ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 52 : Error : 0x00000048 ปีศาจแห่งไวท์ชาเปล

  

  ERROR Online : Overkill

            แจ็ค เดอะ ริปเปอร์

            ฆาตกรต่อเนื่อง [Serial Killer] ในยุคคริสศตวรรษที่ 19 ปีศาจแห่งไวท์ชาเปล สลัมในเขตตะวันออกของลอนดอน 

            บุคคลลึกลับอันดับต้นๆ ของประวัติศาสตร์ จากชื่อ ‘แจ็ค’ ที่เป็นเพียงนามแฝงแทนชื่อจริง 

            ด้วยเหตุผลอันน่าอับอายที่ทางการไม่สามารถตามจับบุคคลผู้ลงมือได้

            ฆาตกรที่สามารถระบุตัวเหยื่อได้เพียงแค่ 5 รายเท่านั้นที่นักวิชาการพิสูจน์ได้ว่าเป็นการลงมือของแจ็คจริงๆ ขณะที่ยุคของแจ็ค ผู้เสียชีวิตในแถบไวท์ชาเปลนั้นมีราวๆ 10 ถึง 15 ราย

            พฤติกรรมการสังหารคือจะลงมือเฉพาะกับผู้หญิงหากิน เวลาที่ลงมือส่วนใหญ่จะอยู่ในช่วงกลางดึกถึงรุ่งสาง และด้วยการกระทำที่โหดร้ายของแจ็คในการคว้านท้องหรือชำแหละอวัยวะภายในของเหยื่อ ทำให้ถูกตั้งฉายาว่า ‘ริปเปอร์’ ที่แปลว่านักเชือด

            ต่างกับเคาท์เตสปีศาจ สาเหตุที่ผู้คนสนใจเกี่ยวกับตัวฆาตกรต่อเนื่องคนนี้ไม่ได้อยู่ที่จำนวนของเหยื่อแต่อย่างใด ถึงจะรวมคดีฆาตกรรมทั้งหมดที่เกิดขึ้นในแถบนั้นโดยเหมาว่าเป็นฝีมือของริปเปอร์ทั้งหมด ก็ยังห่างชั้นกับเคาท์เตสผู้ชื่นชอบโลหิตหรือฆาตกรชื่อก้องโลกคนอื่นๆอย่างเทียบกันไม่ติด

            ‘แล้วทำไมฆาตกรคนนี้ถึงมีชื่อดังถึงขนาดนี้ละ?’

บ้างก็ว่าสื่อประโคมข่าว บ้างก็ว่าด้วยความไร้ประสิทธิภาพของสกอตแลนด์ยาร์ด กรมตำรวจของประเทศอังกฤษที่ไม่สามารถตามจับฆาตกรและนำตัวมาลงโทษ จึงทำให้แจ็คมีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์เกินกว่าที่ควรจะเป็น

สาเหตุที่ว่าทำไมชื่อ แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ถึงเป็นที่รู้จักไปทั่วโลกนั้นมีหลากหลายปัจจัย...เพียงแต่ประเด็นหลักที่ทำให้ฆาตกรโรคจิตคนนี้ยังคงตราตรึงในจิตใจของผู้คนมาจนถึงยุคสมัยนี้ เรื่องเพียงเรื่องเดียวที่ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้ก็คือ

แจ็ค เดอะ ริปเปอร์...เป็นฆาตกรเพียงไม่กี่คนที่จนถึงบัดนี้ก็ยังไม่เคยมีใครล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริง 

           นาคาเลื่อนมือขึ้นขยับหน้ากากของตนเอง

ถึงตอนนี้เขายังไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าของแจ็คได้อย่างชัดเจน หมวกทรงสูงนั่นบดบังหน้าตาของฆาตกรต่อเนื่องแห่งไวท์ชาเปลจนทำให้เขาพอจะจับได้เพียงรูปลักษณ์ภายนอกแค่สองอย่างเท่านั้น

การแต่งตัวที่ดูไม่ต่างอะไรกับนักมายากลธรรมดาและใบหน้าที่ไร้หนวดเครา

            น่าสนใจว่าของฆาตกรปริศนาผู้นี้จะมีรูปลักษณ์ออกมาเป็นอย่างไร ปากคำของผู้ที่อ้างว่าเคยพบแจ็คในอดีตมีมากมายหลากหลายรูปแบบ ดังนั้นการเดาใบหน้าของแจ็ค เดอะ ริปเปอร์ถือเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบากพอสมควร

            สำหรับสาเหตุที่ว่าทำไมเขาถึงรู้เรื่องของฆาตกรเยอะจังนั่นน่ะเหรอ นั่นก็เป็นเพราะว่ามันเป็นเรื่องที่น่าสนใ...

