ตอนที่ 86 : Error : 0x00000081 จิลล์ เดอะ ริปเปอร์
ERROR Online : Overkill
จิลล์ เดอะ ริปเปอร์...
เขาคิดพลางหรี่ตาลงช้าๆ
“จิลล์” เดอะ ริปเปอร์
ชื่อที่แน่นอนว่านาคาเคยได้ยินมันมาก่อน
หนึ่งในความเป็นไปได้... ที่เขาเองก็รู้สึกสนใจอยู่พอสมควร
ชื่อที่เป็นเพียงแค่ทฤษฎีที่ไม่ได้รับการพิสูจน์ จากข้อเสนอของนักประวัติศาสตร์ที่มีคนยกขึ้นมาว่า ‘ฆาตกรแห่งไวท์ชาเปล’ นั้นแท้จริงอาจจะไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่ใครๆ หลายคนคิด
แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ แท้จริงแล้วอาจจะเป็นผู้หญิง…
จากคำพูดของนักสืบแอบเบอร์ไลน์ [Abberline] หลังจากการสังหารของ ‘แมรี่ เจน เคลลี่’ [Mary Jane Kelly] เหยื่อที่ได้รับการพิสูจน์คนที่ 5 ในคดีของเดอะริปเปอร์ที่ได้กล่าวออกมาว่า
“Do you think that it could be a case not of Jack the Ripper but Jill the Ripper?”
[บางที...คดีนี้มันอาจจะไม่ใช่คดีของ แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ แต่อาจจะเป็นคดีของ จิลล์ เดอะ ริปเปอร์ก็เป็นได้?]
“It's possible that ‘the Ripper’ could be female but the results are inconclusive.”
[เป็นไปได้ที่เดอะริปเปอร์จะเป็นผู้หญิง แต่ผลการพิสูจน์นั้นดีเอ็นเอนั้นยังอยู่ในข่ายที่ ‘ไม่สามารถสรุปได้แน่ชัด’]
เช่นเดียวกัน คำพูดดังกล่าวคือคำพูดของดร.เอียน ฟินด์เลย์ หัวหน้าเจ้าหน้าที่วิทยาศาตร์ที่แลบวิจัยโมเลกุลกริบเบิลส์หลังจากที่เขาได้ตรวจสอบตัวอย่างดีเอ็นเอมาจาก ‘จดหมาย’ ของเดอะริปเปอร์
เพียงแต่ปัญหาก็คือการพิสูจน์ดังกล่าวนั้นไม่ได้รับการยืนยันจากทางการอันเนื่องมาจาก ‘ตัวอย่าง’ หรือจดหมายที่เขาได้รับนั้นมีสภาพเก่าแก่เกินไปจึงเป็นผลให้ถูกสรุปผลการทดลองออกมาว่าไม่สามารถใช้ในการวิเคราะห์ตัวตนที่แท้จริงของฆาตกร ‘เดอะริปเปอร์’ ได้
และบทสรุป...ก็ออกมาที่ยังไม่มีใครสรุปตัวตนของฆาตกรชื่อดังแห่งไวท์ชาเปลได้ดังเช่นเดิม
ร่างในหน้ากากยิ้มคิดพลางก้มหน้ามองยังเด็กผู้หญิงเรือนผมสีขาวในหมวกคอสแซ็คทรงสูง
สองตัวตนที่ไม่มีใครระบุได้แจ็ค เดอะ ริปเปอร์กับจิลล์ เดอะ ริปเปอร์ที่เปรียบเสมือนขั้วตรงข้ามของแต่ละคน
ฆาตกรสองคน...ที่ไม่สมควรจะมายืนอยู่บนโลกเดียวกัน
หากทฤษฎีของ ‘จิลล์’ เป็นความจริง นั่นหมายความว่า ‘แจ็ค’ จะไม่มีตัวตนอยู่
เช่นเดียวกัน หากว่าทฤษฎีของแจ็คเป็นความจริงแล้วละก็
จิลล์เองก็ไม่สมควรที่จะมีตัวตนอยู่เช่นเดียวกัน
เขาคิด ขณะที่ใบหน้านิ่งเรียบของเด็กผู้หญิงในชุดโค๊ทยาวเลื่อนดวงตาสีเงินเรียบสนิทของเธอขึ้นมามองเขา
เด็กผู้หญิงคนนี้...อันตราย
นั่นเป็นเรื่องที่เขารู้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว
