ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 17 : Error : 0x00000013 พื้นที่ปลอดภัย

ERROR Online : Overkill

            “กาแฟนั่น แรงกว่าที่คิด”

            ทันทีที่เข้ามาสู่ในเกม นาคาก็พึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆ กาแฟที่เขากินที่ศูนย์เรียนพิเศษในตอนกลางวันทำให้เขาตาค้างจนถึงเกือบห้าทุ่มกว่าจะนอนหลับ เขาจึงเข้ามาในเกมช้ากว่าที่คิด

            ภาพยามสายของหมู่บ้านในหุบเขาสีน้ำเงินเต็มไปด้วยหมอก อากาศที่ถูกปกคลุมไปด้วยความหนาวทำเอาแม้แต่นาคาที่อยู่ในเสื้อแจ็คแก็ตหนายังถึงกับต้องกระชับมันแน่นขึ้นอีก

            “NPC ฝากของ...”

            ตามข้อมูลที่เขาลองหาดูจากในเว็ปไซต์ระหว่างที่ยังตาค้างจากฤทธิ์กาแฟ เห็นว่าน่าจะอยู่ฝั่งตะวันออกของเมือง

            เด็กหนุ่มเดินเลาะจากป่าที่ตัวเองเกิดเข้าสู่บริเวณประตูเมือง ฝ่าผู้คนจำนวนมากในตัวน้ำพุใจกลางหมู่บ้านเข้าสู่บริเวณตะวันออก จึงมองเห็นเป้าหมายเป็น NPC เมดสาวในชุดผ้ากันเปื้อนยืนยิ้มอยู่คนเดียวหน้ากล่องสมบัติโบราณขนาดใหญ่

            เมดสาว...

            “เป็นไปไม่ได้...”

            NPC เพียงคนเดียวที่เขาช่างคุ้นหน้าคุ้นตาเสียเหลือเกินจากประสบการณ์ที่เขาไม่มีวันลืมยามที่เข้ามาสู่เกม

            มือของเขาที่เริ่มสั่นเล็กน้อยค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปจับที่ลำคอของตัวเอง นาคายิ้มเย็นพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วจึงค่อยๆ ก้าวเท้าเบาๆ ไปทางด้านหลังของเธอ

            หนึ่งวินาทีช่างยาวนานเหมือนชั่วกัลปาวสาน เขาขยับเคลื่อนขาอย่างแผ่วเบา ทำให้แน่ใจว่าเท้าของเขาที่ย่ำลงกับพื้นไม่เกิดเสียง เพียงแต่ชั่วระยะเวลาเสี้ยววินาทีที่เขาเข้าไปใกล้ในระยะ 3 เมตรข้างหลังอีกฝั่งนั่นเอง... 

            NPC สาวก็ทำการบิดคอหันมาเอียงยิ้มมาให้เขาในทันที

            นาคาผงะถอยหลังด้วยความตกใจ ตั้งการ์ดขึ้นมาเพื่อเตรียมรับการจู่โจม ขณะที่สิ่งที่ NPC คนนั้นทำก็เพียงแค่ก้มหน้าเล็กน้อย พร้อมกับพูดออกมาว่า

            “สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ”

            เสียงใสของเธอทำเอาตัวนาคาชะงักไปข้างหลังอีกสองก้าว เหงื่อเริ่มผุดออกมาจากใบหน้าเล็กน้อย

            “เพื่อน...ฝากของมาให้...น่ะครับ”

            “ไม่ทราบว่าผู้เล่นมีชื่อว่าอะไรคะ”

           “น..นาคา”

            น่าแปลก ไม่ใช่ว่าเธอรู้จักชื่อเขาอยู่แล้วหรือไง

“รับทราบค่ะ” เธอพยักหน้ารับโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนที่เมดสาวจะหันไปค้นสิ่งของเสียงดังกุกกักจากกล่องสมบัติด้านหลังแล้วจึงหยิบสิ่งของสามชิ้นออกมา

“ไอเท็มที่ ผู้เล่น อลิซ ฝากให้ ผู้เล่น นาคามีอยู่สามอย่างนะคะ

แว่นสายตา(สีดำ) [Glasses [Black]] 1 อัน

.50 AE กระสุนหัวระเบิด [.50 AE Hollow-Point Bullet] จำนวน 7 แมกกาซีน

ปืนสั้นเดสเปอราโดอีเกิลส์ [Desperado Eagles] 1 กระบอกค่ะ”

ปืน?