            น่าศึกษาหาความรู้

เอาเป็นว่าเก็บเรื่องตัวตนของแจ็ค เดอะ ริปเปอร์ ไปก่อนเพราะปัญหาที่สำคัญยิ่งกว่าในตอนนี้ก็คือเรื่องสถานการณ์ปัจจุบันที่ตัวเขากำลังเผชิญอยู่ กิจกรรมใหญ่ที่ถูกจัดขึ้นที่เมืองหลวง รวมไปถึงสถานที่ตั้งที่อยู่ห่างไกลตัวเมืองแบบนี้ 

วิเคราะห์อย่างคร่าวๆ น่าจะทำความเข้าใจได้ไม่ยากว่าเหล่าผู้ชมที่นั่งอยู่รอบด้านเขาจำนวนมหาศาลในตอนนี้

คงมีไม่กี่คน...ที่เป็นยูสเซอร์

“เอาละครับ สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทุกท่าน บัดนี้ โชว์ของแจ็ค มือหนึ่งแห่งคณะละครสัตว์อินเฟอนัสของเรากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!” เสียงประกาศดังขึ้นจากเจ้าของคณะละครสัตว์ผู้ทำหน้าที่เป็นโฆษกขาประจำ เป็นเวลาเดียวกันกับที่นักฆ่าสาวผู้นั่งข้างแอชเอ่ยปากขึ้นมาว่า

“เธอมีความทรงจำแบบไหนเกี่ยวกับคณะละครสัตว์เหรอ นาคาคุง”

ดวงตาของเขากระตุกเล็กน้อย 

“เรื่องส่วนตัวน่ะครับ...”

หญิงสาวเลื่อนนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของตนกลับมามองที่ตัวเขา เธอนั่งนิ่งไปสักพักก่อนจะขยับมุมปากแสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มขึ้นช้าๆ 

“ว้า...แต่พี่สาวสนใจเธอนี่นา ไม่ว่ายังไงก็บอกไม่ได้เหรอจ๊ะ”

นาคาชะงักเล็กน้อย เขาเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ ขณะที่ทางฝั่งแอชที่ดูเหมือนจะได้ยินก็ได้แต่เบิกตาขึ้นกว้างๆ 

สนใจ...พี่เบลสนใจนาคา?

ป๊อบคอร์นที่อยู่ในมือของแอชค่อยๆ ร่วงหล่นลงไปที่พื้นจากมือของหนุ่มน้อยผมเทาที่เริ่มสั่นเทา

ใช่ มันอาจจะเป็นเรื่องน่าภูมิใจเมื่อมีหญิงสาวหน้าตางดงามกับกิริยาท่าทางจัดไปในทางอ่อนหวานแบบพี่เบลรู้สึกอยากทำความรู้จัก

เพียงแต่...ไอ้คำว่าสนใจของผู้หญิงคนนี้ ไอ้คำว่า ‘สนใจ’ ของสมาชิกในกิลด์ของเขาน่ะโดยปกติแล้วมันไม่ใช่สิ่งที่น่ารื่นรมสักเท่าไหร่

ไม่ต่างอะไรกับภาพของ ‘เด็ก’ เมื่อได้พบเจอกับ ‘ของเล่น’ ใหม่ แววตาของพี่เบลที่มองตรงไปยังนาคานั้น ...เป็นสิ่งที่แอชได้แต่แอบกลืนน้ำลายดังอึ้กอยู่ในลำคอ ขณะที่ในปากก็อยากที่จะตะโกนกู่ก้องออกมาว่า

น...หนีไป!

“เรื่องในครอบครัวน่ะครับ”

นาคาตอบกลับเกี่ยวกับเรื่องความทรงจำของตัวเองที่หญิงสาวถามเมื่อครู่ เธอชะงัก เบลเอียงคอของตนเล็กน้อย พลางใช้ดวงตาสีอำพันของตนมองตรงมาที่ใบหน้าของเขา

“ครอบครัว...”