การเผชิญหน้ากับฆาตกรแห่งไวท์ชาเปลเมื่อครั้งที่โรงละครสัตว์คนตายนั้นยืนยันเป็นอย่างดีกับเขาแล้วว่าศัตรูที่มีสองเอกลักษณ์หนึ่งในผู้ที่ถูกเรียกว่า ‘เดอะริปเปอร์’ เป็นศัตรูที่เก่งกาจ
และจากปากคำของจิลล์ที่บอกเมื่อครู่ก็ถือว่าเป็นเครื่องบ่งบอกว่าเธอสามารถเข้ามาโจมตีเขาภายในเขต ‘ปลอดภัย’ ที่บริเวณหมู่บ้านในหุบเขาไร้จันทร์นี่ได้ไม่ต่างอะไรกับพื้นที่ปกติ
ตัวตนที่มีความสามารถในระดับของบอสมอนสเตอร์...แต่กลับมีสิทธิพิเศษของผู้เล่น
รวมไปถึงได้รับข้อยกเว้นจากกฏที่ทางระบบของเกมตั้งขึ้นมาอีก?
ถึงระบบ ‘พื้นที่ปลอดภัย’ ภายในเมืองปกตินอกเหนือกิจกรรมจะเพิ่งถูกยกเลิกไปก็เถอะ แต่หากสมมติว่ามันยังไม่ถูกยกเลิกแล้วละก็
เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ก็คงจะเป็น ‘ตัวอันตราย’ ที่สุดในเซิร์ฟเวอร์ไม่ผิดเป็นแน่
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ คุณหน้ากากยิ้ม”
คือคำพูดที่จิลล์เอ่ย ก่อนที่เธอจะเก็บมีดศัลยกรรมเปรอะเลือดของเธอลงไปในหน้าต่างไอเท็ม
“ฉันก็แค่บังเอิญมาเดินเล่นแถวนี้แล้วเจอคุณพอดีเท่านั้นแหละ”
เธอกล่าว พร้อมกลับเลื่อนดวงตาของเธอมาจับยังคุณแมรี่ที่ค่อยๆ ลอยขึ้นมานั่งประจำที่บนศีรษะของเขา
“แล้วก็ยินดีที่เราได้เจอกัน คุณ ‘ตำนานประจำเมือง’ น่าแปลกเหมือนกันที่คุณตัดสินใจที่จะเลือก ‘เรกิอัส [Regius]’ ของคุณเร็วขนาดนี้”
น่าแปลกที่คุณแมรี่ไม่ได้พูดอะไรกลับ เธอเพียงแค่นั่งเงียบๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ขณะที่นาคาก็เพียงแค่หรี่ตาลงเล็กน้อย
“แล้วก็คุณ ‘เคาท์เตสโชกเลือด’ ปีศาจที่แข็งแกร่งในระดับตำนาน [Legendary] แบบคุณแต่กลับเลือกเรกิอัสของคุณเป็นยูสเซอร์ที่ความสามารถยังไม่ถึงครึ่งแบบนี้ ไม่คิดว่าจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดบ้างหรือยังไง”
ไม่มีคำตอบอะไรนอกจากความเงียบและสายลมอ่อนๆ ที่ปกคลุมไปทั่วบรรยากาศของลานกลางแจ้งด้านหลังอัฒจันทร์ของแอมฟิเธียเตอร์
เด็กผู้หญิงในหมวกทรงสูงยืนนิ่งรอฟังคำตอบไปชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เธอจึงเพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วจึงปิดหน้าต่างสีฟ้าของตนไปก่อนที่จะหันหลังพร้อมกับก้าวเท้าเดินตรงออกไปจากบริเวณลานหิน
“ไว้เจอกันที่งานแข่งขัน คุณหน้ากากยิ้ม”
คือคำพูดสุดท้ายที่เธอเอ่ยออกมา พร้อมกับร่างในชุดเสื้อโค๊ทยาวสีเทาของเธอที่ค่อยๆ เดินออกไปจากบริเวณ
ร่างภายใต้หน้ากากยิ้มยืนนิ่ง นาคาเพียงแค่ใช้ดวงตาสีดำของเขามองแผ่นหลังเล็กๆ ของเธอค่อยๆ ลับหายไปจากสายตา ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยถามกับคุณแมรี่ว่า
“เธอคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นแข็งแกร่งในระดับไหนคุณแมรี่”
“เด็กผู้หญิงคนนั้น...”
