ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 47 : Error : 0x00000043 วันเดอร์แลนด์

ERROR Online : Overkill

“ง่วงแฮะ” 

เจ้าของร่างสูงภายใต้หน้ากากยิ้มพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะเลื่อนหน้ากากของตนเองขึ้นไปไว้บนศีรษะแล้วจึงยกมือปิดปากหาว

หลังจากที่อลิซ คุโระและเฮย์กะเจอกับนาคาที่ ‘ห้องเก็บของ’ ข้างๆ โรงภาพยนตร์ที่ 44 พวกเขาก็ไปคุยกันที่ร้านอาหารใกล้ๆ ถึงเรื่องของแหวนที่ติดอยู่ที่นิ้วของนาคา ปรากฏว่าผู้ชายขอบตาคล้ำที่แต่งตัวเหมือนพนักงานบริษัทคนนั้น....

ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยสักนิด

มื้ออาหารจบลงด้วยการที่พวกเขาหันไปมองตาปริบๆ ยังเฮย์กะที่เดินโบกมือลาหลังจากที่ได้ชิพไปเล่นพนันต่อ และอลิซที่เรียกไม้เบสบอลเหล็กขึ้นมายืนสบตากับคุโระด้วยแววตาอาฆาตพร้อมกับหัวเราะหึๆ อยู่ในห้องอาหารส่วนตัว

            ‘ค...คุยกันด้วยความสงบได้ไหม องค์หญิง’ คือสิ่งที่คุณคุโระบอก และแน่นอนว่าคำตอบของเธอก็มีเพียงแค่การเงื้อไม้เบสบอลในมือขึ้นช้าๆ พร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

            ‘ลองเดาดูสิ’

            เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะหันไปคุยกับพนักงานล็อบบี้เรื่องวาร์ปกลับไปที่เมืองเรมิน่า

“วาร์ปไปเรมิน่า 500 ซิลค่ะ” เธอตอบเขาด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่นาคาก็พยักหน้าให้พนักงานสาวในชุดสูทหูกระต่ายช้าๆ แล้วจึงเรียกหน้าต่างแลกเปลี่ยนขึ้นมาโอนเงินให้กับ

“500 ซิลครบถ้วนค่ะ...จะทำการร่ายเวทย์เคลื่อนย้ายผู้เล่นในอีก 3 วินาที ไม่ทราบว่าผู้เล่นสะดวกไหมคะ”

นาคาพยักหน้าช้าๆ เห็นดังนั้นอีกฝั่งจึงเริ่มชูมือขึ้นมาที่ตัวเขาก่อนที่ 3 วินาทีให้หลัง เธอจะเอ่ยปากร่ายเวทย์มนตร์เคลื่อนย้ายออกมาว่า

Dimension Travel, Individual Type [เคลื่อนย้ายมิติ,ประเภทบุคคล]

สิ้นสุดคำพูด แสงสีฟ้าแผ่กระจายออกมาจากรอบตัวของนาคา ก่อนที่เขาจะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศรอบข้างที่ค่อยๆ เปลี่ยนสภาพไปเป็นทุ่งหญ้าด้านหน้าเมืองเรมิน่าช้าๆ

สายลมพัดกระทบหน้า ผืนหญ้ากว้างไล่ไปสู่กำแพงเมืองขนาดใหญ่ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาบ้างประปรายกับ แสงแดดยามเย็นอ่อนๆ โปรยปรายไปทั่วทั้งอาณาเขต บรรยากาศร่มรื่นแตกต่างกับคาสิโนที่แสนแออัด

เวทมนตร์เกมนี้ ก็น่าสนใจดีเหมือนกัน

คือสิ่งที่นาคาคิดก่อนที่เขาจะเรียกหน้าต่างใส่อุปกรณ์สีฟ้าขึ้นมาช้าๆ ในขณะที่ในใจก็ย้อนคิดกลับไปถึงทักษะที่เขาเพิ่งจะได้รับหลังจากที่จัดการกับเฟยหลง

Nona Overkill

ทักษะใหม่ที่เขาบอกไม่ได้ว่ามันมีประโยชน์หรือไม่กันแน่ หรืออย่างน้อยก็คงจะต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่เขาจะสามารถตัดสินใจว่ามันมีหรือไม่มีประโยชน์…

