คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เมฆ (รีไรต์)
บทที่ 1 เมฆ
พอผมลองมาคิดดูอีกที...ถ้าผมสามารถที่จะย้อนอดีตได้...ผมคงไม่มาที่นี่แน่...
แบ๊น แบ๊น!!!
พลาก!!!
ปลายแหลมคมที่นับไม่ถ้วนของเลื่อนไฟฟ้าขนาดใหญ่ ปั่นเข้าใบหน้าจนเศษเนื้อกระจัดกระจายและเลือดก็พุ่งกระเด็นไปทั่วห้อง...สิ้นสุดเสียงเหล่านั้น ชายที่ถือเลื่อยไฟฟ้านั่นร้องเสียงหลงราวกับคนบ้า
2 สัปดาห์ก่อน...
ณ กรุงเทพมหานคร
โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง
ห้อง ม.5/2
11.30 น.
"อืม...อืม..."
ตอนนี้ผมกำลังเรียนคาบวิชาชีววิทยาอยู่ กำลังเรียนเรื่องเซลล์ของรากพืช หัวข้อที่กำลังเรียนอยู่ความแตกต่างของรากพืชใบเลี้ยงคู่ใบเลี้ยงเดี่ยวรากพืชใบเลี้ยงคู่จะไม่มีPith รากพืชใบเลี้ยงเดี่ยวจะมีPith แล้วก็บราๆๆๆ
ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไรหรอก เพราะเป็นวิชาที่ผมเกลียดมากทั้งเยอะเกินไปทั้งละเอียดเกินไป ส่วนที่ต้องจำก็เยอะ เวลาไฮไลท์ทีก็เหมือนเอามาระบายทั้งหน้ากระดาษ....
ผมจึงนอนฟุบกับโต้ะเขี่ยเล่นปากกาอยู่ อย่างไม่สนใจอาจารย์ข้างหน้าที่กำลังสอนโดยใช้โปรเจคเตอร์อยู่...
" งือ...'วัฒน์'เดี๋ยวถ้านายจดอะไรเพิ่มเติมหรือไฮไลท์เสร็จขอเอาไปลอกหน่อยนะ ฉันขอหลับแปปไม่ไหวและ"
ผมบอกเพื่อนผมที่กำลังจดอยู่อย่างสนอกสนใจอยู่ข้างๆผม มันเป็นเด็กเรียนอะนะผมถึงเชื่อมั่นมันว่ามันจะจดรู้เรื่องและเรียบร้อย
เหมือนการแต่งตัวของมัน เสื้อเรียบแปล้เป็นสัน ติดเข็มกงเข็มกลัดของรร.มาพร้อม ถุงเท้าถูกระเบียบ แถมใส่แว่นด้วยยิ่งเข้าไปกันใหญ่สำหรับภาพพจน์เด็กเรียน
"เออๆ...นายเนี่ยพอคาบนี้ทีไรก็หลับทุกที ถึงได้เกือบตกตลอดไงฟะ...เฮ้อ"
มันหันมาบ่นใส่ผม ตูผิดรึไงฟะที่เรียนไม่เก่งอะ แค่ไม่ตกก็พอใจและ
ถึงจะเห็นผมหยั่งงี้ แต่เมื่อก่อนผมเรียนเก่งนะจะบอกให้ ถึงได้โควตาเข้าม.ปลายสายวิทย์-คณิตที่นี่ได้โดยไม่ต้องสอบเข้า สัมภาษณ์ปุ้บก็เข้าได้เลย แต่พอเนื้อหามันยากขึ้นผมเลยเริ่มขี้เกียจมากขึ้น...ก็แค่นั้นเอง
นี่เพิ่งเข้าเทอม2 ของม.5นะเนี่ย เนื้อยากขึ้นจม
กริ๊งงงง!
เสียงช่วยชีวิตผมก็ดังขึ้นมา คือเสียงออดเวลาพักกลางวันของผม
" รีบไปเล่นบาสกันเถอะ"
จ้อก...แจ้ก...
