คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 ค่ายค้างคืน (รีไรต์)
บทที่ 4 ค่ายค้างคืน
15.02 น.
ณ หาดจอมเทียน
อ.บางละมุง
จ.ชลบุรี
บรืน....
ในที่สุดพวกเราก็เดินทางมาถึงหาดจอมเทียน อำเภอบางละมุง จังหวัดชลบุรี หลายชั่วโมงพอสมควรกว่าจะมาถึงนี่ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปกี่ตื่นแล้ว มันกว่าจะถึงอะเนอะ.....นานชิบเป๋ง-*-
"ถึงแล้วโว้ย!!!"
เสียงแบบนี้ก็คือเจ้าเดิมของเรา....ไอ้ไทย มันเป็นคนแรกที่กระโดโลดเต้นลงจากรถ โรงเรียนของพวกเราไม่ได้ไปจองโรงรงโรงแรมที่ไหนหรอก เพราะที่เราจะพักก็คือหาดทรายนี้
พวกเราจะกางเต้นท์นอนกันที่หาดจอมเทียนนี่แหละ.....ทุกคนก็โดนสั่งให้เตรียมเต้นขนาดใหญ่มากันเองขนาด ให้นอนพอสำหรับเต้นท์ 5 คน
ดังนั้นเต้นท์ที่จะอยู่บนหาดทรายนี้ก็มีประมาณ 60กว่าเต้นได้เพราะนักเรียนชั้นม.5ทั้งหมดมี300คน และเต้นของพวกคุณครูเองอีก งานนี้แม้แต่'ครูลักษณ์' ครูประจำวิชาชีวะของผมก็มาด้วย....
"เย้ถึงแล้วถึงแล้ว!"
พวกผู้หญิงที่ลงมาจากคันที่ 1 ก็ลงมากันพร้อมส่งเสียงแห่งการปลดปล่อยออกมา พวกเราตอนนี้ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนกัน พวกเราแต่งชุดไปรเวทสบายๆมา
เพราะถ้าใส่ชุดนักเรียนมาทะเลคงจะเปรอะเปรื้อนกันน่าดู.....
ซ่า....
ผมลงมาจากรถบัส พร้อมฟังเสียงคลื่นทะเล มันรู้สึกสบายใจยังไงไม่รู้เมื่อได้ยินเสียงของธรรมชาติแบบนี้ กลิ่นไอของทะเล เสียงของลมที่กระทบเข้ากับหาดทรายที่สวยงามนี่...
ผมสูดอากาศของบรรยากาศทะเลแห่งนี้อย่างสดชื่น ในขณะที่เพื่อนๆก็กำลังทยอยลงมากันและหยิบของจากช่องเก็บของของรถบัสของแต่ละคัน....
"ฮ้า รู้สึกดีจัง...."
เสียงเล็กๆของใครบางคนพูดขึ้นซึ่งฟังจากเสียงนี้ ต้นตอของเสียงเองก็อยู่จากผมไม่มากนัก หญิงสาวที่กำลังกางแขนรับสายลมของทะเล พร้อมสูดบรรยากาศนั่นอย่างสดชื่นเช่นเดียวกับผม
"....เดียร์"
"หือ?"
"อะ..."
ควับ!
ผมพอพูดขึ้นรู้สึกว่าเธอจะได้ยินจึงหันมาจน สายตาของพวกเราสบตากันผมเห็นดังนั้นจึงรีบสะบัดหน้าหนี เมื่อรู้ตัวว่าเธอสังเกตุแล้วผมก็เดินออกไปเพื่อช่วยคนอื่นๆขนของ
"....อะไรของเขา" เดียร์พูดขึ้นอย่างสงสัยกับท่าทีของเขา
......................................................................................................
20 นาทีต่อมา...
ปึก ปึก!
ผมตอนนี้กำลังตอกแท่งเหล็กของเต๊นท์ เพื่อยึดมันไม่ให้ลมพัดไป พร้อมกับวัฒน์และเพื่อนของผมอีก3คนที่จะนอนเต๊นท์นี้
นั่นก็คือ 'ไอ้ไทย' 'กฤต' และ'พล'
พวกเขาในห้องก็ถือว่าสนิทกับผมพอสมควร กฤตกับพลที่ว่าก็คือสองคนที่ชวนผมชุบเล่นเกมพระราชาตอนนั้น จนเป็นเรื่องราวใหญ่โต และผมก็มีเรื่องกับไอ้ธันในที่สุด...
ซู่....ซู่....
"เอาปิ้งกันเร็วๆดิ อยากกินแล้ว!"
ไอ้ไทยที่ไม่ได้ช่วยกางเต๊นท์วิ่งไปหาพวกสาวๆที่กำลังปิ้งบาบีคิวกัน พร้อมเร่งพวกเธออีกด้วย ตอนนี้ผมไม่เห็นเดียร์เลยเธอคงจะจัดเต๊นท์กับเพื่อนอยู่ละมั้ง......
" นี่เมฆ"
เสียงของใครคนนึงดังขึ้นจากด้านหลังของผม ผมหันไปดู........เธอคือ 'วิยดา' หัวหน้าห้องของผม
"มีอะไรเหรอ?"
