ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 4 : Error : 0x00000002 ความผิดพลาด

ERROR Online : Overkill

          ในที่สุดก็ถึงบ้านซักที

           นาคาโยนถุงพลาสติกใส่ชาเขียวที่เข้าซื้อจากมินิมาร์ทวางไว้ที่พื้น ก่อนที่จะเดินไปทรุดตัวลงนั่งที่เตียง เหม่อมองไปยังเพดานห้องที่ไร้แสง เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขายังคงปรากฏรอยฉีกขาดจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นขณะที่หญ้าและดินที่ติดบริเวณหลังเสื้อของเขาก็เริ่มแห้งกรัง 

           เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูรูปของสาวน้อยร่างเล็กที่กำลังยืนกอดคอเขาด้วยรอยยิ้มอยู่ในสมัยม.ต้น

           ตึง!

          เป็นเวลาเดียวกันกับที่เสียงของแข็งกระทบกันจะดังสนั่นขึ้นมาทั่วห้อง การกระทำที่ตัวเขาได้แต่เลิกคิ้วมองมันด้วยความสับสน

กำปั้นขวาของตนที่ทุบเข้ากับผนังห้อง ภาพของมือขวาของตัวเองกับรอยช้ำจางๆ ขึ้นที่บริเวณนิ้วก้อย 

ถ้าไม่ใช่อาการกล้ามเนื้อกระตุก หมอนั่นก็คงมีอิมแพ็คต่อตัวเขามากกว่าที่คิด

อัจฉริยะแห่งวงการเกม...บอกไม่ได้ว่าการที่คนแบบนั้นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตเขาเพราะพระเจ้าต้องการที่จะเล่นตลกหรือเปล่า

ร่างในชุดเสื้อสีขาวนั่งกุมศีรษะอยู่สักพักก่อนที่เขาจะค่อยๆ ถอนหายใจออกมาเบาๆ อีกครั้งหนึ่ง

กี่ครั้งแล้ว 

กี่ครั้งแล้วกับเรื่องที่ไม่เป็นไปตามที่เขาต้องการ

ความเป็นจริงที่เขาเผชิญหน้ากับมันมาตั้งแต่จำความได้

กี่ครั้งแล้ว...ที่ทุกคนต่างก็จากเขาไปหมด

           ตึง!!!

กำปั้นซ้ายพุ่งเข้าไปกระแทกกับผนังห้องอย่างรุนแรง เป็นเวลาเดียวกันกับที่ความรู้สึกเจ็บแปลบจะแล่นเข้ามีบริเวณหลังมือ

ดวงตาสีดำเลื่อนไปจับยังของของเหลวสีแดงข้นที่ไหลออกมาจากบาดแผลบริเวณหลังมือ อาการบาดเจ็บที่เขาเพียงแค่มองมันด้วยแววตาว่างเปล่าท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมอยู่ทั่วทั้งห้อง

พิรุณ...เกมเมอร์อัจฉริยะวัย 15 ปีแห่งวงการเกมที่โด่งดังไปทั่วประเทศที่ใครๆ ต่างก็ชื่นชม พากันสรรเสริญว่าเป็นบุคคลแห่งยุค ไม่ก็อัจฉริยะในรอบสิบปีที่เกิดมาเพื่อสั่นคลอนโลกแห่งเกม

ต่างกับตัวเขาที่ผู้คนต่างก็พากันหลงลืม เหรียญทองโอลิมปิกคณิตศาสตร์ที่ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเครื่องประดับที่แขวนอยู่ในตู้เก็บของ

เส้นทางอันน่าตื่นเต้นของตัวละครหลักในแบบที่เขาไม่อาจจะคิดฝันถึงไปได้

เกม...ที่เขาไม่เคยสนใจมันมาก่อน

เขาพึมพำออกมา ขณะที่ดวงตาของตัวเองก็เลื่อนจับมามองยังภาพภ่ายในโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ

แล้วจึงถอนหายใจออกมาช้าๆ

มาลองกันสักรอบละกัน...