คุณแมรี่พึมพำ เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับมาในทันที ตุ๊กตาตัวน้อยนั่งเงียบคล้ายกับกำลังใช้ความคิดไปอยู่สักพัก ก่อนที่จะชะโงกหน้ามาสบตากับเขา แล้วจึงตอบกลับมาว่า
“น่าจะพอๆ กับพี่สาวชุดแดงละมั้ง”
“หมูย่างไร้จันทร์สองที่!”
“ช่วยตามสลัดแมนเดรกจันทร์เสี้ยวให้โต๊ะ 7 หน่อย!”
“แฮมเบอร์เกอร์กระทิงปีศาจเขี้ยวยักษ์ได้แล้วจ้า!”
ณ บริเวณตะวันออกเฉียงเหนือของหมู่บ้านหุบเขาไร้จันทร์ ภายใต้บรรยากาศอันคับคั่งไปด้วยผู้คนภายในบาร์ ‘เฟรนซี่แอปเปิ้ล’ บาร์ใหญ่แห่งหมู่บ้านที่เหล่าพนักงานทั้ง 12 คนกำลังทำหน้าที่อย่างขะมักขะเม้นในการรับเหล่าบรรดาลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการภายในบาร์
“อีก 30 นาทีก่อนที่กิจกรรมจะเริ่ม ถ้าใครอยากจะไปซื้อของหรือเตรียมตัวอะไร ก็รีบทำก่อนได้เลยนะครับ”
คือเสียงที่ถูกเอ่ยขึ้นของหนุ่มน้อยหัวยุ่งผู้มีนามว่า วรุณ ยูสเซอร์เจ้าของตำแหน่งแรงค์กิ้งยูสเซอร์อันดับสามคนปัจจุบัน ก่อนที่เขาจะหันไปมองทางซ้ายซึ่งเป็นตำแหน่งของนักสู้สาวน้อยในชุดเทควอนโด
“ไม่ละ ฉันเองก็เตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว” ซีรัปหรือน้ำหวาน เพื่อนร่วมชั้นผู้ที่กำลังนั่งใช้หลอดตักน้ำแข็งในแก้วส้มปั่นอยู่เอ่ยตอบ
วรุณพยักหน้าช้าๆ ก่อนที่จะหันไปยังรองหัวหน้ากิลด์นักดูดาว เร็คท์ หนุ่มเจ้าสำอางค์ เจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงที่กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ในชุดแจ็คเก็ตหนังเพียงแค่โบกมือปัดๆ แทนคำบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’
เห็นดังนั้นจึงพยักหน้าอีกครั้ง ก่อนที่จะหันมาเผชิญหน้ากับสมาชิกในกลุ่มคนสุดท้าย เนโครฟิเลีย เนโครแมนเซอร์แห่งป่าดำเจ้าของเสื้อยืด ‘Save Water Drink Beer’ ผู้ที่กำลังนั่งดื่มโซดารสมะนาวอยู่คนเดียวเงียบๆ
ทั้งสองนั่งมองหน้ากันไปสักพัก ก่อนที่ทางฝั่งเนโครจะค่อยๆ เลิกคิ้วขึ้นมาช้าๆ แล้วจึงตอบกลับไปว่า
“พร้อมแล้วดิ ไม่พร้อมจะมานั่งชิวอยู่ที่บาร์แบบนี้เรอะ ถามแปลกๆ คุณหัวหน้ากิลด์” พูดจบก็ยกโซดารสเปรี้ยวขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ก่อนที่จะกระแทกมันลงกับโต๊ะดังปัง! แล้วจึงหันหลังโบกมือลา พร้อมกับพูดออกมาว่า
“เจอกันที่สนามแข่ง”
ทว่า ก่อนที่จะได้ก้าวเท้าเดินออกไป ก็มีเสียงที่ดังจากเร็คท์ ชายผมแดงเข้มในชุดแจ็คเก็ตที่ดังตามขึ้นมาว่า
“มาคุยแผนกันก่อนสิวะ เนโคร!”
