คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทที่ 26 วิทยุ
บทที่ 26 วิทยุ
ผมเปิดหน้าสุดท้ายที่ผมเห็น....
ก็คือหน้าที่แม่รี่โดนฆาตกรถือขวานไล่ล่า............แต่ด้านหน้าของแม่รี่ และด้านข้างมีฆาตกรถือค้อนยักษ์ กับเลื่อยไฟฟ้าพุ่งมาที่เธอ และหน้าหลังจากนั้นก็คือ..........กระดาษที่เต็มไปด้วยเลือด
นี่ผมกำลังอยู่ในวงจรแห่งการฆ่าหยั่งงั้นเหรอ...
"ใช่....ฆาตกรที่อยู่ในคฤหาสถ์นี้.....มีถึงสามคนไงละ"
หลังจากนั้นไม่นาน....
ห้องรับประทานอาหาร ชั้น 2
" .................."
ขวัญข้าวที่กำลังมองทุกคนที่ดูเหมือนท้อแท้
และนั่งก้มหน้าเคร่งเครียดกันตามมุมหนึ่งของห้อง
แม้แต่ขานที่เป็นคนฆาตกร....ก็ยังซึมยืนมองอย่างเหม่อลอยออกไปนอกกระจกโดยไม่มีท่าจะพูดอะไร
ขวัญข้าวที่มองพวกเขาและผลัดกับมองฝนที่ดูเหมือนจะไม่มีท่าทีหยุดอย่างเคย
จากนั้นไม่นานเธอจึงตัดสินใจหันมามองหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ ซึ่งเขาเองก็มีท่าทีไม่ต่างจากคนอื่นๆซักเท่าไร
แต่ถึงแม้เล็กน้อยเธอก็ยังพอดูออกอยู่บ้างว่า....เขาไม่ได้นั่งอยู่เฉย เขากำลังทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอด
แต่มันนานเกินไปจนหญิงสาวอดไม่ไหวที่จะอยากทำลายบรรยากาศที่อึมครึมนี่
"ตกลงพวกเราจะเอาไงกันต่อ
จะนั่งเฉยอยู่แบบนี้เหรอ"
ขวัญข้าวหันมาถามผม
สีหน้าเธอดูเหมือนไม่พอใจเล็กน้อย
"ฉันว่าแบบนี้ก็ดีแล้วนะ
ทีนี่น่าจะปลอดภัยที่สุด..."
หวานพูดเสียงอ่อยขึ้นมาอย่างเบาๆ
และกลัวๆตามฉบับผู้หญิงอ่อนแอแบบเธอ
"ดีตรงไหน
มันไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัยหรอกนะหวาน
สำหรับคฤหาสถ์บ้านี่"
ขวัญข้าวหันมาบอกหวานเพื่อให้เธอเข้าใจสถานการณ์ที่เป็นจริง
"แล้วเธอจะให้ทำไงยัยขวัญข้าว
จะให้ออกไปหาฆาตกรอีก2คนที่เหลือรึไง
เธอไม่ได้นิ้วขาดแบบฉันนี่ถึงได้กล้าพูดแบบนี้ใช่มั๊ยละ
ฉันไม่อยากออกไปให้นิ้วอีกข้างหายไปหรอกนะ !"
ริณโวยเสียงแหลมขึ้นมา อย่างฉุนเฉียวจนขวัญข้าวผงะไปเลย
"เปล่านะ...ฉันแค่อยากทำอะไรซักอย่าง...ทุกคนเองก็ไม่รู้จะปลอดภัยดีรึเปล่า ฉันถึงอยากออกไปหาพวกเขาไง"
ขวัญข้าวตอบกลับมาอย่างมีเหตุผล ในขณะที่พวกผู้หญิงทะเลาะกัน พวกผู้ชายอย่างเราก็ได้แต่ฟังอย่างเงียบๆ เพราะไม่กล้าที่จะแทรกบทสนทนาของพวกเขา
" แหม !เพิ่งเจอเหตุการณ์นั่นมาตะกี้ ยังมีอารมณ์ห่วงคนอื่นๆอีกนะ แกเป็นแม่พระเหมือนยัยเดียร์อีกคนรึไง
สตอเบอร์แหลเหมือนกัน เฮอะ!"
ริณทำเสียงแหลมอีกรอบอย่างหมั่นไส้ ในคำพูดของขวัญข้าว แถมเธอยังกล่าวว่าไปถึงเพื่อนสนิทของเธออีกด้วย
ผมไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าริณจะพูดถึงเดียร์หยั่งงั้น เห็นตอนอยู่ด้วยกันก็คุยกันซะดิบดี แบบเพื่อนรักเลยงี้
แต่ลับหลังก็พูดว่าหยั่งงั้เลยเรอะ....ผมคิดในใจอย่างไม่พอใจเล็กน้อยที่ริณว่าเดียร์แบบนั้น
จะว่าไปเดียร์ยังอยู่กับธันรึเปล่านะ......พอพูดถึงชักเป็นห่วงแล้วสิ
นอกจากห่วงเดียร์เรื่องธันแล้วยังมีฆาตกรอีกสองคนที่อยู่ข้างนอกนั่นอยู่ด้วย.....รอต่อไปแบบนี้ไม่ดีแน่
"ริณหยุดทำตัวงี่เง่าซักทีดิ้!"