แต่ถ้าหากถามเขาในตอนนี้แล้วละก็ เขาก็คงจะตอบได้คำเดียวว่า

มันเป็นทักษะที่ดี

นัยน์ตาสีดำเหลือบไปมองยังปืน ‘แกมบิทรีวอลเวอร์’ ที่นาคาเพิ่งจะได้มาจากทักษะของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่นาคาจะตัดสินใจล็อคเอาท์ออกจากเกมไป

หกโมงเช้าของวันอังคาร

นาคาตื่นขึ้นมาตามนาฬิกาที่ตัวเองตั้งไว้ตามปกติ และหลังจากที่อาบน้ำ แต่งตัวและกินข้าวเช้าเสร็จเขาก็มุ่งหน้าไปที่โรงเรียน

            ถึงโรงเรียนในเวลา 6:45 น. เขาแวะไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องสมุดจนถึงช่วงเข้าเรียน โฮมรูมของมาสเตอร์แฟรงค์…ก็เป็นโฮมรูมที่ชวนให้ผู้บริหารไล่ออกเหมือนเดิม

            เขากินมื้อกลางวันที่โรงอาหารที่ 2 เป็นข้าวกับผัดผักรวม หลังจากนั้นก็ใช้เวลาที่เหลือในช่วงพักไปกับการนั่งอ่าน ‘ดอนกีโฆเต้’ ฉบับแปลภาษาอังกฤษที่เขาหยิบติดมาจากบ้านก่อนที่จะเข้าเรียนต่อในช่วงบ่าย

            ชั่วโมงเรียนดำเนินไปโดยที่เขาไม่ได้ให้ความสนใจมากเท่าไหร่เนื่องจากเนื้อหาวิชาการตีความของพระคัมภีร์ใหม่ [The Interpretation of the New Testament] ในช่วงบ่ายเป็นเรื่องที่เขาเคยศึกษาด้วยตัวเองแล้ว

            เวลาล่วงเลยมาเรื่อยๆ ชั่วโมงเรียนดำเนินไปช้าๆ ก่อนที่เวลาเรียนจะค่อยๆ จบลงช้าๆ

            และเข้าสู่ช่วงเย็นของวัน...

            หมอนั่น...

ร่างสูงในกรอบแว่นสีดำแหงนหน้ามองดูภาพถ่ายทอดสดงานรับรางวัลของเด็กหนุ่มผมยุ่งที่กำลังยืนลูบหัวตัวเองอย่างเขินๆที่กำลังถ่ายทอดสดผ่านโทรทัศน์ในร้านสะดวกซื้อ

            นาคายกนิ้วปรับแว่นสายตาเบาๆ กระชับกระเป๋าสะพายของตัวเองในขณะที่ดวงตาสีดำสนิททั้งสองข้างก็ยังคงจับจ้องไปยังภาพเบื้องหน้า

            ก่อนที่เขาจะเผลอกัดริมฝีปากของตนเบาๆ

เด็กหนุ่มยังคงจับจ้องไปที่ภาพในรายการเบื้องหน้าอย่างไม่ละสายตา จดจ้องไปยังภาพของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลผู้เคยประกาศว่าตนเองเหนือกว่าเขา บุคคลผู้สมบูรณ์แบบที่มีทุกอย่างไว้ในครอบครอง

            “ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ มิ้นท์”

            เสียงพูดของใครบางคนที่เดินเข้ามาในร้านสะดวกซื้อเรียกสติของเขากลับเข้าสู่ร่าง นาคาเลื่อนความสนใจไปยังภาพของสาวน้อยที่กำลังโบกมือลากับเพื่อนของตนด้วยรอยยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะหันมาสบตากับเขาผ่านกรอบแว่นสีแดงอันเป็นเอกลักษณ์ จากนั้นเขาจึงเป็นฝ่ายเริ่มยิ้มทักทายบางๆ ให้กับเธอ

            “ว่าไง หยก”

 สาวน้อยเจ้าของกรอบแว่นสีแดงไม่ได้พูดอะไรกลับ หยกเลื่อนดวงตาของเธอจับมายังรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า มองสำรวจมันไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอจึงหัวเราะออกมาเบาๆ

“รอยยิ้มของนายนี่คล้ายกับรอยยิ้มบนหน้ากากในเกมเลยนะ”

