คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 ธัน (รีไรต์)
บทที่ 2 ธัน
16.30 น.
กริ๊ง!!!!
เสียงกริ่งดัง มันเป็นสัญญาณบอกว่าได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ซึ่งใครหลายๆคนก็รอเวลานี้กันทั้งนั้น
" เย้ กลับบ้านๆ"
ทุกคนในห้องต่างพูดขึ้นมาแทบพร้อมกัน แต่คนที่ตะโกนดังที่สุดในเวลานี้...
"เลิกแล้วโว้ย!"
ก็มีแค่'ไอ้ไทย' เขาเป็นคนที่นิสัยเพี้ยนๆหน่อย แต่ก็เพราะแบบนั้นเขาเลยเข้ากับคนอื่นๆได้ดี นิสัยที่ร่าเริงและเป็นมิตรของเขานั่นแหละ ผมมองมันพลางขำเล็กๆ ที่พอเลิกเรียนปุ้บมันก็จะมาเต้นหน้าห้องแล้วเชิญเพื่อนๆออกกัน
...สงสัยอยู่บ้านมันคงไม่เคยเต้นละมั้ง
" วัฒน์กลับกันเถอะ"
ผมหันไปถามวัฒน์ที่นั่งอยู่ข้างผม และมันก็กำลังเก็บหนังสือใส่กระเป๋าอยู่
" กลับอะไรแกมีเวรวันนี้ไม่ใช่เรอะ "
วัฒน์หันมามองผม ตอนนี้ทุกคนในห้องกำลังทยอยกลับเหลือเพียงแค่เวรเท่านั้น
"เออ....ลืมเลย" ผมพูดพลางเอามือลูบหัวตัวเอง
" งั้นทำเวรไปซะเดี๋ยวข้าขอตัวไปประชุมคณะกรรมการนักเรียนก่อน เองก็ทำเวรรอข้าไปละกัน" วัฒน์พูดแล้วตบบ่าผม....ไอ้หมอนี่มันประชุมอะไรทุกวี่ทุกวันทุกชั่วโมง -_-
"เออๆรีบไปเลยปะ" ผมไล่มัน
"รอด้วยนะเว้ยอย่ารีบกลับก่อน!" วัฒน์เดินถอยหลังแล้วตะโกนบอกผม- -*
"ไปซักทีสิเฟ้ย!!" ผมตะโกนไล่มัน
"ฮะ ฮะ" มันหัวเราะแล้วก็เดินออกไป
"เฮ้อ...ไปซักที"
ตึก ตึก
ผมพูดจบก็เดินไปหลังห้องเพื่อหยิบไม้กวาดกับที่ตักผง เพื่อจะมาทำเวร
10 นาทีผ่านไป...
ผมกวาดถูอะไรจนเสร็จไม่อยากจะคุยว่าผมทำสะอาดมาก มากกว่าบ้านผมอีก-.-
ติ๊ด ติ๊ด!
"หือ?"
เสียงบางอย่างดังขึ้นในกระเป๋ากางเกงของผม มันคือเสียงสัญญาณเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ
ฟึบ!
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู มันเป็นเบอร์ที่ผมไม่รู้จัก และก็ไม่ได้บันทึกไว้ด้วยใครกันนะ?
" โทรผิดรึเปล่าเนี่ย...เฮ้อลองรับดูก็ได้ ฮัลโหลครับ" ผมหยิบโทรศัพท์ของผมขึ้นมาแล้วกดรับทันที
"ไง ไอ้เมฆ..." หือ? เสียงนี่มันคุ้นๆแฮะ แต่ว่าใครกันนะ
"เอ...ไม่ทราบว่าใครเหรอครับ?" ผมพูดกับเจ้าของเสียงสนทนาที่อยู่ตรงข้ามกับผม
" ข้าไงละ....ธัน" เอ้ะ!ธันมันหมายความว่าไงยังไงกัน เราไม่เคยให้เบอร์กับหมอนั่นนี่
"นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน" ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่สงสัย
" ลองมองลงมาข้างล่างสิเมฆ ฉันรู้นายยังอยู่ข้างบนสินะ..."
