ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 88 : Error : 0x00000083 สี่อาชา

ERROR Online : Overkill

“เทศกาลแห่งความชั่วร้าย?” นาคาพูดพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ร่างในชุดสูทเก่าสีดำยืนมองหน้าต่างสีฟ้าท่ามกลางหยาดฝนที่กระหน่ำตกลงมา ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงใครบางคนที่เดินตรงมาใกล้ๆ

เด็กผู้ชายผมขาวกับผ้าปิดตาสีดำคาดอยู่ที่ใบหน้า คนที่เดินมาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าของเขา

“...”

เขาหรี่ตา ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีกฝ่าย ผู้ที่เดินมาหยุดอยู่ที่สนามหญ้าห่างเขาไปราวๆ 3 เมตรจะเริ่มหัวเราะออกมาเบาๆ

“หึๆ...หึๆ...หึๆๆ”

หมอนี่...ไม่ปกติแหงๆ

“มีอะไรหรือเปล่…”

คือสิ่งที่เจ้าร่างภายใต้หน้ากากยิ้มพยายามจะเอ่ยกลับ เพียงแต่ก่อนที่เขาจะได้พูดจบก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงหัวเราะที่ดังกว่าเดิม

“คึๆ...ค...คุๆ...เคี๊ยกๆๆ!”

สายพันธุ์นี้ท่าทางจะสื่อสารด้วยยาก...

ครืน...

เสียงฟ้าคำรามดังขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางฝูงชนจำนวนมากที่กำลังสนทนากันเรื่องการจับสลากที่ยังคงดำเนินอยู่ไปเรื่อยๆ

ร่างในชุดคลุมดำของนาคายกมือขึ้นปาดหยดน้ำที่เริ่มสะสมบนหน้ากากยิ้มของตัวเอง ก่อนที่จะเลื่อนดวงตาสีดำของตัวเองหันไปมองยังร่างของอีกฝั่งที่กำลังหัวเราะอยู่ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วจึงตัดสินใจเดินออกจากพื้นที่ไปเงียบๆ

ทว่า

“ปรากฏตัวแล้วสินะ...ดาร์คสไมล์ลิ่งไนท์!”

คือเสียงตะโกนที่ดังขึ้นตามมาในทันที พร้อมกับหอกสีดำร่วมสามเมตรที่ถูกชี้ตรงมาที่หน้ากากของเขาที่อยู่ห่างจากคมของมันไปไม่ถึง 30 เซนติเมตร

“ดาร์คสไมล์ลิ่งไนท์?”

เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ

“เคี๊ยะๆ ใช่แล้ว นายนั่นแหละ !!”

ถัดจากเสียงตะโกนก็กลายเป็นเสียงหัวเราะประหลาดๆ ที่ดันดังพอจะเรียกเหล่ายูสเซอร์ที่อยู่บริเวณหน้าปากทางเข้าหมู่บ้านให้หันมามอง ประกอบกับท่าทางยกหอกจ่อหน้าที่ดูหาเรื่องของมือหอกร่างเล็กผู้นี้ จึงทำให้เหล่าผู้เล่นหลายๆ คนเริ่มที่จะซุบซิบกันด้วยความสนใจ

“หมอนั่นมัน...รัคเล็ท77 มือหอกแห่งความสิ้นหวัง อดีตแรงค์กิ้งยูสเซอร์อันดับ 9 รุ่นแรกสุดไม่ใช่เรอะ”

“น่าจะเป็นอย่างนั้น สไตล์การแต่งตัวโหลยโท่ยแบบนั้นมีคนเดียวนั่นแหละ”

อดีตแรงค์กิ้งยูสเซอร์...?

“ส่วนคู่กรณีก็...หน้ากากยิ้มที่อยู่ทีม [Deformity] ที่เป็นคู่ต่อสู้รอบแรกของรัคเล็ท77 นั่นไม่ใช่หรือไง”

“ผู้เล่นที่ถล่มไทคูนกับเจ้าหญิงแห่งหนามแล้วก็คุโร ฮิทสึกิน่ะนะ!?”

