ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 57 : Error : 0x00000053 คุณแมรี่

 ERROR Online : Overkill

            “10 นาที...” 

            ท่ามกลางความมืดมิดภายใต้ห้องโถงของคฤหาสน์ ร่างในชุดเสื้อกันหนาวสีขาวที่กำลังนั่งเอนหลังเข้ากับพนักพิงของโซฟาโบราณเอ่ยกับตัวเองเบาๆ 

            พูดให้ถูกก็คือ 9 นาทีกับอีก 56 วินาที 

            “คุณแมรี่...แมรี่?” 

            น่าแปลกที่เขาไม่รู้จักชื่อดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย นิทาน? เรื่องเล่า? ตำนานประจำถิ่น? 

 คงต้องบอกว่าแม้แต่คนที่สนใจเรื่องไม่ค่อยปกติๆ อย่างตัวนาคาเองยังไม่รู้จักหรือไม่เคยแม้แต่จะได้ยินชื่อเลยด้วยซ้ำ

            หรือจะเป็น แมรี่ผู้กระหายเลือด [Bloody Mary] ราชินีผู้โหดเหี้ยมแห่งราชวงศ์ทิวดอร์ของอังกฤษผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวของควีนอลิซาเบธ...
            ไม่น่าจะเป็นไปได้ จากฉากหลังที่เป็นคฤหาสน์ คงจะไม่เข้าท่าเท่าไหร่สำหรับการนำราชินีผู้โด่งดังในเรื่องการสังหารทุกคนที่อยู่นอกนิกายคาทอลิกมาอยู่ในคฤหาสน์แบบนี้

คุณแมรี่...ฆาตกรต่อเนื่อง? 

เสียงที่คล้ายกับหุ่นยนต์ ชื่อที่ให้ความรู้สึกว่าเป็นเพศหญิง เสียงที่ดูเหมือนสังเคราะห์ขึ้นมามากกว่าจะออกมาจากกลไกของมนุษย์ เป็นไปได้ว่าอาจจะใช้เครื่องมือในการเปลี่ยนเสียงซึ่งอาจจะเกิดมาจากการประสบอุบัติเหตุทำให้กล่องเสียงถูกทำลาย หรือไม่ก็อาจจะเป็นว่าข้อสันนิษฐานที่เขาคิดขึ้นมานั้นผิดหมด

เพราะเธอไม่ใช่มนุษย์ตั้งแต่แรกอะไรแบบนั้น

9 นาที 32 วินาที

“31 วินาที...”  

คือสิ่งที่นาคาพึมพำออกมาเบาๆ 

เขานั่งเอนหลังพิงกับเบาะคิดอะไรอยู่ในหัวสักครู่ ก่อนจะค่อยๆ ทรงตัวลุกขึ้นช้าๆ พร้อมกับเปิดหน้าต่างไอเท็มเพื่อเรียกเดสเปอราโด อีเกิลส์ขึ้นมาถือไว้ในมือ 

            9 นาที กับการหาทางรับมือกับสิ่งที่ตัวเองไม่เคยเผชิญหน้ามาก่อน ถ้าพลาดก็หมายความว่าต้องกลับไปเยือนที่นรกแห่งเดิมอีกรอบ 

           “ถ้าไม่ตาย...ก็คงจะดี” 

เจ้าของหน้ากากยิ้มพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าเพื่อออกเดินสำรวจคฤหาสน์ 

            กึก...กึก 

            นาคาขยับฝีเท้าเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เพื่อก่อให้เกิดเสียงน้อยที่สุด ตำแหน่งที่เขากำลังเดินอยู่คือระเบียงชั้นสองภายในคฤหาสน์ รอบด้านค่อนข้างเงียบจะมีก็แต่เสียงฝีเท้าเบาๆ และเสียงพื้นไม้ “เอี๊ยด อ๊าด” ที่ดังขึ้นมาตามจังหวะการเดิน 