“ไปโดนอะไรมา...นาคา”

            คือเสียงที่ดังขึ้นในรุ่งเช้าถัดมา ขณะที่นาคากำลังพยายามจะใช้วิชาพรางตัวเดินไถข้างแบบปูเพื่อหลบสายตาของผู้เป็นมารดาซึ่งนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโต๊ะในห้องอาหารส่งผลให้เขาต้องหยุดชะงัก

เขาหยุดยืนตัวแข็งไปสักพัก ก่อนที่จะหันไปสบสายตากับแม่ของเขาพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ

           “ผ้าพันแผลนี่...พอดีสะดุดล้มในห้องน้ำ น่ะครับ” พูดจบก็ยกมืออีกข้างขึ้นลูบหัวพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

           เธอมองเขาด้วยแววตานิ่งเรียบไปสักพัก ก่อนที่จะพยักหน้าพร้อมกับพลิกหน้าหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือ ฝังตัวเองบนโลกแห่งตัวหนังสือตามเดิม

“เป็นหนี้ลุงทองอีกครั้งสิแล้วสินะ” นาคาพึมพำชื่อคนใช้ผู้เป็นคนทำแผลให้กับตัวเอง ออกมาเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งประจำเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามซึ่งถูกจัดอาหารไว้บนโต๊ะเรียบร้อย

ข้าวต้มปลากระพงถูกเขารับประทานลงกระเพาะอย่างรวดเร็ว ก่อนที่นาคาจะรีบพุ่งออกจากบ้านเพื่อจะทำตามกำหนดการที่เขาได้วางแผนไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เด็กหนุ่มเดินไปหน้าบ้านจัดแจงหยิบรองเท้าผ้าใบขึ้นมาใส่เพื่อเตรียมพร้อมที่จะมุ่งหน้าไปสู่ดินแดนที่เขาไม่อยากจะย่างกรายเข้าไปมากที่สุด

 ย่านร้านค้า

            ดินแดนที่แสนน่าหวาดกลัว สยดสยองจนถึงขนาดที่ว่าภาพของเจ้าของร้านที่กระโดดเหยงเป็นผีกองกอย หรือถอดสร้อยพระขึ้นมาอมพร้อมกับท่องคาถาอาคมนั้นถือเป็นเรื่องปกติ

            ใช่ ตัวอย่างเช่นเจ้าของร้านขายของชำคนนี้ที่ทันทีที่เห็นหน้าเขาที่กำลังเดินสวนก็เผลอกลืนน้ำลายดังอึ้ก ก่อนที่จะค่อยๆ ก้มลงบนพื้นนั่งคุกเข่าพร้อมกับทำท่าหงายมือเพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่มีเจตนาร้าย

            “ท...ท่านนาคา ขอรับ” คำพูดหลุดออกมาจากริมฝีปากของลุงพีทในวัยห้าสิบในขณะที่นาคาก็ได้แค่ยืนนิ่งโดยไม่ได้พูดอะไร

            นี่คือตัวอย่างของความเกรงกลัวต่อผู้เป็นมารดาของเขา ชลธาร ไพศาลธารา อสุรกายอำมหิตผู้มีอำนาจสั่งเป็นสั่งตายของประชากรเจ้าของร้านค้าภายในซอย

            นาคาได้แต่เลิกคิ้วออกมาช้าๆ เขายืนมองดูร่างของชายชราที่กำลังนั่งคุกเข่าก้มหัวตัวสั่นไปสักพักก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดังกึกก้องว่า

            “แถวตรง!”

            ร่างของชายวัยชราเปลี่ยนกลับมายืนขึ้นตรงแน๋วอย่างกับไม้บรรทัด เท้าทั้งสองถูกเลื่อนมาชิดแนบสนิทในขณะที่มือของลุงพีทก็ถูกนำมาแนบลำตัวด้วยความรวดเร็ว

            “วันธยา...หัตถ์!” 

            ได้ยินดังนั้นนิ้วทั้งสี่บนมือข้างขวาของลุงพีทก็ถูกยกขึ้นมาแตะที่ปลายคิ้ว

            เด็กหนุ่มเดินสำรวจท่าทางของฝั่งตรงข้าม ก่อนที่จะพยักหน้าหงึกๆ อย่างพึงพอใจ

            “ดีมาก! ทั้งหมดเลิกแถวได้!”

            ลุงพีทที่อยู่ในท่าวันทยาหัตถ์ค่อยๆ ลดมือลง กำมันไว้ระดับหน้าอก ก่อนที่จะตบเท้าขวาออกมาข้างหน้าพร้อมกับตะโกนว่า

“เฮ่!”

