ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 40 : Error : 0x00000036 ริสก์ เทคเกอร์

ERROR Online : Overkill

            นาคาเลื่อนหน้ากากยิ้มขึ้นไปไว้บนศีรษะของตนพลางใช้นัยน์ตาสีดำมองสำรวจสภาพของชั้นสี่ที่บริเวณพื้นทางเดินถูกปูพรมสีแดงเป็นอย่างดี ผนังเต็มไปด้วยรูปภาพวิวทิวทัศน์อันสวยงามในกรอบทอง ข้างทางเดินปรากฏรูปปั้นหินลอยตัวดูวิจิตร ในขณะที่เพดานสูงเว้าก็ถูกตกแต่งด้วยโคมไฟเรืองรองสวยงาม ทำให้เขาเริ่มเกิดอาการสับสนขึ้นมากับตัวเองว่า

            ท่อน้ำ? นี่มันพระราชวังชัดๆ

            ความไม่เท่าเทียมกันในแต่ละชั้นของดันเจี้ยนนี้ก็เป็นปัญหาที่ต้องจะต้องได้รับจัดการ มันก็ใช่ แต่ตอนนี้ปัญหาสำคัญที่นาคาเริ่มจะรู้สึกว่าจำเป็นจะต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วนคือ...

            บรรดาผู้เล่นอาวุธครบมือในชุดสูทสีดำที่มายืนห้อมล้อมเขาอยู่ในตอนนี้

            “เอ่อ...หวัดดีครับ?”

            ก๊องงง!!!

            นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่สติของเขาจะวูบดับลงไปในทันที

             กลับมาสู่บริเวณชั้นสามของดันเจี้ยนท่อน้ำเขาวงกตประจำเมืองเรมิน่า ณ ดินแดนแห่งความสงบสุขของชนชาวโทรล สรวงสวรรค์ของพวกมันที่อาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขภายในป้อมปราการไร้เทียมทานที่ยากแก่การบุกรุก

            ภาพที่ขณะนี้...ได้เลือนหายไปจนหมดสิ้น

            ถ้ำใต้ดินชั้นสามของดันเจี้ยนท่อน้ำในเมืองเรมิน่าตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงร้องเอะอะโวยวายจากเหล่าโทรลที่อาศัยอยู่ ความหวาดกลัวถึงขีดสุดเข้าครอบงำพวกมัน ทั้งประกายแสงที่พวกมันไม่เคยรู้จักพุ่งเข้าใส่ร่างของผองเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ตัวเองเปลี่ยนมันให้กลายเป็นเพียงแค่ตอตะโกไหม้ๆสีดำ ในขณะที่เงาบางอย่างที่พวกมันเห็นเพียงแค่สีดำลางๆก็พุ่งผ่านบรรดาพวกพ้องของมันไปมา ทิ้งไว้เพียงแต่ร่างไร้วิญญาณที่ปรากฏรอยแผลฉกรรจ์ฝังลึกอยู่บนลำคอ

            ฝั่งรอนโด กษัตริย์แห่งโทรลอยู่ในสภาพไม่สามารถขยับร่างกายได้จากสกิลของผู้บุกรุกที่ทำให้ตัวของมันติดสถานะอัมพาต ได้แต่เพียงมองดูเพื่อนร่วมชาติตระกูลโดนสังหารไปทีละราย...ทีละราย 

            โทรลร่างยักษ์นอนเหม่อมองภาพของชนเผ่าตัวเองกำลังโดนทำลายจากมนุษย์แปลกหน้าเพียงแค่สองคน สายน้ำตาที่ไหลลงมาถึงพื้นบ่งบอกถึงความเคียดแค้นของมันต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้ดี

            หากข้าสามารถขยับแขนได้ละก็...หากข้าสามารถขยับร่างกายของข้าได้แล้วละก็

            ทั่วทั้งร่างของมันหนักอึ้งราวกับว่าถูกกดทับอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็น ราชันย์แห่งโทรลนอนนิ่งไปได้สักพัก ก่อนที่มันจะเบิกตาค้างเมื่อเห็นกับภาพของร่างที่กระเด็นมายังเบื้องหน้าของตัวเอง

            ภาพ...ของเพื่อนรักที่เติบโตมาด้วยกัน เพื่อนที่คอยสนับสนุนโทรลผู้ไม่ได้แข็งแกร่งและไม่ได้มีความสามารถทางด้านการต่อสู้โดดเด่นอะไรแบบมันให้เป็นราชามาโดยตลอด