เขาหรี่ตา 

“ผู้เล่นอลิซได้ทิ้งข้อความให้กับผู้เล่นนาคาในตอนที่เธอฝากของ ต้องการจะฟังไหมคะ” เธอถาม เขาจึงพยักหน้าแทนคำตอบ

“ค่ะ ข้อความที่ดิฉันได้รับฝากมาก็คือ...”  NPC คนเดิมหยุดไปสักพัก ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยเสียงที่เหมือนกับอลิซว่า

‘ฉันเดาว่านายคงกำลังงงอยู่ใช่ไหมละ ว่าทำไมฉันถึงให้ปืนนี่กับนาย’

คำถามที่เขาได้แต่พยักหน้าหงึกๆ อย่างเห็นด้วย

‘อาชีพนายน่ะ ช่วงที่ลำบากที่สุดคือช่วงแรกของเกม เพราะมันไม่มีสกิลรวมไปถึงทักษะโจมตีมาให้ ดังนั้นนั่นคือจุดที่อาวุธประเภทปืนจะเข้ามาช่วยนายได้ มันไม่มีค่าความเสียหายที่ขึ้นอยู่กับค่าสถานะของนายอย่างอาวุธปกติ ไม่จำกัดเลเวล และเป็นอาวุธประเภทเดียวที่การันตีคริติคอล 10 เท่าทุกครั้งที่ยิงโดนศีรษะของมอนสเตอร์ทุกชนิด’

เมดสาวเว้นระยะครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะพูดออกมาต่อว่า

‘เดสเปอราโดอีเกิลส์เป็นปืนที่แมกกาซีนบรรจุได้ 15 นัด เท่ากับว่านายมีกระสุนทั้งหมด 105 นัด ใช้มันดีๆ ละ ส่วนแว่นนั่นฉันเห็นมันเข้ากับนายดีเลยส่งมาให้เผื่อนายชอบ…นาคา

วันนี้นายก็ลองเก็บเลเวล คุยกับ NPC หรือลองเดินสำรวจหมู่บ้านดูก่อน ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาช่วยนายอีกรอบ

ทั้งหมดก็มีเท่านี้...สุดท้ายก็รักษาตัวด้วยละ พ่ออัจฉริยะ

ปล. จริงๆ แล้วฉันมีปืนสองกระบอกละ’

“ข้อความของผู้เล่น อลิซสิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้ค่ะ”

นาคาพยักหน้า ก่อนที่เขาจะเปิดหน้าต่างสีฟ้าเช็คดูไอเท็มสามชิ้นที่เขาเพิ่งจะได้รับ ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เมดสาวจะเอ่ยปากขึ้นมาว่า

“ไม่ทราบว่าต้องการจะใช้บริการอื่นหรือเปล่าคะ ทางเรามีโปรโมชั่นบริการฝากของที่สามารถบรรจุไอเท็มในโกดังส่วนตัวได้ถึง 300 ชนิด ชนิดละ 1,000 ชิ้นในราคาเพียง 10,000 ซิล”

“ไม่...”

“ไม่เพียงพอใช่ไหมคะ หากจำนวนนั้นไม่เพียงพอต่อการใช้งาน ขอแนะนำโปรโมชั่นเติมสุดคุ้ม ชนิดละ 50 ซิล หรือโปรโมชันเหมาๆ เพิ่มเป็น 1,000 ชนิดที่ราคาเพียง 25,000 ซิลเท่านั้น ประหยัดให้คุณได้ถึง 10,000 ซิลเลยทีเดียว หรือหากคุณเป็นผู้ใช้รายใหญ่ เราแนะนำโปรโมชั่น ฝากไม่อั้นรายเดือน ที่จะให้คุณสามารถฝากได้อย่างจุใจไร้ขีดจำกัดโดยมีค่าใช้จ่ายเพียงเดือนละ 5,000 ซิลเท่านั้น หากผู้เล่นสนใจสามารถสมัครใช้บริการได้เลยค่ะ”

“ไม่มีเงินน่ะครับ...”

นาคารู้สึกได้ว่าทันทีที่เขาบอกว่าไม่มีเงิน นัยน์ตาของฝ่ายตรงข้ามก็หลุบต่ำลงอย่างผิดหวังก่อนจะรีบกลับมาร่าเริงอย่างปกติ

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันยินดีให้บริการ” เธอฝืนยิ้มให้กับนาคา

นาคาพยักหน้ารับ ก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้ เอ่ยถามอีกฝั่งว่า

“ไม่ใช่ว่าเราเคยเจอกันมาก่อน...”