น่าหวาดกลัว คือความคิดเห็นของเขาต่อผู้เป็นมารดาที่เริ่มก่อตัวขึ้นภายในจิตใจ ไม่รู้ว่าเธอใช้วิธีการเหี้ยมลึกอำมหิตขนาดไหนในการทำให้ลุงพีทแกหวาดกลัวถึงขนาดที่ยอมเชื่อฟังคำสั่งคนรุ่นหลานแบบเขา

นัยน์ตาสีดำเหลือบเข้าไปยังร่างของลุงพีทที่ยังคงยืนก้มหน้าให้เขาหลังจากที่ถูกเอ่ยคำสั่งเลิกแถว นาคาจึงพูดออกมาว่า

“ลุงพีทไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ ผมแค่มาเดินดูอะไรแถวนี้เฉยๆ” เสียงเป็นกันเองคลายความกังวลของชายชรา แต่ตัวชายแก่ก็ยังคงก้มหน้ามองพื้นทำมุมเกือบเก้าสิบองศาเหมือนเดิม เขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจอย่างปลงๆ

“ตายแล้ว! หนูนาคนี่นา”

จู่ๆ เสียงแหลมปรี๊ดของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากบริเวณด้านหลังส่งผลให้เขาหันหน้าไปมอง แน่นอนว่าเขารู้จักเธอคนนี้ดี เพราะเธอเป็นหนึ่งในประชากรแถวนี้เพียงไม่กี่คนที่สามารถคุยกับเขาได้อย่างปกติ

ส่วนทางด้านลุงพีท ทันทีที่เขาเห็นผู้หญิงคนนั้นโผล่มา เจ้าของร้านขายของชำก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกกับตัวเองเบาๆ

รอดจากเงื้อมมือปีศาจไปที ไอ้พีทเอ๊ย!

ลุงพีทยืนเนียนเป็นหลังฉากไปสักพัก ก่อนที่จะค่อยๆ ใช้วิชาเร้นกายเดินเรียบถนนหายไปอย่างรวดเร็ว...

“อ้าว สวัสดีครับ พี่ภัทร” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินตรงมาหา นาคาจึงเอ่ยทักพร้อมกับยกมือสวัสดีผู้หญิงตรงหน้าตามมารยาท “มาเดินเล่นแถวนี้เหมือนกันเหรอครับ”

“พี่มาซื้อกับข้าวจ้ะ” เจ๊ภัทรยกถุงใส่กับข้าวจำนวนมากในมือให้เขาดู ก่อนที่สายตาของเจ้าหล่อนจะเหลือบไปสะดุดกับผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบมือซ้ายของนาคา

ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ถุงแกงของเธอจะถูกวางลงกับพื้นพร้อมกับมือทั้งสองที่พุ่งเข้ามาจับไหล่ของนาคา ก่อนที่จะตามมาด้วยคำพูดเป็นชุดๆ ว่า

“อุ๊ยตาย! นั่นเธอเป็นอะไรจ๊ะ บาดเจ็บมาเหรอ ให้พี่พาหาหมอไหม ต้องผ่าตัดไหม ถ้าหนูนาคเป็นอะไรไปแล้วพี่จะทำยังไงดีละ!!!”

“อ...เอ่อ ผม ม...ไม่ ป..เป็นอะไรหรอก ค...ครับ ค..แค่ ข้อมือ ค...เคล็ดนิดหน่อย” เสียงของนาคาสั่นจากแรงแขนที่กำลังเขย่าร่างของเขารัวๆ

หญิงผู้ตื่นตะหนกเมื่อได้รับรู้ว่าเด็กหนุ่มคนหน้าไม่เป็นอะไรร้ายแรงจึงถอนมือออกจากไหล่ของอีกฝ่าย พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“อ๋อ แค่แขนเคล็ดเหรอจ๊ะ แหมพี่ก็นึกว่าหนูจะเป็นอะไรมากเสียอีก” 

“ครับ แค่แขนเคล็ด อีกไม่นานก็คงจะหาย” เขาพูด ใช้มืออีกข้างเลื่อนแว่นสายตาของตัวเองที่เริ่มจะหลุดมากองอยู่ที่จมูก

“ว่าแต่...หนูนาค มาทำอะไรแถวนี้ละจ๊ะ” เจ๊ภัทรเอ่ยถามด้วยความสงสัย

เด็กหนุ่มเลื่อนแว่นสายตาขึ้นเล็กน้อย

          “ผมมาซื้อเกมครับ”

           “เธอจะซื้อเกมเหรอ!” 

