ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 58 : Error : 0x00000054 ตอนเช้าในวันพุธ

ERROR Online : Overkill

สายลมบางๆ พัดพาเอามวลอากาศเย็นลอยเข้ามากระทบใบหน้า ไออุ่นของแสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดเข้ามาสู่ร่าง เขาก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสติที่กลับเข้ามาอยู่กับตัว เด็กหนุ่มเปิดเปลือกตาขึ้นก็พบว่าเขากำลังอยู่ภายในสภาพแวดล้อมที่แสนคุ้นเคย

“บ้าน...สินะ”

            นาคาถอดเครื่องเกมออกจากศีรษะช้าๆ ก่อนจะหยิบแว่นสายตาจากโต๊ะไม้ข้างเตียงขึ้นมาใส่แล้วจึงลุกขึ้นเดินไปปรับนาฬิกาปลุกที่นาคาได้ตั้งไว้ในห้อง

 เข็มนาฬิกาบอกเวลาหกโมงเช้า ตื่นสายกว่าที่คิดไว้ราวๆ สิบห้านาที

            เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นภายในเกมยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ เดาว่าเขาน่าจะสามารถจัดการกับคุณแมรี่ได้ตามเงื่อนไขของโอเวอร์คิล เพราะในช่วงเวลาก่อนหมดสติ นาคาพอจะยืนยันได้ว่าสิ่งที่เขาเห็นคือร่างของตุ๊กตาเด็กผู้หญิงที่หล่นลงมากองอยู่กับพื้น

            น่าคิดว่าของตอบแทนที่เขาได้จากการสังหารเธอคืออะไร แต่จะว่าไปแล้วมันก็มีบางสิ่งที่อยากจะรู้มากกว่าเรื่องสิ่งของที่ได้รับ

ความสามารถ Overkill ช่วงชิง ‘อะไร’ มาจากตัวคุณแมรี่ได้บ้าง

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาสามารถเอาชนะศัตรูระดับสูงภายในเกมได้ด้วยตัวคนเดียว แถมยังเป็นการเอาชนะศัตรูโดยที่ยังสามารถทำตามเงื่อนไขของอาชีพได้อย่างสมบูรณ์แบบ

            คงต้องบอกว่าเป็นผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจ

            มือของเขายังคงรู้สึกปวดๆ อยู่เล็กน้อย แต่คาดว่าน่าจะหายดีในอีกไม่นาน คงต้องขอบคุณคนใช้ชราของบ้านเขาที่เชี่ยวชาญทักษะด้านการปฐมพยาบาลเป็นอย่างดี  

            ถือเป็นเรื่องดีที่วันนี้น่าจะไม่ต้องพันแผลไปโรงเรียน

            ร่างสูงขยับเท้ามุ่งไปข้างหน้าท่ามกลางลมหนาวในยามเช้า เวลาก่อนคลาสเรียนจะเริ่มค่อนข้างมากทำให้เขาไม่ต้องรีบมุ่งหน้าตรงไปที่โรงเรียน นาคาจึงสามารถเดินเอ้อระเหยปล่อยความคิดในหัวให้ล่องลอยไปได้อย่างไม่ต้องเร่งรีบอะไร

ถ้าอย่างนั้น...ก็ลองมาคำนวณ ‘อำนาจต่อรอง’ ที่ตัวเขาครอบครองอยู่กันเถอะ

อำนาจต่อรองที่ 1 เดสเปอราโด้ อีเกิลส์ [Desperado Eagles] 

จุดเด่นคือน้ำหนักที่เบา ตัวปืนค่อนข้างแข็งแรงจากประสบการณ์ในอดีตที่เขาลองเอามันขึ้นมาปัดการโจมตีอยู่บ่อยๆ แรงสะท้อน...ค่อนข้างสูง ในขณะที่ข้อดีอย่างสุดท้ายคือแมกกาซีนที่มีมากถึง 15 นัด

อำนาจต่อรองที่ 2 แกมบิท รีวอลเวอร์ [Gambit Revolver] 

ความเสียหาย...สูงพอสมควร แต่ยิงต่อเนื่องไม่ได้ หรือคงจะต้องบอกได้ว่าทุกครั้งที่เขายิงปืนนี่มันก็กระเด็นหลุดออกไปจากมือตลอดวัสดุค่อนข้างหนัก ใช้ลูก .60 เป็นกระสุนหลัก แต่เขาไม่มีจึงใช้ .50 ของเดสเปอราโดอีเกิลส์ที่ก็สามารถทดแทนได้อย่างไม่น่าเกลียด 

ข้อดีคือทั้งสองกระบอกสามารถนำมาผสานกันเป็นคอมโบด้วยสกิลนัยน์ตาอินทรีกับรัสเซียนรูเล็ท...