ผู้ถูกเรียกชะงัก แต่ก็ไม่มีคำตอบอะไรถูกเอ่ยกลับภายในทันที ร่างในเสื้อยืดสีขาวเพียงแค่ยืนค้างอยู่สักพัก ก่อนที่จะพูดทิ้งท้ายเพียงแค่ว่า
“ไม่เห็นจำเป็นเลยนี่นา...รุ่นพี่ รอบทีมนี่ผ่านได้สบายๆ อยู่แล้ว เพราะยังไงบอสทีมเราก็มีฐานะเป็นถึงอันดับ 3 ผู้ไร้เทียมทานไม่ใช่หรือไง”
พูดจบร่างในเสื้อยืดสีขาวโบกมือลาอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินตรงไปที่ทางออก ผลักบานประตูเปิดออกเดินลับหายไปจากบาร์ ‘แฟรนซี่แอปเปิ้ล’
เร็คท์สบถออกมาเบาๆ ก่อนที่จะหันไปพูดกับวรุณว่า
“ขอโทษที วรุณ เจ้าตัวปัญหานั่นมันก็เป็นอย่างนี้แหละ อย่าไปถือสาอะไรมันเลย”
วรุณเพียงแค่พยักหน้าช้าๆ ก่อนที่จะพูดกลับไปว่า
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงผมก็เชื่อใจในคุณเร็คท์ที่เป็นคนเลือกให้พาคุณเนโครมาลงแข่งด้วย”
“อื้อ พี่เนโครก็เป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนอื่น เกลียดที่คนเยอะๆ เดี๋ยวพอตอนแข่งก็คงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเองแหละ ใช่ไหม พี่เร็คท์” เสียงพูดถูกเอ่ยขึ้นจากเด็กสาวผู้ที่ยกแก้วน้ำส้มขึ้นเทน้ำแข็งใส่ปาก พลางเคี้ยวกรุบกรับอยู่ในปาก
“เป็นอย่างนั้นได้ก็ดีสิ หมอนั่นยิ่งแปลกๆ คนอยู่ด้วย ขนาดรุ่นพี่อย่างฉัน บางทียังไม่ค่อยเข้าใจมันเลย ถึงเรื่องฝีมือมันจะเก่งสุดๆ ก็เถอะ แต่ให้ตายสิ นิสัยแบบนั้น...ขนาดคนรู้จักแบบฉันยังไม่ค่อยอยากจะร่วมทีมเลย” เร็คท์พูดจบ ก็ถอนหายใจดัง ‘เฮ่อ’ ออกมา เปลี่ยนจากท่าไขว่ห้างมาเป็นเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วจึงมองออกไปทางหน้าต่างบาร์ ก่อนที่จะพึมพำออกมาคนเดียวว่า
“อย่าทำให้ต้องผิดหวังกับแกละกัน เจ้ารุ่นน้องโรคจิต…”