ธันพูดขึ้นผมจึงเดินเข้าไปใกล้หน้าต่าง แล้วมองลงข้างล่างตอนนี้เวรคนอื่นๆกลับไปกันหมดแล้ว....เหลือแต่ผมที่รอวัฒน์อยู่คนเดียว
"เอ้ะ!"
ผมลองลงไปข้างล่างกลางลานสนามฟุตบอล มีกลุ่มผู้ชายจำนวนมากยืนอยู่ที่นั่น และ.......ธันก็ยืนอยู่ใจกลางพวกนั้น ว่าแต่ใครกันละนั่นที่นอนฟุบอยู่ใต้ธัน
"วัฒน์!"
ผมตกใจมากนั่นมันวัฒน์นี่นา พวกมันคงได้เบอร์ผมมาจากวัฒน์สินะ ว่าแต่พวกมันทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยละเนี่ย ผมตัดสินใจลงไปข้างล่างทันทีอย่างไม่รอช้า
ตึก ตึก!
ณ สนามฟุตบอล
17.00 น.
" แกทำแบบนี้ทำไมธัน!"
ผมมองมันด้วยสายตาที่โกรธแค้น ผมมองไปรอบพวกนี้คือเพื่อนร่วมชั้นผมและรุ่นน้อง มีแต่พวกเด็กเกทั้งนั้น พวกมันมีประมาณ 30 คนได้ พวกมันคิดอะไรของพวกมัน
" ทำไมน่ะเหรอ...."
ตึก ตึก
ธันพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ผม........จากสีหน้าที่ยิ้มแย้มของมันก็เปลี่ยนไปเป็น สายตาแห่งความอาฆาต
ผัวะ!!
อั้ก!
ผมโดนมันต่อยจนล้มลงไป หมัดของไอ้ธันเข้าหน้าผมอย่างจัง และมันก็แรงจนทำให้ผมรู้สึกมึนเลยทีเดียว
" ไอ้บ้าเอ๊ย...!"
ผมทำท่าลุกขึ้นยืนแล้วก็กะจะนำหมัดของผมสวนเข้าใบหน้ามันมั่งแต่ว่า...
ผัว!!
ตุบ!
พวกของมันก็วิ่งเข้ามาแล้วก็เตะเข้าใบหน้าของผม ตอนนี้เลือดออกมาจากปากของผม ผมนอนฟุบอยู่กับพื้นคราวนี้อยากจะลุกก็ลุกไม่ขึ้นแล้ว ผมนอนทั้งหยั่งงั้น ผมเริ่มหายใจติดขัดผมจ้องไปที่หน้าของมัน....
หมับ!
อึ้ก!
มันจับผมของผมขึ้นมา มันนั่งย่อตัวลงแล้วมองหน้าผม.........
" เท่านี้แกคงจะเข็ดแล้วสินะฮะเมฆ....." มันจ้องมาที่ผม
" ฉันทำ....อะไรให้พวกแกวะ..." ผมจ้องมันคืนถึงตาของผมจะเปิดแค่ข้างเดียวก็เถอะ
"อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องเมฆ....แกบังอาจเข้ามายุ่มย่ามกับผู้หญิงของฉัน" มันพูดขึ้นสายของมันที่มองผมราวกับว่าจะกระชากหัวผมให้หลุดตอนนี้เลยก็ได้
"แก....หมายถึง...ใคร" ผมถามมันกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมี
บึก!
อั้ก!!!
มันต่อยเข้ามาที่ท้องของผม.....แล้วก็ดึงผมของผมขึ้นมาอีกครั้ง...
" แกรู้สึกจะกวนประสาทข้าเกินไปมั้งเมฆ....เอาเป็นว่าถ้าข้าเห็นแกอยู่ใกล้'เดียร์'อีกละก็ ตอนนั้นละข้าจะตามไปอัดถึงบ้านแกเลยเข้าใจไว้ด้วยละ" มันจ้องผมสายตาของมันทำให้ผมรู้เลยว่ามันพูดจริง
"ฮึ...เดียร์ ไม่ใช่ผู้หญิงของแกซะหน่อย ไอ้กร๊วกเอ๊ย..."