เสียงเจี้ยวจ๊าวของเพื่อนๆในห้องที่กำลังเดินออกจากห้องไป ท่าทางพวกเขาก็ดีใจไม่ต่างจากผม
"ไปลงหาอะไรกันกินกันเถอะ"
ผมที่นอนฟุบโต้ะอยู่หันหน้ามาทางเพื่อนของผมที่กำลังเก็บหนังสืออยู่
"อ่า โทษทีเองไปกินคนเดียวเถอะ เดี๋ยวข้าขอตัวไปประชุมสภานักเรียนก่อน เขาเรียกประชุมเรื่องการวางแผนเข้าค่ายค้างคืนที่ใกล้จะถึงนี้น่ะ " วัฒน์ค่อยๆอธิบายเหตุผลให้ผมฟัง
"ค้างคืนงั้นเหรอ ชั้นเราน่ะเหรอ?" ผมถามมัน ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลยละว่ามีค่ายค้างคืนด้วย
"อ่าวหัวหน้าห้องก็แจ้งทางLine แล้วนี่ฟะ...เอ่อ...ลืมไปเองไม่มีLineนี่หว่าฮะ ฮะ รีบไปสมัครซะนะไปและ"
มันหัวเราะใส่ผมเสร็จก็เดินออกจากห้องไปขึ้นไปยังชั้นบน
"แมร่ง...โดนมันดูถูกซะได้ สงสัยต้องเข้าห้องสมุดแล้วยืมคอมพิวเตอร์สมัครแล้วสิ...เฮ้อ"
ตึก ตึก
ผมพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง แล้วเดินลงบันไดไปยังชั้น 2 ที่มี่ห้องสมุดอยู่
"อ้ะ!"
ผมตกใจที่คนคนนึงเดินขึ้นมา พอเขาเห็นผมก็เดินขึ้นบันไดมาทางผมอย่างรวดเร็ว
"ฉันว่าจะเคลียร์กะเธอซักหน่อยนะ...นาย'เมฆ'"
อาจารย์ประจำชั้นผม ชื่อ 'ครูลักษณ์' เธอชอบคอยว่าผมเมื่อเห็นคะแนนผลสอบของผมแต่ละครั้ง เมื่อคะแนนตกลงเธอก็จะคอยจ้ำจี้จ้ำใจให้ผมขยัน เธอเป็นคนดุๆเล็กน้อยหน้าของเธอชอบทำอารมณ้เสียตลอดเวลาอายุก็ปาเข้า40กว่าแล้วรอยย่นนั่นยิ่งทำให้เธอดูน่ากลัวขึ้นอีกเท่า
บิด!
"โอ๊ย!"
เธอบิดหูผมอย่างไม่เกรงเลยว่าผมจะเจ็บขนาดไหน T-T
"คะแนนชีวะเธอตกลงเรื่อยๆแล้วนะ ตั้งใจหน่อยสิ เดี๋ยวฉันจะลองติดต่อกับผู้ปกครองเธอนะถ้าขืนคะแนนยังเป็นแบบนี้!"
"ครับๆๆเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วคร้าบบบ!!" ผมตะโกนเพื่อเป็นการให้ลืมว่าหูของผมตอนนี้เจ็บแค่ไหน
"ดี"
ตึก ตึก
เธอปล่อยมือแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป...
" ฮิ ฮิ"
เสียงหัวเราะเล็กๆดังขึ้น จากด้านหลังของผมขณะที่ผมกำลังมองอาจารย์สุดโหดนั่นว่าขึ้นไปแล้วจริงรึเปล่า เสียงหัวเราะเล็กๆนั่น ทำให้ผมหันมามองที่มาของเสียงนั่นทันที
"อ้ะ!"
พอผมหันมาด้านหลังก็พบว่ามีผู้หญิงสามคนที่กำลังขึ้นมา แล้วคนที่มองผมแล้วหัวเราะอยู่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน
เธอก็คือ 'เดียร์' ผู้หญิงที่ได้เป็นถึงเน็ตไอดอลชื่อดัง และก็เป็นคนที่สวยที่สุดในชั้นของผมด้วยจากผลโหวตของผู้ชายทั้งชั้น...มันไม่แปลกเลยที่เธอจะถูกชื่นชอบขนาดนั้น
เธออยู่ห้องคนละห้องกับผม เธออยู่ห้อง ม.5/1 ซึ่งถือว่าเป็นห้องคิงเลยทีเดียว ดังนั้นพวกเราจึงไม่ค่อยสนิทกัน ไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ...
