรอ..."

เด็กหนุ่มพยุงตัวขึ้นมา พร้อมมองสิ่งที่อยู่รอบๆตัวเองก่อนจะพูดสมมติฐานขึ้น แต่ไม่ทันที่เขาจะได้คำตอบอะไร ก็มีเสียงคนคนนึงดังขึ้น

"ตื่นแล้วสินะ..."

"ใครน่ะ!"

เมฆพอได้ยินเสียงของคนที่ไม่คุ้นหูดังขึ้น เขาก็ขมวดคิ้วตะโกนถามกลับทันทีด้วยสีหน้าตกใจ เพราะเสียงของมันดังทั่วทุกที่ของห้องที่เขาอยู่ ทำให้ระบุไม่ได้ว่าเจ้าของเสียงอยู่ที่ไหน

"ฉันว่าเธอเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะว่าฉัน...ไม่สิ...พวกเราคือใคร" 

เสียงนั่นตอบกลับมา เมฆที่ได้ฟังก็ขมวดคิ้วกับน้ำเสียงที่ดูมีลับลมคมในนั่น ก่อนเขาจะหรี่ตาลงเพราะพอจะเดาออกแล้วว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร

"อ่อ...พวกนักวิทยาศาสตร์เดนมนุษย์สินะ"

เมฆพูดพร้อมกับจ้องด้วยสายตาอาฆาตไปทั่วทุกมุมห้อง เพราะเขาแน่ใจว่ามันต้องมีพวกกล้องจับภาพของเขาอยู่ที่นี่แน่

แต่พอสิ้นสุดคำพูดของเขา...

เปรี๊ยะ...เปรี๊ยะ

"หือ?"

เปรี้ยง!!

"อ๊าก!!!"

ทั่วทุกมุมห้องที่มืดมิดจู่ๆก็สว่างวาบขึ้นมาด้วยแสงสีฟ้าที่เป็นเส้นหยักๆไปมา มันคือกระแสไฟฟ้านั่นเอง กระแสไฟฟ้าทั่วทุกมุมห้องแผ่พุ่งตรงไปเข้าร่างของเมฆ เมฆร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเพราะระบบประสาทที่ดีผิดมนุษย์มนาจากการทดลองอาจไม่ใช่ผลดีเสมอไป...

เพราะระบบประสาทที่ทำงานได้ดีมากกว่าเดิม ก็จะทำให้เขารับรู้ความเจ็บปวดมากกว่าเดิม

ซู่ว...

ราวกับมีไออะไรบางอย่างออกมาจากตัวเขา เมฆที่โดนเข้าไปเต็มๆก็ถึงกับทรุดลงกองกับพื้น

"ดูท่าเธอจะยังไม่รู้จุดยืนของตัวเองนะ ผู้ทดลอง001 แต่ไม่ต้องห่วงพวกเราไม่ได้มีเป้าหมายหลักคือการฆ่าเธอหรอก เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลว่าพวกเราจะช๊อตเธอจนตาย"

กลุ่มเจ้าของเสียงปริศนาที่เมฆเดาว่าเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ทดลองก็พูดขึ้นต่อ หลังจากเห็นว่าเมฆยอมสงบปากสงบคำในที่สุด

"อึ้ก...เวรเอ๊ย"

เมฆพอร่างกายรับรู้ว่ากระแสไฟฟ้าได้หยุดลงแล้ว จึงค่อยๆขยับประคองร่างกายที่ชาไปทั้งตัวขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ก่อนจะกัดฟันแล้วถามขึ้นต่อกับเจ้าของเสียงปริศนา

"พวกแกทำแบบนี้เพื่ออะไร! ทำไมต้องลากพวกคนอื่นๆที่ไม่ได้ถูกทดลองมาเกี่ยวข้องด้วย! ทำไมไม่ส่งแค่ฉันคนเดียวมาที่นี่ละวะ!!!"