ผมที่กำลังนั่งยองกางเต๊นท์อยู่นั้นหันไปมองเธอ
"นายช่วยไปเก็บหอยตามชายทะเลให้หน่อยสิ คนของเราไม่พอน่ะอยากได้คนเยอะๆ" เธอพูดพลางยื่นถังเพื่อเอาไว้ใส่หอยพวกนั้นมาทางผม
"อ่า.....ก็ได้ วัฒน์ กฤต พลเดี๋ยวมานะ" ผมหันไปบอกพวกเขา
"อ่า ไปเถอะๆ" พวกมันไล่ผม - - ไม่พอใจอะไรรึเปล่าฟะพวกนี้
ฟุบ....ฟุบ
ผมเดินตามวิยดาไป พลางมองไปรอบๆทุกคนดูสนุกสนานมาก พวกเขากางเต๊นท์กันบ้างก็ทำล้มไม่รู้กี่ล้อม ปิ้งบาบีคิวก็ไหม้ไม่รู้กี่ครั้ง แต่พวกเขาก็ดูมีความสุขกัน...
"ฮึ...."
ผมยิ้มเล็กๆ ขนาดคุณครูที่ขี้หงุดหงิดอย่างครูลักษณ์ยังหัวเราะขนาดนั้น
" นี่ฉันหาคนช่วยมาเพิ่มแล้วละ" วิยดาพูดกับคนอื่นซึ่งผมคาดว่าคงเป็น คนที่มาเก็บหอยกัน
" เย้คนมาช่วยเพิ่มแล้ว กำลังเหนื่อยเลยหาไม่ค่อยเจอ"
ผู้หญิงคนนึงบ่นขึ้น เอ้ะ...ผู้หญิงคนนี้ถ้าจำไม่ผิดชื่อ 'ริณ' คนที่ชอบไปไหนมาไหนกับ......เดียร์
".............."
ผมเงียบลงเมื่อเห็นคนที่อยู่ด้านหลังริณ ...เดียร์
ผมจ้องไปที่เธอโดยไม่รู้ตัว...
!!!!
หมับ!
"เอ้ะ! โอ๊ยอะไรกัน ! "
ผมจับขมับตัวเองอย่างแรงเมื่อจู่ๆ ผมก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา ผมหลับตาปี๋เพื่อกลั๊นความเจ็บปวด
"....อาโล่งซักที.....เอ้ะ!"
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าอาการปวดหัวนี่ดีขึ้นแล้ว แต่ว่า......พอผมลืมตาขึ้นก็พบความผิดแปลกของอะไรซักอย่าง
"....เอ้ะ ทุกคนหายไปไหน...."
ผมลืมตาขึ้นมาแล้วก็ไม่เห็นใคร ผมจึงหันกลับไปด้านหลังเผื่อพวกเขาอาจจะเปลี่ยนใจไปทำบาบีคิวกินกันโดยไม่แคร์หอยแล้ว...
"....นี่มัน...หมายความว่าไงกัน"
ผมหันหลังกลับมาก็ไม่มีใครอยู่ดี มีแค่เต๊นท์ที่ยังคงเหลืออยู่ แต่ผู้คนนักเรียน อาจารย์หายไปหมด วัฒน์ ริณ วิยดา ไทย กฤต พล และ...เดียร์ แม้แต่พวกเขาก็หายไปเช่นกัน
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน....."
ครืน...
"ท้องฟ้ามัน....."
จู่ๆเสียงฟ้าก็ร้องขึ้น เมฆมารวมตัวกันจนกลายเป็นสีดำ นี่มันเหมือนกับฝันครั้งนั้นเป็นไปไม่ได้หรอก เราไม่ได้ฝันอยู่ซะหน่อย แถมเสียงเปียโนก็ไม่มี...
ซ่า....ซ่า
"เอ้ะ....."
ฝนเริ่มตกลงมา ใช่ครั้งนี้ไม่มีเสียงเปียโนแต่เสียงๆนี้มันกลับทำให้ผมรู้สึกสั่นด้วยความกลัวยิ่งกว่า...
"......ทวิงเกอร์.....ทวิงเกอร์..."
ผมหันไปดูที่มาของเสียงนนั้นอย่างช้าๆ ขาของผมสั่นเทา หัวใจของผมรัวจนผมเองยังได้ยิน หน้าของผมเริ่มซีดเผือก.....เมื่อผมหันไปดูที่มาของเสียงนั่น
ครั้งนี้ที่แตกต่างกันคือ.....ไม่ใช่ชายสวมเสื้อกันฝนสีดำเหมือนในฝัน
ที่กลางทะเลสีทมิฬนั่น......ผู้หญิงที่มีผมยาวสีดำยาวยุ่งเหยิง
เธอสวมเสื้อยาวสีขาวและเป็นเสื้อผ้าที่เปียกชุ่ม ผมไม่เห็นใบหน้าของเธอหรือแม้แต่ดวงตาของเธอ เห็นแค่ริมฝีปากของเธอที่กำลังขยับตามเพลงที่เธอร้อง
เธอ....ไม่ใช่คนแน่....น้ำบริเวณนั้นลึกเกินกว่าที่จะยืนได้....
ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั๊ย....เพลงดังขึ้นเรื่อยๆ....และเธอเองก็เข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ.....
ใกล้เข้ามา.....ใกล้เข้ามา....
......................................................................................
จนยืนอยู่ตรงหน้าผม......พร้อมกับเสียงเพลงที่หยุดลง.....
ความคิดเห็น