เธอตัวไม่สูงมากแต่ เธอก็มีผิวที่ขาวอมชมพูจนใครทุกคนก็อยากสัมผัส เธอมีผมดำยาวสลวย ดวงตาของเธอดำกลมโตและก็หุ่นของเธอก็ดีหยั่งกับนางแบบ...ทั้งหน้าอก ทั้งริมฝีปากที่เรียวเล็กนั่น พูดได้ว่าเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟ็คที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาและแน่นอนผมชอบเธอมาก...แต่มันก็เป็นแค่การแอบรักข้างเดียว
เพราะยังไงซะมันก็คงเป็นได้แค่ฝันสำหรับผม...
"หะ...หัวเราะอะไรของเธอ" ผมถามเธออย่างเก็บอาการที่หัวใจกำลังเต้นสุดๆตอนนี้
"อะ...ขอโทษทีนะที่หัวเราะเธอน่ะ"
เธอพอสะกดอารมณ์ขันตัวเองได้ ก็ยกมือพนมขึ้นทำท่าขอโทษใส่ผม เอ่อ...เธอนี่เท่าที่ผมดูเป็นคนซื่อพอสมควรเลยแฮะ
"ยัยบ้าไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ รีบขึ้นไปทำงานกนได้แล้ว" เพื่อนของเธอเอาแขนรัดคอเธอแล้วก็พาลากเธอขึ้นไป
"ไปนะ..."
เธอหันมาโบกมือใส่ผม แล้วก็ขึ้นไป...
" ........."
นี่เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่ได้คุยกับเธอ...ใจมันเต้นตุบตับไปหมดเลยแฮะ
"อะ เราต้องไปห้องสมุดนี่นา"
ตึก ตึก!
ผมพอนึกขึ้นได้ว่าต้องทำอะไร ก็รีบวิ่งลงอย่างด่วนจี๋
30 นาทีผ่านไป
ผมสมัครสิ่งที่เรียกว่าLine สำเร็จโดยให้บรรณารักษ์ช่วย...
ตอนนี้หมดเวลาพักไปแล้ว พวกนักเรียนทุกคนจะมานั่งตรงกลางลานก่อนที่จะขึ้นห้องเรียน คุณครูใหญ่ก็ปล่อยนักเรียนแต่ชั้นขึ้นไปจนเหลือเพียงแค่นักเรียนชั้น ม.5 ซึ่งก็คือชั้นของผมนี่เอง
"เอาละเดี๋ยววันนี้ครูจะประชุมเรื่องการไปเข้าค่ายอีก 1อาทิตย์ที่กำลังจะถึงนี้นะ"
"ว่าแล้ว..."
"แต่ก็ดีนะฉันอยากไปเร็วๆด้วยซ้ำ"
"เออๆเรื่องของแก"
เจี๊ยว จ๊าว...
เสียงนักเรียนต่างพูดขึ้นพอคุณครูใหญ่เริ่มเปิดหัวเรื่องเกี่ยวกับการไปค่ายค้างคืน หลังจากนั้นคุณครูใหญ่ก็ให้'วัฒน์' ไอ้เพื่อนซี้ย้ำปึ้กของผม กล่าวอธิบายว่าพวกเราต้องเตรียมอะไรไปมั่ง ต้องค้างกี่คืนแล้วจะมีกิจกรรมอะไรมั่ง รวมไปถึงมารยาทที่จะไปอยู่ที่นั่น
ที่ที่เราจะไปก็คือ ชลบุรี อำเภอบางละมุง...5วัน 4คืน นั่นคือสิ่งที่ผมฟังที่เหลือผมก็ไม่ได้จำอะไรเลย ผมฟังผ่านหู...ในทางกลับกันกลุ่มตรงข้ามไม่ได้ฟังเหมือนผมแต่ทำเสียงเจี๊ยวจ๊าวคุยอย่างหนวกหูแบบไม่เกรงใจคนอื่น
"ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวคืนนี้ไปที่เดิมนะเว้ย!"