           “ครับ เกมที่พี่ภัทรแนะนำมานั่นแหละ” เขาพยักหน้า

            ได้ยินคำตอบดังนั้นรอยยิ้มของเจ้าหล่อนก็เริ่มฉีกกว้างไปจนเกือบถึงรูหู ในขณะที่ดวงตาของเธอก็ดูแวววาวแทบจะส่องเป็นประกาย

           “แหม พอดีเลย พี่เองก็ไม่มีอะไรทำช่วงบ่ายอยู่พอดี ถ้ายังไงเดี๋ยวพี่พาเธอไปซื้อเองจ้ะ หนูนาค”

            ใจนึงก็อยากที่จะปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่าออฟชั่นดังกล่าวอาจจะไม่มีอยู่ในตัวเลือก นาคาจึงเพียงแค่พยักหน้าช้าๆ

“หนูนาค รอพี่ตรงนี้แปบเดียวนะ เดี๋ยวพี่จะกลับมา!” ทันทีที่เธอกล่าวจบ ฝีเท้าสุดแรงเกิดของสาววัยยี่สิบเจ็ดปีก็พุ่งฉิวหายวับไปในพริบตา

            ห้างสรรพสินค้าที่เจ๊ภัทรพาเขามานั้นเป็นศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดในแถบตะวันออกของเมืองที่มีชื่อว่าอบิสปาร์ค [Abyss Park] เนื่องจากร้านขายเครื่องเกมภายในซอยที่พวกเขาพากันไปในตอนแรกสินค้าหมด ทั้งสองจึงต้องมาลงเอยที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้

พวกเขาทั้งสองมาถึงเป้าหมายด้วยรถเก๋งคันเก่งของเธอ มันเป็นรถญี่ปุ่นที่สภาพค่อนข้างโทรมไม่ต่างอะไรกับซากรถ ฝุ่นจับจนเขาไม่คิดว่ามันจะสามารถสตาร์ทเครื่องติดได้ สภาพที่ทำเอานาคาถึงกับเหงื่อตกยามที่เห็น เพียงแต่...ไม่ทันที่เขาจะได้ขยับปากเอ่ยคำปฏิเสธ ร่างของเขาก็ถูกจับเข้ามาอยู่ในโลงศ...รถคันดังกล่าวแล้ว

และก่อนที่นาคาจะรู้สึกตัว...เขาก็พบว่าตัวเองมาถึงที่หมายเรียบร้อย

          “หลับสบายไหม หนูนาค” สาวนักซิ่งกล่าวยิ้มๆ “เห็นเธอนอนยาวตั้งแต่พี่เริมขับเจ้านี่เลย เมื่อคืนคงไม่ค่อยได้นอนละสิท่า”

           “อา...ครับ”

            หลับสบายมากเลย และอาจจะสบายมากกว่านี้อีกถ้าเขาไม่คาดเข็มขัดนิรภัย

            ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกปั่นป่วนผะอืดผะอมในท้องเวียนหัวคล้ายจะอาเจียนเข้าไปเรื่อยๆ เด็กหนุ่มจึงพยายามหันไปทางอื่น สูดลมหายใจลึกๆ มองบรรยากาศร่มรื่นของลานจอดรถชั้นดาดฟ้าที่ถูกตกแต่งด้วยสวนหย่อมเพื่อปรับสภาพ

            “ไปกันเถอะจ้ะ ร้านนี้เป็นร้านเพื่อนของพี่เอง มันน่าจะลดราคาเครื่องเล่นให้สิบเปอร์เซ็นต์ ถ้ารวมกับแผ่นที่พี่ให้ไปน่าจะได้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์เลยละ”

           “เอ่อ...กระดาษนั่น ผมทำหายไปแล้วน่ะครับ”

            “อ้าว อย่างนั้นเหรอ” เธอขมวดคิ้วไปสักพัก ก่อนจะสรุปออกมาว่า “ไม่เป็นไรหรอกหนูนาค ยังไงพี่ก็จะให้มันลดอยู่ดีนั่นแหละ”