            คำพูดของเธอทำเอานาคาถึงกับชะงัก เขาหุบยิ้มลงก่อนจะเลื่อนนิ้วชี้ดันแว่นสายตาของตนขึ้นเล็กน้อย

“เธอนี่ก็ปากร้ายเหมือนเคยเลยนะ”

            หยกหัวเราะ ก่อนที่เธอจะเหลือบสายตาไปยังภาพของภาพการถ่ายทอดสดแจกรางวัลที่อยู่บนโทรทัศน์ด้านหลัง

“แรงค์กิ้งอันดับสามคนปัจจุบัน...” เธอพึมพำ

            นาคาพยักหน้า ก่อนจะหันความสนใจของตนไปยังภาพการถ่ายทอดสดในโทรทัศน์ที่ใกล้จะจบลง

“นาย...คิดว่าตัวเองจะสู้หมอนั่นได้ไหม”

คำตอบมีเพียงแค่เสียงหัวเราะเบาๆ เขาเลื่อนกระเป๋าสะพายไหล่ของตนให้กระชับขึ้น ก่อนที่จะตอบออกไปว่า

“นั่นสินะ”

ความทรงจำในวัยเด็กเป็นสิ่งที่ทุกคนปฏิเสธไมได้ว่าต้องมีช่วงเวลาบางช่วงที่ตัวเองย้อนกลับมาคิดถึงบ้างในชั่วชีวิตที่แสนยาวนาน เพื่อนสมัยเด็ก ครอบครัวที่คอยปกป้อง สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำอันแสนล้ำค่า

            แน่นอนว่าแต่ละคนย่อมมีประสบการณ์ที่แตกต่างกันทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไป เพียงแต่สำหรับตัวนาคาแล้ว ที่สนามเด็กเล่นแห่งนี้ คงจะเป็นหนึ่งในสถานที่ที่ในความทรงจำตัวเขาไม่อยากจะนึกถึงเท่าไหร่นัก 

หากถามว่าทำไม? คำตอบก็คงจะเป็นเพราะว่าความทรงจำในอดีต...เรื่องราวทั้งหมดในอดีตที่เขาจำได้

มันไม่เคยเป็นอะไรมากกว่าภาพวาดที่ขาดรุ่งริ่ง...

“หมายความว่าปืนเมื่อวาน นายได้มันมาจากสกิลใหม่สินะ”

“อือ”

เด็กสาวเอ่ยถามก่อนจะนั่งกัดไอศกรีมแท่งรสสตรอเบอรี่ช้าๆ ในขณะที่หนุ่มน้อยในกรอบแว่นสีดำก็เพียงแค่นั่งไขว่ห้างอย่างสบายๆ

บทสนทนาเริ่มขึ้น ณ ชิงช้าที่สนามเด็กเล่นด้านในสวนสาธารณะระหว่างทางกลับบ้านของพวกเขา ดูๆ ไปแล้วก็น่าแปลกเหมือนกันที่เขากับเธอ เพียงแค่สามวันก็สนิทกันจนสามารถนั่งใช้เวลาคุยกันเรื่อยเปื่อยหลังเลิกเรียนได้ขนาดนี้

“Nona Overkill” นาคาพูดอธิบาย  “ทักษะติดตัวที่จะส่งผลเมื่อทำการโจมตีที่สร้างความเสียหายสูงเกิน 2 เท่าของพลังชีวิตสูงสุดของศัตรู โดยจะทำให้มี ‘โอกาส’ ในการช่วงชิงไอเท็มสวมใส่จากคู่ต่อสู้โดยอัตโนมัติ”

“หืม หมายความว่าไม่ได้จะมีผลทุกครั้ง” เธอก้มหน้าครุ่นคิด “แต่สองเท่าของพลังชีวิตสูงสุดของผู้เล่นระดับสูง...ทางทฤษฎีแล้ว นั่นแทบจะเป็นไปไม่ได้สำหรับนายเลยนี่นา”

“ก็คงงั้น” นาคาพยักหน้า “ตัวเลขความเสียหายนั่นแม้แต่ฉัน...ก็ไม่อยากเชื่อสายตาเหมือนกันน่ะ”

เธอกัดไอศกรีมของตนเบาๆ เคี้ยวมันในปากอยู่ครู่หนึ่ง จึงถามต่อไปว่า

“เท่าไหร่ละ”