วัฒน์ตะโกนขึ้นก่อน ที่ผมจะเข้าไปห้ามพวกเธอให้หยุดทะเลาะกัน
"ว่าไงนะไอ้สี่ตา!" ริณหันไปตะคอกวัฒน์
"(-*-)"
วัฒน์ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำเมินไม่สนใจกับคำพูดนั้น
ปึก ปึก!
"เอาละๆพอได้แล้วพวกนาย
ตอนนี้ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเอาไงต่อ" ผมเดินไปที่หน้าโต้ะอาหาร พร้อมเคาะโต้ะสองทีเพื่อให้พวกเขาหันมาสนใจ
" นายคิดแล้วเหรอว่าจะเอาไงต่อ...." ขานพอเห็นผมพูดเรียกทุกคน ก็เดินออกมาจากบริเวณหน้าต่างแล้วกอดอกถามผม
"พวกเราต้องไปหาทุกคนสินะ><"
ไทยพอเห็นผมพูดขึ้นก็วิ่งกระโดดพรวดเข้ามา
แล้วทำท่าสนอกสนใจ.......เจ้าหมอนี่กลับเป็นเหมือนเดิมแล้วสินะ นิสัยร่าเริงแบบไม่สนใจใครแบบมัน-_-
" ฉันตัดสินใจแล้วว่า
พวกเราจะแยกกัน 2กลุ่ม
กลุ่มแรกคือกลุ่มที่ไปหาคนอื่นๆเพื่อให้มารวมกันที่ห้องนี้ เพราะมันกว้างพอที่จะรองรับทุกคนได้
และกลุ่มที่สองคือพวกที่คิดว่าไม่ไหวหรือบาดเจ็บแบบริณ
ก็อยู่เฝ้าที่นี่ไปซะหาอะไรมากั้นประตูด้วยถ้าไม่ใช่พวกเราก็อย่าเปิด" ผมพูดขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง
"ตกลงเอาหยั่งงี้สินะ
พวกอยู่ที่นี่ก็น่าจะอยู่กันได้นะเพราะมีสเบียงมากโขเลย....แต่พวกที่ไปนี่สิ" วัฒน์ทำหน้าคิดไปตามความคิดของผม
"แล้ว....พวกเราจะรู้ได้ไงว่าคนที่จะเข้าประตูมาเป็นใคร
เพราะประตูนี่หนาพอจะกลบเสียงพวกเราเลยนะ" หวานเดินมาถามอย่างกังวล.....ก็จริงของเธอแฮะ
" เอาเป็นว่า...การเคาะละกัน" ผมบอกเธอ
"เคาะ??"
หวานเอียงคออย่างสงสัย
"ใช่เคาะ ถ้าเป็นพวกเราจะเคาะ
เป็นจังหวะ 2ครั้งนึงรอบและเว้นจังหวะ แล้วก็เคาะอีก 1ครั้ง
จะทำแบบนี้2รอบเพื่อให้มันคล้ายเป็นจังหวะเพลงในตอนกีฬาสีไง แบบนี้ฆาตกรคงไม่ทำอยู่แล้วละ^^" ผมยิ้มบอกเธอ
"โอเคเข้าใจแล้ว 2และ1
2รอบสินะ"
หวานทำท่านับนิ้วตัวเอง
ขณะที่พวกเรากำลังพูดคุยกันนั้น.....จู่ๆก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นมา....
"ซ่า......ซ่า!"
"เอ้ะ!เสียงอะไรน่ะ"
พวกเราพอได้ยินเสียงดังขึ้นมา
ก็สะดุ้งแล้วหันมองรอบๆตัวเองอย่างตื่นตระหนก
"เสียงแบบนี้มัน
น่าจะเป็นเสียงของวิทยุนะ"
วัฒน์พูดขึ้นพลางเดินตามหาที่มาของเสียงนั้นว่ามาจากไหน แต่ที่แน่ๆมาจากห้องที่เราอยู่ตอนนี้แน่ๆ
"เสียงมาจากตรงนั้นน่ะวัฒน์"
ขวัญข้าวชี้ไปที่บนตู้เก็บจานขนาดใหญ่ของห้องรับประทานแห่งนี้ซึ่งมันตั้งอยู่ข้างๆ
กับหน้าต่าง
" ขานนายตัวสูงน่ะ
ปีนเก้าอี้ไปหยิบดิ้"
วัฒน์กวักมือไปทางขาน เพื่อให้เขาหยิบเก้าอี้ตรงนั้นมาและมาปีนตรงนี้
" โอเคๆ"
ขานวิ่งไปที่เก้าอี้แล้วลากมันมาที่ตู้เก็บจานนี่....แต่ว่า
เสียงบางอย่างจากวิทยุนั่นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ได้มีแต่เสียงซ่าๆ มีเสียงคนในนั้นด้วย
"ใคร...มีใครอยู่มั่งช่วยพวกเราที ซ่า....