อำนาจต่อรองที่ 3 หนังสือมนต์ดำ เนโครโนมิค่อน [Necronomicon] 

จุดเด่นคือการสร้างความเสียหายแบบหมู่ การเสกสัตว์ประหลาดจากตำนานคธูลู? 

ข้ามมาที่ดาบยักษ์แห่งกองทัพอัศวินดำ ที่ไม่น่าจะถูกนับด้วย แต่ดูเหมือนว่ามันจะสามารถทำหน้าที่เป็นโล่ป้องกันได้เป็นอย่างดี แน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่ามันจะสามารถกันได้ทุกอย่าง รวมไปถึงอีกข้อเสียคือเขายังต้องเปิดหน้าต่างไอเท็มตลอดเวลาจะใช้มันเป็นโล่ป้องกันอีก

สุดท้ายคือเคียวปิศาจจากไซเลนนัส อาวุธแรร์ระดับ B

“...”

ความเห็นต่ออาวุธชิ้นนี้มีอย่างเดียวคือเอามันไปขายเถอะ

เดินไปตามเส้นทางบนฟุตบาทได้จนถึงสี่แยกหน้าปากซอย นาคาก็ต้องสะดุดเท้าหยุดเมื่อเขารู้สึกได้ถึงแรงสะกิดของนิ้วมือเล็กๆ ที่ถูกกดมายังแผ่นหลังของเขา พร้อมกับน้ำเสียงของเด็กผู้หญิงที่ดังขึ้นมาว่า

“ตื่นสายหรือไง ฉันยืนรอนายมาร่วมสิบนาทีแล้วนะ นาคา”

หันหลังไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง เขาก็พบเข้ากับร่างของเด็กผู้หญิงในกรอบแว่นสีแดงที่คุ้นเคย เพื่อนร่วมห้องผู้ซึ่งกำลังยืนกอดอกพร้อมกับมองตรงมาที่ตัวเขา

นาคาหรี่ตาลงช้าๆ

น่าประหลาดใจเหมือนกันที่เธอมารอเขาแบบนี้ แต่คิดไปแล้วบ้านของเธอก็ไม่ได้อยู่ไกลกันสักเท่าไหร่ ดังนั้นหากเธอเลือกที่จะเดินผ่านซอยบ้านเขาก่อนไปโรงเรียน ก็คงจะใช้เวลาไม่มาก

“ตื่นเช้าเหมือนกันนี่” 

“อื้อ ปกติฉันก็ตื่นเร็วตลอดนั่นแหละ...แต่ข้ามเรื่องนั้นไปก่อน ที่มารอนายก็เพราะว่ามีเรื่องสำคัญที่ฉันจะต้องคุยกับนาย”

“เรื่องที่จะต้องคุย?”

“หลายเรื่อง” เธอพูด “ถ้าจำไม่ผิดวันพุธตอนเช้านายว่างสินะ หวังว่าคนแบบนายคงจะไม่ปฏิเสธคำชวนของเพื่อนร่วมชั้นที่อุตส่าห์ออกมายืนรอนายที่หน้าปากซอยตั้งแต่หกโมงครึ่งหรอกนะ” 

“อันที่จริงจะบอกว่าว่าง...ก็ไม่ถูกซะทีเดียวน่ะนะ” 

“ที่นายทำก็แค่ไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดตอน 7:00 ถึง 7:40 หลังจากนั้นนายก็ไปซื้อน้ำดื่มยี่ห้อ ‘Bourgeois’ ที่ร้านขายของข้างล่างห้องสมุด แล้วก็ไปนั่งเล่นที่สวนหย่อมด้านหลังตึกจนถึงเวลาเข้าเรียนไม่ใช่หรือไง” เสียงที่ดังขัดขึ้นมาของเด็กสาวทำเอาคิ้วของนาคาถึงกับกระตุก “เรื่องที่จะคุยกับนายมันสำคัญกว่าเยอะ ไว้นายค่อยไปนั่งอ่านหนังสือคนเดียววันหลังก็ได้”

ถูกเผงจนน่าตกใจ

ไม่รู้ว่าเขาควรจะตกใจอะไรมากกว่ากับการที่เธอมารอเขาอยู่ที่สามแยกหน้าป้ายรถเมล์นี่ หรือการที่เธอรู้ถึงกิจวัตรประจำวันของเขาอย่างละเอียด

“นี่เธอเป็นสตอค....”