           ฝั่งพนักงานร้านฝากของสาวเอียงคออย่างงงๆ ก่อนจะปรบมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันคล้ายกับคิดอะไรออก

           “อ้อ ที่ผู้เล่นเจอคงเป็นพวกพี่สาวไม่ก็น้องสาวฉันน่ะค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง คลี่ยิ้มเล็กๆ

            “อ่อ...”

“พอดีว่าพวกเราเป็นฝาแฝดกันหมดน่ะค่ะ มีทั้ง ลาเต้ เอสเปรสโซ่ คาปุชิโน่ มอคค่า อเมริกาโน่...”

          “เข้าใจละครับ” นาคารีบบอกปัด ขืนปล่อยให้พนักงานตรงหน้าพูดต่อไปเธอคงจะไล่เชื้อสายตระกูลกาแฟทั่วโลกหมดเป็นแน่ “เอาเป็นว่าขอบคุณมากครับ ถ้ามีโอกาสจะมาใช้บริการอีกครั้ง”

          “ยินดีค่ะ” เธอพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

            หลังจากที่คุยกับแม่เมดสาวคนดังกลาวเสร็จ นาคาจึงเดินไปนั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ น้ำพุในเมืองเพื่อที่จะอ่านข้อมูลของไอเท็มที่เขาพึ่งได้รับมาจากอลิซ

“พลังโจมตี 317 หากคริติคอลจะมีอัตราคูณที่ 10 เท่า หมายความว่าคิดคร่าวๆ แล้วถ้ายิงโดนศีรษะมันจะทำดาเมจราวๆ 3,170 หน่วย” นาคาพึมพำออกมาเบาๆ

แต่เกมนี้มันยังมีสิ่งที่เรียกว่าค่าพลังป้องกันอีก หมายความว่าความเสียหายอาจจะลดลงหากเขาเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์ที่มีพลังป้องกันเยอะๆ

หอกที่อลิซเคยให้เขาถือน่าจะมีค่าพลังโจมตีที่แรงกว่า...แต่บางทีถ้าเกิดเธอไม่ช่วยเสริมพลังเขาให้ด้วยทักษะ ‘พละกำลังของฝูงกระทิง’ นาคาก็คงจะไม่สามารถถือมันเดินไปเดินมาได้ตามปกติ

“ปืนนี่ คือทางเลือกที่ดีที่สุดจริงๆ...”

นาคาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนที่จะกดเรียกแว่นสายตากรอบสีดำ ออกมาจากหน้าต่างแล้วจึงเอ่ยคำสั่งสวมใส่

ถึงจะไม่ได้บวกสถานะอะไร แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกเคยชินกับสภาพรอบด้านมากกว่าเคย

“สุดท้ายก็ กระสุนที่เธอให้มา”

นาคาเลื่อนนิ้วไปกดที่ไอเท็มดังกล่าวเพื่อดูข้อมูล ก่อนที่นัยน์ตาสีดำของเขาจะเบิกกว้างขึ้นช้าๆ พร้อมกับคำพูดพึมพำออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“กระสุนนี่มัน...”

ณ ประตูเมืองทิศตะวันออก แอเรียหมู่บ้านในหุบเขาสีน้ำเงิน

[ฺฺBlue Valley Village : East Gate] 

“แกฟันสไลม์แตกใส่หน้าฉัน!”

คือคำพูดที่ดังขึ้นมาจากผู้เล่นร่างใหญ่ที่กำลังถือขวานไม้อยู่ในมือ ชายผู้มีใบหน้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยผมและหนวดยาวสีดำกระเซอะกระเซิงคล้ายโจรป่าที่กำลังตะคอกใส่เด็กหนุ่มผมเทาด้วยความโกรธ ขณะที่รอบข้างก็มีลิ่วล้ออีกสองคนยืนล้อมผู้เล่นคนนั้นอยู่

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวจ่ายค่าเสียหายมาเดี๋ยวนี้ ไอ้หนู!”

“แค่ปัดมันก็หายแล้วนี่...”

หนุ่มน้อยคนนั้นตอบกลับอย่างไม่ได้ใส่ใจ

“เถียงเรอะ ช่างกล้า รู้ตัวอยู่หรือเปล่าว่าแกกำลังพูดอยู่กับใครอยู่” หนึ่งในสมาชิกแก๊งโจรภูเขาตอบกลับแทนหัวหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ลิ่วล้อคนดังกล่าวจะเริ่มกระแอมไอเบาๆ อ้าปากไล่เสียงร้องจากสูงไปต่ำ ต่ำไปสูงอยู่สักพัก แล้วจึงพยักหน้าช้าๆ พร้อมกับเริ่มแร๊ปทำนองลื่นหูออกมาว่า 

“ ท่านผู้นี้คือโทน เจ้าของปาร์ตี้ใบมีดโกน เป็นคนปากกระโถน ชอบพูดจาหยาบโลน โอนตังซะถ้าไม่อยากโดน ไม่งั้นจะจับโยน จนจมโคลน...”