ร่างในชุดกันหนาวสีขาวภายใต้หน้ากากยิ้มเพียงแค่ก้มหน้าลงช้าๆ

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกครับ” พูดจบ เขาก็ชี้นิ้วไปยังนักมายากลที่กำลังจะเริ่มแสดง ก่อนที่จะเอ่ยปากเปลี่ยนเรื่องว่า

 “การแสดงจะเริ่มแล้ว เห็นว่าพี่สาวอยากดูละครสัตว์ไม่ใช่เหรอครับ”

ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเบลอีกครั้งหนึ่ง หญิงสาวเพียงแค่พยักหน้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เห็นดังนั้นนาคาจึงเพียงแค่หันความสนใจกลับไปยังการแสดง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

 “พี่เบล...หมอนั่นน่ะ เป็นคนที่พี่คุโระ ‘สนใจ’ อยู่นะ” แอชผู้ที่นั่งฟังอยู่ตลอดกระซิบบอกกับรุ่นพี่ในกิลด์ของตัวเอง

“จ้ะ” 

เธอตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ แล้วจึงเหลือบดวงตาของตนไปยังเด็กหนุ่มในหน้ากากยิ้มที่นั่งอยู่ในแถบใกล้เคียง

นาคาคุง...ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมคุโระจังถึงได้พยายามเก็บเอาไว้คนเดียว

หญิงสาวคิดพลางเลียริมฝีปากคู่สวยช้าๆ

           ก็ในเมื่อเธอน่ะ...ดูน่าอร่อยถึงขนาดนี้นี่นะ

            นาคารู้สึกเสียวสันหลังตัวเองแบบแปลกๆ แต่บางทีอาจจะคิดไปเอง 

            เขานั่งพิงเบาะอยู่สักพักก่อนจะเปลี่ยนท่ากลับไปนั่งเท้าคางเช่นเดิม การแสดงของแจ็คเริ่มขึ้นไปได้สักครู่หนึ่งแล้ว ดูเหมือนว่านักมายากลคนนี้จะใช้อาสาสมัครซึ่งได้มาจากการสุ่มจากผู้ชมเพื่อใช้เป็นส่วนหนึ่งในโชว์ของตัวเอง ว่ากันตามปกติแล้ว หากนักมายากลสุ่มเรียกใครสักคนมาถามหรือขออาสาสมัคร รับประกันได้ว่าร้อยทั้งร้อยคือบุคลากรที่ถูกเตรียมไว้ก่อนหน้า

            เพียงแต่ว่าในกรณีนี้ มันกลับดู...

            แปลกๆ

            “ทุกท่านครับ ขอเสียงปรบมือดังๆ เป็นครั้งสุดท้ายเพื่อเป็นเกียรติให้กับตัวแทนของเราหน่อย!!!” สิ้นคำพูดของแฟนธ่อม เสียงตบมือก็ดังขึ้นอย่างสนั่นหวั่นไหวภายในซุ้มคณะละครสัตว์

            นาคาหรี่ตาของตนลงช้าๆ มองดูภาพของอาสาสมัครหญิงที่ถูกเชือกมัดตัวไว้อย่างแน่นหนาโยนลงใส่โลงไม้สีน้ำเงินเข้ม 

           ตั้งแต่เริ่มผู้หญิงคนนี้ดูตื่นตระหนกมาโดยตลอด รวมไปถึงสีหน้าตกใจอย่างสุดขีดเมื่อโฆษกคณะประกาศเรื่องการแสดงต่อไป ดูเหมือนเธอจะถูกเลือกมาโดยไม่เต็มใจเลยสักนิด หรือคงจะต้องพูดว่าอาสาสมัครรายนี้พยายามจะหนีตั้งแต่เริ่มด้วยซ้ำ ถ้าไม่ได้ผู้ช่วยจับไว้ก็อาจจะเผ่นออกไปจากซุ้มละครสัตว์นี่เรียบร้อยแล้วก็เป็นได้

            “โอ้ มาแล้วครับ ดาบแรกของแจ็ค”

            เสียงของแฟนธ่อมดังขึ้นพร้อมกับดาบยาวที่ถูกเรียกขึ้นมาในมือของนักมายากล  แจ็คโชว์อาวุธในมือของตนให้ผู้ชมทุกคนเห็นอยู่สักครู่ ก่อนจะเงื้อมันไปข้างหลังแล้วจึงเสียบตรงไปยังโลงที่ถูกปิดตายสุดแรง

          22,107!