 “หืม” 

ไม่ทันพูดจบเธอก็หันหน้ามามองเขาด้วยแววตาที่...ดูน่ากลัวแบบแปลกๆ แน่นอนว่าสิ่งที่นาคาทำก็เพียงแค่กลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบกลับไปว่า

“ม...ไม่ล่ะ ไม่มีอะไร”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรต่อ หยกจึงถือว่าเป็นการตกลง เด็กสาวจึงพยักหน้าหงึกๆ แล้วเริ่มออกเดินมุ่งหน้าไปสู่โรงเรียน ทิ้งไว้แต่ฝั่งนาคาที่ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเดินตามไปอย่างไม่มีทางเลือก

เอาเถอะ ยังไงเขาก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธคำชวนของเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่นะ...

ถือว่าเป็นภาพที่ดูน่าแปลกพอสมควรกับบรรยากาศภายในโรงอาหารที่ดูค่อนข้างซึมเซา โรงอาหารที่ไร้ผู้คน ภาพอันแสนเงียบเหงาที่ดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นักสำหรับในตอนเช้าที่ควรจะอัดแน่นไปด้วยบรรดานักเรียน

คิดไปคิดมา บางทีคงอาจจะเป็นเพราะว่าทฤษฎีดังกล่าวคงจะไม่สามารถนำมาใช้กับที่แห่งนี้ก็เป็นได้

“ขอโทษที่ให้รอ” ร่างบางวางจานใส่ขนมเล็กๆ ลงบนโต๊ะ ก่อนที่เธอจะทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม

ใช่แล้ว...เพราะที่ๆ พวกเขาอยู่นี่น่ะ มันคือโรงอาหารที่ไม่มีแม้แต่ข้าวแกงหรืออาหารตามสั่งปกติ โรงอาหารที่โดยปกติแล้วมนุษย์ผู้ชายหลายๆ คนไม่คิดแม้แต่จะย่างกรายเข้ามาใกล้

โรงอาหารที่ 3 หรือที่รู้จักกันในชื่อ ‘สวีทแลนด์’ แดนสวรรค์ของคนชอบขนมหวาน โรงอาหารที่ขึ้นชื่อเป็นอย่างดีในเรื่องของอาหารที่จะเข้าไปกระตุ้นน้ำตาลในเลือดให้มันทะลักออกมา

นาคาที่นั่งเท้าคางอยู่หาวออกมาเบาๆ ในขณะที่เด็กสาวผู้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เพียงแค่ยกแก้วช็อคโกแลตร้อนของตนขึ้นมาจิบช้าๆ

“ชอบกินของหวานมากเลยสินะ...เธอน่ะ” 

“พอสมควร” เธอพยักหน้ารับคำพลางวางโกโก้ร้อนในมือลงกับโต๊ะ ก่อนที่จะเริ่มลงมือจัดการกับเค้กโรลรสวนิลาที่อยู่ในจานแก้วเบื้องหน้า

นี่ขนาด ‘พอสมควร’ นะเนี่ย ลองจินตนาการดูว่าถ้าเกิดความชอบของเธอมันพุ่งขึ้นถึง ‘ชอบมาก’ เมื่อไหร่ เธอคงจะเป็นอาวุธทำลายล้างขนมหวานที่น่าสะพรึงกลัวเลยทีเดียว

ยกส้อมตัดเค้กโรลวนิลาใส่ปากได้คำสองคำ ทางฝั่งเด็กสาวผู้ชอบของหวานแค่พอสมควรจึงเป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยคำพูดออกมาว่า

“ว่าแต่นายเถอะ ไม่กินอาหารเช้าหรือไง นาคา”

“ฉันกินมาจากที่บ้านแล้วน่ะ”

ถึงจะไม่ได้กินข้าวเช้ามาจากบ้าน แต่ที่นี่มันก็ไม่มีเมนูไหนที่มีสภาพใกล้เคียงกับคำว่า ‘อาหารเช้า’ ในสายตาของเขาอยู่ดี