            ระเบียงชั้นสองมีสองฝั่ง ฝั่งที่นาคาอยู่มีประตูทั้งหมดห้าประตู ส่วนอีกฝั่งที่อยู่ตรงข้ามยังไม่ได้สำรวจแต่ก็คาดว่าจะมีจำนวนเท่ากัน  

ส่วนชั้นสาม...ไม่มีข้อมูล เนื่องจากยังไม่ได้สำรวจ 

นัยน์ตาเริ่มปรับสภาพชินกับความมืด การเดินบนระเบียงที่มีเพียงแสงสลัวๆ จากดวงจันทร์ก็ไม่ได้ยากเท่าที่คิด นาคาขยับเท้าเดินไปตามระเบียงก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าประตูไม้บานแรก 

            แกร๊ก... 

จากสัมผัสที่มือ และเสียงคลิ๊กยามที่เขาบิดมันออกบ่งบอกว่าลูกบิดประตูใช้การได้ นาคายืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนที่เขาจะสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วจึงผลัดมันเปิดเข้าไปช้าๆ  

 แอ๊ด…         

            บานประตูถูกเปิดออก...น่าแปลกที่ตัวเด็กหนุ่มเองก็ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม ร่างในชุดเสื้อกันหนาวสีขาวได้แต่ยืนตัวเกร็งมองภาพเบื้องหน้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดจากความรู้สึกเย็นยะเยือกที่แล่นเข้ามาสัมผัสกับร่างกายเขา

           แปรเปลี่ยนให้มันต้องกลายเป็นรูปปั้นที่ยืนแข็งหยุดนิ่งอยู่กับที่ 

อันตราย...

จะว่าด้วยลางสังหรณ์หรืออะไรก็ตามแต่ ความรู้สึกบางอย่างภายในตัวนาคาบอกว่าเขาไม่ควรจะย่างก้าวเข้าไปข้างในห้องแห่งนั้น

ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเขากำลังถูกจ้องมองผ่านนัยน์ตานับร้อยคู่

ศัตรูที่ไม่รู้จัก...กับสายตานับร้อยที่บ่งบอกไม่ได้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาอย่างไรกันแน่

ร่างในชุดเสื้อกันหนาวสีขาวยืนนิ่งไปสักพัก ก่อนที่เขาจะตัดสินใจขยับปากพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า 

            Eagle Eye [ตาอินทรี] 

ไม่แตกต่างอะไรกับห้องเก็บของเก่าๆ ทันทีที่นาคาเอ่ยปากใช้ทักษะ สิ่งที่ดวงตาของเขาเห็นคือภาพของตู้ไม้ที่เต็มไปด้วยหยากไย่ตั้งเรียงรายกัน ในขณะที่ทั้งพื้นห้องและเพดานก็ดูเปรอะเปื้อนไปหมดจากคราบสกปรกที่ปกคลุมอยู่ทั่วทั้งห้อง

คราบสกปรก...ที่มีสภาพเหมือนโลหิตสีแดงคล้ำของมนุษย์ที่กำลังสาดกระจายไปทั่วห้อง บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าห้องดังกล่าวไม่ต่างอะไรไปจากกับดักที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อสังหารผู้คนที่หลงเข้าไป ในขณะที่เมื่อสังเกตดีๆ แล้วเขาก็พบว่าตู้ไม้ข้างในห้องนั้นถูกบรรจุเต็มไปด้วยสิ่งของบางอย่าง

บางอย่าง...ที่ทำให้คนใจแข็งแบบเขาถึงกับขนลุกชัน

ร่างของตุ๊กตาไร้ชีวิตนับร้อยที่กำลังหันมาจ้องเขม็งที่ตัวเขาด้วยนัยน์ตาที่ดูไม่ต่างอะไรกับวิญญาณร้าย

ถือว่าโชคดีไปที่นาคาไม่ได้เข้าไปในห้อง...และก็คงต้องบอกว่าเป็นโชคดีของเขาอีกเช่นกันที่พวกมันไม่เข้ามาโจมตีจังหวะที่เขาเปิดประตูเข้าไป 