พวกนั้น...ผมไม่ค่อยชอบเท่าไร เป็นพวกเด็กเกเร ชอบหาเรื่องคนอื่นโดยเฉพาะโรงเรียนอื่น ทั้งขู่เอาตังค์ แถมยังมีทั้งโดดเรียนไปสูบบุหรี่ ต่างๆนานาเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากยุ่งกับพวกมันเท่าไร
20 นาทีต่อมา...
พวกเราคุยเรื่องการไปค่ายค้างคืนที่ชลบุรีเสร็จ พวกเขาก็ปล่อยให้พวกเรานั่งรอพักกันตามสบายไปก่อน เพื่อรอเอกสารที่จะปริ้นท์ออกมาเพื่อไปรับรองกับผู้ปกครองอีกที
จ้อก แจ้ก...
พวกนักเรียนก็คุยกันต่อเหมือนเดิม หยั่งกับไม่ได้คุยกันเป็นปีงั้นแหละ
"เฮ้ยๆ เมฆเล่นเปล่าระหว่างรอพวกอาจารย์"
เพื่อนนักเรียนชายกลุ่มนึงที่อยู่ชั้นเดียวกันกับผม สะกิดผมขึ้นเพื่อเห็นผมกำลังนั่งกอดเข่าทำท่าจะหลับ
" หือ.....เล่นอะไร?" ผมถามพวกมัน
"ชุบพระราชาใครแพ้ให้ทำตามคนชนะน่ะ เอาเปล่าๆ" พวกมันทำท่าทางสนุก แล้วชักชวนผม
"โตป่านนี้ยังเล่นกันอีกเรอะ..."
ผมตอบมันไปด้วยที่ท่าทางที่งัวเงีย แล้วเซ็งกะตาย ผมเป็นคนไม่ค่อยมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีเท่าไรน่ะนะ เพื่อนที่รู้จักจริงๆจังๆมีเพียงไม่กี่คนเอง
"เออ...ก็ได้"
ผมตอบอย่างเซงๆ ดีกว่าไม่มีอะไรทำอะนะ...หรือไม่มีอะไรทำดีกว่านะ
ชุบ!
"อ่า ฉันชนะ นายตบหน้าตัวเองหนึ่งที และนายวิดพื้น 20 ครั้ง"
ผมรู้สึกสะใจเล็กน้อยที่อยู่ๆตาแรกก็ชนะพวกมันทั้งสองคนอีกคนตบหน้าตัวเอง และอีกคนก็วิดพื้น20ครั้ง
"1 2 3 4 5 6 7...20 ฝากไว้ก่อนเถอะเมฆอย่าให้ชนะ...บ้างนะเฟ้ย แฮ่ก แฮ่ก" พวกมันมองผมอย่างหมั่นไส้ ทำหน้าแบบว่าต้องชนะผมให้ได้
ชุบ!
"วิดอีกคนละ 10"
ครั้งนี้ผมก็ชนะอีก วันนี้มันทำให้ผมสะใจจริงๆแฮะ ทุกคนที่เห็นพวกเรากำลังเล่นกันก็ค่อยๆมามองพวกเรากันอย่างสนอกสนใจ และรู้สึกว่าตลกดี
พวกมันมองผมอย่างเจ็บใจ...ผมชนะพวกมันหลายตาจนกระทั่ง...
ชุบ!
"อ้ะ!"
"เยสไอ้เมฆแพ้แล้วโว้ย!!"
พวกมันต่างดีใจอย่างสุดขีด...แค่เป่ายิ้งชุบเนี่ยนะ ทุกคนที่ดูพวกเราแต่ก็ไม่ได้ดูทุกคนหรอกนะ พวกเด็กเกเรนั่น กับพวกผู้หญิงหลายคนก็ไม่ได้ดู ทุกคนกำลังดูอย่างใจจดใจจ่อว่าพวกนั้นสองคนคิดจะสั่งอะไรกับคนที่ทำให้พวกเขาวิดพื้นจนเหนื่อยแบบนี้ ผมดูใบหน้าพวกเขาเห็นเหงื่อเต็มตัวก็สะใจจริงๆ
"เอาละนะ เองต้องทำตามคำสั่งนี้ให้ดีๆละ...เมฆ" พวกมันเดินมากระซิบข้างหูผม
"เออว่ามาเลย" ผมตอบมัน เพราะเห็นพวกมันมัวแต่ลีลาอยู่ได้
"ทำไม่ได้ลูกหมานะเว้ย..." มันท้าทายผมเข้าไปอีก
"เออน่ะ บอกมาเร็วๆน่าจบตานี่เลิกแล้วนะเฟ้ย!" ผมพูดกับพวกมัน
" ...จง...บอก...รัก...เดียร์...ซะ" เอ้ะ...