            “แกกำลังชมหรือด่าข้าอยู่วะ ไอ้เต้ย”

“บ้าแล้ว!” เต้ยลูกน้องคนสนิทหันไปตวาดโทนที่ริอาจมาขัดทำนองบรรเลงของตนเสียงดัง ทำเอาผู้เป็นหัวหน้าถึงกับสะดุ้ง “ผมกำลังแร๊ปบรรยายสรรพคุณลูกพี่อยู่ต่างหาก โห่ ไปตรวจสมองบ้างก็ดีนะพี่โทน บ่องตรงเลยใครจะกล้าด่าพี่โทนกันวะ โด่เอ๊ย! พูดจาแบบนี้วัยรุ่นเซ็ง!”

“กะ...ก็คงจริงของแกนั่นแหละ” หัวหน้ากลุ่มตอบกลับเสียงตะกุกตะกัก

“ลุ๊กพริ๊ จัฎก๊รไอ๊เฎ็กณั่ฯก่ฮฯษิ ฒัลจ่หนิ๊ลุ๊กพริ๊ต์ปั๊บ์ยบ์ล๊” ลูกน้องคนสุดท้ายของกลุ่มพูดด้วยภาษาหายากที่คนปกติอาจจะเข้าใจได้ยากสักเล็กน้อยว่ามันคือภาษาอะไร

“เหรอวะ ไอ้สอง” หัวหน้าปาร์ตี้ใบมีดโกนที่ดูเหมือนจะเข้าใจกับภาษาดังกล่าวหันไปถามลูกน้อง แล้วจึงหันกลับมามองยังร่างของไอ้เด็กที่ฟันสไลม์แตกใส่หน้า ผู้ซึ่งกำลังเดินเนียนหนีตัวปลิวไปอย่างรวดเร็ว

           “เฮ้ย หยุดก่อน!” โทนตวาดลั่น ก่อนจะวิ่งสุดฝีเท้าไปคว้าไหล่ของฝั่งตรงข้าม “คิดหนีเหรอไอ้หนู! ทำรูปหล่อแบบข้าเสียโฉมแล้วไม่ยอมชดใช้ แกนี่ช่างเป็นคนชั่วจริงๆ!”

            “...”

            ทางฝั่งนาคาที่บังเอิญกำลังเดินออกจากทางฝั่งประตูตะวันออก เขามองภาพเหตุการณ์ดังกล่าวไปสักพักก่อนที่จะเดินเนียนออกห่างอย่างเงียบๆ

            โจรภูเขาพวกนี้...คนไทยแหงมๆ

            “ฉันไม่อยากมีปัญหา” เด็กผู้ฟันสไลม์แตกใส่หน้าคนหล่อตอบปัดๆ

           “ถ้าไม่อยากมีปัญหาก็จ่ายเงินชดใช้มาสิวะ!” หัวหน้าปาร์ตี้ใบมีดโกนขึ้นเสียงด้วยความโมโห “เงิน ได้ยินไหม เงินน่ะ”

          “นายอยากได้เงิน...ใช่ไหม” ผู้ต้องหากล่าวเสียงเรียบ

“ใช่ เงิน ข้าชอบเงิน”

“ถ้านายอยากได้เงินนะ ก่อนอื่นเลยนายก็ไปปลูกผักสิ ได้ยินว่าช่วงนี้ผู้เล่นทำฟาร์มได้กำไรกันเยอะสุดๆ” หนุ่มน้อยหัวใสตอบ เริ่มกระแอมไอออกมาเบาๆ ก่อนที่จะหันไปแนะนำอีกฝ่ายอย่างเป็นเรื่องเป็นราว “เอาเป็นว่า ถ้าถามฉันนะ นายจะต้องเริ่มปลูกพวกมะเขือพวง ผักบุ้ง ผักกาดหอม ถั่วฝักยาว แตงโม เพราะพวกนี้จะเก็บเกี่ยวได้ทุกฤดู แถมเป็นที่ต้องการของตลาด หลีกเลี่ยงพวกผักผลไม้ประจำฤดูเพราะในเกมมันเปลี่ยนฤดูบ่อย เดี๋ยวพืชผลจะโตช้า ที่สำคัญคือนายต้องกะเวลาออฟไลน์ให้ดีแล้วก็พยายามจ้าง AI มาดูแลตลอดตอนที่ตัวเองไม่อยู่”

           “โอ แล้วข้าควรเริ่มปลูกที่ไหนดี” หัวหน้าแก๊งไถเงินเด็กพูดไปพยักหน้าไปอย่างเห็นด้วย

           “ก่อนอื่น นายก็ต้องซื้อ...”

