คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : บทที่ 31 พูดคุย (ขวัญข้าว)
บทที่ 31
พูดคุย (ขวัญข้าว)
"ปล่อยสิปล่อย!"
ฉันตะโกนขึ้นอย่างไม่ชอบใจ
เพราะจู่ๆพวกของธัน
ขุนกับข้าวต้มก็เข้ามาล๊อคแขนทั้งสองข้างของฉันไว้ ที่ฉันไม่ชอบใจพวกเขานั้นนอกจากเขาจะมาล๊อคตัวฉันไว้แล้ว เขายังปล่อยให้ธันต่อยเมฆจนสลบไป
"พวกนายทำแบบนี้ทำไม
เมฆไม่ใช่ฆาตกรนะ อย่าไปเชื่อธันสิ!!" ฉันตะโกนบอกพวกแป้ง นิด แพร หน่อย
ซึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกันอาจจะรับฟังฉันก็ได้
" ฮึ ยัยขวัญข้าว ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะร่วมมือกับหมอนี่ เธอไปติดใจอะไรมันเข้าละ" หน่อยเบ้ปากใส่ฉันด้วยท่าทีที่ไม่ชอบใจนัก
" ร่วมมืออะไร
เมฆเขาไม่ได้ทำอะไรแต่แรกแล้วตังหาก
พวกเธอน่ะโง่โดนธันหรอกตังหากเล่า!!" ฉันตะคอกใส่พวกเธอที่พูดอะไรไม่เข้าหูฉันอย่างแรง
ฉันอยากจะออกไปตบหน้าพวกเธอให้ตาสว่างจริง
เพราะดูจากสายตาเธอคงเชื่อธันอย่างสนิทใจเลย
เพียะ!
"อย่า หน่อย!"
หน่อยวิ่งเข้ามาตบฉันที่โดนขุนกับข้าวต้มล๊อคตัวไว้ จนหน้าหัน
สายรุ้งเห็นดังนั้นจึงรีบเข้ามาห้ามไว้เพราะเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย
ธันตอนนี้ไม่อยู่หลังจากที่เขาต่อยเมฆจนสลบเขาก็ลากตัวเมฆเข้าไปในห้องที่พวกนี้พึ่งออกมา
" อย่านะ...สายรุ้งถ้าแกเข้ามาห้ามอีก
ฉันจะถือว่าแกเป็นพวกเดียวกับสองคนนี้จริงๆ"
"แต่พวกเขาไม่ใช่คนไม่ดีนะ
เมฆ กับขวัญข้าวช่วยฉันออกมาจาก....ฆาตกรนะ" สายรุ้งเริ่มทำถ้าแปลกๆขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่าง
ตึก ตึก
"เธอไม่เห็นใช่มั๊ยละ....ตอนที่พวกนั้นช่วยเธอออกมา" ธันเดินออกมา
พลางเหล่มองไปทางสายรุ้งที่กำลังยืนงง
ด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
แย่ละสิ....สายรุ้งไม่ได้เห็นพวกเราตอนช่วยเธอนี่นา เธอสลบอยู่...แบบนี้พวกเราก็ไม่มีพยานแล้วสิ
เมฆ
"จับขวัญข้าวไปขังไว้
ที่ห้องนั้นซะ"
ธันชี้นิ้วสั่งพวกขุน แล้วก็ลากฉันไปทั้งหยั่งงั้น
โดยสายตาของฉันยังมองไปที่เธอด้วยสายตาที่บอกประมาณว่า.....เชื่อใจพวกฉันเถอะ
ตุบ!
"ว้าย!"
ฉันโดนขุนเหวี่ยงเข้ามาในห้องๆนึง
รู้สึกจะเป็นห้องนั่งเล่น เพราะมีทีวีโซฟา ชั้นวางหนังสือ และโต้ะวางแก้วอะไรเสร็จศัพท์ไปหมด แถมยังมีบาร์อีกด้วย เอ้ะ!ฉันมองไปยังข้างหน้า ฉันก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
เพราะมีคนอีก 3 คนที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ไม้ที่ตั้งเรียงกันตรงบาร์
"วัฒน์ วิยดา!"
ฉันเรียกพวกเขาสองคน พอได้เห็นพวกเขาแต่ฉันไม่เห็นคนที่พวกเขานั่งบังอยู่
ฉันจึงเอียงตัวมองแต่คนคนนั้นเองก็เอียงมามองฉันด้วยเช่นกัน
"ขวัญข้าว/เดียร์!"
น่าตกใจจริงๆคนที่อยู่ด้านหลังวิยดาคือ เดียร์!!