“325,150”

ชิงช้าที่กำลังไหวอยู่หยุดชะงัก ในขณะที่สาวน้อยคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาก็เบิกตากว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“ดาเมจขนาดนั้น...นายทำมันได้ยังไง”

นาคาพยักหน้า

“นั่นสินะ” เขาพูดพลางก้มสายตาลงมองพื้นทรายเบื้องล่างไปสักพัก ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

“บางที...ฉันอาจจะได้อาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดสำหรับอาชีพมาไว้ครอบครองแล้วก็เป็นได้”

“หมายถึงปืนที่นายควงเล่นเมื่อวานสินะ”

“ใช่” เขาพยักหน้า “ต้องขอบคุณปืนของเธอจริงๆ อลิซ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มีทางได้มันมาแบบนี้”

“เริ่มอยากจะรู้แล้วสิว่าเมื่อวานนายทำอะไรมากันแน่” สาวน้อยพูดพลางอ้าปากงับไอศกรีมสตรอเบอรี่คำสุดท้าย กลืนมันลงลำคอไป

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะตอบกลับไปว่า

“รัสเซียนรูเล็ทน่ะ”

“รัสเซียนรูเล็ท…”

หยกพึมพำออกมาเบาๆ โดยที่ไม่ได้เอ่ยปากถามต่อแต่อย่างใด ทั้งสองนั่งนิ่งไปสักพักก่อนฝ่ายเด็กสาวจะสะดุ้งตัวลุกขึ้นยืนจากชิงช้าเมื่อเธอเลื่อนสายตากลับมาจับที่ภาพของอะไรบางอย่างบนไม้ไอศกรีม

นาคาเลื่อนสายตาไปจับยังโทรทัศน์ภายในร้านสะดวกซื้อแห่งเดิมเป็นครั้งที่สอง เพียงแต่ครั้งนี้สิ่งที่เขามองเป็นเพียงแค่รายการข่าวกีฬาไม่ใช่งานรับรางวัลของเกมเมอร์เพื่อนร่วมสังกัดโรงเรียนของตนเช่นเคย

เขายืนดูมันไปสักครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วจึงหันกลับมาจับจ้องอยู่ที่นิตยสารเกี่ยวกับเกมที่อยู่เบื้องหน้า

สาเหตุที่เขาต้องมาที่นี่...ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าการที่เด็กสาวเพื่อนร่วมชั้นของเขาได้รับไอศกรีมฟรีน่ะสิ

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าการที่เดินร่วมสี่กิโลมาเพื่อไอศกรีมแท่งเดียวมันคุ้มค่ากันหรือไม่ แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะเดินตามเธอมาแล้ว

ก็คงจะบ่นอะไรไมได้ละนะ...

“เอ้านี่ ของนาย”

เสียงที่ดังขึ้นทำลายความสงบของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหน้าชั้นวางหนังสือเรียกความสนใจให้นาคาหันไปยังต้นเสียง

ไอศกรีมแท่งรสชาเขียวถูกยื่นส่งมาให้ด้วยฝ่ามือของเด็กสาว ในขณะที่ตัวเธอเองก็กำลังยืนกัดไอศกรีมรสสตรอเบอรี่อย่างเช่นเคย

นาคายืนมองใบหน้าในกรอบแว่นสีแดงของฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธไปว่า

“ฉัน...ไม่ชอบกินของหวาน”

ทว่า...ถึงแม้จะปฏิเสธไปแบบนั้น เด็กสาวยังคงไม่ได้ขยับไปไหน ยืนยื่นไอศกรีมในซองพลาสติกลายใบชาสีเขียวให้เขาเช่นเดิม

“งั้นก็ถึงเวลาที่นายจะต้องชอบมันแล้วละ”

ครืน…

เสียงคำรามของมวลเมฆสีหม่นที่ปกคลุมอยู่ทั่วท้องฟ้าเป็นหลักฐานที่บอกได้อย่างดีว่าอีกไม่นานสายฝนกำลังจะเทกระหน่ำลงมา ทั้งนาคาและหยกกำลังเดินกลับบ้านในขณะที่ภายในริมฝีปากของทั้งสองก็เต็มไปด้วยความเย็นของไอศกรีมกับรสชาติของชาเขียวและสตอเบอรี่ที่ละลายอยู่เต็มปาก

