troublemaker.ดนตรีรักนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : troublemaker 1

troublemaker.ดนตรีรักนายมาเฟีย

 

เมื่อไรที่ได้มองตาของเธอแล้ว ฉันจะกลายเป็นตัวสร้างปัญหา

เมื่อไรที่ได้ยืนอยู่ใกล้ๆเธอ ฉันจะกลายเป็นตัวสร้างปัญหา

อีก อีก อีกซักนิด อีก อีก อีก เอาอีก

มันช่วยไม่ได้แล้วสิ หัวใจของฉัน

ฉันจะยืนตรงหน้าเธออยู่อย่างนั้น เธอจะได้ลืมฉันไม่ได้

ฉันจะเข้าไปเขย่าหัวใจเธอ จนเธอไม่อาจหนีไปไหนได้

จะขโมยจูบจากเธอและวิ่งหนีไปให้ไกล

ฉันมันตัวปัญหา ตัวสร้างปัญหา

 

เสียงเพลงจากห้องดนตรีดังขึ้นซึ่งชั้นอยู่ห้องข้างๆทำให้ไม่เป็นใจเอาซะเลยมันรบกวนวัน

อ่านหนังสือของชั้น ซึ่งนั้นก็เป็นคู่แข่งชั้นที่กำลังซ้อมดนตรีอยู่เอาสิชั้นจะกวนให้ป่วนไป

เลย

 

“วีนัส แกจะไปไหน”

 

ก่อนที่ชั้นจะไปยัยมิกกี้ก็ถามชั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

“ก็ไปป่วยพวกที่ซ้อมดนตรีน่ะสิ”

 

“นี่แกระวังตัวนะ มีแต่พวกผู้ชาย”

 

“แกก็ไปกะชั้นสิ”

 

ทั้งที่มิกกี้ยังไม่ตอบตกลงชั้นก็ลากมันมาด้วยความเต็มใจชั้น

 

ผลึบ!!~~

 

ชั้นเปิดประตูเข้าไป ทำให้ผู้ชายในนั้นตะลึงไปเลย และคนที่ชอบมาว่าชั้นตลอดเนี่ยก็มี

คนเดียว นักร้องนำเวรเอ้ย ไม่น่ามาเลย

 

“นี่เธอ มาทำไมไม่เคาะประตู”

 

(แหมมาทำเป็นใหญ่- -)

 

“แล้วทำไมจำเป็นด้วย เจ็บก็เจ็บ เดี๋ยวมือไม่สวย”

 

“เหอะ ที่แท้ห่วงแต่ความสวย อายุยังไม่ถึงสิบเจ็ด อย่าแก่แดดได้ม๊ะ”

 

“มันก็จริงที่ชั้นยังไม่ถึง แต่ในโรงเรียนมีกดไรอายุไม่ถึงสิบเจ็ดห้ามแก่แดด”

 

“หรือว่าเธออยากเป็นเด็กแก่แดด”

 

ไม่นานช้ามิกกี้ก็รั้งชั้นไม่ให้มีเรื่อง

 

“พอเถอะนะ วีนัส”

 

หลังจากที่มิกกี้พูดจบก็ลากชั้นกลับไปเหมือนชั้นลากเค้าตอนแรก(นี่อยากแก้แค้นหรือว่า

ไม่อยากมีเรื่องกันแน่เนี่ย- -)

 

“ม…ม..มิกกี้ พอก่อน หายใจไม่ออกแย้ว><”

 

มิกกี้หยุดทันที

 

“ก็แหม”

 

“ชั้นไม่ถามละนะว่าเธอลากชั้นมาทำไม”

 

“อืม”

 

“ไปกินข้าวเถอะ”

 

“อืม”

 

ชั้นและมิกกี้นั่งกินข้าวกันอยู่นานแต่มิกกี้เงียบกริบแถมหน้าแดงตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ชั้นต้องรู้

ให้ได้ว่ามิกกี้เป็นอะไร

สักพัก

 

หรือว่า!! มิกกี้ชอบเมจิก

 

“วีนัส วีนัส”

 

“อะ เอ๋? มีอะไรมิกกี้?^^;;”

 

“ชั้นต้องถามเธอมากว่าว่ามีอะไร เรียกนานละไม่ตอบซักที”

 

“ป ป ป่าว”

 

“อื้ม”

 

(เฮ้ยย-0- เอาไว้ตอนเย็นถามดีกว่าตอนนี้หน้ายังไม่หายแดงเลย)

 

ตึก ตึก ตึก

 

ตุบ!