ถือว่าคิดถูกแล้วที่มาสำรวจที่นี่ ถ้าไม่อย่างนั้นนาคาเองก็คงจะไม่รู้ว่าศัตรูของเขาคืออะไรกันแน่ 

ถ้าไม่อย่างนั้น...เขาเองก็คงจะไม่รู้ว่าที่นี่คือดันเจี้ยนใหม่ที่ถูกเพิ่มเข้ามาในแพทซ์ล่าสุด  

ดันเจี้ยนบ้านตุ๊กตา [A Doll’s House]  

กับคำเกริ่นนำที่ถูกกล่าวมาจาก Patch Note ว่า 

‘Watch your back or you'll get scratched’  

[ระวังหลังไว้ ถ้าไม่อยากโดนข่วน] 

“สถานการณ์แบบนี้...ค่อนข้างแย่จริงๆ แฮะ”  

คือสิ่งที่นาคาพึมพำขึ้นทันทีที่เขาวนกลับมาที่ห้องโถง 

นาคาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาสไตล์โบราณตัวเดิมที่ตั้งอยู่ข้างๆ กับรูปปั้นที่เต็มไปด้วยหยากไย่บริเวณกลางห้อง ก่อนที่เขาจะเรียกไอเท็มแมกกาซีนลูกกระสุนเจาะเกราะ [Armor-piercing] ขึ้นมาใส่ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการต่อสู้กับวัตถุประเภทของแข็งของตนให้สูงที่สุด 

ว่ากันตามตรงเขาเองก็อยากจะเดินสำรวจภายในคฤหาสน์ต่อ แต่เมื่อมาวิเคราะห์ดูแล้วมันก็อาจจะไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่นัก เพราะถึงอย่างไรเขาก็พอจะเดาข้อมูลอีกฝั่งออกได้แล้ว 

คุณแมรี่...มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นตุ๊กตา

           และก็เพราะด้วยเหตุนั้นหากเขาต้องการที่จะเอาตัวรอดออกไปจากที่นี่โดยไม่ย้อนกลับไปนรกนั่นอีกครั้ง การต่อสู้ในพื้นที่แคบจึงเป็นสิ่งที่ควรจะหลีกเลี่ยง เหตุการณ์สุดวิสัยประเภทที่กำลังเดินสำรวจอยู่บนระเบียงแคบๆ แล้วจู่ๆ ‘คุณแมรี่’ ก็โผล่มาน่ะ   

เป็นอะไรที่เขาไม่ต้องการจะให้เกิดขึ้น

“ห้านาที...”  

            นาคาทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ตัวเดิม ก่อนจะเอนหลังพิงเบาะหนังช้าๆ 

            พูดตามตรงการต่อสู้กับมอนสเตอร์ระดับบอสเป็นสิ่งที่เขาอยากจะหลีกเลี่ยง สถานะที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ไม่ต้องพูดถึงการสังหารอีกฝ่ายด้วยเงื่อนไขของอาชีพ Overkill

อันที่จริง...แค่จะหาวิธีเอาชนะอีกฝ่ายให้ได้ก็ดูจะเต็มกลืนสุดๆ  

ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆ ดวงตาสีทองเหม่อมองสภาพภายในคฤหาสน์ พยายามย้อนคิดไตร่ตรองถึงตัวเลือกที่เขามีอยู่ในการเอาชนะอีกฝ่ายที่เป็นศัตรูที่คาดว่าน่าจะทรงพลังพอสมควร

การสังหารศัตรูให้มากกว่าพลังชีวิตสูงสุดเพื่อได้รับผลตอบแทน คงต้องบอกว่าเป็นไปไม่...

