ERROR Online : Overkill มหานครออนไลน์แห่งความผิดพลาด

ตอนที่ 10 : Error : 0x00000008 ‘เป็นไปไม่ได้’

ERROR Online : Overkill

           เวลาคล้อยมาย่ามบ่าย พื้นที่บริเวณชายทะเลเวสต์โคสต์ก็ถูกปกคลุมไปด้วยไอความร้อนที่หนาแน่นมากกว่าเดิม หลังจากที่ลุงแจ็คยืนคุยกับเขาอยู่สักพักจึงแอบไปงีบหลังร้านโดยฝากให้เขาช่วยดูแลร้านให้

           นาคารับคำ เขานั่งเฝ้าร้านเพลินๆ ที่เก้าอี้ปิกนิกภายในเพิงได้ราวๆ สามสิบนาที สาวน้อยผู้มีชื่อว่าอลิซจึงกลับมาพร้อมกับของฝากบางอย่างที่กำลังดิ้นดุ๊กดิ๊กอย่างน่ารักอยู่ในมือ

ของฝาก...อันคุ้นเคยที่กำลังสะบัดตัวไปมาอย่างบ้าคลั่งบนพื้นทราย

            “ERROR User...” คำพูดถูกเอ่ยมาจากปากของอลิซในขณะที่เด็กสาวกำลังปักหอกลายมังกรสีทองของเธอไปที่เหงือกของเจ้าฉลามทะเลน้ำตื้น [Shallow sea Shark] ซึ่งกำลังนอนดิ้นอยู่บนบกอยู่ในขณะนี้

            10,830!

          โลหิตสีแดงทะลักออกมาจากร่าง ในขณะที่ปลาฉลามตัวดังกล่าวก็พยายามใช้แรงของมันในการดิ้นกระแด่วๆ ด้วยความทรมานจากบาดแผล

นาคาปาดเลือดบางส่วนที่กระเด็นมาติดใบหน้าของเขาแล้วจึงตอบกลับไปว่า

            “ถูกต้อง”

            7,309!

            อลิซออกแรงกดอาวุธของตนไปที่เหงือกของสัตว์ประหลาดอีกครั้ง ก่อนที่เจ้าปลาฉลามตัวใหญ่จะเปลี่ยนไปเป็นนอนสั่นๆ อ้าปากพะงาบๆ จากอาการขาดเลือด

            “นาย...ไม่ได้ซื้อชุด ‘ความผิดพลาดของยาจก’ ใช่ไหม”

            “ความผิดพลาดขั้นร้ายแรงน่ะ”

            2,097!

            หอกสีทองถูกระชากออกมาจากร่างปลาฉลามที่กำลังนอนโคม่าส่งผลให้มันกระตุกเบาๆ เด็กสาวผู้ถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นคาวเลือดของฉลามมองภาพดังกล่าวไปสักพักก่อนที่เธอจะหันมาพูดกับเขาว่า

            “ฉันก็ซื้อชุดเดียวกับนายเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่านายจะดวงแย่กว่าเยอะเลยนะ”

นาคาได้แต่พยักหน้าอย่างไม่อาจปฏิเสธกับคำพูดดังกล่าว

“งั้น...ขอดูหน้าต่างสถานะของนายหน่อย” เธอกล่าวถาม

นาคาเหลือบสายตามองเด็กสาวที่กำลังยืนถือหอกลายมังกรปักกับพื้น บนเสื้อเบลซเซอร์สีน้ำเงินและกระโปรงจีบสั้นสีเดียวกันของเธอถูกโลหิตจำนวนมากของฉลามน้ำตื้นปกคลุมจนมันกลายเป็นสีน้ำเงินเข้มผสมแดง ขณะที่ใบหน้าที่มีเลือดไหลย้อยอยู่นั้นก็เพียงแค่มองตรงมาเขาด้วยนัยน์ตาสีแดงนิ่งๆ

นัย...คำถามนั่นมันต้องมีนัยสำคัญบางอย่างแฝงอยู่แน่ๆ 

“โอเค...”