“ประกาศ ประกาศ กิจกรรมสี่จตุรอาชาแห่งวันสิ้นโลกกับสิบอาณาจักรแห่งความล่มสลายรอบที่ 2 กำลังจะเริ่มในอีก 10 นาที ขอให้ผู้เล่นทุกท่านโปรดเตรียมตัว ประกาศ ประกาศ”
เสียงประกาศจากระบบที่ดังขึ้นทำเอาร่างภายใต้หน้ากากยิ้มของนาคาที่กำลังนอนรับลมเพลินๆ อยู่บนอัฒจันทร์หินชั้นสูงสุดของโรงละครแอมฟิเธียเตอร์ถึงกับต้องสะดุ้งตื่น
เขาค่อยๆ เปิกเปลือกตาช้าๆ ขึ้นมองไปยังท้องฟ้าสีคราม เหลือบมองไปยังก้อนเมฆที่เริ่มก่อตัวเข้าปกคลุมดวงอาทิตย์ ก่อนที่จะค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้นช้าๆ
“พี่ชายตื่นแล้วเหรอ” คือสิ่งที่เจ้าตุ๊กตาผู้กำลังนั่งแกว่งขาอารมณ์ดีอยู่บนที่นั่งข้างๆ หันมาเอ่ยถาม
“อื้อ”
นาคาตอบพลางยกมือขึ้นปิดปากหาวเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้นยืนช้าๆ พร้อมกับบิดร่างกายไปมาเพื่อปรับสภาพ
“อีก 10 นาทีกิจกรรมรอบที่ 2 จะเริ่มแล้ว พี่ชายพร้อมไหม”
เขาหันไปพยักหน้าให้กับคุณแมรี่ ก่อนที่จะพึมพำกับตัวเองเบาๆ ว่า
“ลืมแวะไปเช็คร้านไอเท็ม...แต่ก็คงไม่เป็นไร”
พูดจบนาคาก็เอื้อมมือไปเช็คปืนทั้งสองที่เสียบอยู่บริเวณด้านหลังชุดสูทขุนนางเก่า เมื่อพบว่ามันยังคงอยู่ในสภาพเดิม จึงเลื่อนมือไปขยับหน้ากากของตัวเองให้เข้าที่พร้อมกับค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนอัฒจันทร์หินช้าๆ
รอบที่สอง...ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นการแข่งประเภททีม
“หน้าต่างกิจกรรม”
สิ้นสุดคำพูด หน้าต่างสีฟ้าก็เด้งขึ้นมาเบื้องหน้าในทันที
“รอบที่ 2 ของกิจกรรม ‘สี่อาชากับสิบอาณาจักร’ จะเป็นการแข่งขันประเภททีม [Team VS] โดยจะมีการแบ่งสายจากทั้งหมด 126 ทีมเพื่อให้กลายเป็น 7 สาย และแต่สายละจะมีจำนวนทีมทั้งหมด 18 ทีม…” เขาพึมพำตัวอักษรที่อยู่เบื้องหน้าออกมาเบาๆ
ไม่ระบุวิธีการแข่งขัน มีแต่บอกว่าเป็นการแข่งขันประเภททีม?