"อ้าวๆอย่าเอะอะเสียงดังกันสิ
อุตส่าไม่ปิดปากให้พูดแล้วนะนั่น
เดี๋ยวก็ปิดปากซะให้หมดเลย"
ขุนพูดเป็นเชิงขู่พวกเรา
แล้วก็พูดต่อ
"ฉันมีหน้าที่เฝ้าพวกแกไม่ให้ก่อเรื่อง จนกว่าทุกอย่างจะเสร็จ
เพราะฉะนั้นอยู่เงียบๆไว้ละ
ฉันจะไปดูไอ้เมฆจอมอวดเก่งนั่นหน่อยว่ามันจะทำยังไงในสถานการณ์ตอนนี้...."
"!!"
พวกสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาของขุน แววตาของเขาเหมือนกับ....ฆาตกรนั่นเลย แววตาแห่งความเกรี้ยวกราดนั่น
ปึง!
ขุนออกไปแล้ว....
"พวกเธอปลอดภัยดีสินะ"
ฉันรีบหันมาคุยกับพวกเขาทันทีหลังจากที่โดนขุนมัดแขนไว้กับเก้าอี้แล้ว
" อื้อ....พวกเราปลอดภัย
ทั้งๆที่พวกเราไม่ควรรอดด้วยซ้ำ"
วิยดาพูดขึ้นพลางก้มลงมองโต้ะกระจกที่สะท้อนเห็นหน้าตัวเอง เธอมีแววตาที่เศร้ามากผิดปกติในตอนนี้.....จริงสิ...อาจเป็นเพราะ
" เธออย่าคิดหยั่งงั้นสิวิยดา
ฉันขอโทษฉันผิดเอง
ที่ไปช่วยพวกเธอในตอนนั้นโดยไม่รู้เลยว่าฆาตกรถือค้อนนั่นตามพวกเรามาด้วย...."
วัฒน์มองไปที่วิยดาด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
ใบหน้าของเขาตอนนี้มีผมยุ่งเล็กน้อยจากที่เรียบแปล้มาตลอด แถมเขาไม่ได้สวมแว่นตา ฉันคิดว่าพอมองเขาตอนไม่มีแว่นนี่ เขาก็จัดเป็นคนหน้าตาดีคนนึงเลยนะเนี่ย
"วัฒน์ขอโทษนะ
แว่นของนายอยู่ที่เมฆน่ะ
ฉันไม่ได้เก็บไว้เลยเอาให้นายไม่ได้...." ฉันบอกเขา
แต่ดูท่าเขาจะไม่ได้ฟังฉันเลย
เขายังพูดเรื่องที่เกิดขึ้นกับวิยดาต่อ
"
เพราะฉัน.....พามันมาแท้ๆพวกเราเลยทำให้พวกเธอ...."
วัฒน์กัดฟันกรอด
เขาเริ่มมีน้ำตาคลอออกมาเล็กๆ
ฉันพอเห็นวัฒน์ทำหน้าแบบนั้นก็ไม่กล้าสบตาเขา เพราะฉันคิดว่าอีกเหตุผลที่ทำให้พวกเพื่อนๆที่อยู่กับวิยดาต้องตายไป เพราะฉันแยกทางมากับวัฒน์ แถมยังพาเมฆไปด้วย ถ้าพวกเราไม่แยกไปคงช่วยเป็นหูเป็นตามองหลังได้ว่าฆาตกรแอบตามมา....เอ้ะ
จะว่าไปแล้ว
"วัฒน์แล้วไทยละ?"
ฉันที่เพิ่งนึกขึ้นได้ถามเขาขึ้นมา
เหตุผลนี้ทำให้เขาหันมาสนใจฉันทันที
"ไอ้ไทย...หายไปไหนไม่รู้ตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะไปหาวิยดาซะอีก" วัฒน์ทำหน้ากังวลเล็กน้อย
".....นี่มีคนต้องตายอีกแล้วเหรอเนี่ย...."