นาคาตอบตกลง ก่อนที่เขาจะทำการวาดนิ้วเรียกหน้าต่างสถานะขึ้นมาตามที่คุโระเคยสอน แล้วจึงเลื่อนหน้าต่างสีฟ้าให้กับอลิซ

เธอพยักหน้า ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า

“วิธีการเรียกหน้าต่างแบบนั้น มีไว้เฉพาะเวลาที่นายต้องการจะให้ตัวเองหรือผู้ที่อยู่ในรายชื่อเพื่อนดู ถ้าต้องการจะให้ทุกคนเห็น นายก็พูดว่า ‘หน้าต่างสถานะ’ เฉยๆ ก็ได้” อลิซว่า ก่อนที่จะไล่สายตาสำรวจค่าสถานะของเขา “ค่าความสามารถพื้นฐานขึ้นเครื่องหมายคำถามอย่างที่ลือกันจริงๆ ด้วย ส่วนอาชีพก็ไม่ใช่ผู้เริ่มต้น [Novice] จริงๆ”

“น่าสนใจ” คือคำพูดที่เธอพึมพำออกมาก่อนที่เธอจะปิดหน้าต่างดังกล่าวแล้วจึงดึงหอกลายมังกรออกจากพื้นพร้อมกับส่งมันมาให้กับเขา

“ลองใช้หอกนี่แทงเข้าไปที่ปลาฉลามนั่นดู” อลิซพูด

นาคาหรี่ตาลงช้าๆ ก่อนที่จะยื่นมือไปรับอาวุธสีทองขึ้นมาถือ

“ให้หอกของเธอกับฉันง่ายๆ แบบนี้ ไม่คิดว่าฉันจะขโมยมันบ้างหรือไง”

ดวงหน้าอ่อนวัยของเธอค่อยๆ ยิ้มออกมาจางๆ

“ถ้าจะให้ฉันพูดตามความจริง ก็คงต้องบอกว่าฉันเชื่อใจนายอยู่พอสมควร แล้วอีกอย่างนึงก็คือเกมนี้มีระบบป้องกันการขโมยของอยู่ [Possession Protection System] ต่อให้นายใช้มันได้ แต่พอออกจากเกมมันก็จะกลับมาอยู่ที่หน้าต่างไอเท็มของฉันอยู่ดี”

นาคาพยักหน้า ก่อนที่จะค่อยๆ ย่อตัวลงพร้อมกับฉีกขาทั้งสองออกห่างจากกันเล็กน้อย กำอาวุธในมือแน่นด้วยทั้งสองมือ แล้วจึงเสียบเข้าไปที่บริเวณเหงือกของมัน

2,039!

ผู้เล่น นาคาทำการสังหารปลาฉลามน้ำตื้น [Shallow sea Shark]

ได้รับค่าประสบการณ์ 0 หน่วยและได้รับไอเท็มหูฉลาม [Shark’s fin] 0 ชิ้น

ภาพของไอเท็มที่มีลักษณะเป็นรูปหูฉลามเล็กๆ เด้งขึ้นมา ก่อนที่มันจะหายไปในอากาศ นาคายืนปาดเหงื่อที่เริ่มปรากฏอยู่บนใบหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะดึงหอกสีทองออกจากร่างของฉลามน้ำตื้น ศัตรูคู่อาฆาตของตน

“หืม ท่าทางดูดีนี่ เคยเรียนการใช้หอกมาหรือไง นาคา”

นัยน์ตาสีดำของเด็กหนุ่มกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้กับคำพูดดังกล่าวช้าๆ

“พ่อเคยสอนสมัยเด็กๆ น่ะ”

น่าแปลกที่ดูเหมือนอลิซจะชะงักไปเล็กน้อยทันทีที่เธอได้ยินอีกเขาพูดมาแบบนั้น เด็กสาวยืนนิ่งไปสักพักก่อนที่จะเธอจะพูดเปลี่ยนเรื่องออกมาว่า

“นายได้รับค่าประสบการณ์เท่าไหร่ล่ะ นาคา”

นาคาหรี่ตาลงช้าๆ ก่อนที่จะตอบไปตามตรงว่า

“0 หน่วย”

ทันทีที่เขาตอบออกไป นัยน์ตาสีแดงของเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยความสับสน

“เป็นไปไม่ได้” เธอพึมพำออกมากับตัวเอง ก่อนชั่ววินาทีถัดมาเด็กสาวจะฉุกคิดไปถึงบางสิ่งที่เธอเห็นจากหน้าต่างสถานะของอีกฝ่าย เธอจึงอุทานออกมาว่า

“อาชีพนั่น...หรือว่า”

ฉึก!