ไม่รู้ทำไมผมถึงพูดชวนหาฝ่าเท้ามาประทับหน้าตัวเองขนาดนั้น เพราะผมแค่จะปกป้องสิทธิของเธอคนนั้นละมั้ง เดียร์ยังไม่ได้คบกับใครซักหน่อย
"เฮ้ยพวกเอง ข้าไม่ไหวแล้วว่ะ!"
ธันตะโกนไปหาเพื่อนของมัน แล้วมันก็เดินไปหยิบไม้หน้าสามที่เพื่อนมันคนนึงถือไว้ แล้วเดินตรงมาหาผม
"ธันอย่าเดี๋ยวมันก็ตายหรอกเฮ้ย!"
เพื่อนมันคนนึงตะโกนห้าม แต่ดูท่าจะสายเกินไปเมื่อตอนนี้ไอ้ธันมันง้างซะเต็มที่แล้ว
ตอนนี้ผมเตรียมใจแล้ว....
"เฮ้ยพวกเธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ!" เสียงของใครคนนึงตะโกนขึ้น
" เวรเอ๊ย ไอ้ยามนี่ทุกทีมันชอบหลับไม่ใช่รึไงวะ พวกเราเผ่นเฮ้ย!" ธันเห็นดังนั้นจึงตะโกนบอกพวกของมัน พวกมันก็เลยเผ่นแน่บไป
"เฮ้ยไอ้หนุ่มเป็นอะไรรึเปล่า......"
ผมตาพร่าไปหมด ตาของผมกำลังจะปิดลงภาพของน้ายามที่อยู่ข้างหน้าผมเริ่มจาง
หายไป จางหายไป......และจางหายไป....
ณ โรงพยาบาลปทุมเวช
"....อะ...อือ"
ผมตื่นขึ้นมาแล้วก็พบว่าตัวเองนั้นอยู่บนเตียงเตียงหนึ่งข้างๆผมมีเสาน้ำเกลืออยู่ แล้วก็เสื้อผ้าแบบนี้มัน...
"โรงพยาบาลหยั่งงั้นเหรอ...หือ....วัฒน์"
ผมลุกขึ้นมานั่งแล้วพอหันไปทางซ้ายซึ่งมีเตียงอยู่เหมือนกับของผม เตียงนั้นก็มีคนคนนึงกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
" อ้าวไงเมฆตื่นแล้วเหรอ" วัฒน์หันมาทักผม..จริงสินะเราเพิ่งโดนไอ้ธันอัดมานี่นา..
"..............."
ผมมองไปที่วัฒน์บาดแผลตามตัววัฒน์ถึงจะเล็กน้อย แต่แผลนั้นมันก็เกิดขึ้นเพราะผม เพราะผมเป็นต้นเหตุให้มันต้องมาเจ็บตัวด้วย
"วัฒน์ขอโทษนะเพราะฉันเอ็งเลยต้องบาดเจ็บแบบนี้..."
ผมพูดด้วยความรู้สึกผิด แต่มันเองก็แปลกคนนะเพิ่งถูกคนซ้อมจนเข้าโรงพยาบาลมาตะกี้ แต่ยังมีหน้ามาอ่านหนังสือหน้าตาเฉย - _ -
"......นายไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ที่ผิดคือไอ้หมอนั่นตังหาก..." วัฒน์ทำสีหน้าที่เจ็บใจเล็กน้อย
" ถึงจะเป็นหยั่งงั้นก็เถอะ....แต่ฉันว่าฉันจะทำตามที่มันบอกดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีเรื่องกับมันอีก...." ผมถอนหายใจ ถ้าขืนผมยังยุ่งวุ่นวายกับ...เดียร์อีกละก็ วัฒน์ต้องเดือดร้อนอีกแน่
" ว่าแต่นายไปทำเรื่องอะไรมาละ ถึงทำให้ไอ้หมอนั่นทำกับนายแบบนั้น" วัฒน์ถามผม
" อะ...ออ...ไม่มีอะไรหรอก สงสัยฉันคงไปกวนประสาทมันเข้าละมั้ง" ผมไม่กล้าพูดความจริง เพราะผมกลัวว่าถ้าบอกความจริงไปจะยุ่งมากซะมากกว่า เจ้าวัฒน์มันอาจจะเรื่องนี้ไปฟ้องเดียร์ก็ได้
"อืองั้นเหรอ....ว่าแต่ฉันอิจฉานายจังนะ"
"หา?เรื่องอะไร?"