พวกเราถูกขังอยู่ที่ไหนไม่รู้
มาช่วยพวกเราทีใครก็ได้ในวิทยุฝั่งตรงข้ามนั่น!"
"เสียงนี่มัน....วิยดานี่นา!"
ขวัญข้าวพอได้ยินเสียงของเพื่อนก็พูดขึ้นมาอย่างตกใจ
" ไอ้ธันมันเป็นบ้าไปแล้วรึไง
ทำไมต้องทำแบบนี้กับพวกเราด้วย!" เสียงนี้....นพ...หนึ่งในพวกของธันนี่นา แล้วที่พูดถึงไอ้ธันหมายความว่าไง
"ธัน!นี่มันหมายความว่าไงกันเนี่ย เขาทำแบบนั้นทำไม" ริณทำท่าสงสัยอย่างประหลาดใจ
"อ้ะ!ใครมา ไอ้ธันเหรอ
เงียบๆไว้เดี๋ยวมันรู้ว่าพวกเราคุยกับวิทยุกับคนอื่นอยู่!"
พอฟังแล้วชักกดดันแทนพวกเขาจริง คาดว่าคนที่โดนขังคงไม่มีแค่วิยดา กับนพแน่มีเสียงคนอื่นด้วยแต่ฟังไม่ออกว่าใคร จากนั้นพวกเราก็ฟังต่อไป
เผื่อจะรู้ว่ามีเบาะแสอะไรเพิ่มมั๊ยว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน
"เดียร์นี่นา!" วิยดาตะโกนขึ้น เอ้ะ!เดียร์ก็อยู่ที่นั่นด้วยเหรอ
"ซ่า....ทุกคนไม่เป็นไรนะ
" เสียงเดียร์พูดขึ้นมา เธอกำลังพูดอยู่กับพวกวิยดา
"เดียร์เธอมาได้ไงเนี่ย
คิดว่าเป็นธันซะอีก
แต่ก็ดีแล้วเธอรีบอะไรมาทำลายกรงที
ขืนอยู่แบบนี้นานๆเข้าฆาตกรต้องมาเจอแล้วฆ่าพวกเราแน่..ซ่า.." เสียงคนอื่นๆพูดขึ้น...โดนขังกันกี่คนเนี่ย
"ฉันตามธันมาน่ะ....ตอนนี้เขาเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ เดี๋ยวฉันจะไปหาโอกาสแย่งกุญแจมาจากเขาให้...เขาคงไม่น่าจะทำไรฉันหรอก..."
"อย่าเดียร์
หมอนั่นทำลายกุญแจไปแล้ว
เธอต้องหาอะไรมาทำให้กรงนี่พังแทง
ไม่ก็หาลวดมาสะเดาะกลอนนี่"
"เอ๋....แต่ฉันคนเดียวจะ.....เข้าใจแล้วฉันจะรีบไปหาอะไรมาทำให้กรงนี่พังนะช่วยรอหน่อยละ!"
"ฝากด้วยละเดียร์ พวกเราเชื่อเธอนะ!"
"อื้อ!...ซ่า.."
เดียร์วิ่งออกไปแล้ว
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเธอไกลออกไป
"เวรกำ ลืมบอกให้เธอเอาวิทยุนี่ไปเลย เธอน่าจะเอาไปติดต่อกับคนอื่นได้!" กำ- -....เซ่อจริงเลยพวกนั้นผมคิดในใจ
"ขานรีบบอกพวกนั้นเร็วว่าพวกเราฟังอยู่จากอีกด้านของวิทยุ!
ผมบอกขาน
ขานจึงพยักหน้าเพื่อปีนไปเอาวิทยุ
โชคดีจังเดียร์ยังปลอดภัย.....เอ้ะ!
จู่ๆเสียงพวกเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง......แต่แย่แล้วละสิแบบนี้มัน
"ตึง! โครม!"
"ซ่า......*หี้ย มันมาได้ไงวะ
บัดซบๆๆๆเอ๊ย!! อย่า!!!!"
"ซ่า....ซ่า...."
"เอ้ะ!.....เสียงหายไปแล้ว...."
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น.....กัน"
ความคิดเห็น