ลองโค้ด และเก็บโค้ดธีมที่ทำ

ลำดับตอนที่ #13 : ทีมไว้สำหรับโดสั้นของโึคลม

de ar


การเดินทางอันยาวนาน
การใช้ชีวิตเพียงคนเดียวตามลำพังอันยาวนาน
การรอคอยใครบางคน...อันยาวนาน...

คืออะไร?...

สำหรับชีวิตของเด็กมหาลัยอย่างผม ความแน่นอนคือความไม่นอน
อิสระคือหัวใจหลักของการดำเนินชีวิต
ส่วนเรื่องของความรัก  ผมคิดว่ามันก็แค่.... ของแถม...

จนวันนึง...ของแถมนั้น กลับกลายเป็นของสำคัญที่ชีวิตนี้ ที่ผมคงจะขาดไม่ได้


ชีวิตของผมดำเนินไปอย่างช้าๆ ไม่มีเป้าหมาย จนวันที่ผมได้พบกับเธอ..คนที่ทำให้ผมได้ยิ้มและหัวเราะ



กริ๊ง กริง กริ่ง กริ๊งงงงง
เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น แม้ว่าจะเป็นเสียงที่ได้ยินมานานแล้ว
แต่ผมกลับรู้สึกประหม่าและไม่ค่อยคุ้นเคย..กับห้องเรียนใหม่นี้
ก็คงจะเป็นเพราะการปิดเทอมที่แสนนาน และการเริ่มใหม่ในรั้วมหาลัยที่ผมไม่รู้จักใคร
เสียงจอแจในห้องทำให้ผมลดอาการประหม่าไปได้ เพราะนั่นหมายความว่าไม่มีใครสนใจผม
ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด ...ข้อนี้อาจจะทำให้ไม่มีใครคิดจะเข้ามาทำความรู้จักกับผมก็เป็นได้

"เฮ้! หวัดดี! ไอ้ลิง เอ้ย ลิฟ" เสียงทักจากด้านข้างทำให้ผมหันไปมอง พบกับเพื่อนคนหนึ่งที่เจอกันตอนรับน้อง

"อ๋อ นายก็อยู่ห้องนี้หรอ"  ผมตอบกลับไป ดันมาเรียกชื่อจริงตู

"ใช่แล้ว ! เรากร จำได้ป้ะวะ" ไอ้กรตะโกนซะดังลั่น (เปลี่ยนสรรพนามทันที)

"เงียบๆหน่อยได้ไหมยะ" ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาพูดกับไอ้กร เธอมีตาสีน้ำตาลสวย ผมยาวตรง น่ารักมากๆ

"อะไรห๊ะ ยัยฝันเปียก!" ไอ้กรพูดหยอกผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับรู้จักกันมานาน

"ไอ้บ้ากร! เมื่อไหร่แกจะเลิกเรียกฉันแบบนี้ห๊ะ" เธอชี้หน้าว่าไอ้กรแล้วทำหน้าเชิดๆ อ่า...น่ารัก..น่าแกล้ง

"ฮ่าๆๆๆ เออ จริงสิไอ้ลิฟ นี่ฝัน เพื่อนกันตั้งแต่ม.ปลาย" มันแนะนำสาวคนนั้นให้ผมได้รู้จัก...

"อือ หวัดดีย่ะ" ฝันตอบแล้วยิ้มให้แบบน่ารักๆ

"อย่าไปหลงรักยัยนี้นะเว้ย มันแอ๊บ! ฮ่าๆๆ" ไอ้กรพูดแล้วต้องหลบฝ่ามือของขวัญที่ฟาดใส่หลังมันอย่างรวดเร็ว

"ไอ้บ้า เราไปก่อนนะ" ฝันพูดแล้วเดินไปเข้ากลุ่มของเธอที่มุมห้อง