ผมเลิกคิ้วใส่มันอย่างสงสัย มันทำท่าเหมือนกลั้นขำแล้วทำท่าชี้ด้านข้างผม" ผมจึงหันไปมองตามนิ้วมันที่ชี้ มันมีโซฟายาวตัวนึงตั้งอยู่เป็นที่สำหรับผู้เยี่ยมผู้ป่วย และที่ตรงนั้นก็มีคนนอนอยู่.......!
"......ฟ้าใส"
หญิงสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลเฮลเซนัท เธอย้อมเอาอะนะเธออยู่รุ่นเดียวกับผม เธอเป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กของผมพวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เล็กๆจนทุกวันนี้
ปัจจุบันเธอเรียนคนละที่กับผมเธอเรียนอยู่โรงเรียนม.ปลายสตรี แถมบ้านของพวกเราก็ยังติดกัน เวลาทานข้าวเธอจะมาทำอาหารให้ที่บ้านผม และเธอยังคอยสอนผมทำอาหารอีกด้วย
ที่เธอชอบมาบ้านผมบ่อยๆคงเพราะกลัวผมเหงามั้งก็อยู่คนเดียวนี่เนอะ พ่อแม่ของผมเสียแล้วตั้งแต่เด็ก ตอนนี้อยู่กับน้าสาวที่ซึ่งเธอเองจะมาเยี่ยมผมเฉพาะเสาร์อาทิตย์เท่านั้นเพราะเธอมีงานเยอะ
"ฟี้....."
"ปล่อยเธอหลับไปเถอะ ฮะ ฮะ" ผมมองเธอที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ก็นึกขำมาเล็กๆ
"เออวัฒน์วันไหนนะที่เราไปค่ายน่ะ" ผมหันไปถามวัฒน์
"อีก 2 วันน่ะ......" วัฒน์หันมาตอบ
"ออ...เฮ้ยมันเหลือตั้ง 1 อาทิตย์ไม่ใช่เรอะ!" ผมที่สะดุ้งเฮือกขึ้น ลุกจากเตียงแล้วหันไปมองวัฒน์
"นายหลับยาวเต็มๆ ไป 5วันน่ะ ส่วนฉันตื่นตั้งแต่วันที่ 2แล้วแล้วก็กลับบ้านแต่เพราะฉันตกบันไดเลยกลับมานี่อีก....."
หา!O..O ไอ้หมอนี่มันตกบันไดหรอกเรอะแผลตามตัวนั่น - - มันจะซุ่มซ่ามไปไหนวะ
"อ้าวแล้วไหงฉันถึงหลับยาวแบบนั้นละ ฉันแค่โดนอัดแค่นั้นเอง..." ผมสงสัยจึงถามวัฒน์
"ไม่รู้สิช่วงเวลาสี่วันนายอยู่ห้องสำหรับคนไข้พิเศษตลอด ฉันที่เข้าไปไม่ได้เลยไม่รู้ แต่หมอเขาว่านั้นนะว่าอาการนายหนักน่ะ"
"งั้นเหรอ.............."
"เฮ้อช่างเถอะ.....วันนี้ฉันคงกลับบ้านได้แล้วละมั้ง จะได้ไปตรียมของไปค่ายด้วยสิ"
" เออ.คงงั้น"
ความคิดเห็น