เป็นไปได้...เป็นไปได้นี่นา

นาคาค่อยๆ ยกมือขึ้นมาสัมผัสเข้ากับที่ใบหน้าภายใต้หน้ากากยิ้ม พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นออกมาจากลำคอเบาๆ 

บางอย่าง...ที่อาจจะทรงพลังเพียงพอที่จะโค่นอีกฝ่ายได้

ถ้ามันได้ผลจริงๆ น่ะนะ

ร่างสูงคิดไปสักพัก ก่อนที่จะเรียกหน้าต่างสีฟ้าขึ้นมาเพื่อเริ่มดำเนินการแผนดังกล่าว

ปัจจัยสำคัญคือเวลา ไม่เกินห้านาทีคงเป็นอะไรที่ค่อนข้างจะกระชั้นชิดอยู่พอสมควร

คงได้แต่หวังว่าเทพธิดาแห่งโชคจะอยู่ข้างเรา...ละนะ

“ฉันคือคุณแมรี่...” 

เสียงดังกล่าวดังขึ้นจากหูโทรศัพท์สีดำที่กองอยู่กับพื้น ในขณะที่ตัวนาคาเองก็ยังคงเตรียมการต่อไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็น

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ด้านหลังคฤหาสน์....และกำลังจะไปหาเธอในอีก” 

ใบหน้าภายใต้หน้ากากยิ้มเปี่ยมไปด้วยสมาธิ ในขณะที่เสียงภายในโทรศัพท์ก็บ่งบอกว่าเวลาแห่งความตายก็เริ่มที่จะเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที 

“1 นาที” 

 ส่วนใหญ่สิ่งที่เกิดขึ้นมักจะไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวัง ความรู้สึกลึกๆ ที่ว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่มันจะสูญเปล่านั้นก็มีอยู่ เพียงแต่ทางเลือกที่นาคาทำได้ก็มีเพียงแค่อยู่เฉยๆ หรือจะทำมันก็แค่นั้น

“ยี่สิบหก...” 

นาคาพึมพำเบาๆ ก่อนที่เสียงจากหูโทรศัพท์สีดำจะดังขึ้นมาอีกครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน 

“ฉันคือคุณแมรี่...” 

เพียงแต่ในครั้งนี้ ระยะเวลาที่ถูกนับถอยหลังมาตลอด กลับถูกแทนที่โดยเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นมาช้าๆ 

ก๊อก...ก๊อก 

พร้อมกับคำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาจากอีกฝั่งของบานประตูขนาดใหญ่ว่า 

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์...” 

ต่อให้ไม่พร้อม เขาก็ไม่มีทางเลือก เวลาที่จำกัดไว้ได้มาถึงแล้ว และนาคาไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ 

ร่างในชุดเสื้อกันหนาวสีขาวค่อยๆ ทรงตัวลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ไม้ที่ตนเองนั่งอยู่ ก่อนที่จะตัดสินใจขยับเท้าตรงไปยังประตูบานใหญ่เบื้องหน้าเพื่อเตรียมตัวต่อสู้กับสิ่งที่กำลังจะปรากฏขึ้น 

เพียงแต่ว่า...ชั่วขณะที่เขากำลังจะออกตัวเดิน ประตูหน้าคฤหาสน์ก็ถูกผลักเปิดออกมาอย่างรุนแรง 

เปรี้ยง! 

บานประตูสีน้ำตาลเข้มพุ่งกระแทกเข้ากับผนังห้องส่งเสียงดังกึกก้อง ในขณะที่ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าก็ทำเอาร่างในหน้ากากยิ้มได้แต่หรี่สายตามองด้วยความงุนงง 

ทั้งหมดที่สายตาของเขาเห็นคือความว่างเปล่า และสิ่งเดียวที่เข้ามาภายในห้องโถงของคฤหาสน์ก็แค่กระแสลมเท่านั้น 

“เกิดอะไรขึ้น...กันแน่” 

หากศัตรูใช้ทักษะหายตัว นัยน์ตาสีทองของเขาย่อมสามารถที่จะจับถึงการเคลื่อนไหวของอากาศได้ แต่ความว่างเปล่านี่กลับยืนยันเป็นอย่างดีว่ามันไม่มีอะไรอยู่เบื้องหน้า หรือว่าเธอจะมีความสามารถในการเคลื่อน... 