“ต...ตุ๊กตาที่อยู่บนหัวหมอนั่นสยองเป็นบ้า ยิ่งลูกตาสีฟ้าที่ดูเหมือนกับมีชีวิตนั่นอีก”

คือเสียงซุบซิบนินทาที่นาคาได้ยินขึ้นจากรอบข้าง ก่อนที่ผู้เล่นที่ถูกเรียกว่ารัคเล็ท77 จะดึงหอกสีดำของตนควงกลับไปถืออยู่ข้างตัว

“คึคึคึ ในรอบแรกของการแข่งนี่ละ เราจะได้ตัดสินกันว่าใครจะเป็นจ้าวแห่งความมืดที่แท้จริง!!”

“...”

หมอนี่เล่นเกมมากไปจนแยกโลกแห่งความจริงกับโลกในเกมไม่ออกสินะ

“เฮ่อ…”

คือเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่นาคาจะเลื่อนมือขึ้นปาดหยดน้ำที่หน้ากากยิ้มของตัวเองอีกรอบ เขายืนนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจขยับเท้าถอยหลังเพื่อเดินออกจากเผชิญหน้า... 

ทว่า ชั่วระยะเวลาก่อนที่เขาจะเริ่มก้าวเท้า ร่างของนาคากลับชะงักค้างแข็งราวกับรูปปั้น

เหตุการณ์...อันเนื่องมาจากความจริงบางอย่างที่ตัวเด็กหนุ่มเองก็เพิ่งจะบรรลุได้เมื่อครู่

บางที ถ้าหากคิดในตรรกะของคนปกติแล้วละก็...คนประหลาดในหน้ากากยิ้มที่แต่งตัวด้วยชุดสูทย้อนยุคเก่าๆ แถมยังล้ำลึกถึงขนาดเอาตุ๊กตาเด็กผู้หญิงมาวางไว้บนหัว

มันก็สมควรที่จะดึงดูดคนแบบนี้ไม่ใช่หรือไง

ครูด...

ความจริงที่โหดร้ายทำเอานาคาถึงกับเสียหลักเข่าอ่อนวูบลงไปคุกเข่ากับพื้นท่ามกลางสายฝน

“เฮ้ยๆ หน้ากากยิ้มนั่นเป็นอะไรไปละ หรือว่าจะโดนจิตสังหารของรัคเล็ทเล่นงาน”

“น...นี่มันการต่อสู้ภายในจิตใจที่คนธรรมดาแบบพวกเราไม่สามารถมองเห็นได้สินะ!?”

เสียงพูดของบรรดาผู้เล่นดังขึ้น ร่างในชุดสูทสีดำของนาคาเพียงแค่ทรุดตัวลงในขณะที่หยาดฝนก็กระหน่ำตกลงไปเรื่อยๆ

เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา นาคาเพียงแค่ยกมือขึ้นปรับหน้ากากยิ้มของตนเองเล็กน้อย ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

ไม่ใช่ว่าเขาจะเกลียดผู้เล่นแบบเด็กผู้ชายผมขาวที่กำลังยืนหัวเราะอยู่เบื้องหน้านี่หรอก

ที่หมอนี่ต้องการก็แค่คู่ปรับ ก็แค่ใครที่แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กันได้ด้วยความสามารถอย่างเต็มที่

ก็แค่คนที่...พร้อมจะแลกหมัดกันอย่างสุดความสามารถ

เพียงแต่...ปัญหาใหญ่ก็คือเขาเป็นเพียงแค่ผู้เล่นมือใหม่ที่เพิ่งเล่นเกมนี้ได้ราวๆ 1 อาทิตย์ แถมสไตล์การต่อสู้ของเขาก็ไม่ได้จะเป็นอะไรที่ใสสะอาดอะไรขนาดนั้นอยู่แล้ว 

เพราะฉะนั้นหากคาดหวังว่าผู้เล่นที่ชื่อนาคาน่ะจะสามารถรับมือกับผู้เล่นที่แข็งแกร่งประเภท ‘อดีตแรงค์กิ้งยูสเซอร์’ ได้แล้วละก็คงจะต้องขอบอกว่า

อาจจะเป็นไปได้...