          กรี๊ด!!!

            เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างแสนสาหัสของหญิงสาวจากภายในโลงดังก้องไปทั่วซุ้มคณะละครสัตว์ เพียงแต่ก่อนหน้าที่ใครจะได้ทำอะไร ไม่ถึงเสี้ยววินาทีแจ็คก็เสกดาบเล่มสองของตนออกมาเงื้อขึ้นแทงลงไปทางด้านบนของโลงอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว

            34,701!

          ดาบถูกปักทะลุโลงไม้ เสียงของเธอก็ขาดตอนไปในทันที

            นาคาหรี่ตาของตนลงช้าๆ ในขณะที่แอชก็เบิกตาขึ้นกว้างๆ หนุ่มน้อยยกมือปิดปากของตนพร้อมกับมองตรงไปที่การฆาตกรรมต่อหน้าสาธารณชนอย่างไม่อยากจะเชื่อ และยิ่งน่าประหลาดใจเข้าไปใหญ่เมื่อสิ่งที่ผู้คนโดยรอบทำก็เพียงแค่พากันปรบมือกันดังสนั่นด้วยความปลื้มปิติ...

กับภาพของหยาดโลหิตที่ค่อยๆไหลย้อยออกมาจากภายในโลงที่ถูกแจ็คเสียบตรึงเป็นรูปไม้กางเขน

           มือของเขาเริ่มสั่น ความรู้สึกเย็นยะเยือกเหมือนกับตอนที่เขาเจอกับบาโธรี่ได้กลับมาอีกครั้ง

นี่มันเกินกว่าที่เขาคาดคิด ไม่สิ ใครก็ไม่มีทางคิดล่วงหน้าไปได้เป็นอย่างแน่นอน

            ตัวเลขที่พุ่งออกมาจากโลงนั่นเป็นตัวเลขความเสียหายแน่นอน และหากนำมาวิเคราะห์กับข้อมูลที่เขาพอจะประมวลผลโดยคร่าวๆ ก็คงจะได้ออกมาว่า อาสาสมัครหญิงคนนั้น...เป็นผู้เล่นเช่นเดียวกันกับเขา

            “นี่มันไม่ใช่มายากลแล้ว ปีศาจ!”

            เสียงตะโกนดังขึ้นออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวพร้อมกับร่างของผู้ชมสี่คนที่กระโจนออกมาจากที่นั่งด้วยความหงุดหงิดจนแทบคลั่ง ในขณะที่ทางฝั่งนาคาเองก็เหลือบสายตาไปยังภาพของผู้กล้าสี่คนที่ลุกออกไปเผชิญหน้ากับแจ็คอยู่บริเวณใจกลางที่แสดงเช่นเดียวกัน

            ยูสเซอร์...สินะ

            จากอาวุธที่ถือและการแต่งตัวแล้วคงจะบอกได้ไม่ยากว่าเป็นพวกเดียวกันกับเขาที่ตัดสินใจออกมาลุยดันเจี้ยนในวันแรกเหมือนกัน และดูเหมือนว่าพวกนั้นก็เลือกที่จะมาที่โรงละครสัตว์คนตายนี่แบบเดียวกับเขา สองคนที่เดินนำหน้าถือดาบและธนู ในขณะที่ผู้ตามที่เหลือถือคทาทั้งคู่ หมายความว่าคงตั้งใจจะมาเพื่อเก็บเลเวลอยู่แล้ว แถมเมื่อดูจากลักษณะชุดเกราะและอาวุธแล้วก็น่าจะอยู่ในระดับสูง

            จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปละทีนี้

            “แกฆ่าผู้หญิงคนนั้น ไอ้สารเลว!!” นักดาบผู้นำกลุ่มเดินเข้าไปกระชากปกเสื้อของนักมายากลขึ้นสูง ก่อนจะถ่มน้ำลายใส่แจ็คด้วยความไม่พอใจ 

            “อัลเฟรดผู้นี้จะเป็นคนจัดการกับแกเอง!” 

            ตำนานแห่งไวท์ชาเปลไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป แจ็คยกมือกดหมวกของตัวเองลงช้าๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงเรียบว่า

            “นั่นมันก็แค่มายากล...”