            ‘เจ้าน่ะเหมาะจะเป็นกษัตริย์ รอนโด ทั้งไหวพริบและการวางแผนของเจ้าน่ะเหนือกว่าโทรลทุกตนในกลุ่มของพวกเรา เจ้านี่ละที่ข้าเชื่อว่าจะสามารถพาเผ่าพันธุ์ของพวกเราเจริญรุ่งเรืองขึ้นได้’

            รอนโดยังจำได้ดี ทั้งการต่อสู้ที่มันต้องเผชิญ ทั้งการวางแผนที่มันใช้สมองของตนขบคิดอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ได้มาซึ่งตำแหน่งสูงสุดของชนชาวโทรล ทั้งหมดเป็นเพราะเพื่อนของมันที่คอยช่วยเหลือมันมาโดยตลอด

เพื่อน....ที่ในขณะนี้กำลังนอนนิ่งไม่ไหวติงด้วยสายตาที่เบิกกว้างไร้ซึ่งชีวิตชีวา

            กษัตริย์แห่งโทรลอ้าปากกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นด้วยความอาฆาตหรืออะไรก็ตาม มือที่เคยแข็งทื่อในขณะนี้เริ่มขยับได้ ในขณะที่ขาของมันก็เริ่มรู้สึกได้ถึงพละกำลังที่กลับคืนมาเช่นเดียวกัน

            ราชาแห่งโทรลเอื้อมมือไปจับคทาของตนที่หล่นอยู่ใกล้ๆ พยายามทรงร่างของตนขึ้นมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะใช้สายตามองหาร่างของศัตรูสองคนที่มันไม่มีทางจะสงบใจตัวเองได้นอกจากการฉีกกระชากพวกมนุษย์สองคนนั่นให้เป็นชิ้นๆ เพียงแต่...สิ่งที่หลงเหลืออยู่ภายในอาณาจักรของมันกลับบเป็นแค่ร่างไร้วิญญาณของพรรคพวกตนเองที่นอนตายเกลื่อนกลาดเท่านั้น

            มัน...ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

            “499 ตัว ของนายละ คุโร ฮิทสึกิ”

            เสียงที่ดังขึ้นมาภายสภาพนิ่งสนิทของชั้นสามซึ่งเต็มไปด้วยซากศพและทะเลหยาดโลหิตของชาวโทรลส่งผลให้รอนโดหันไปมองยังต้นเสียง

            ภาพของฆาตรกรฆ่าล้างเผ่าพันธุ์สองคนที่กำลังเดินมุ่งหน้ามาทางมันพร้อมกับสนทนากันอย่างสบายๆ

            “500 ตัว...โอ้ แบบนี้ แสดงว่าฉันชนะสินะ เจ้าหญิง” มนุษย์ในชุดดำเอ่ยปากพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

            “ยังเหลืออีกหนึ่งตัวไม่ใช่หรือไง” เด็กสาวชาวมนุษย์ส่ายหน้าเบาๆ พลางชี้มายังร่างที่กำลังยืนตัวสั่นเทาของกษัตริย์แห่งโทรล

            สายตาของมันเหลือบมองยังร่างของปีศาจในคราบมนุษย์ทั้งสองด้วยอารมณ์อันยากที่จะเอ่ยออกมาจากปาก รอนโดทรุดเข่าทั้งสองข้างลงพื้นอย่างไร้ซึ่งพลังมองดูทั้งสองค่อยๆ เดินมาที่ตัวมันด้วยแววตาอันแสนว่างเปล่าจากนั้นจึงพูดออกมาคำเดียวสั้นๆว่า

            “ฆ่าข้าที...”

            นักฆ่าชุดดำเดินลงบันไดหินขัดมันพลางยกนิ้วควงมงกุฎเปื้อนเลือดที่ตัวเองดรอปได้มาจากกษัตริย์แห่งโทรลอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่ทางด้านเด็กสาวเองก็กำลังเปิดหน้าต่างเช็คดูไอเท็มทั้งหมดที่ตัวเองได้มาจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์โทรลในชั้นสาม

           ไม่ลำบากอย่างที่คิด เนื่องจากพวกนี้อยู่รวมกันเป็นฝูง ทำให้อลิซสามารถเคลียร์พวกมันทีเดียวด้วยสกิลหมู่ที่เธอเก็บสะสมไว้เป็นจำนวนมาก 

            “เสมอกันอย่างนั้นสินะ องค์หญิง” 

            “นายยกราชาโทรลตัวสุดท้ายให้ฉันเองไม่ใช่หรือไง” เธอว่า ฝั่งตรงข้ามเมื่อได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรกลับนอกจากหัวเราะเบาๆ