เดียร์ที่นั่งฟังอย่างเงียบๆมานานก็พูดขึ้นมา ทำให้พวกเราหันไปมองเธอเป็นตาเดียวกัน
" เดียร์....เอ้อ
ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันเนี่ยทำไมถึงโดนพวกธันจับขังได้ละ
ฉันได้ยินจากวิทยุว่าเธอไปหาอะไรมาพังกรงนี่นา" ฉันถามเธอขึ้นมาทันที พอนึกอะไรได้ ก็ถามไปที่เธอที่กำลังทำท่ากังวลด้วยใบหน้าที่....หน้าเอ็นดูนั่น
พูดจากใจเลยว่า เดียร์เป็นคนที่สวย และน่ารักมาก ทั้งนิสัยดี เรียนเก่ง
ถึงกีฬาเธอจะไม่เก่งเท่าฉัน แต่เพราะแบบนั้นทำให้พวกผู้ชายหลายคนอยากที่จะเอ็นดูเธอ ทั้งตัวเล็ก
หน้าตาน่ารัก อกใหญ่- - (ตรงนี้ละที่ฉันแพ้ขาด-_-)
และฉันก็รู้ว่า....เมฆ เองก็ชอบเธอด้วย
" ฉันหลังจากที่แยกกับพวกวิยดา
ก็รู้ว่าพวกเธอกำลังโดนฆาตกรถือค้อนนั่นเล่นงาน
ฉันจึงกลับไปช่วยเธอโดยการส่งเสียงล่อมันมาทางฉัน"
"
ที่แท้เป็นเธอนี่เอง
มิน่ามันถึงเดินหนีออกไปไม่ยอมทุบกรงต่อ" วิยดาแทรกขึ้นมา พลางมองด้วยสายตาขอบคุณ
"อือ.....จากนั้นฉันก็โดนมันไล่ต้อน ตอนที่ฉันหลบอยู่ ธันก็เข้ามาฉันคิดจะฆ่าเขาทันที...."
"!!!"
เอ้ะ!
นี่ฉันตาฝาด และหูฝาดรึเปล่าจู่ๆเดียร์ก็พูดคำแบบนั้นออกมา แถมแววตาที่เกรี้ยวกราดนั่นด้วย ธันทำอะไรกับเธอไว้กันแน่เนี่ย ขนาดเดียร์ถึงได้
"โดยการล่อฆาตกรมาทางฉัน
เพื่อจะให้มันฆ่าทั้งธันและฉันไปด้วยเลย"
"ทำไมบ้าบิ่นแบบนี้ละเดียร์!!"
ฉันตะโกนใส่เธอจนเธอสะดุ้งขึ้นมา
ฉันโกรธจริงๆที่เธอคิดจะตายไปด้วยแบบนั้น
ถ้าเธอตาย...เมฆคง
"ขอโทษ....แต่ธันก็ชกท้องฉันจนสลบ จากนั้นตื่นมาก็อยู่นี่แล้ว" เดียร์ขอโทษด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด แล้วก็เล่าต่อโดยมองอย่างเหม่อลอย
"ช่างเถอะ
เรื่องทั้งหมดมันจบไปแล้วมาคิดแผนการตอนนี้ดีกว่า.....เราต้องหนีออกจากที่นี่และช่วยเมฆให้ได้
ถ้าเราออกไปได้เราก็สามารถเป็นพยานให้เมฆได้ว่ามันไม่ได้ฆ่าพวกเขา....ไอ้ธันนั่นดันจับพวกเราไว้โดยไม่ให้พวกหน่อยเห็น แผนการเยอะจริงไอ้หมอนี่ มันแค้นอะไรกับเมฆขนาดนั้นวะ" วัฒน์พอพูดถึงแผนการ
พอนึกเรื่องบางเรื่องขึ้นได้ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
"สายรุ้งเองก็อาจจะไม่เชื่อพวกฉันแล้วด้วย...."
ฉันรำพึนรำพันถึงเพื่อนสาวอีกคนที่น่าจะช่วยเหลือพวกเราได้ในฐานะพยานคนสำคัญ แต่ตอนนี้เธออาจจะไม่เชื่อใจพวกเราแล้วก็ได้ แต่เธอก็ไม่เห็นพวกเราฆ่าใครเหมือนกัน อยู่ที่ว่าเธอจะเชื่อพวกเราหรือพวกธันกันแน่
"เอ้ะ! สายรุ้ง เธอเจอสายรุ้งงั้นเหรอ!" วัฒน์หันหน้ามาทางฉันด้วยท่าทีร้อนรน
"อะ อื้อ"
"เธอยังมีชีวิตอยู่จริงๆสินะ....ดีจัง" เอ....ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ชักยังไงยังไงแฮะ....
" แล้วตกลงมีแผนที่จะออกจากที่นี่แล้วเหรอวัฒน์" วิยดาหันมาถามวัฒน์
"อ่า....แต่กุญแจการออกจากที่นี่ คือ ขุน กับเดียร์"
"เอ๋??"
วัฒน์ที่มองมาที่เดียร์อย่างเจ้าเล่ห์ เจ้าของชื่อที่ถูกกล่าวพอถูกมองแบบนั้น ก็มองเขากลับด้วยท่าทีที่สงสัยปนไร้เดียงสา ก่อนที่เดียร์จะตอบกลับมาด้วยท่าทีที่จริงจัง
"ว่ามาเลย....ท่าจะช่วยเมฆได้ฉันยอมทุกอย่าง"
เอ๋...
ความคิดเห็น