ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 38 : Error : 0x00000034 หน้ากากแห่งความสุข

  ERROR Online : Overkill

           กลิ่นสาบของสิ่งปฏิกูลเหม็นเน่าจากท่อน้ำทิ้งขนาดใหญ่โตโชยขึ้นมาแตะจมูกทำเอานาคาถึงกับต้องเลื่อนมือเข้าไปใต้หน้ากากยิ้มสีขาวเพื่ออุดจมูกของตัวเอง จากปากคำของอลิซที่ทำหน้าที่เป็นไกด์นำทางบ่งบอกว่าดันเจี้ยนท่อระบายน้ำเมืองเรมิน่า [Remina’s Sewer] นั้นถือเป็นที่เลื่องลือกันในเรื่องแหล่งเก็บเลเวลสำหรับยูสเซอร์ระดับเริ่มต้นไปจนถึงระดับกลาง โดยจะเหมาะกับคลาสหรือสายอาชีพที่เน้นการโจมตีเป็นหมู่หรือเวทมนตร์กดใช้หมู่มากกว่าอาชีพที่เน้นเจาะจงเป้าหมายเดี่ยวเป็นรายๆ ไป

            นาคาเหลือบตามองสภาพทางเดินในที่มีลักษณะเป็นอุโมงพื้นหินขรุขระที่มีน้ำเจิ่งนองไปทั่วพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

            แอเรียนี่...ไม่น่าเก็บเลเวลสุดๆ

“แต่นั่นก็แค่เรื่องในอดีต แพทซ์ปัจจุบันหลังจากที่ระบบได้ใส่ให้พวกโทรลเข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่ ยูสเซอร์ระดับเริ่มต้นที่ลองเข้ามาสังเกตการณ์ดูก็โดนพวกนั้นจับกินหมด ทางการเลยสั่งปิดน่ะนะ โดยจะให้แต่คนที่ได้รับใบอนุญาตจากทางราชวังเท่านั้นจึงจะสามารถเข้ามาได้...” อลิซเอ่ยอธิบายก่อนที่เธอจะเหลือบไปมองข้างหลังจึงสังเกตเห็นทางด้านนักฆ่าในชุดดำที่กำลังพยักหน้าหงึกๆ อย่างเห็นด้วย

“นายน่ะคนแถวนี้ไม่ใช่หรือไง คุโร ฮิทสึกิ” 

คุโระยกมือขึ้นลูบหัวพร้อมกับหัวเราะแหะๆ ก่อนที่ทางฝั่งนาคาที่เดินเงียบๆ มาสักพักจึงลองเอ่ยถามอลิซว่า

“ว่าแต่เมื่อกี้ เธอคุยอะไรกับยามรักษาการณ์คนนั้นล่ะ อลิซ?”

“ติดสินบน”

“เอ่อ...ติดสินบน!?” เขาเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึงในตัวของอีกฝ่าย ในขณะที่ปากเขาก็เริ่มที่จะรู้สึกคันหยิบๆ อยากที่จะโพล่งประโยคอมตะในละครไทยออกไปว่า

‘ฉันมองเธอผิดไปจริงๆ!!’

“ไม่ใช่แบบที่นายคิดหรอก แต่จะว่าไม่ใช่เลยก็ไม่ถูกซะทีเดียวน่ะนะ ประมาณว่าระบบเกมนี้น่ะเรื่องการเจรจากับ AI ก็มีส่วนสำคัญ อย่างเช่นเวลามีการปิดถนน ปิดสะพาน หากนายต้องการจะข้ามก็ต้องเจรจาหาข้ออ้างเพื่อใช้ในการโน้มน้าวจิตใจทำยังไงก็ได้ให้นายได้รับอนุญาต การซื้อขายต่อรองราคาสินค้า AI อะไรพวกนี้ก็เหมือนกัน ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกันกับการสนทนาทั้งนั้นแหละ” อลิซเอ่ยอธิบายพร้อมกับก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ “คล้ายๆกับคนปกตินั่นแหละ AI ก็มีสภาพจิตใจ สภาพศีลธรรม ปรัชญาการใช้ชีวิตที่แตกต่างกัน ดังนั้นนายต้องเลือกตัวเลือกให้ถูกเวลาจะโน้มน้าวจิตใจใคร ยกตัวอย่างเช่นทหารเมื่อกี้ ที่ฉันกล้าทำแบบนั้นก็เพราะ AI ส่วนใหญ่ในพื้นที่ของเมืองเรมิน่า ค่าศีลธรรม [Morality] จะตกต่ำสุดๆ ต้องอยู่ในตัวเมืองใกล้ๆ ราชวังเท่านั้นละถึงจะไม่กล้ารับสินบน”