และหากถามต่อว่าทำไมต้องใช้คำว่า ‘อาจจะ’ 

นั่นเป็นเพราะว่าถึงความต่างระหว่างค่าสถานะระหว่างเขากับผู้เล่นระดับสูงจะค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ ถึงแม้เขาจะสามารถใช้ประสบการณ์ในการต่อสู้ที่มีเพื่อทดแทน ‘ทักษะ’ การโจมตีภายในเกมได้ระดับหนึ่ง

ปัญหาก็คือสเกลระดับพลังของคู่ต่อสู้ภายในเกมนี้ ไม่ได้มีแค่ในระดับ ‘มนุษย์’ ระดับเดียว

ทักษะประเภทการโจมตีที่สามารถระเบิดพื้นที่ร่วม 1 ตารางกิโลเมตรให้แหลกกระจาย วิชาล่องหนที่ไม่หลงเหลือร่องรอย รวมไปถึงเวทมนตร์ที่สามารถเรียกพลังจากธรรมชาติมาช่วยโจมตีได้อย่างน่าสะพรึงกลัว

แข็งแกร่งราวกับเทพเจ้า

เพราะฉะนั้นคำถาม...ก็มีอยู่เพียงคำถามเดียวคือ

ปืน...ทั้งสองกระบอกในมือ

ลูกกระสุน .50 AE หัวระเบิดในลำกล้อง

อาวุธที่เขามีอยู่...นั้นเพียงพอที่จะล้มเหล่าบรรดาผู้เล่นที่แข็งแกร่งเทียบเคียงพระเจ้าได้หรือไม่

“อดีตแรงค์กิ้งยูสเซอร์อันดับ 9...”

ร่างในชุดสูทขุนนางเก่าเอ่ยขึ้นเบาๆ กับดวงตาสีดำที่จับจ้องไปที่อีกฝั่ง เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมานอกจากยกมือข้างขวาขึ้นจับไปที่หน้ากากยิ้มของตัวเอง ก่อนที่ร่างของเขาจะค่อยๆ สลายกลายเป็นไอสีดำช้าๆ

“น...หน้ากากยิ้มนั่นหายไปแล้ว”

“ไม่มีแม้แต่ร่องรอย ม...หมอนั่นเป็นคนหรือผีกันแน่”

“บ...บาบายาก้า?”

คงเหลือไว้เพียงแค่เสียงตื่นตะลึงของผู้เล่นและเสียงหัวเราะจากเด็กผู้ชายเจ้าของหอกสีดำทมิฬที่ยังคงดังก้องอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงกระหน่ำตกลงมาเรื่อยๆ

การแข่งขันรอบที่สองกำลังจะเริ่มขึ้น กับเหล่าผู้เล่นระดับสูงที่มารวมตัวกันอยู่ภายในกิจกรรมรอบที่สอง

โจทย์...ที่มีอยู่เพียงอย่างเดียวตั้งแต่เริ่มกิจกรรม

ตัวเขาเองแข็งแกร่งพอหรือยัง...กับการเอาชนะอุปสรรคเบื้องหน้า

“อ้าว นาคา เพิ่งมาถึงหรือไง”

คือเสียงที่ดังขึ้นมาจากนักฆ่าชุดดำ ผู้กำลังยืนจับแขนทั้งสองของอลิซที่พยายามจะพุ่งเข้าบีบคอด้วยแววตากระหายเลือดท่ามกลางสายฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำอย่างไม่หยุดหย่อน ขณะที่หญิงสาวชุดแม่มดอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็คือลิลลี่ที่หันขวับมาทางเขาทันทีที่คุโระเอ่ยชื่อ

“ครับ”

นาคาตอบกลับก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปทางอลิซ กับมือทั้งสองของเธอที่เริ่มเข้าใกล้กับลำคอของคุโระมากขึ้นทุกที

“อ้อ ไม่ต้องกลัวหรอก ที่นี่เขตพื้นที่ปลอดภัย ต่อให้เจ้าหญิงจะบีบคอฉันจริงๆ ก็ไม่เกิดอะไรอันตรายขึ้น สบายใจได้” คือเสียงที่ถูกเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับรอยยิ้มภายใต้ผ้าปิดปากที่ถูกส่งมาให้เขา

ซึ่งก็ดูเหมือนมันจะไปกระตุ้นต่อมกระหายเลือดของเพื่อนร่วมชั้นเขามากขึ้นไปอีก จนมือที่ถูกจับด้วยแรงแขนของคุโระหลุดพันธนาการ เอื้อมไปถึงลำคอของนักฆ่าชุดดำ