นาคานั่งมองดูอีกฝ่ายนั่งกินเค้กไปอย่างเงียบๆ สักพักใหญ่ๆ ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากถามออกไปว่า

“ว่าแต่ เรื่องที่เธอจะคุยกับฉันน่ะ มันมีเรื่องอะไรบ้างละ”

เธอขยับปากเคี้ยวโรลนุ่มช้าๆ กลืนมันลงไปในลำคอ ก่อนจะวางส้อมในมือลงบนจาน แล้วจึงยกโทรศัพท์ของตนขึ้นมา ยกนิ้วกดอยู่สักพักแล้วจึงเลื่อนภาพบางอย่างให้เขาดู

“นี่มัน...” 

เบื้องหน้าคือภาพของอาณาเขตขนาดใหญ่ แอเรียที่ดูเหมือนจะเคยเป็นทุ่งหญ้าที่ในขณะนี้โล่งเตียน กับพื้นดินที่เต็มไปด้วยซากผ้าใบเละเทะอย่างกับโดนระเบิดลง

ดูเป็นภาพถ่ายที่ค่อนข้างน่าหวาดกลัว เพียงแต่...สิ่งที่น่าสยดสยองมากที่สุดในภาพที่เธอส่งให้เขาน่ะ

น่าจะเป็นโลหิตสีแดงข้นที่กระจัดกระจายไปอยู่ทั่วพื้นที่นั่นน่ะนะ

“เมื่อวานนายบอกว่าจะไปดันเจี้ยนคณะละครสัตว์คนตายใช่ไหม...”

“ใช่” 

“ถ้าอย่างนั้น รู้ไหมว่านั่นน่ะคือภาพอะไร”

“ภาพนั้น”

เห็นใบหน้าที่ดูมึนงงของนาคา เธอก็เลิกคิ้วขึ้นช้าๆ ก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“นั่นน่ะคือภาพของคณะละครสัตว์ที่นายไปมาไงละ”

นาคายกแก้วกระดาษในมือกดน้ำจากตู้น้ำอัตโนมัติ เขายืนเหม่อมองภาพของกระแสน้ำเย็นที่ไหลออกมาก่อนที่จะยกมันขึ้นมาดื่ม

ดูเหมือนว่าหลังจากที่เขาเสียชีวิต ‘บางอย่างที่ไม่มีใครคาดคิด’ จะเกิดขึ้นที่คณะละครสัตว์แห่งนั้น เหตุการณ์อะไรสักอย่างที่ส่งผลให้พื้นที่แถบนั้นแหลกเละอย่างน่าหวาดกลัว คิดไปคิดมา บางทีเขาอาจจะโชคดีแล้วก็ได้ที่เดี้ยงไปซะก่อน เลยไม่ต้องอยู่เผชิญหน้ากับอะไรแบบนั้น

“นายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นใช่ไหม” หยกผู้ซึ่งยืนกอดอกอยู่ใกล้เคียงเอ่ยถาม

“อือ” 

เขาพยักหน้า

เพียงแต่องค์ประกอบบางอย่างภายในภาพดังกล่าวกลับทำให้เขา...รู้สึกติดใจอย่างประหลาด ของเหลวสีแดงข้นที่ดูเหมือนเลือดนั่นมันไปกระตุ้นให้เขานึกถึง ‘บางอย่าง’ ในอดีตที่เขาเผชิญหน้ามาก่อน

“ข้ามเรื่องนั้นไปก่อนละกัน...” ความคิดของเด็กหนุ่มถูกขัดด้วยคำพูดของหยก เธอกระชับแว่นสายตาสีแดงของตนเอง ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมาว่า 

“อีกเรื่องที่ฉันจะพูด...ก็คือเรื่องเกี่ยวกับบางอย่างที่ฉันได้ไปพิสูจน์มาเรียบร้อยแล้ว”

“พิสูจน์?”

หยกพยักหน้า

“ฉันค้นพบวิธีที่จะทำให้นายสามารถพัฒนาค่าสถานะของนายได้แล้ว”

“วิธีการพัฒนาค่าสถานะ...”