เขาพยักหน้า ก่อนที่คุโระจะแทรกขึ้นมาอย่างทึ่งๆ ว่า

“เจ้าหญิงนี่รู้เรื่องพวกนี้ดีจังเลยนะ”

“หึ นักฆ่าอย่างนายน่ะ ไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องพวกนี้หรอก แค่เอามีดจ่อคอขู่ก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง”

นักฆ่าชุดดำยกมือลูบหัวเบาๆ โดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรกลับ

เธอเดินนำต่อไปสักพัก ก่อนที่ร่างของอลิซจะกระตุกเท้าพร้อมกับยกสัญญาณมือเป็นเชิงชี้ว่าข้างหน้ามีมอนสเตอร์อยู่

ห่างไปราวๆ 20 เมตร บริเวณกลางอุโมงค์ปรากฏร่างของอสุรกายตัวใหญ่มหึมา มันมีผิวสีเขียวคล้ำ โครงร่างคล้ายมนุษย์แต่มีหน้าตาไม่ต่างอะไรกับสัตว์ประหลาดและส่วนสูงที่คาดว่าน่าจะอยู่ที่ราวๆ 3 เมตร

สายตาของพวกเขาจับไปยังอสุรกายถ้ำที่กำลังนั่งย่างหนูยักษ์อยู่ที่หน้ากองไฟ ก่อนที่อลิซจะหันมากระซิบกับเขาว่า

“นั่นน่ะ พวกโทรลที่ฉันบอก” เธอพูด “พลังชีวิตพวกมันอยู่ที่ 15,000 ธรรมดาปืนของนายคงจะไม่สามารถฆ่ามันได้ แต่เดี๋ยวฉันจะเสริมพลังให้ปืนนาย หลังจากนั้นนายก็จัดการมันเลยนะ นาคา”

“ไม่เป็นไรหรอก”

เปรี้ยง!

ไวกว่าความคิดปืนเดสเปอราโดอีเกิลส์ก็ถูกเรียกขึ้นมาถือในมือ 1 วินาทีให้หลังมันก็ถูกเล็งไปที่ศีรษะของโทรลกับไกปืนที่ถูกลั่นออกไปอย่างรวดเร็ว

17,396!

ค่าความเสียหายที่เกินกว่าที่คาดคิดทำเอาอลิซได้แต่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ในขณะที่โทรลผู้โชคร้ายก็เพียงแค่กระเด็นล้มลงตามแรงกระสุนนอนจมกองเลือดกับพื้นขาดใจไปในทันที

ผู้เล่น นาคาทำการสังหาร โทรลแห่งโลกใต้ดิน [Underworld Troll] ได้รับค่าประสบการณ์ 7,610 หน่วย ได้รับไอเท็ม เขี้ยวโทรล 1 ซี่ เนื้อหนูย่าง 2 ชิ้น และระดับเลเวลเลื่อนขึ้นเป็น 13

เสียงของระบบดังขึ้น ในขณะที่นาคาก็ยิ้มออกมาบางๆ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่อลิซจะหันตรงมาที่เขา พร้อมกับเอ่ยคำพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจว่า

“นาย...ทำไมความเสียหายที่นายทำได้มันแรงขนาดนั้น?”

“นั่นสิ ก็คาดไม่ถึงเหมือนกันนั่นละนะ”

“คาดไม่ถึง?”

นาคายืนนิ่งไปสักพักก่อนที่จะเรียกหน้าต่างสีฟ้าขึ้นมาให้อีกฝั่งดู พร้อมกับพูดออกมาว่า

“ว่ามันจะใช้หลักการคิดแบบนี้เลยน่ะ”

Item Window [หน้าต่างสิ่งของ]

ชื่อไอเท็ม (Item Name) : หน้ากากแห่งความสุข (Mask of Happiness)

ระดับของอุปกรณ์สวมใส่ (Equipment Level) :  Cursed [ต้องคำสาป]       

คำอธิบาย (Description) : ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข...ความสุข

คุณสมบัติ (Property) : โอกาสในการโจมตีติดคริติคอลลดลงเหลือ 0 เปอร์เซ็นต์ แต่การโจมตีติดคริติคอลจะแรงขึ้น 100 เปอร์เซ็นต์ [Critical Rate = 0%, Amplify Critical Dmg By 100 %]