 

ดูเหมือนชั้นจะชนอะไรซักอย่าง มันใหญ่จนทำให้ชั้นล้มเลยทีเดียว ก่อนที่ชั้นจะเงยหน้า

มามองโลก ก็เขย่าหัวสักสองสามที แล้วพอมองดูภาพมันก็มัวๆ แต่ทำไมนะ มิกกี้ถึง

ตกใจและกับมาหน้าแดงอีกครั้ง

ภาพชัดขึ้นเรื่อยๆ ชั้นก็เห็นแล้วล่ะ

 

“นี่พวกนายดูไม่เดิน”

 

มิกกี้สะกิดชั้น มิกกี้เข้ามาข้างๆหูชั้นและกระซิบว่า “เดินไม่ดูต่างหากวีนัส”

 

“อ.. เอ่อ”

 

ชั้นหน้าเสียสักพัก

 

“น..นี่พวกนายเดินไม่ดู”

 

นายคนเดิม เมจิก- - ก็หาเรื่องชั้นเหมือนเดิม

 

“แหมม แก้หน้าไวดีนะเธอเนี่ย”

 

“ชิ แล้วทำไมล่ะ”

 

“หรอ”

 

นายนี่ท่าทางจะแปลกตอบไม่ตรงคำถาม ปัญญาอ่อนป่าววะ แต่มิกกี้ทำไมก้มหน้าอย่าง
นั้นล่ะ

 

“มิกกี้”

 

“ช..ช..ชั้นไปก่อนนะ”

 

ชั้นยังพูดไม่จบมิกกี้ก็ไปซะละ แต่อวดเก่งต่อไม่ได้ละพวกเค้าเยอะชิบหาย

 

“ว่าไงล่ะ เพื่อนเธอไปละไม่ไปอีกคน”

 

“ชั้นไปอยู่แล้ว แต่ที่ไปไม่ใช่เพราะกลัวนาย แต่ขยะแขยงนายต่างเล่า”

 

ชั้นพูดจบก็รีบวิ่งไป(นี่หรอที่ไม่กลัวเค้า โธ่วีนัส><)

 

ชั้นเดินไปสักพักก็เห็นมิกกี้นั่งอยู่คนเดียว

 

“มิกกี้ เธอเป็นอะไร”

 

ชั้นเข้าไปนั่งข้างมิกกี้

 

“นี่ชั้นมีเรื่องจะบอก”

 

“อะไรหรอ”

 

(ตั้งใจฟัง)

 

“ชั้นชอบเมจิก”

 

(ว่าแล้วมิกกี้ต้องชอบเมจิกแน่ๆ)

 

“ดังนั้น”

 

“เอ๋??”

 

“เธออย่าเข้าใกล้เมจิกได้มั้ย”

 

“ม..ม..มิกกี้”

 

“ขอโทษนะที่พูดตรง”

 

คำพูดนั้นทำให้ชั้นอึ้งไปซักพัก นี่มิกกี้อิจฉาชั้นหรอ

 

“อื้ม ชั้นจะไม่เข้าใกล้เมจิกอีก สัญญา”

 

ชั้นยกมือพร้อมชี้นิ้วก้อยออกมา และมิกกี้ก็ส่งยิ้มนิดๆและก็เกี่ยวก้อยกับชั้น แต่ทำไมดู

เหมือนมิกกี้ยังเศร้าอยู่นะ มือเย็นมาก โธ่มิกกี้

ชั้นรู้แล้วว่ามิกกี้ชอบเมจิกจิงๆงั้นชั้นก็ไม่ต้องถามแล้วล่ะ ตอนเย็น เฮ้ยจะได้ไม่ต้องกังวล

แต่ทำไม..ชั้นยิ้มแท้ๆ ทำไมถึงอยากร้องไห้แบบนี้นะ