เมฆตะโกนลั่นออกมาด้วยความโกรธแค้นและเจ็บใจ เมื่อตัวเขาลองนึกไปว่าต้องมีเพื่อนร่วมชั้นของเขากี่คนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องต้องมาตายที่นี่

"เด็กพวกนั้นน่ะเหรอ...ก็แค่เป็นส่วนประกอบนึงที่ต้องใส่เข้ามาในสมการ เพื่อให้เป็นการกระตุ้นการทำงานของระบบประสาทของพวกเธอก็เท่านั้นเอง...."

ตึง!!

"พวกเค้าไม่ใช่ส่วนประกอบอะไรทั้งนั้น ไอ้พวกนักวิทยาศาสตร์สวะ!ฉันจะพาพวกเขาออกจากที่นี่ให้ได้และหลังจากนั้น...ฉันก็จะฆ่าพวกแก สับพวกแก หั่นพวกแกเป็นชิ้นๆเลยคอยดู!!"

กึกๆ....

"........"

เมฆตะคอกกลับด้วยความเดือดดาล เสียงอันดังลั่นของเขาก้องไปทั่วพร้อมกับอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นตามแต่เขาไม่ทันสังเกต มีเพียงแต่เจ้าของกลุ่มเสียงปริศนาเท่านั้นที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนั่น

พวกเขายิ้มเล็กๆที่มุมปาก ก่อนจะเริ่มทำสิ่งที่วาดแผนไว้ในใจออกมา

"หึ นี่ก็คือเหตุผลอีกอย่างที่พวกเราพาเธอมาที่นี่นอกจากเหตุผลที่ว่า....เธอจะทำลายยมทูตของพวกเรา เพราะพวกเราคิดว่าคงแย่แน่ถ้าเหล่ายมทูตของ

'ยมทูต...หมายถึงพวกฆาตกรนั่นสินะ'

เมฆคิดในใจ เมื่อได้ยินชื่อที่ดูเหมือนจะมาแทนบุคคลกลุมหนึ่งขึ้นมา ซึ่งนั่นก็คือเหล่าฆาตกรนั่นเอง

"เหตุผลอะไรของแก..."

เมฆสวนคำพูดต่อ แต่ด้วยท่าทางที่เยือกเยนกว่าเดิมเพราะเขาเริ่มจับเค้าได้ว่ามันเริ่มจะทำการอะไรยางอย่างแล้ว

"ก็...ที่ว่าเธอจะทำได้จริงรึเปล่าไง...ที่จะช่วยเพื่อนทุกคนน่ะ หึ หึ"

กึง กึง!

ครืน...

"อ้ะ!"

สิ้นสุดเสียงของกลุ่มเสียงปริศนา จู่ๆด้านหน้าของเมฆก็สว่างขึ้น มันคือปรัตูเลื่อนอัตโนมัติขนาดใหญ่ แต่ที่เมฆตกใจไม่ใช่เพราะว่ามันมีประตูกลขนาดใหญ่อยู่ที่นี่ได้ยังไง

แต่เป็น...

ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าต่างหาก...พอประตูเปิดออกก็มีทางเดินไปซ้ายกับไปขวาส่วนข้างหน้าของเขา มีแผงควบคุมอะไรบางอย่างและข้างหน้าแผงควบคุมนั่นก็มีห้องกระจกและคนที่อยู่ในห้องนั้นถึง 2คนซึ่งกำลังถูกมัดกับไม้กางเขนขนาดใหญ่ทั้งสอง

พวกเขาถูกถุงคลุมปิดบังใบหน้าทำให้ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร แต่ทั้งสองคนเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน...

เพราะดูจากหุ่นพวกเธอและเสื้อผ้าที่พวกมันเหลือให้เธอใส่แค่ชุดชั้นในของผู้หญิงเท่านั้น

ข้างหน้าพวกเธอมีรางอะไรบางอย่าง มีอยู่3ทาง ทางที่ตรงไปที่ผู้หญิงคนขวา ทางที่ไปผู้หญิงคนซ้าย และทางตรงกลางที่แทรกระหว่างพวกเธอทั้งสอง

"อ้ะ!"