           “ลูกพี่เอ๊ย อย่าโดนมันหลอกดิ มันยังไม่ได้จ่ายค่าเสียหายให้ลูกพี่เลยไม่ใช่หรือไง!” ลูกน้องผู้หลักแหลมตวาดเรียกสติหัวหน้าตัวเอง

           “เออ จริงของแกว่ะไอ้เต้ย!” ลูกพี่โทนสะบัดหน้าเรียกสติสตังที่เริ่มหลุดลอย หันมาจ้องเขม็งไปที่ตัวโจทก์เด็กหนุ่มผู้ต้องหาในคดี ‘ฟันสไลม์แตกใส่หน้าคนหล่อ’

“ข้าจะให้แกเลือกระหว่างจ่ายเงินหรือจะเจ็บตัว”

           “แต่เกมนี้โจมตีผู้เล่นในพื้นที่ปลอดภัย [Safety Zone] แบบที่นี่ไม่ได้” 

           “หึ ๆ แกคิดผิดแล้วไอ้หนู จริงๆ แล้วระบบมันมีช่องว่างอยู่” หัวหน้าแก๊งใบมีดโกนส่ายศีรษะกับคำพูดของอีกฝ่าย

          “ใช่ ร๊บบฒัลมริ๊ช่องว๊พ์งยุ๊ว์ซ” ลูกน้องชื่อสองช่วยแปลเป็นภาษามนุษย์ต่างดาวตามหน้าที่

          “ช่องว่าง...”

          “ใช่ มันเป็นช่องว่างที่ข้าสามารถใช้ได้เพียงคนเดียวด้วย” โทนพูดเสริม

          หนุ่มน้อยหัวเทาหรี่ตาลงอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

          “ถึงวาระสุดท้ายของแกแล้วละ ไอ้หนู” ร่างใหญ่พูดด้วยรอยยิ้มกระหายเลือด ก่อนจะหันไปสั่งการเสียงดังกับลูกน้องของตัวเองว่า “สอง เต้ย จัดการ!”

           ทันทีที่เอ่ยจบ ลูกน้องทั้งสองคนก็พุ่งไปคว้าข้อมือของหนุ่มน้อยคนดังกล่าวไว้ ประกอบกับในเวลาเดียวกันนั้นเองที่หน้าต่างสีฟ้าจะเด้งขึ้นมาบนใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นพอดี

           ผู้เล่น โทนและสมาชิกในปาร์ตี้ ใบมีดโกน ต้องการท้าสู้กับคุณ

           ตกลง / ยกเลิก

           ซึ่งก็เป็นช่วงเวลาเดียวกันนั้นเองที่ฝ่ามือของเขาจะถูกบังคับให้สัมผัสเข้ากับปุ่มตกลงด้วยแรงของลิ่วล้อทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว 

           “นี่มัน...”

           “หึ” หัวหน้าแก๊งไถเงินเด็กยิ้มเย้ย บิดไหล่สองข้างช้าๆ ควงขวานไม้ของตัวเองโชว์สองสามรอบ ขณะที่บรรดาลูกน้องทั้งสองก็หยิบอาวุธขึ้นมาเตรียมตัวจะห้ำหั่นอย่างเต็มที่

            โทนหัวเราะกร้าว ก่อนที่จะชี้ขวานขนาดใหญ่ไปที่ใบหน้าอีกฝั่ง พร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมว่า

            “เตรียมตัวตายได้ ไอ้หนูฟันสไลม์แตกไม่เลือกที่”

บันทึกข้อมูล [Data Entry]

ผู้เล่นปกติ [Normal User]

User : โทน [Tone]

Alias : หัวหน้าแก๊งใบมีดโกน [Razor Blade's Chief]

Class : อันธพาล [Delinquent]   Level : 17

Evaluation [ประเมินความสามารถ]

               Strength : D+          Agility : D-

               Endurance : D         Range : E

               Ability : E+               Magic : E

               Luck : D-                  Growth Potential : E+

Forte [ความถนัด] : Bully the  weak [รังแกคนที่อ่อนแอกว่า] Average Axe User [ใช้อาวุธประเภทขวานได้ระดับหนึง] 

Weakness [จุดอ่อน] : Dimwitted [สมองทึบ]