“ไอเท็มนี่มัน…”

“หน้ากากที่ฉันใส่อยู่ยังไงละ” นาคาตอบพลางยกนิ้วเคาะหน้ากากยิ้มที่ตัวเองใส่อยู่เบาๆ “ดูเผินๆ มันเหมือนของไร้สาระ...แต่เมื่อรวมกับการการันตีคริติคอลของปืน หน้ากากนี่ก็ถือว่าเป็นอุปกรณ์ระดับที่ไม่สามารถจะหามาทดแทนได้เลยน่ะนะ”

“อื้อ ฉันเองยังอยากได้เลย” เธอพูดอย่างทึ่งๆ

“แม้แต่ฉันยังตกใจเลย นาคา หน้ากากนี่เหมาะกับผู้ใช้ปืนแบบเธอจริงๆ นั่นแหละ” นักฆ่าชุดดำพูดเสริม

หลังจากที่ทั้งอลิซและคุโระอ่านข้อมูลของหน้ากากนาคาเสร็จ พวกเขาจึงมุ่งหน้าตามทางเดินในท่อน้ำโดยมีฝ่ายอลิซเป็นคนเดินนำทางไปเรื่อยๆ

“ดันเจี้ยนชั้นแรกน่ะเต็มไปด้วยทางแยก บางเส้นก็สามารถไปโผล่ที่เรมิน่าแต่ส่วนใหญ่จะพาไปสู่ทางตันซะมากกว่าน่ะนะ” คุโระอธิบาย

“ทำไมไม่มาเดินนำเองละถ้านายรู้ดีขนาดนั้นน่ะ คุโร ฮิทสึกิ” อลิซเอ่ยขัดขึ้นเมื่อเห็นนักฆ่าในชุดดำสาธยายเกี่ยวกับท่อน้ำนี้ซะดิบดีทั้งที่เอาแต่เดินตามเธอตั้งแต่แรก

“แหะๆ เท่าที่ฉันสังเกต เส้นทางที่ฉันเคยใช้ประจำมันถูกปิดน่ะสิ” คุโระหัวเราะแห้งๆ “น่าแปลกใจเหมือนกันนะเจ้าหญิง ที่เธอรู้ทางในดันเจี้ยนนี้ซะดิบดีอย่างกับคนชำนาญเส้นทางแถวนี้อย่างนั้นแหละ”

“Waypoint Revealed [เปิดเผยเส้นทาง] ” ริมฝีปากบางขยับพูด “สกิลพิเศษของสายอาชีพนักสำรวจที่จะเปิดเผยทางเดินที่ใกล้ที่สุดในการไปสู่ชั้นต่อไปของดันเจี้ยน ฉันเปิดใช้มาตั้งแต่มาถึงที่นี่แล้ว”

“เห สกิลนั่นแม้แต่ ฉันเองก็ไม่รู้จัก เธอนี่ยอดเยี่ยมเหมือนกันนี่นา องค์หญิง”

อย่างที่คิด  เธอก็เต็มไปด้วยความน่าสนใจไม่ต่างอะไรกับนาคาเลยจริงๆ

“ยิ้มอะไร คุโร ฮิทสึกิ”

“ไม่มีอะไรหรอกเจ้าหญิง...”

ครั้งที่แล้วเป็นเหตุสุดวิสัย มาจากคำสั่งที่ตรงมาจากหัวหน้า แต่ครั้งต่อไปแม้แต่ปลายนิ้ว คุโระก็จะไม่ให้ใครแตะสองคนนี้ได้เป็นอันขาด

ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่มีทางแตะต้องสองคนนี้ได้เด็ดขาด

นอกจากตัวคุโระเองเท่านั้น

“โอเค หยุดพักสักแปบนึงก่อน เดี๋ยวฉันจะเอากระสุนใหม่เปลี่ยนให้นาคา” อลิซพูดขึ้นเมื่อพวกเขากำลังจะเข้าสู่ช่วงต่อไปของอุโมงค์ท่อน้ำที่เป็นทางบันไดหินลึกลงไปยังใต้ดิน

“ขอเดาว่าชั้นถัดไป...มอนสเตอร์มีร่างกายเป็นของแข็ง [Solid] สินะ” เขาพูดดักอย่างรู้ทัน จากประสบการณ์ในอดีตที่ตัวเองได้เผชิญมาเมื่อตอนกิจกรรมมาราธอน