“เห็นไหม ไม่เห็นจะเจ็บเลย ฮะๆๆ”

คำพูดถูกเอ่ยพร้อมกับมือที่โบกหย็อยๆ มาให้นาคาอย่างสบายๆ ขณะที่อลิซก็ยังคงบรรจงกดแรงข้อมือทั้งข้างบีบเข้าไปที่ลำคอของอีกฝั่งมากขึ้นเรื่อยๆ

“เกิดอะไรขึ้น...เหรอครับ”

“ก็เรื่องเกี่ยวกับที่จับสลากนั่นแหละ”

“จับสลาก?” เขาทวนคำ

“อื้อ พอดีว่าสาย 4 ที่เราอยู่น่ะ เป็นสายที่หินที่สุดในทุกสายน่ะนะ เจ้าหญิงก็เลยเกิดอาการโมโห ‘นิดหน่อย’” พูดจบคุโระก็ยกมือลูบศีรษะตัวเองพร้อมกับหัวเราะแหะๆ ออกมาโดยที่ลำคอของตัวเองยังคงถูกบีบอย่างกับคั้นน้ำผลไม้อยู่

“...คงจะแค่ ‘นิดหน่อย’ อย่างที่คุณคุโระบอกนั่นแหละครับ”

เขาว่า ก่อนที่จะเลื่อนสายตามาที่ลิลลี่ แม่มดสาวผู้ที่ทันทีที่สบตากับเขาดวงตาสีฟ้าของเธอก็เริ่มสั่นไหวเล็กน้อย

“ว่าแต่คุณลิลลี่ พอจะทราบข้อมูลเกี่ยวกับคู่แข่งในรอบแรกของเราไหมครับ เห็นว่าเป็นอดีตแรงค์กิ้งยูสเซอร์ชุดแรกเหมือนกัน”

แม่มดสาวชะงัก ก่อนที่จะเลื่อนดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเธอมาสบกับเขา

“เธอ...อยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับมือหอกแห่งความสิ้นหวัง”

เขาพยักหน้าช้าๆ ลิลลี่เพียงแค่ยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนที่เธอจะเริ่มอธิบาย 

“อดีตแรงค์กิ้งยูสเซอร์อันดับที่ 9 รัคเล็ท77 ผู้ใช้หอก...อันดับหนึ่งของเซิร์ฟเวอร์ ถนัดการโจมตีในระยะกลาง...ไกล มีทักษะที่ทรงพลังแต่มีจุดอ่อนในทางด้านความเร็วกับประสบการณ์ในการต่อสู้” อธิบายความสามารถจบแม่มดสาวก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “คู่ต่อสู้ของเธอในรอบแรกคือสมาชิกทีมคนอื่นของ [อีวิล คาร์นิวัล] ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ข้อมูลเกี่ยวกับรัคเล็ท77 ก็ได้”

ได้ยินดังนั้นเขาจึงหันไปยังคุโระ ก่อนที่นักฆ่าชุดดำจะบอกกลับมาว่า

“อื้อ รัคเล็ท77 น่ะ ปล่อยให้เป็นฝีมือฉันเอง เด็กจูนินั่นแพ้ทางความเร็วน่ะ การต่อสู้ระยะกลางกับไกลก็เป็นเรื่องถนัดของเจ้าเด็กนั่นอีก จะให้สู้กับเธอก็ยังไงๆ อยู่” คือสิ่งที่คุโระพูดไปพร้อมกับถูกบีบคอไป

ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับจากนาคา ร่างในชุดสูทขุนนางเก่าเพียงแค่ยืนใช้ความคิดอยู่ท่ามกลางสายฝน

เวลาผ่านไปสักพักก่อนที่เด็กหนุ่มจะค่อยๆ ยกมือขึ้นปาดหยดน้ำที่เริ่มเกาะบนหน้ากากของตัวเอง แล้วจึงกล่าวออกมาว่าด้วยคำพูดที่ทำให้ทั้งคุโระและลิลลี่ให้หันมามองที่นาคาด้วยสายตาเดียวว่า

“ผมขอเป็นคนสู้กับรัคเล็ท77 ได้ไหม”