“ฉันคือคุณแมรี่…” 

น้ำเสียงเย็นเยียบที่ดังขึ้นช่วยสนับสนุนความคิดของเขาได้เป็นอย่างดี สถานการณ์ที่ย่ำแย่ที่สุดที่นาคาคาดคิดไว้ได้มาถึงแล้ว 

“ตอนนี้ฉันอยู่ข้างหลังเธอ…” 

นาคารู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจที่แผ่ซ่านออกมาจากฝ่ายตรงข้าม ราวกับวิญญาณร้ายที่กำลังกัดกินทั่วร่าง

ด้านหลัง 

จุดบอดเพียงที่เดียวที่สกิล Eagle Eye ไม่สามารถมองเห็น ตำแหน่งแย่ที่สุดที่อาจจะทำให้ที่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เตรียมมาตลอดอาจจะสูญเปล่า 

เพียงแต่ว่า... 

พฤติกรรมการลอบเข้าข้างหลังของมอนสเตอร์น่ะ ก็เป็นสิ่งที่เขาเตรียมแผนรับมือไว้ล่วงหน้าแล้วเช่นกัน 

ถือว่าเป็นเรื่องดีที่อีกฝ่ายไม่โจมตีภายในทันที ไม่อย่างนั้นนาคาคงจะถูกบีบบังคับให้เริ่มทำมันเร็วกว่านี้ ซึ่งก็ยิ่งทำให้โอกาสผิดพลาดสูงและเป็นไปได้ยากขึ้นอีก 

เสียงดังกล่าวดังขึ้นมาจากบริเวณด้านหลังตำแหน่งห่างจากหัวใจไปราวๆ 0.9-1 เมตร เหนือจากพื้นราวๆ 0.5-7 เมตร...หมายความว่า ‘คุณแมรี’ กำลังลอยอยู่

นาคายืนใช้สมาธิไปสักพัก ก่อนที่จะเริ่มทำการขยับสิ่งของที่อยู่ในมือของตนช้าๆ โดยที่ไม่ให้อีกฝั่งจับสังเกตได้ 

สถานการณ์แบบนี้ควรจะใจเย็น แต่การใช้เวลามากเกินไปก็ไม่ดี คุณแมรี่น่าจะกำลังรอเวลาที่เขาหันหลังกลับไปจึงจะเริ่มโจมตี แต่นั่นก็ไม่ใด้หมายความว่าหากเขาจะเอาแต่ยืนแบบนี้อยู่ตลอด เธอจะยอมรอเป็นเพื่อนกับเขาด้วย 

ร่างในชุดเสื้อกันหนาวสีขาวถอนหายใจออกมาช้าๆ ให้กับวาระสุดท้ายของตน

ถูกต้อง...เขากำลังจะตาย มันค่อนข้างแย่ที่ภายในวันนี้เขาน่าจะได้ไปเยือนนรกถึงสองรอบ เพียงแต่อย่างน้อยในรอบนี้ นาคาเองก็น่าจะมีเพื่อนไปด้วยหนึ่งคน

จะบอกว่าหนึ่งคนก็ไม่ถูกแฮะ...ก็นั่นมันตุ๊กตานี่นะ

นาคายืนนิ่งไปสักพักก่อนที่เขาจะหลับตาช้าๆ ค่อยๆ  เลื่อนปืนรีวอลเวอร์สีเงินมาจ่อที่หน้าอกของตัวเอง แล้วจึงขยับนิ้วชี้เพื่อลั่นไก 

45,604! 