อลิซพยักหน้า

“มอนสเตอร์ชั้นสองเป็นพวกโกเล็ม มอนสเตอร์แมลงปีกแข็ง แล้วก็โทรลใส่เกราะ  เพราะฉะนั้นกระสุนของนายตอนนี้คงจะไร้ประโยชน์ละนะ” เธอพูดพร้อมกับเรียกหน้าต่างไอเท็มขึ้นมา “กระสุนที่ฉันกำลังจะส่งให้นายเป็นกระสุนที่เอาไว้ยิงพวกที่ร่างกายแข็ง ตรงกันข้ามกับแบบแรกที่ฉันให้นายไปละนะ”

เขาพยักหน้า ก่อนที่จะเอื้อมมือไปกดรับการแลกเปลี่ยนจากอีกฝ่าย

ผู้เล่น นาคา ได้รับ .50 AE กระสุนเจาะเกราะ [.50 AE Armor-piercing Bullet] จำนวน 7 แมกกาซีน

“ว่าแต่นายรู้เรื่องความสามารถที่ซ่อนอยู่ [Hidden Traits] ของกระสุน Hollow-point แล้วสินะ”

“ทำให้มอนสเตอร์ชะงักหรือกระเด็นใช่ไหม”

เธอพยักหน้าก่อนที่จะเอ่ยออกมาต่อว่า

“กระสุนที่ฉันให้ครั้งนี้คุณสมบัติคล้ายกับกระสุนที่ฉันให้นายตอนแรก...แต่จะเบากว่าเล็กน้อย จุดหลักคือเอาไว้ยิงของแข็ง ส่วนคุณสมบัติลับของกระสุนนี่คือ สามารถยิงทะลุมอนสเตอร์ สิ่งของหรือสิ่งก่อสร้างบางประเภทได้ นายก็ลองๆ ดูเอาละกัน”

“อื้อ”

เมื่อเห็นนาคาพยักหน้าเข้าใจ เธอจึงหันหน้าไปหาคุโระ ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมาว่า

“คุโร ฮิทสึกิ คาสิโนนั่นอยู่ชั้นสี่ใช่ไหม”

“ถูกต้อง เจ้าหญิง”

“งั้นก็พอถึงชั้นสี่ นายคงต้องนำทางแทนฉัน เพราะทักษะ ‘เปิดเผยเส้นทาง’ ของฉันพาไปที่อื่นนอกจากชั้นต่อไปไม่ได้”

“รับทราบ”

กึก...กึก

พวกเขาเดินเข้าสู่ชั้นใต้ดินชั้นสองในดันเจี้ยนท่อน้ำทิ้ง นาคารู้สึกได้ว่าบรรยากาศภายในชั้นนี้เต็มไปด้วยความชื้นและความอึดอัดมากกว่าชั้นแรก แม้เพดานอุโมงค์เหนือหัวของเขาจะอยู่สูงขึ้นกว่าเดิมมันก็ไม่ได้ช่วยให้ท่อระบายน้ำทิ้งเป็นสถานที่ที่น่าพิสมัยเหมาะแก่การเดินพักผ่อนตามอัธยาศัยแต่อย่างใด

ทั้งกลิ่นเหม็นอึดอัดของน้ำเน่าเสีย รวมไปถึงเศษซากของเสียและสัตว์ประหลาดที่ตายซากอยู่ตามทางเดิน...

แค่คิดถึงมัน เขาก็เริ่มที่จะอยากย้อนเอาของเหลวในกระเพาะออกมาอีกครั้ง

“ไหวไหม นาคา” คุโระชะลอฝีเท้า เมื่อเห็นเขาดินช้าลงเล็กน้อยจากออกซิเจนที่ไหลเวียนไม่ทั่วสมอง

“สบายๆ ครับ” นาคาที่ใบหน้าเริ่มซีดเซียวขึ้นเล็กน้อยหันไปฝืนยิ้ม ก่อนที่เขาจะเหลือบไปมองยังแผ่นหลังของอลิซที่ยังคงก้าวเท้าฉึบฉับตรงไปเรื่อยๆ ได้อย่างรวดเร็ว