“ประกาศ...ขณะนี้เวลา 13:30 น. และการจับสลากในรอบที่ 2 ได้เสร็จสิ้นไปแล้วเรียบร้อยแล้วค่ะ ผู้เข้าแข่งขันทุกท่านสามารถดูผลการจับสลากได้ที่กระดานหน้าหมู่บ้านหรือหน้าต่างกิจกรรมค่ะ”

เสียงประกาศจากระบบบ่งบอกว่าการจับคู่ในการแข่งขันรอบที่ 2 ได้เสร็จสิ้นแล้ว ขณะที่ตัวแทนแต่ละกลุ่มก็ถูกส่งกลับไปประจำที่ดังเดิม

บ้างก็เดินคอตกกลับไปยังทีมของตัวเองที่ดูสีหน้าหมองหม่นพอๆ กัน ขณะที่บ้างก็เดินกลับไปที่กลุ่มของตัวเองราวกับผู้ชนะจากผลการจับสลากที่เข้าทาง

จากทั้งหมด 126 ทีมที่เข้ารอบ ขณะนี้ได้ถูกแบ่งออกเป็น 7 สาย จากสาย I ไปจนถึง สาย VII

หรือก็คือสายที่ 1 ไปจนถึงสายที่ 7

“จับยังไงได้สายที่ 2 เนี่ยคุณหัวหน้าทีม...”

เสียงพูดแรกถูกเอ่ยขึ้นมาจากปากของหญิงสาวในชุดหนังเลโอทาร์ดรัดรูปสีดำ คนที่ศีรษะของเธอถูกปกคลุมไปด้วยผ้าคลุมหน้าของแม่ม่ายสีดำขณะที่ใบหน้าครึ่งขวาของเธอถูกปกคลุมไปด้วยหน้ากากโอเปร่าครึ่งเสี้ยว

ผู้ที่กำลังยืนกอดอกพิงอยู่ที่ต้นไม้ในแถบริมสุดของลานกว้างหน้าเมืองด้วยอารมณ์ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

“พวกน่าสนุกๆ ของเซิร์ฟเวอร์นี้อยู่สาย 4 กันหมดไม่ใช่หรือไง...” เธอพูด

“แหม คุณหนูเอ็กไซล์ [Exile] เห็นใจลุงหน่อยสิ แก่แล้วร่างกายแขนขาลุงมันก็ไม่ค่อยดี ดวงมันก็เลยพลอยไม่ค่อยดีไปด้วยน่ะ”

เจ้าของเสียงคือชายมีอายุมาดเข้มที่กำลังยืนจับหมวกคาวบอยของตัวเองพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีแม้จะเพิ่งถูกต่อว่าไป

“บ้าหรือเปล่า ดวงมันจะไปเกี่ยวกับสุขภาพได้ยังไงกันยะ!” หญิงสาวเจ้าของหน้ากากโอเปร่าเอ่ยขึ้นมาอย่างหงุดหงิด

“หวา...หวา อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิคะ พี่เอกไซล์กับคุณลุงไซคาร์ [Tsicar]” เสียงที่สามคือเสียงของเด็กผู้หญิงผมยาวสีขาวบริสุทธิ์ที่มีวงแหวนนางฟ้าอยู่บนศีรษะ เจ้าของปีกสีขาวเล็กๆ ที่กำลังยืนกอดไม้คทายาวสีเงินอยู่ระหว่างทั้งสองคน

“เธอน่ะ เงียบไปเลยยัยเด็กปีศาจ!” น้ำเสียงถูกเอ่ยด้วยความไม่พอใจจากหญิงสาวในชุดรัดรูป

“ป...ปีศาจเลยเหรอคะ พี่เอกไซล์!” พูดจบแม่สาวน้อยเจ้าของวงแหวนนางฟ้าก็วิ่งเข้าไปซบบุรุษสูงวัยที่ถูกเรียกว่าไซคาร์ ผู้เล่นที่เพียงแค่ยิ้มออกมาพร้อมกับยกมือลูบศีรษะของเด็กผู้หญิงตัวน้อยเบาๆ

“เรื่องนั้นลุงเองก็ไม่เห็นด้วยนะหนู การจะเรียกเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักแบบนี้ว่าปีศาจน่ะมันจะไม่เกินไปหน่อยหรือไง” ไซคาร์ ชายมีอายุในชุดคาวบอยว่า ก่อนจะหันไปสบตากับเอ็กไซล์