            ฉายาอสรพิษที่เร็วที่สุดในเอเชียดูท่าจะเริ่มมีเค้าความจริงขึ้นมาบ้างจากการต่อสู้ครั้งล่าสุดที่เรียกเต็มปากไม่ได้ว่ามันคือการต่อสู้จริงๆ หรือเป็นแค่การสังหารหมู่ฝั่งเดียว

ความเร็วนั่นเป็นของจริง ที่เธอสังเกตไม่มีสักครั้งที่โลงศพสีดำจะได้รับบาดแผลหรือแม้แต่การโจมตีเลยสักครั้ง 

น่าเหลือเชื่อ...มันก็จริง แต่นั่นยังไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เธอรู้สึกว่าความสามารถที่แท้จริงของนักฆ่าคนนี้สูงลิบอย่างที่ไม่อาจจะหยั่งถึงได้

            ทำไม? ก็เพราะตั้งแต่เริ่มการต่อสู้มาน่ะ...

            นักฆ่านี่ยังไม่ได้เอ่ยปากใช้สกิลออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียวเลยน่ะสิ

            เธอและโลงศพสีดำมาหยุดอยู่ที่ชั้นสี่ในห้องห้องพรมสีแดง นัยน์ตาสีแดงของอลิซกวาดสายตามองรอบห้องก่อนที่จะหรี่ตาลงช้าๆ แล้วจึงพูดออกมาว่า

            “หมอนั่นหายไปแล้ว?”

            “คง...จะเป็นแบบนั้นแหละ องค์หญิง”

            ทั้งสองต่างตกอยู่ในความงงงันไม่แตกต่างกัน อลิซยืนใช้ความคิดสักพักก่อนที่จะเรียกหน้าต่างเพื่อนขึ้นมาเช็คสถานะของตัวละครนาคา

            “ยังออนไลน์อยู่” 

             เธอยืนนิ่งอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่จะหันไปถามคุโระว่า

            “ชั้นนี้...มีมอนสเตอร์ประเภทไหนบ้าง คุโร ฮิทสึกิ”

            “ไม่มีหรอก เจ้าหญิง”

            คำพูดของคุโร ฮิทสึกิทำเอาอลิซหรี่ตาด้วยความประหลาดใจและดูเหมือนว่าทางด้านนักฆ่าชุดดำจะสังเกตเห็นพอดีจึงอธิบายเสริมไปว่า

            “ทั้งชั้นนี่เป็นของคาสิโนหมดเลยน่ะ ส่วนปลายสุดของชั้นก็จะเป็นทางไปดันเจี้ยนชั้นห้า”

            “หมายความว่า...”

            “ใช่ องค์หญิง พวกเรามาถึงปากทางเข้าของคาสิโนแล้วยังไงละ” คุโระพยักหน้า ก่อนจะยกนิ้วชี้ไปที่ป้ายไฟสีสันจัดจ้านที่บริเวณสุดทางเดิน

  ป้ายไฟภาษาอังกฤษที่เธอเห็นลิบๆว่า [Risk Taker]

“นักฆ่านั่น ใช้เวลานานจริง...” คำพูดถูกเอ่ยออกมาจากปากของอลิซที่กำลังนั่งเท้าคางอยู่ที่เบาะนั่งหน้าล็อบบี้ ก่อนที่เธอจะเหลือบตามองสังเกตสภาพภายในชั้นที่ 4 ซึ่งเป็นตำแหน่งของคาสิโนที่ใหญ่เป็นอันดับ 3 ของทวีปเอเชีย ‘ริสก์ เทคเกอร์’

            พรมสีแดงลวดลายมังกรสวยงามถูกปูไปเต็มทางเดิน ในขณะรอบด้านก็เต็มไปด้วยเครื่องเล่นจำนวนมากเรียงกันไม่ว่าจะเป็นตู้สล็อท แมชชีน โต๊ะโป๊กเกอร์ รูเล็ท แบล็คแจ็ค และที่สำคัญก็คือมันเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก คับคั่งจนน่าแปลกใจแถมยังมีขนาดใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ มโหฬารอย่างที่เธอไม่มีทางคิดไปเองว่ามันจะตั้งอยู่ใต้ดิน ทั้งเพดานที่สูงเหนือหัว ห้องแสนกว้างที่โลงศพสีดำบอกกับเธอว่ามันก็แค่แผนกต้อนรับของคาสิโนเท่านั้น

            อลิซนั่งจับเข่าบนเบาะสีแดงได้สักพัก ทางฝั่งคุโระที่บอกว่าจะเดินไปสอบถามพนักงานถึงเรื่องข้อมูลเกี่ยวกับรุ่นพี่ในกิลด์ก็เดินกลับมาพร้อมกับถาดใส่ของบางอย่างในมือ