            น่าสงสารเจ้าของร้านคนนั้นเป็นบ้า…

            ห้างสรรพสินค้าในวันเสาร์ไม่ได้อัดแน่นไปด้วยผู้คนอย่างที่คิด นาคาคิดพลางเลื่อนแว่นสายตาให้กระชับขึ้น ดูเหมือนว่าเนื้อที่ที่ค่อนข้างกว้างใหญ่ของอบิสปาร์คจะเป็นตัวช่วยแบ่งเบาประชากรตามแต่ละชั้นได้อย่างดีเยี่ยม  

เจ๊ภัทรเดินนำเขาผ่านประตูทางเข้ามาสู่ชั้นห้า ก่อนที่จะเดินลงบันไดเลื่อนมาสู่ชั้นสี่ เดินตรงมาตามทางเดินไม่นานก่อนที่ทั้งสองจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านขายเครื่องเกมอิเล็คทรอนิกส์ขนาดใหญ่ที่มีชื่อว่า Ladsproject

           “อ้าว ยายภัทรนี่นา ไปไงมาไงเนี่ย ถึงมาที่ร้านฉันแบบนี้” คำพูดทักทายหลุดขึ้นมาทันทีที่พวกนาคาเข้าสู่ร้าน เมื่อทั้งสองหันหน้าไปก็พบกับชายร่างผอมในกรอบแว่นซึ่งกำลังมองมาที่นาคาอย่างอารมณ์ดี

           “โฮ่ เด็กในสังกัดเรอะยายภัทร”

           “ไม่ใช่ย่ะ ไอ้เอ ฉันพาน้องเขามาซื้อเกมต่างหากล่ะ” 

            “เกมเหรอ... ERROR สินะ” ผู้ถูกเรียกว่าเอตอบกลับ ก่อนที่จะหันมาเอ่ยคำพูดกับนาคาว่า “หวัดดี ไอ้หนู ฉันชื่อเอ เป็นเพื่อนกับแม่สาวใกล้ขึ้นคานที่พาเธอม…”

            “อ่อก!”

            วิชาดัชนีคู่ของเจ๊ภัทรที่พุ่งกระแทกเข้ากับลำคอของชายเจ้าของร้านด้วยความรุนแรงส่งผลให้เขาได้แต่ชะงักตัวอย่างเจ็บแทน

            “ถ้าอยากตายทำไมไม่บอกฉันตั้งแต่แรกละ ไอ้เอ เดี๋ยวแม่จะจัดให้แบบจำหน้าศพไม่ได้เลยคอยดู” คำขู่เสียงเย็นยะเยือกทำเอาบุรุษที่ถูกเรียกว่าเอได้แต่ยิ้มแหยๆ

            “เอาละๆ ฉันไม่แซวเธอก็ได้ยายภัทร แหม แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นขึ้น” เอพูดพร้อมกับยกมือที่กำลังสั่นๆ ขึ้นมาเลื่อนแว่นสายตาของตัวเองช้าๆ

            “เรื่องนั้นน่ะ เรื่องคอขาดบาดตายสำหรับผู้หญิงย่ะ”

            เอหัวเราะ ก่อนที่จะหันกลับมายังนาคาที่กำลังยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วจึงพูดเข้าเรื่องว่า “เธออยากได้แพ็คเกจไหนละ”

            “มีแบบไหนบ้างครับ”

            เอยิ้ม ก่อนที่จะเริ่มอธิบายว่า

“แพ็คเกจที่ถูกที่สุดคือความผิดพลาดของยาจก [Poor Man’s ERROR] ที่มีอัตราความผิดพลาด [ERROR Rate] หนึ่งเปอร์เซ็นต์ สนนราคาที่ห้าหมื่น ส่วนแพ็คเกจต่อมาก็คือความผิดพลาดแห่งปี [ERROR of the Year] สนนราคาตอนนี้อยู่ที่หนึ่งแสน อัตราความผิดพลาดอยู่ที่ 0.5 เปอร์เซ็นต์ แพ็คเกจสุดท้ายที่ร้านของฉันมีคือความผิดพลาดขั้นร้ายแรง [Fatal ERROR] อัตราความผิดพลาดอยู่ที่ 0.1 เปอร์เซ็นต์แล้วก็สนนราคาอยู่ที่ห้าแสนบาทถ้วน”