อลิซนี่ช่างเป็นเด็กผู้หญิงที่แข็งแกร่งจริงๆ แฮะ

การเดินทางภายในดันเจี้ยนท่อน้ำแห่งเมืองเรมิน่ายังคงเป็นไปต่อเรื่อยๆ นาคาจัดการโทรลทหารเกราะใต้พิภพ [Underworld Troll Soldier]  ไปสองตัวด้วยกระสุนใหม่ที่เขาได้รับ ทำให้ค่าสถานะของเขาเพิ่มขึ้น และระดับเลเวลขึ้นมาแตะที่ 15

“ทักษะการเล็งเป้าของนายถือว่าใช้ได้เลยนะ...แถมจากที่ฉันดู นายก็ชินกับแรงดีดถอยหลังของปืนนั่นแล้วด้วยไม่ใช่หรือไง? เคยเรียนการใช้ปืนมาก่อนงั้นเหรอ” อลิซเอ่ยถามอย่างทึ่งๆ หลังจากที่เห็นเขาจัดการกับโทรลทั้งสองตัวภายในเวลาไม่ถึง 3 วินาที

“พ่อฉันเคยสอนตอนเด็กๆน่ะ”

เธอชะงัก เด็กสาวพึมพำอะไรออกมากับตัวเองเบาๆ ก่อนที่เธอจะพูด “ขอโทษ” ออกมาแล้วจึงก้าวเท้าต่อไปโดยไม่เอ่ยถามอะไรต่อ

หลังจากนั้นกลุ่มของทั้งสามก็เจอกับแมลงสาปยักษ์ 3 ตัว ซึ่งนาคาเองก็โชว์การประหยัดกระสุนโดยการกะจังหวะตอนที่มันกำลังวิ่งมาอยู่ใกล้ๆ กัน ยิงปืนนัดเดียวสอยแมลงสาปสามตัวส่งผลให้ระดับเลเวลของเขาพุ่งขึ้นจนถึง 16 ทว่า มหกรรมเก็บเลเวลแบบลดแลกแจกแถมก็มาถึงจุดสิ้นสุดเมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าสู่ชั้นใต้ดินชั้นสามที่เป็นหลุมเหวลึกขนาดใหญ่ที่มีลักษณะมืดมิด

“ทางเข้าชั้นสาม ไม่ผิดแน่” อลิซว่า ชะโงกหน้าลงไปสำรวจเล็กน้อยก่อนที่เธอจะถอนหายใจอย่างผิดหวังเมื่อทั้งหมดที่เธอเห็นมีเพียงความมืดสนิทเท่านั้น

“มืดแบบนี้จะเข้าไปยังไงดีละ เจ้าหญิง” นักฆ่าชุดถาม

อลิซยืนดึงผ้าปิดตาของตัวเองส่งเสียง ‘แป๊ะ’ ‘แป๊ะ’ ไปสักพักก่อนที่เธอจะพูดออกมาว่า

“ฉันมีวิธีอยู่” พูดจบเธอก็หันหน้าไปทางคุโระแล้วจึงกวักมือเรียกให้เดินมาใกล้ๆ “แต่ต้องใช้แรงนายนิดหน่อย คุโร ฮิทสึกิ”

คุโระพยักหน้ารับทราบแล้วจึงเดินมาหาอลิซตามคำขอ หลังจากนั้นสาวน้อยจึงทำการสั่งให้นักฆ่าชุดดำไปยืนอยู่หน้าปากหลุมพร้อมกับชูแขนทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว

“ทำไมต้องยืนท่านี้ด้วยละเจ้าหญิง” ฝ่ายคุโระเอ่ยถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย

“ไม่งั้นเวลานายกระแทกกับพื้นเสียงมันก็จะดังไม่ชัดน่ะสิ แบบนั้นคงกะระดับความสูงได้ยาก จริงไหมละ” 

คำตอบถูกเอ่ยมาจากทางด้านหลัง เป็นเวลาเดียวกันกับที่ฝ่าเท้าของเด็กสาวมัธยมปลายพุ่งเข้ากระแทกกับข้างหลังของคุโระด้วยความรุนแรงส่งผลให้ร่างในชุดรัดรูปสีดำลอยละลิ่วดิ่งลงไปข้างในหลุมลึกตามกฎแรงโน้มถ่วงในทันที

ว้ากก..!

แอ่ก!!

1,801!