"หา!!!!"
ผมตกใจจนสะดุ้งคลานถอยไปข้างหลังเลยทีเดียว ทุกคนที่กำลังมองดูอยู่ว่าผมได้รับคำสั่งอะไร
" หมานะเว้ย...เมฆ..."
"อึก...เออ..."
ฟุบ!
ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปทางกลุ่มผู้หญิงที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ซึ่ง'เดียร์'เองก็อยู่ในนั้นด้วย จะไหวเหรอเนี่ยให้มาบอกรักคนที่ตัวเองชอบจริงๆเนี่ยนะ
"หือ?"
พวกผู้หญิงต่างมองมาที่ผมที่กำลังเดินไปหาพวกเธอ เดียร์ก็หันมาเช่นเดียวกัน
" ดะ...เดียร์"
ผมเรียกเธอด้วยเสียงเบาๆอย่างเชินอาย และอาการที่สั่นระริก
"จ้ะ?"
เดียร์พอรู้ว่าตัวเองถูกเรียกชื่อก็มองอย่างใจจดใจจ่อว่าผมจะพูดอะไร...พอเธอเห็นผมทำท่าทางอ้ำอึ้ง จึงลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าผม เพื่อนๆของเธอก็ต่างพูดคุยซุบซิบอย่างสงสัยท่าทางของผม
"นายจะพูดอะไรก็พูดสิ เดียร์เค้าจะได้มาคุยกับพวกเราเรื่องเสื้อผ้าที่จะไปซื้อกันพรุ่งนี้"
เพื่อนของเดียร์พูดกดดันผม ทุกคนพอเห็นเดียร์ยืนขึ้นมา อย่างที่รู้ๆกันพวกผู้ชายต่างหันมามองพวกเราที่กำลังยืนอยู่ มันเด่นมากเพราะทุกคนที่กำลังนั่งรอพวกอาจารย์กันแต่กลับมีแค่พวกเราสองคนที่ยืนอยู่
พวกกลุ่มเกเรนั่นก็หยุดคุยกันแล้วหันมามองพวกเราเช่นกัน...โดยเฉพาะ ' ธัน' คนที่เป็นหัวโจกในการนำเพื่อนๆของเขาไปยกตีกับโรงเรียนอื่นๆ ผมไม่ค่อยรู้จักเขาเท่าไรแต่กิตติศัพท์ที่เคยได้ยินมาไม่ใช่เรื่องดีเลย
"ชะ...ชะ..."
"หา ว่าอะไรนะฉันไม่ได้ยินน่ะ?" เดียร์ถามผมด้วยท่าทางที่งงงวย
"เฮ้อ...เมฆแมร่งป๊อดว่ะ"
เพื่อนคนที่สั่งผมบ่นขึ้น พลางกวักมือบอกเพื่อนๆที่มองอยู่ พวกเขาพอเห็นมันก็เข้าใจทันทีว่าเขาสั่งอะไรผมไป
"เฮ้ยพูดพร้อมกันนะพวกเรา" มันซึ่งไปนัดแนะอะไรกับคนอื่นๆไว้ พูดอะไรบางอย่างขึ้น
"เมฆลูกหมา เมฆลูกหมา เมฆลูกหมา"
พวกมันประสานเสียงกันพร้อมเพรียงเชียวนะ...แมร่ง..เสียงของมันกดดันผมจนเครียดจริง...แมร่งเอ๊ย...
"เดียร์..."