“ราคา...ถือว่าเอาเรื่องอยู่พอสมควร” เขาพึมพำพลางเลื่อนแว่นสายตาของตัวเองขึ้น

“อย่างนี้แหละ เกมนี้เป็นเกมแรกที่ประสบความสำเร็จกับการจำลองโลกเสมือนจริงที่สมบูรณ์แบบขึ้นมา ค่าพัฒนา AI อะไรพวกนั้นก็เยอะแยะ เพราะงั้นถึงราคามันจะแพง แต่ฉันก็คิดว่าทางบริษัทแฟร์กับผู้บริโภคมากสุดๆ แล้วละ”

นาคายืนใช้ความคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมาว่า

            “อัตราความผิดพลาด...คืออะไรเหรอครับ”

            ได้ยินคำถาม ชายในกรอบแว่นก็ยิ้มออกมาบางๆ

            “นั่นเป็นสิ่งที่ทางบริษัทเออเร่อคอร์เปอร์เรชั่นกำชับไว้ว่าห้ามฉันบอกผู้เล่นทุกคนเกี่ยวกับมัน” เอพูดก่อนที่จะเหลือบมาเห็นเข้ากับร่างของเจ๊ภัทรที่กำลังมองตรงมาที่เขาด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ

            “ต...แต่ บอกใบ้สักนิดก็คงจะไม่เสียหายละมั้ง” เอเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะบอกเด็กหนุ่มตามตรงไปว่า 

            “สรุปย่อๆ ก็คือนายอยากที่จะให้มันน้อยที่สุด ไอ้เจ้าค่าอัตราความผิดพลาดนั่น”

            นาคาพยักหน้าช้าๆ เด็กหนุ่มยืนใช้ความคิดในหัวไปสักพักจึงเอ่ยถามออกมาว่า

            “แล้ว...มีส่วนลดไหมครับ”

            “เครื่องเกมนี่เป็นของมือหนึ่ง แถมราคาที่รับจากบริษัทก็มาในราคานี้ จะให้ฉันลดก็คงจะ…” ไม่ทันที่เอจะเอ่ยจบ เขาก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหารของอดีตเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของตนที่พวยพุ่งออกมาไม่ต่างอะไรกับยักษ์ในขุมนรก

            “ค...ค...ค...คง...จะ” เอที่พยายามต้านทานแรงเหนือธรรมชาติได้แต่ขยับปากตะกุกตะกักในขณะที่ร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นกึกๆ จากความหลังสมัยมหาลัยที่ตนเองไม่อยากจะจำ

            “คงจะอะไรเหรอ ไอ้เอ” คำพูดถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบพร้อมกับมือข้างขวาที่ถูกยกขึ้นมาเกร็งแน่น

            ชายคนดังกล่าวทำท่าเหมือนจะขยับปากพูดแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรออกมา เอพยายามที่จะกลั่นเสียงออกจากปากอยู่สักพักใหญ่ๆ ก่อนที่เขาจะยอมแพ้ให้กับอีกฝั่งพร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใกล้จะร้องให้เต็มที่ว่า

“ลดให้ก็ได้ ลดให็ก็ได้! โธ่เว้ย แค่ลดให้ก็พอแล้วใช่ไหมละ”

เจ๊ภัทรยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ชูนิ้วเลขสามขึ้นมาช้าๆ

“เออ สามสิบเปอร์เซ็นต์ใช่ไหมละ” เอตอบเสียงเครียด เขายกมือกุมขมับพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อยู่สักพัก ก่อนที่จะหันมาสบสายตากับเด็กหนุ่มแล้วจึงเอ่ยออกมาว่า

“อยากได้แพ็คเกจไหนละ ไอ้หนู”

นาคากระแอมไอเล็กน้อย แล้วจึงค่อยๆ ชี้นิ้วไปยังแพ็คเกจขนาดกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่บนตู้โชว์หน้าร้านท่ามกลางเสียงอุทานด้วยความตกใจของเจ๊ภัทรและเอที่ดังขึ้นมาพร้อมกันว่า

“เธอจะซื้อชุดนั่นน่ะนะ!!”

นาคาพยักหน้าช้าๆ ก่อนที่เขาจะกระชับแว่นสายตาของเขาขึ้นอีกครั้ง

“ใช่ครับ ผมต้องการจะซื้อชุด ความผิดพลาดขั้นร้ายแรง [Fatal ERROR] ในราคาสามแสนห้าหมื่นครับ”