“อีกอย่าง ถ้าคิดตามลำดับแล้ว หนูแองเจลัส [Angelus] น่ะที่ 2 ไม่ใช่หรือไง ที่ 3 แบบคุณหนูเอ็กไซล์น่ะ ต้องเคารพผู้ที่มีลำดับสูงกว่าสิ”

หญิงสาวแค่นเสียงเฮอะออกมาในลำคอ 

“ไม่ดูตัวเองเลยนะ คุณอันดับที่ 4”

“อ้าว...ขอโทษทีๆ พอดีลุงแก่แล้วน่ะ เลยหลงๆ ลืมๆ จำอันดับตัวเองไม่ค่อยได้”

“เลิกโทษความแก่ไปทุกเรื่องได้แล้วตาลุงนี่! เมื่อกี้ยังเป็นคนบอกเองอยู่เลยไม่ใช่เหรอยะ ว่าแองเจอันดับที่ 2 แล้วฉันก็อันดับที่ 3 น่ะ หมายความว่าลุงก็ต้องอยู่อันดับที่ 4 ไม่ใช่หรือไง!!”

“ฮะๆ แหม คุณหนูนี่ความจำดีจริงๆ นะ” ไซคาร์หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับยกมือลูบศีรษะของตัวเอง

ภาพการสนทนาท่ามกลางสายฝนที่เกิดขึ้นอยู่ที่มุมต้นไม้ที่จำนวนประชากรผู้เล่นไม่ค่อยหนาแน่นกับผู้เล่นทั้งสามที่อยู่ในเครื่องแต่งกายแปลกตา

แน่นอนว่าผู้เล่นกลุ่มนี้เป็นทีมที่ไม่อยู่ในสายตาของผู้เล่นเท่าไหร่ ไม่มีรู้จักรวมไปถึงสนใจพวกเขาเนื่องจากว่าไม่มีใครที่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของทั้งสี่คนมาก่อน

ความลับ....ที่ยังไม่มีผู้เล่นคนใดจากทั้ง 500 คนจาก 125 ทีมรู้ บางสิ่งที่ผู้จัดการแข่งขันได้ทำการปกปิดผู้เล่นทุกคนในเซิร์ฟเวอร์เอเชียเกี่ยวกับการแข่งขันในครั้งนี้

ว่าทีม ‘Equites’ ทีมนี้คือทีมของแรงค์กิ้งยูสเซอร์อันดับ 1-4 จาก ERROR Online เซิร์ฟเวอร์ยุโรป [EU] ยุคปัจจุบัน

“แล้วพี่เรเวนน่าตอนนี้ไปไหนแล้วนะคะ”

คือคำพูดจากปากของหนูน้อยแองเจลัสที่ทำเอาทั้งไซคาร์และเอ็กไซล์ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยราวกับว่า ‘ชื่อ’ ของผู้เล่นดังกล่าวได้ไปกระตุกต่อมอะไรสักอย่างจากประสบการณ์ในอดีตของทั้งสอง...

ครืน...

ซึ่งก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันนั้นเองที่เมฆสีดำทะมึนบนท้องฟ้าจะเริ่มคำรามหนักขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เสียงฟ้าผ่าลงกับพื้นจะดังขึ้นจากบริเวณใกล้ๆ พร้อมกับภาพเงาสีดำในชุดเดรสที่ปรากฏขึ้นชั่วพริบตาก่อนที่มันจะลับหายไปในเวลาเดียวกัน

ภาพที่ทำเอาทั้งสองคนได้แต่ชะงักตัวแข็ง ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่เป็นการบอกได้เป็นอย่างดีว่าผู้เล่นคนที่ทั้งสามกำลังพูดถึงอยู่...

ว่าผู้เล่นที่มีชื่อว่าเรเวนน่า แรงค์กิ้งยูสเซอร์อันดับหนึ่งของยุโรปนั้น...

เธอก็อยู่ใกล้ๆ กับพวกเขามาตลอด

บันทึกข้อมูล [Data Entry]

Equites : N. (คำนาม) Latin for Horsemen [ภาษาละตินสำหรับ Horsemen]