“รายละเอียดจะเป็นยังไงเดี๋ยวจะอธิบายอีกทีตอนเข้าเกม ขอบอกใบ้ไว้วิธีนี้น่ะมันจะทำให้ค่าสถานะของนายพัฒนาไปทีเดียวหลายขั้น ชนิดที่ว่าเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยล่ะ” น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความสนุกสนาน ในขณะที่ใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มที่ดูร่าเริง

คำพูดที่ดูเต็มไปด้วยมั่นใจของอีกฝ่ายส่งผลให้เขาได้แต่ยิ้มออกมาบางๆ 

สาวน้อย...ผู้ซึ่งตัวเขาเพิ่งจะรู้จักเธอได้เพียงแค่ไม่กี่วัน แต่กลับสามารถไว้วางใจได้ราวกับเพื่อนที่สนิทกันมาเป็นเวลานาน

คงต้องบอกว่าโชคดีจริงๆ ที่เขาได้มาเจอกับเธอ

นาคานั่งมองหน้าอีกฝั่งอยู่สักพักก่อนที่จะก้มศีรษะของตัวเองลงช้าๆ เอ่ยคำพูดออกมาว่า

“ขอบคุณที่เธอคอยช่วยฉันมาตลอด...หยก”

คำกล่าวที่มาจากใจจริงของเด็กหนุ่มเรียกรอยยิ้มปรากฏให้ขึ้นบนใบหน้าภายใต้กรอบแว่นสีแดงของเธอเช่นเดียวกับเขา

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ที่ทำก็เพราะอยากทำเท่านั้นแหละ” 

บทสนทนาของทั้งสองถูกปกคลุมด้วยความเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะเป็นฝ่ายของหยกที่เริ่มพูดออกมาว่า

“โอเค เอาเป็นว่าตอนนี้ก็มาคุยกันเรื่องของนายบ้าง นาคา” เด็กสาวว่า “เมื่อวานนายไปทำอะไรมาที่คณะละครสัตว์ แล้วก็ทำไมนายถึงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับคณะละครสัตว์คนตายนั่น...”

            คำพูดถี่ยิบ กับท่าทางที่เปลี่ยนไปซีเรียสขึ้นในทันทีทำเอานาคาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

            สมกับเป็นเธอ พอเข้าเรื่องสำคัญทีไรก็ยิงคำถามแบบไม่ยั้ง  

           เขาดื่มน้ำที่เหลือจนหมดก่อนที่เขาจะทิ้งแก้วกระดาษในมือลงถังขยะ แล้วจึงเอ่ยปากออกมาว่า

“มันค่อนข้างยาวพอสมควร แต่ถ้าอยากฟังมันจริงๆ ฉันก็ยินดีที่จะเล่า”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของนาคา ก่อนที่เสียงกริ่งบอกเวลาเข้าเรียนจะดังขึ้น ส่งผลให้บทสนทนาของทั้งสองต้องหยุดพักลงไปก่อน

เพียงแต่มันก็หยุดลงแค่ไม่ถึงสิบห้านาทีน่ะนะ...

            “ตายที่คณะละครสัตว์ ถูกส่งไปนรก ฆ่านายทวาร พอพบว่าตัวเองกลับว่ามาอยู่โลกจริง ก็มาอยู่ในดันเจี้ยนบ้านตุ๊กตา แล้วก็จัดการเก็บบอสประจำดันเจี้ยนนั่น” หยกทวนสิ่งที่อีกฝั่งพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่อยากจะเชื่อ

            “ประมาณนั้น” 

อันที่จริงโดยปกติเวลาแปดโมงครึ่งในขณะนี้ควรจะเป็นเวลาเรียน แต่ด้วยความที่ว่ามาสเตอร์แฟรงค์อาจารย์ประจำชั้นผู้มีหน้าที่สอนช่วงเช้าเกิดมีธุระฉุกเฉิน คาบเรียนจึงกลายเป็นคาบว่าง นาคากับเธอจึงได้มานั่งต่อโต๊ะเปิดวงสนทนากันสองคนอย่างที่เห็น

“ฉันเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกสนใจในตัวนายของคุโร ฮิทสึกิแล้วละ...”