            ดูเหมือนคำพูดของแจ็คจะทำให้นักดาบผู้นั้นเลือดขึ้นหน้า เขาเขวี้ยงร่างของแจ็คกระเด็นลอยไปกระแทกกับพื้นดินบริเวณใกล้เคียงด้วยความโมโหทันที

            5,051!

            ค่าความเสียหายกระเด็นออกมาจากร่างของนักมายากลพร้อมกับหมวกของแจ็คที่หลุดออกมาจากศีรษะ

            “แก…” 

            นักดาบหรี่ตาด้วยความประหลาดใจ เขาเลิกคิ้วของตัวเองมองฝ่ายตรงข้ามอย่างสับสน ในขณะที่ทางด้านผู้ชมที่อยู่บนที่นั่งคนดูแบบนาคาเองก็ตกอยู่ในความงงงันเฉกเช่นเดียวกัน

            ภาพของโฉมหน้าที่แท้จริงของนักมายากลที่กำลังยืนอยู่ ณ บริเวณลานแสดงเบื้องหน้า ช่างดูเหลือเชื่อเกินกว่าที่เขาจะคาดคิด

            แจ็ค เดอะ ริปเปอร์ เป็น...

            “ผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ” ดูเหมือนนักดาบคนนั้นจะคิดแบบเดียวกับนาคา แต่ชายผู้นั้นก็ไม่ได้แสดงทีท่าตกใจอะไรมาก เขาเพียงแค่ยืนสับสนชั่วขณะ ก่อนจะพูดออกมาทันทีเมื่อได้สติว่า “แต่นั่นก็ไม่ใช่ข้ออ้างให้ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ!!”

            “อย่าใจร้อนสิ” แจ็คลุกขึ้นปัดเศษฝุ่นที่ติดตามเสื้อผ้า ก่อนจะเดินไปหยิบหมวกของตนขึ้นสวม “ฉันยังไม่ได้บอกสักคำเลยว่าเป็นอย่างที่นายบอก”

            “งั้นก็ผู้ชายสินะ”

            “...นายนี่เป็นประเภทชอบคิดเองเออเองหรือไง” นักมายากลเอ่ย

            นาคาเองก็รู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย ใบหน้าของอีกฝั่งไม่ว่าใครมองคงจะต้องบอกเป็นเสียงเดียวว่าเป็นผู้หญิงแน่นอน แม้ผมจะสั้นแต่ตำนานฆาตกรคนนี้ก็มีใบหน้าที่อ่อนหวานเกินกว่าผู้ชายปกติทั่วไปควรจะเป็น

            “เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก!” ชายคนนั้นสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะยกดาบขึ้นจ่อไปที่ลำคอของแจ็คพร้อมกับตะเบ็งเสียงออกมาว่า “แกฆ่าเธอ นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น และฉันจะไม่ให้อภัยแกเด็ดขาด!!!”

            “จะโกรธอะไรนักหนา” แจ็คยักไหล่พูด “มันก็แค่มายากล...”

            “หึ คำก็มายากล สองคำก็มายากล ที่แกโชว์ฆ่าหล่อนให้คนดูนั่นน่ะเหรอเรียกว่ามายากล!! อย่ามาพูดให้ขำน่า!!!” อัลเฟรดตวาดเสียงดังลั่นก่อนจะกดอาวุธของตนเข้ากับลำคอของอีกฝ่ายจนปรากฏเลือดไหลออกมาซิบๆ

           1,030!

          1,118!

            “ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

            แจ็คไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาในทันที ตำนานมีชีวิตแห่งไวท์ชาเปลเพียงแค่ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะผายมือของตนออกมาพร้อมกับพูดว่า

            “ตามสบาย”

            “คนชั่วอย่างแกน่ะหนีไปที่ไหนก็ไม่รอดหรอก!” 

            แจ็คหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยขึ้นมาว่า

            “แล้วสิ่งที่นายทำอยู่นี่คือความดีหรือไง”

            “แกไม่มีสิทธิพูดอะไรทั้งนั้น ฆาตกร!” เขาตวาดกลับ

            แจ็คถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะชี้นิ้วไปทางด้านหลังของอีกฝั่งพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “เอาเป็นว่าตอนนี้ นายน่ะ ควรจะระวังหลังนายไว้ก่อนดีกว่านะ ท่านผู้กล้า”

นักดาบหรี่ตาของตนเองช้าๆ พยายามพูดกลับไปว่า

“อะไรของ...”

            ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก! ตึกตั่ก!

          เสียงที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันทำเอาเขาต้องกลืนคำพูดลงลำคอไปอย่างช่วยไม่ได้ นักดาบรีบเหลียวหลังกลับไปยังแหล่งกำเนิดเสียงจำนวนมากในทันที

            “นี่มัน...”

          ภาพเบื้องหน้าคือภาพของเหล่าผู้ชมจากทั่วทุกสารทิศที่วิ่งเข้ามาหากลุ่มของพวกเขาด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์อย่างผิดปกติจนดูน่าขนลุก

            สีหน้า...ที่ดูไม่ต่างอะไรไปจากซากศพมีชีวิต

            34,401!

          ไม่ทันจะได้หันไปสั่งการแก่พรรคพวกอีกสามคนที่เหลือในกลุ่ม คมอาวุธก็พุ่งตวัดเฉือนเข้าที่เกราะหลังพร้อมกับตัวเลขสีแดงที่พุ่งออกมาจากร่าง เขาร้องอุทานด้วยความเจ็บปวดก่อนจะหันดาบของตัวเองกลับมาตั้งท่าป้องกันกับศัตรูในชุดคลุมดำตรงหน้า

“แก!” อัลเฟรดตะโกนด้วยความโกรธ “อยากตายมากสินะ”

            “ไม่ค่อยอยากหรอก แต่นายผิดเองนะ เพราะการหันหลังให้ศัตรูน่ะมันเป็นเรื่องไม่ควรทำนี่นา” นักมายากลยิ้มหวาน พร้อมกับชูมือทั้งสองขึ้นเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ 

            “อีกอย่างดูสิ ในมือฉันน่ะไม่มีอะไรจริงๆ ไม่มีทางหรอกที่จะโจมตีนายได้น่ะ” 

            “ไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร!”

            แจ็คเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ

            “เฮ่อ...เอาเป็นว่าสำหรับคนแบบนาย เดี๋ยวจะแสดงมายากลฉบับพิเศษให้ดูก็แล้วกัน”

            “หึ ไม่ต้องพูดอะไรออกมาหรอก แกน่ะเตรียมตัวตายได้แล้ว!!” สิ้นเสียงนักดาบก็เงื้ออาวุธของตัวเองทะลวงแทงไปที่ร่างของนักมายากลชุดคลุมดำเบื้องหน้าของตนทันที

            14,504!

            คมดาบแทงทะลุร่างของแจ็คเข้าไปอย่างแม่นยำ อัลเฟรดพยายามจะกระชากมันออกเพื่อทำการโจมตีต่อ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมาจากร่างนักมายากลที่ยังคงอ้าปากพูดได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            “อย่ารีบร้อนนักสิ ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะแสดงกลอะไรต่อไป” นักมายากลแห่งไวท์ชาเปลพูดพลางยกนิ้วของตนขึ้นมานับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว 

            ร่างบางของแจ็คยืนนับนิ้วทั้งหมดอยู่สักพัก ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆเมื่อตัดสินใจได้เรียบร้อย

“กลนี้มีชื่อว่า พลังชีวิตทั้งหมดของคุณจะหายไปในอีก...”

            พูดพลางเลื่อนนิ้วที่ถูกยกขึ้นเป็นเลขสามชูให้แก่นักดาบที่ยืนอยู่ข้างหน้าตน

            “สามวินาที” 

บันทึกข้อมูลลับ [Secret Data Entry]

Boss Monster [มอนสเตอร์ระดับบอส]

Name : Jack the Ripper [แจ็ค เดอะ ริปเปอร์]

Alias : ฆาตกรแห่งไวท์ชาเปล [The White Chapel Murderer]

Level : 200

Difficulty : EX

Category : ฆาตรกรต่อเนื่องในตำนาน [Legendary Serial Killer]

Evaluation [ประเมินความสามารถ]

               Strength : A             Agility : A+

               Endurance : A+       Range : C

               Ability : S-               Magic : C+

              Luck : A+                Growth Potential : S++

Forte : ##### [#####] Psychologically Abusive [การรุกรานทางจิตใจ] Dissociative Identity Disorder [บุคลิกวิปลาส] 

Weakness : -