"หือ เธอพูดอะไรนะ ฉันไม่ได้ยินเสียงที่พวกเขา...อุบ...ล้อเธอมันดังเกินไปน่ะคิก คิก"
เธอหัวเราะเล็กๆใส่ผม ที่ถูกเพื่อนๆล้อขนาดนั้น แต่เธอท่าทางก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเขาล้อผมเรื่องอะไรแต่เล่นหัวเราะเพราะผมโดนล้อเนี่ยนะ เพราะเธอใสซื่อหรือ...ใจร้ายกันแน่นะเนี่ย
"เมฆลูกหมา เมฆลูกหมา เมฆลูกหมา"
เสียงของพวกมันยังคงกดดันผม พวกผู้หญิงที่รูเรื่องด้วยก็ช่วยพูดเสริมให้พวกนั้นอีก
เอาไงเอา...กัน...
"เดียร์ชั้นชอบเธอ!!!"
ผมตะโกนลั่น...มันดังที่สุดเท่าที่ผมเคยตะโกนมาเลย...
"............."
ทุกคนต่างเงียบละอึ้งกับคำพูดของผม...
"วู้ววววว สุดยอดดดด!!!"
ทุกคนพอรู้สึกตัวก็ทึ่งกับคำพูดของเขา พวกเขาโห่ลั่นกับความกล้าของเขา โดยเฉพาะไอ้สองตัวนั่นที่สั่งผมดูเหมือนจะมีการพนันกันด้วยว่าผมจะกล้าหรือเปล่า..
วู้ว!!!
"...เอ่อ..."
ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวายของเพื่อนๆในชั้น เสียงของเดียร์ที่เอ่ยขึ้นอย่างเบาๆ ด้วยท่าทีที่เขินอาย ผมเห็นดังนั้นกลัวที่จะได้รับคำตอบจากเธอโดยที่ผมยังไม่ได้เตรียมใจ ถึงมันจะป็นความรู้สึกจริงๆของผมก็เถอะ แต่ผมไม่พร้อมจริงๆที่จะบอกเธอ และคิดว่าคำตอบที่จะได้รับมาอาจจะทำให้ผมเจ็บปวดมาก...
"เดี๋ยวๆๆอย่าเพิ่งพูดนะเดียร์!"ผมพูดขัดก่อนเธอจะพูดอะไรออกมา
"เอ๋?"
เธอทำท่าทางสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆผมก็ ทำมือห้ามเธอไม่ให้พูดต่อ
" ...คือ...มันเป็นเกมส์น่ะ...ฉันโดนสั่งมาให้ทำแบบนี้...เพราะฉะนั้นอย่าไปคิดมากนะ..."
ผมพูดเบาๆกับเธอ เธอพอได้ยินคำพูดนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีจากท่าทีที่เก้อเขิน
"งะ...งั้นเหรอ...อือ ไม่เป็นไรจ้ะ...แต่ว่า"
"แต่ว่า?"
"เธออย่าไปเล่นแบบนี้อีกนะ...มันอาจทำให้คนคนนั้นเสียความรู้สึกได้นะ..."
เธอยิ้มเล็กๆให้ผมแต่มันให้ความรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้สิ
10 นาทีต่อมาพวกคุณครูก็เอาเอกสารมาให้พวกเราแล้วก็เรียกให้พวกเรากลับขึ้นไปเรียนตามปกติ ทั้งชั้นทุกคนก็ต่างรู้กันว่าเมฆที่บอกชอบเดียร์ไปนั้นเป็นแค่เกมส์แต่คนที่ไม่รู้...มันก็มี.....อย่างน้อย'ธัน'ก็เป็นหนึ่งในนั้น
เมฆไม่รู้เลยว่าธันมองเขาด้วยสายตาเช่นไร...
ห้องน้ำ
ปึง!!!!!
เพล้ง!!!
เสียงของเหมือนอะไรบางอย่างกระแทกกับแก้วจนแตก นั่นคือหมัดของชายคนหนึ่งไปกระแทกกับกระจกอย่างแรง จนแตกไป...
"ใจเย็นๆน่าธัน" กลุ่มของธันคนหนึ่งพูดขึ้น...
"เย็นบ้าเย็นบออะไร!" เขาตะโกนกลับใส่เพื่อนของเขาด้วยความโมโห
"พวกแกไปเรียกคนอื่นๆมาซะนะ"
"หานายอย่าบอกนะว่า?"
"เออ หลังเลิกเรียน...ข้าไม่เอามันไว้แน่ ไอ้เมฆ"
ความคิดเห็น