ได้ที่หนึ่งในกิจกรรมที่มีแรงค์กิ้งยูสเซอร์เข้าร่วมถึงสี่คน เผชิญหน้ากับบอสระดับสูงที่ของเกมที่ไม่มีใครรู้ข้อมูลถึงสามครั้ง โดยที่สามารถเอาชนะมาได้ถึงทั้งสองครั้งที่เจอ

 แถมครั้งล่าสุดยังเป็นการเผชิญหน้าด้วยตัวคนเดียวอีก

 อีกแค่สามวัน...แต่ถ้าเป็นนาคา บางทีโอกาสในการเอาชนะทัวร์นาเมนท์นั่นอาจจะไม่ใช่ศูนย์

 บางที...หมอนี่อาจจะทำมันได้

“นาย...สนใจจะเสี่ยงอะไรดูสักหน่อยไหม”

“หืม?” 

“เรื่องสุดท้ายที่ฉันจะมาคุยกับนายในวันนี้น่ะ ตอนแรกฉันก็ว่าจะข้ามมันไป แต่ดูๆ แล้วถ้าเป็นนาย บางทีอาจจะมีโอกาส ถึงจะไม่มากก็เถอะ”

เธอขยับริมฝีปากพูดในขณะที่ดวงตาก็มองตรงไปยังใบหน้าของอีกฝ่าย

“มันเกี่ยวข้องกับหลายเรื่องเลยละ แต่เอาเป็นว่าฉันจะสรุปให้สั้นๆ ก็แล้วกัน” หยกกระแอมไอเบาๆ แล้วจึงเริ่มเอ่ยปากออกมาว่า

“คุโร ฮิทสึกิ ประกาศลงจากตำแหน่งแรงค์กิ้งยูสเซอร์อันดับสิบแล้ว”

“ลงจากตำแหน่งอันดับสิบ...คุณคุโระน่ะนะ?”

 นาคาเลิกคิ้วอย่างงงๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มเอ่ยถามเธอกลับมาว่า

“เหตุผลละ...”

“หมอนั่นบอกว่าเบื่อ”

สิ่งแรกที่นาคาทำหลังจากที่ได้ยินเรื่องดังกล่าวคือการยกมือขึ้นตบเข้ากับหน้าผากของตัวเองเบาๆ

“ตอนที่ได้ยินเรื่องนี้ ปฏิกิริยาของฉันก็เหมือนกับนายเปี๊ยบเลยน่ะนะ...” เธอว่ายิ้มๆ “ที่มาบอกนายก็เพราะทัวร์นาเมนท์ท้าชิงตำแหน่งแรงค์กิ้งอันดับสิบคนใหม่จะเริ่มขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า ค่อนข้างจะกระชั้นชิดอยู่เหมือนกัน แต่ถ้านายอยากจะเข้าใกล้เป้าหมาย ‘อันดับสาม’ ของนายเร็วๆ ละก็ มันก็ถือเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจพอสมควรละนะ นาคา”

“นั่นก็ถูก...แต่เธอก็น่าจะคิดแบบเดียวกันใช่ไหมล่ะว่ายังไม่พร้อม บางทีการไปท้าสู้กับพวกผู้เล่นระดับสูงเลยมันอาจจะเร็วเกินไป”

“แค่สี่วัน นายกลับเอาชนะบอสประจำดันเจี้ยนระดับสูงที่ทรงพลังพอๆ กับแรงค์กิ้งยูสเซอร์ได้ถึงสองตัวน่ะนะ...ถ้านายไม่พร้อมก็คงไม่มีใครพร้อมแล้วล่ะ”

ถ้าเป็นนาคา...เธอเชื่อว่าหมอนี่จะสามารถทำมันได้

เขานั่งเงียบอยู่สักพักปล่อยความคิดให้ล่องลอยในหัวไปชั่วขณะ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ในลำคอแล้วจึงหันมาตอบกับเธอว่า

“งั้นก็เอาตามนั้น”

“คิดอยู่แล้วว่านายจะต้องตอบแบบนี้”

คือสิ่งที่เธอตอบ ในขณะที่นาคาก็หัวเราะเบาๆ 

“เธออ่านใจฉันออกตั้งแต่แรกแล้วสินะ”

บทสนทนาเรื่อยเปื่อยของทั้งสองดำเนินต่อไปจนถึงช่วงสาย นาคาจึงช่วยยกโต๊ะเรียนของเธอกลับไปประจำที่ หยกกล่าวขอบคุณก่อนที่จะแยกกันไปนั่งที่ของตัวเองเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่บทเรียนในคาบที่สอง 

อีกสามวัน หวังว่านาคาจะสามารถทำมันได้

ฉันเอาใจช่วยนายอยู่นะ...นาคา