นาคาเหลือบสายตาไปยัง เด็กสาวที่เดินก้มหน้ามองพื้นดินอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายหันมาเริ่มเปิดประเด็นในการคุยกับเขาออกมาว่า

“ERROR Corperation ประกาศแพทซ์อัพเดทวันนี้...นายน่าจะรู้แล้วสินะ”

เขาพยักหน้า

“พาดหัวหน้าหนึ่งในนิตยสารที่ฉันอ่านเมื่อกี้เลยน่ะนะ”

“การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของ ERROR Online...” หยกพูด “พื้นที่ปลอดภัย [Safe Zone] ในเมืองทุกเมืองถูกตัดออก บทลงโทษในการต่อสู้ระหว่างยูสเซอร์ลดน้อยลง รวมไปถึงมอนสเตอร์และไอเท็มรูปแบบใหม่ แล้วก็ดันเจี้ยนที่ถูกเพิ่มเข้ามาร่วม 20 ที่”

“เปลี่ยนแปลงเยอะขนาดนี้...เป็นผลมาจากเจ้าของใหม่หรือไง” 

“คงงั้น” เด็กสาวเลื่อนเขี้ยวของตนหักไอศกรีม ก่อนจะเคี้ยวกรึบๆช้าๆ “แต่ยังไงมันก็ไม่แย่มากไปกว่านี้สำหรับนายหรอกนาคา ไม่ว่าจะมีพื้นที่ปลอดภัยหรือไม่มี โอกาสที่นายจะถูกจับตัวไปจากค่าหัวของนายได้ก็เท่าๆ กันอยู่แล้ว”

นาคาหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะรู้สึกสะกิดใจกับเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับตัวละครของหยกภายในเกม จึงเอ่ยถามออกไปว่า

“เธอ...รู้จักกิลด์ที่มีชื่อว่า ‘วันเดอร์แลนด์’ ไหม”

คำตอบมีเพียงแค่การหยุดชะงักเท้าของเด็กสาว ดวงตาที่เบิกกว้างกับมือถือไอศกรีมที่เริ่มสั่น

ความผิดปกติที่แสดงจากสีหน้ากระวนกระวายของเธออย่างชัดเจน

“ถ้าลำบากใจ ก็ไม่เป็นไร”

ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศ เธอยืนก้มหน้าอยู่สักพักแล้วจึงหันมาฝืนยิ้มให้กับเขา ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ว่า

“ขอโทษที...ที่บอกเรื่องนั้นกับนายไม่ได้”

พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกันต่อ ทั้งสองเดินตามถนนไปด้วยความเงียบจนไปถึงบริเวณทางแยกหน้าป้ายรถเมล์

นาคาและหยกยืนมองหน้าฝั่งตรงข้ามโดยไม่ได้ปริปากอะไรออกมา ความเงียบปกคลุมบรรยากาศอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายเริ่มโบกมือลาพร้อมกับพูดออกมาว่า

“โชคดี นาคา”

เขาพยักหน้าช้าๆ ก่อนที่จะโบกมือให้กับเธอเช่นเดียวกัน

“โชคดี หยก”

บันทึกข้อมูลลับ [Secret Data Entry]

ทักษะของผู้เล่นที่ผิดพลาด [ERROR User's Unique Skill]

โนน่า โอเวอร์คิล [Nona Overkill]  

คำอธิบายสกิล [Skill Description] : ทักษะติดตัว [Passive Skill] ที่จะส่งผลเมื่อทำการโจมตีที่สร้างความเสียหายมากกว่า 2 เท่าของพลังชีวิตสูงสุดของศัตรู [Damage > Enemy's Max Hp*2] หากเงื่อนไขแรกผ่าน จะปรากฏหน้าต่างทอยลูกเต๋า 2 ลูกขึ้นมาโดยให้ผู้เล่นทอยให้ได้หน้า 9 [ผู้เล่นมีโอกาสทั้งหมด 9 ครั้ง] ซึ่งถ้าหากเงื่อนไขที่สองผ่าน ผู้เล่นจะสามารถเลือกไอเท็มอุปกรณ์สวมใส่จากคู่ต่อสู้ได้ 1 ชิ้น