เสียงระเบิดกึกก้องของดินปืนดังไปทั่วคฤหาสน์ ก่อนที่ปืนรีวอลเวอร์สีเงินจะปลิวหลุดออกจากมือพร้อมกับของเหลวสีแดงข้นที่ไหลออกมาจากร่างที่ถูกแรงอัดของกระสุนจนปรากฏรูโหว่ที่กลางอก  

ตัวเลขความเสียหายที่ดูไม่มาก แต่ก็ด้วยสาเหตุที่ว่าประสิทธิภาพของการโจมตีครั้งนี้ยังไม่ได้ถูกรีดออกมาอย่างเต็มที่ 

เพราะมนุษย์น่ะ...ไม่ได้มีสภาพร่างกายเป็น ‘ของแข็ง’ แล้วตำแหน่งที่กระสุนดังกล่าวโดนเขาก็ไม่ใช่ ‘ศีรษะ’ 

904,080! 

ค่าความเสียหายจำนวนมหาศาลพุ่งออกมาจากบริเวณด้านหลังของนาคาในช่วงเวลาที่เขาเหลือบไปมองมันก่อนที่จะหมดสติ 

ถือว่าเป็นการทดลองที่ประสบผลสำเร็จ ปืนลูกโม่แกมบิท [Gambit Revolver] กับทักษะรัสเซียน รูเล็ท [Russian Roulette] ได้ถูกยืนยันแล้วว่าค่าความเสียหายที่เพิ่มขึ้นจากสกิลนี้

สามารถซ้อนทับกันได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด 

ทักษะเพิ่มประสิทธิภาพในการมองแบบนัยน์ตาอินทรีและรัสเซียนรูเล็ทที่ได้กลายมาเป็นการผสมผสานอย่างสมบูรณ์แบบ

ความสามารถในการมองเห็นที่พัฒนาจนถึงขีดสุด ภาพเคลื่อนไหวต่อเฟรมที่สูงจนเกือบสองร้อยเฟรมต่อวินาทีทำให้เขาสามารถจับการแกว่งที่ไม่เป็นธรรมชาติของรังเพลิงปืนรีวอลเวอร์ที่มีกระสุนเดียวได้ด้วยตาเปล่า 

ข้อเสียคืออัตราความเสี่ยงที่มากและเวลาเตรียมการที่มากพอสมควร ถึงเขาจะรู้ตำแหน่งของลูกกระสุนก็เถอะ แต่การปั่นดาเมจให้สูงขึ้นก็ยังกินเวลามากอยู่ดี ในขณะที่จุดบกพร่องที่ร้ายแรงที่สุดของแผนนี้ก็คือ  

หากกระสุนที่มีเพียงนัดเดียวไม่ถูกศีรษะของอีกฝ่าย ทุกอย่างที่เตรียมการมาก็จะกลายเป็นแค่การกระทำที่สูญเปล่า 

คงต้องขอบคุณอลิซ...ที่ให้กระสุนเจาะเกราะซึ่งมีความสามารถในการยิงทะลุให้กับเขา 

           ร่างภายใต้หน้ากากยิ้มร่วงหล่นลงไปสัมผัสกับพื้นอย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงประกาศของระบบที่ดังขึ้นมาว่า 

ผู้เล่น นาคาทำการสังหารตำนานประจำเมือง [Urban Legend] เสียงโทรศัพท์จากคุณแมรี่ [The Call From Mary-san] ได้รับค่าประสบการณ์  1,257,500 หน่วย ได้รับไอเท็มริบบิ้นของคุณแมรี่ [Mary-san’s Ribbon] โทรศัพท์โบราณของคุณแมรี่ [Mary-san’s Antique Telephone] และระดับเลเวลเลื่อนขึ้นเป็น 38 

ผู้เล่น นาคาผ่านเงื่อนไขในการเป็นยูสเซอร์คนแรกที่สามารถเอาชนะบ้านตุ๊กตา [A Doll’s House] ได้รับไอเท็มระดับตำนาน [Legendary Item] คุณแมรี่ [Mary-san] และได้รับกรรมสิทธิ์ครอบครองที่ดินของดันเจี้ยนบ้านตุ๊กตา [A Doll’s House’s Land Ownership]