“การจับสลากแบ่งทีมจะเริ่มขึ้นในเวลา 01:00 pm ที่รูปปั้นวีรบุรุษฝั่งเหนือของหมู่บ้านในหุบเขาไร้จันทร์ การแข่งขันจริงจะเริ่มขึ้นในเวลา 01:30 pm โปรดมาก่อนเวลาเข้าแข่งขันเพื่อความปลอดภัยของผู้เล่นเอง”
“ส่วนผู้จับสลาก...จะเป็นใครก็ได้ในทีม”
ร่างภายใต้หน้ากากยิ้มนั่งใช้ดวงตาสีดำจับจ้องไปที่ข้อมูลบนหน้าต่างสีฟ้าต่อไปสักพักก่อนที่จะเลื่อนนิ้วของเขาไปปิดมันลง แล้วจึงนั่งเหม่อลอยไปกับอากาศเย็นๆ บนอัฒจันทร์ของโรงละครครึ่งวงกลม
อัฒจันทร์ชั้นบนสุดของแอมฟิเธียเตอร์ กับภาพของภูมิประเทศอันสดชื่นของเหล่าทุ่งหญ้าและต้นไม้สีเขียวชอุ่มที่เขาเคยเห็นมาก่อนในวัยเด็ก
ธรรมชาติอันแสนงดงาม กับภาพอดีตในตอนที่ชีวิตของเขายังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
ในตอนที่ชีวิตยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
ในตอนที่ทุกสิ่งทุกอย่าง…ยังคงมีคุณค่าของมันอยู่
“ถ้าไม่รีบไป จะสายเอานะ พี่ชาย”
คือเสียงที่ปลุกเขาขึ้นมาจากภวังค์พร้อมกับแรงดึงเบาๆ ของเจ้าตุ๊กตาผมบลอนด์ที่ออกแรงกระตุกชายเสื้อของเขาจากที่นั่งข้างๆ
“คุณค่า…”
คือสิ่งที่นาคาพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับร่างของในชุดสูทขุนนางเก่าของเขาที่ค่อยๆ ทรงตัวลุกขึ้นยืนช้าๆ
“พี่ชาย...เป็นอะไรหรือเปล่า”
คำพูดถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง นาคาเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่สักพักก่อนที่เขาจะ หันไปสบตากับนัยน์ตาสีฟ้าใสของตุ๊กตาเด็กผู้หญิงที่ยืนเกาะชายเสื้อของเขาอยู่ข้างๆ แล้วจึงเลื่อนหน้ากากของตัวเองขึ้นไปข้างบน ก่อนที่จะยิ้มออกมาบางๆ ให้กับคุณแมรี่แล้วจึงกล้าวคำพูดออกมาว่า
“ไม่เป็นไรหรอก”
นาคาพูด ยกมือขึ้นลูบเส้นผมสีบลอนด์ของเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน แล้วจึงค่อยๆ ยกมือข้างขวาขึ้นเลื่อนหน้ากากยิ้มของตัวเองให้เข้าที่พร้อมกับพูดออกมาว่า
“ไปกันเถอะ คุณแมรี่”
และก็เช่นเดียวกันอย่างที่เคย สิ่งที่คุณแมรี่ทำก็เป็นเพียงแค่ลอยตัวของเธอขึ้นมาประจำบนศีรษะของเขา ก่อนที่จะชะโงกหน้าลงมาพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าว่า
“ค่ะ พี่ชาย”
บันทึกข้อมูลลับ [Secret Data Entry]
Boss Monster [มอนสเตอร์ระดับบอส]
'Most Killed' Player in Round 1
[ผู้เล่นที่ครอบครองสกอร์ฆ่าเยอะที่สุดในกิจกรรมรอบที่ 1]
Name : Jill the Ripper [จิลล์ เดอะ ริปเปอร์]
Alias : ฆาตกรแห่งไวท์ชาเปล [The White Chapel Murderer]
Level : 200
Difficulty : EX
Category : ฆาตกรต่อเนื่องในตำนาน [Legendary Serial Killer]
Evaluation [ประเมินความสามารถ]
Strength : B+ Agility : EX-
Endurance : B+ Range : A
Ability : S Magic : F
Luck : A++ Growth Potential : S++
Forte : ##### [#####] ‘Blurring’ Identity [ตัวตนที่เลือนราง] Alexithymia [ภาวะการแสดงออกทางอารมณ์ที่ผิดปกติ]
Weakness : -
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เข้ากับคุณแมรี่ได้ดีจริง ๆ
ดูเหมือนรอบต้วนาคาจะมีแต่ ปริศนา