เสียงตะโกนของมนุษย์ผู้โชคร้ายที่ดังขึ้นชั่วขณะก่อนตัวเลขจะพุ่งออกมาจากร่างที่สัมผัสเข้ากับพื้นเป็นตัวบ่งบอกความสูงได้อย่างดี อลิซพยักหน้าหงึกๆอย่างพอใจกับผลลัพธ์ จากนั้นจึงหันมาเรียกเขาที่กำลังยืนกลืนน้ำลายลงคอดังอึ้กอยู่ข้างเธอ

“หลุมนี่ไม่ลึกมาก ดังนั้นคงปลอดภัย เดี๋ยวฉันจะลงไปก่อน นายก็ตามมาด้วยละนาคา” อลิซว่า ก่อนที่เธอจะกระโดดลงไปยังหลุมด้านล่างอีกคน

เขายืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้กับคุโระที่ถูกใช้เป็นเครื่องวัดความสูงชั่วขณะ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วจึงกระโดดตามลงไปยังเบื้องล่างในทันที…

ตุบ!

เท้าสัมผัสกับพื้น นาคาก็รู้สึกได้ถึงความยวบยาบของพื้นของชั้นสามที่พอจะเดาได้ว่ามันป็นพื้นดิน

ต่างจากชั้นสองและชั้นหนึ่งที่เป็นอุโมงค์หิน

“พรมรองเท้านี่สบายดีนะ นาคา ว่าไหม” เสียงของอลิซถูกพูดขึ้นอย่างร่าเริงหลังจากที่เขามาถึงพื้นทำเอานาคาต้องหันไปหาเธอด้วยความแปลกใจ ก

“พรมรองเท้า?”

            ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ ‘พรมรองเท้า’ จะพูดขึ้นมาว่า

“ไม่...ใช่....หรอก เจ้าหญิง ที่เธอ...กำลังเหยียบอยู่น่ะ มัน...ฉันต่างหาก”

“ตายแล้ว!? พรมนี่พูดได้ด้วยละนาคา!!” สาวน้อยแสร้งทำทีเอ่ยด้วยความตกใจพร้อมกับย่ำฝ่าเท้าลงไปกับพื้นรัวๆ

5,480!

5,970!

6,249!

หลังจากที่เหยียบลงไปสามที่ เธอจึงเลื่อนนัยน์ตาสีแดงของตัวเองลงที่พื้น ก่อนที่อลิซจะยกมือปิดริมฝีปากตัวเองด้วยความประหลาดใจ

“อ้าว คุโร ฮิทสึกิ ไม่ใช่หรือไง...โทษทีๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ พอดีชุดสีดำของนายมันกลมกลืนกันกับที่สกปรกๆแบบท่อน้ำนี่เกินไปน่ะ ฉันเลยแยกไม่ออกเท่าไหร่”

“เธอนี่...ดูท่าจะแค้นฝังลึกคุณคุโระพอสมควรเลยนะ”

            นาคาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยพยุงนักฆ่าร่างสูงผู้ทำหน้าที่ควบทั้งเครื่องวัดความสูงและพรมรองเท้าขึ้นมาจากพื้น

“ขอบคุณ” คุโระยืนหัวเราะแหะๆ พลางปัดเศษฝุ่นและเศษดินที่ติดอยู่บนร่างกายของตัวเอง

“ใจอ่อนกับนักฆ่าแบบนั้น นายก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก นา…”

“นา?”

จู่ๆ อลิซที่กำลังเอ่ยปากพูดก็ชะงักค้างโดยที่ยังเอ่ยคำพูดไม่จบ ก่อนที่เธอจะรีบกระตุกสายตาไปยังพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความมืดรอบข้างด้วยความรวดเร็ว

“รู้สึกเหมือนกันสินะ เจ้าหญิง” ฝั่งนักฆ่าชุดดำที่เพิ่งทรงตัวขึ้นมาจากพื้นเอ่ย เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าที่ดูเต็มไปด้วยความกดดันอย่างชัดเจนของอลิซ ก่อนที่จะพูดอธิบายต่อไปว่า

“ฉันเองก็รู้สึกตั้งแต่มาถึงพื้นแล้วละนะ”

            อลิซยืนนิ่งไม่พูดอะไร ทางฝั่งคุโระเห็นดังนั้นก็เงียบไปสักพัก แล้วจึงเอ่ยต่อขึ้นว่า

            “พวกเรา...กำลังถูกล้อมอยู่”

           “จำนวนละ”

            คำถามที่ดังขึ้นในทันทีของเธอทำเอานักฆ่าต้องหยุดยืนใช้ความคิด เอียงคอไตร่ตรองไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตอบตามจริงไปว่า

           “หนึ่งพัน”