            บางอย่าง...ที่ทำเอาเธอรู้สึกหงุดหงิดจนถึงขั้นอยากจะกระโดดโอเวอร์เฮดคิกใส่ฝั่งตรงข้ามขึ้นมาทันที

            “คุโร ฮิทสึกิ...ถ้าไม่มีคำตอบดีๆ เกี่ยวกับไอ้ถาดใส่ชิพที่อยู่บนมือ นายได้ตั๋วขาเดียวสำหรับไปเที่ยวนรกสักรอบสองรอบแน่ๆ”

           นักฆ่าสีดำชะงัก ก่อนที่จะก้มมองถาดใส่ชิพที่อยู่ในมือ แล้วจึงยกมือลูบศีรษะเบาๆ

            “คือว่าพนักงานของคาสิโนบอกฉันว่าพี่เขาเล่นโป๊กเกอร์อยู่...” 

            “โฮ่ แล้วซื้อชิพมาด้วยแบบนั้น นายคิดจะไปเล่นเป็นเพื่อนกับเขาหรือไง” อลิซนั่งกอดอกถาม 

            “เอ่อ...ไม่ได้เหรอ?”

            คำตอบมีเพียงแค่การส่ายหน้าและรังสีอำมหิตที่ถูกส่งผ่านนัยน์ตาคล้ายกับกำลังจะบอกเป็นนัยๆ ว่า 'ถ้ายังถามเรื่องไร้สาระแบบนี้อยู่ อาจจะได้ไปเยือนนรกจริงๆ ก็เป็นได้'

            “...”

            เมื่อไร้ซึ่งหนทาง นักฆ่าชุดดำจึงจำใจต้องเดินคอตกไปเปลี่ยนชิพคืนเป็นเงินแต่โดยดี

           “คาสิโนนี่มีแม้กระทั่งสระว่ายน้ำ?”

            “ไม่ใช่แค่นั้นหรอก เจ้าหญิง นอกจากนี้ยังมีห้องพักส่วนตัว โรงภาพยนตร์ ภัตตาคาร ร้านขายเสื้อผ้าหรือแม้แต่ห้องฟิตเนสหรือซาวน่าก็ยังมี” 

            ตอนนี้ทั้งคุโระและอลิซกำลังอยู่ในระหว่างเดินไปยังโซนด้านในของคาสิโน และเมื่อเดินลึกเข้ามาข้างในที่คาสิโนริสก์เทคเกอร์นี่ขึ้นเรื่อยๆ เธอก็ยิ่งไม่อาจปฏิเสธได้ว่าดันเจี้ยนชั้นสี่ที่เธออยู่นี่มันดูใหญ่เกินกว่าที่ควรจะเป็นสุดๆ

            “น่าสงสัยเหมือนกันว่าทำไมแอเรียนี้ถึงมีคนอยู่เยอะ ทั้งที่มันอยู่ในดันเจี้ยนชั้น 4 ด้านหลังอาณาเขตของโทรลน่ะ...ว่าไหม คุโร ฮิทสึกิ” คำพูดของเธอทำเอาโลงศพสีดำสะดุดเท้าชั่วขณะ ก่อนที่คุโระจะแสร้งทำเป็นเดินผิวปากอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

            “รู้สาเหตุสินะ...”

            เสียงจุดประเด็นของเด็กสาวทำเอาคุโระถึงกับสะอึกเบาๆ

            “ประมาณว่า” 

            นัยน์ตาสีเทาแฝงแววลำบากใจ นักฆ่าชุดดำทำท่าอ้ำๆ อึ้งๆ จะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา 

            “ประมาณว่าอะไรละหือ รอฟังอยู่นะ” 

            “ถ้าบอกว่า คาสิโนที่นี่ สมัยนี้เขามีบริการวาร์ปลงมาจากในเมืองเรมิน่า ไม่จำเป็นต้องเดินเข้าดันเจี้ยนก็ได้ เธอจะโกรธไหม...”

            คำตอบทำเอาอลิซเผยอปากค้างร่วมห้าวินาที ก่อนที่รอยยิ้มเย็นยะเยือกจะค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาประดับที่ใบหน้าของสาวน้อย พร้อมกับหน้าต่างสีฟ้าที่เด้งขึ้นมาบนใบหน้าของเธอในเวลาเดียวกัน

            “ไม่โกรธหรอก” เธอว่ายิ้มๆ “ไม่โกรธเลยสักนิด...คุโร ฮิทสึกิ แต่ขอดูหน้าต่างไอเท็ม หาของที่จะเอามาฟาดนายจนกว่าจะพอใจก่อนนะ ใช้เวลาไม่นานหรอก รับประกันได้”