เมฆมองไล่ลงมาเรื่อยจนเห็นปลายสุด ไม่สิจุดเริ่มต้นของรางทั้งสามทาง...

มีใบเลื่อยวงกลมขนาดใหญ่แผ่นนึงตั้งอยู่รางเลนกลาง เมฆมองใบเลื่อยสลับกับผู้หญิงทั้งสองคนนั้น

"ละ...หรือว่าแกจะ"

 เขาเบิกตาโพลงขึ้น เมื่อพอเดาได้แล้วว่ามันต้องการจะทำอะไร

คะ...ครืน!

แอ๊น...แอ๊น!

ไม่ทันที่เมฆจะได้คำตอบอะไร จู่ๆใบเลื่อยนั่นก็ทำงานขึ้น พร้อมไฟแผงวงจรตรงหน้าของเขาก็สว่างขึ้นมา

พร้อมกับเสียงบอกคำตอบของกลุ่มเจ้าของปริศนา...

"ใช่เธอต้องเลือกช่วยเพื่อนผู้หญิงหนึ่งคนของเธอจากทั้งสองคนนี้ โดยการเลื่อนที่สับแผงวงจรนั่นไปเลนของรางของเพื่อนผู้หญิงที่นายไม่ต้องการ และถ้านายไม่เลือกซักทางเลย...

ใบเลื่อยนั่นก็จะเข้าตรงกลางแล้วก็ผ่าครึ่งทั้งสองคนทันที..."

"!!!"

เมฆเบิกตาโพลงขึ้นเมื่อได้ฟังคำพูดของพวกมัน...

"แกไอ้ชาติชั่ว..."

แอ๊น...แอ๊น

"...."

เมฆกัดฟันสบถเบาๆด้วยความเจ็บใจ เขากำหมัดแน่นพร้อมมองเด็กผู้หญิงสองคนตรงหน้า 

อึก...

'จะทำไงดี...จะทำไงดี สองคนนี้ใครกันใช่กลุ่มของพวกเรารึเปล่า ไม่...ไม่น่าใช่พวกเขาไม่น่าตะอยู่ที่นี่หรือว่าเป็นหน่อยที่ไปกับพวกขุนหรือใครที่อาจจะยังมีชีวิตอยู่...ไม่สิเราต้องหาทางช่วยทั้งสองคนสิ'

แอ๊น...แอ๊น

'ไม่มีทางเลยเหรอๆ! ใบเลื่อยนั่นจะเข้าไปเลนตรงกลางแล้ว คิดสิวะเมฆๆๆ...เอ๊ะ!'

แปล๊บ!

"โอ๊ย!"

ชิ้ง!

'อะไรกันจู่ๆก็เข้ามาในนิมิต...!!'

เมฆที่จู่ๆปวดหัวแปล๊บและพอลืมตาขึ้น ก็พบกับภาพลางบอกเหตุบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเขาหยุดเต้น

ภาพหญิงสาวคนนึงโดนใบเลื่อยหั่นจนขาดสองท่อน ลำไส้ที่ตกพรวดๆลงมายั้วะเยี้ยนั่นไม่ได้เป็นจุดสนใจสำหรับเมฆในตอนนี้เลย...

เพราะเขากำลังมองใบหน้าผู้หญิงคนนี้ เขาถึงกับตาค้างพูดอะไรไม่ออก หัวใจหยุดเต้น มือไม้ของเขาสั่นระริก เมื่อเขาเห็นว่าเธอคนนี้จะ....

"เออ...พวกเราลืมบอกเธอไป หนึ่งในสองคนนี้มีผู้หญิงที่ชอบไปไหนมาไหนกับเธอมาตลอดคนนั้นด้วยนะ...รู้สึกจะชื่อ...

ขวัญข้าวใช่มั๊ย...."

ปล.คอมเม้นเยอะนะๆๆๆๆ