เพียงแต่ไม่ทันที่อลิซจะหันไปพูดกับนาคา เธอก็สัมผัสได้ถึงแรงกระแทกของหอกลายมังกรที่พุ่งเข้าเสียบไปยังร่างของฉลามยักษ์อีกครั้งหนึ่ง

สาวน้อยหันไปก็พบกับร่างสูงของเด็กหนุ่มที่กำลังยืนปักหอกสีทองคาอยู่ที่ช่องท้องซึ่งกำลังเปิดออกของฉลามน้ำตื้น ในขณะที่ริมฝีปากของเขาก็กำลังพึมพำออกมาว่า

“ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนี้...”

“นาย...” 

“เธอแปลกใจเรื่องที่ไม่ได้รับค่าประสบการณ์ใช่ไหมละ” นาคาพูดพร้อมกับกระชากหอกสีทองออกจากร่างของปลาฉลาม สะบัดเลือดที่ติดอยู่ปลายหอกเบาๆ แล้วจึงยื่นมันคืนให้กับเจ้าของ “ก็เลยลองเอาคำถามที่ว่า ‘ทำไมตัวเองถึงไม่ได้รับประสบการณ์’ ตั้ง คำตอบน่าจะเป็นการทำตามเงื่อนไขที่น่าจะเกี่ยวข้องคำถามที่ว่าทำไมถึงไม่ได้รับค่าประสบการณ์”

“ก็คืออาชีพของนาย...เก่งเหมือนกันนี่” อลิซเอ่ยชมพร้อมกับยื่นมือไปรับหอกของตน

นาคาพยักหน้าก่อนที่เขาจะเอ่ยคำสั่งเรียกหน้าต่างสถานะขึ้นมาแล้วจึงค่อยๆ เลื่อนนิ้วชี้ไปยังชื่ออาชีพของเขาที่ถูกเขียนเป็นภาษาอังกฤษว่า

‘Overkill’

“มันดูเหมือนว่ามีเงื่อนไขบางอย่างที่กำลังปิดกั้นไม่ให้ฉันไม่ได้รับค่าประสบการณ์อยู่ เพราะงั้น...ถ้าให้ฉันเดามันน่าจะเป็นอาชีพที่ไม่เหมือนคนอื่นของ ERROR User” นาคาพูดสรุป ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

“แต่ดูเหมือนว่าสุดท้ายแล้วมันจะไม่ใช่ในแบบที่ฉันคิดน่ะนะ”

อลิซไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาในทันที เด็กสาวยืนนิ่งไปสักพักก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มบางๆ

“ไม่หรอก ฉันเองก็กำลังจะบอกให้นายลองทำอย่างนั้นดูเหมือนกัน” เธอตอบไปตามตรง

สิ่งแรกที่เธอคิดเมื่อนึกถึงชื่ออาชีพ ‘Overkill’ นั่นก็คือการสร้างความเสียหายให้กับมอนสเตอร์เกินกำหนด…เพราะงั้นเธอเองก็คิดว่าการโจมตีศัตรูที่เสียชีวิตไปแล้วก็เป็นไอเดียที่น่าลองเช่นกัน

“ปัญหาก็คือในเมื่อมันไม่ได้ผล ไอ้เจ้าความน่าจะเป็นต่อไปนี่ละที่ฉันคิดว่ามันจะเป็นอะไรที่น่าหวาดกลัวสุดๆ” พูดจบนาคาก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

แน่นอนว่าอลิซเองก็เข้าใจถึงเจ้า ‘ความน่าจะเป็น’ ที่นาคาบอก แม้แต่เธอเองก็ได้แต่ภาวนาให้มันไม่เป็นไปตามที่เธอคิดเช่นกัน

“เอาเป็นว่า ตอนนี้ ยังไงก็ลองหาข้อมูลเท่าที่ทำได้ก่อนละกัน นาคา นาย...ลองเรียกหน้าต่างอาชีพขึ้นมาสิ ส่วนวิธีก็เหมือนตอนนายเรียกหน้าต่างสถานะนั่นแหละ”

นาคาพยักหน้ารับคำ ก่อนที่จะเรียกหน้าต่างอาชีพออกมาในทันที

“หน้าต่างอาชีพ”

Class Window [หน้าต่างอาชีพ]

อาชีพ : โอเวอร์คิล [Overkill]

คำอธิบายอาชีพ [Class Description] : ผู้เล่นอาชีพโอเวอร์คิลจะไม่สามารถได้รับค่าประสบการณ์ ไอเท็ม ทักษะและเวทมนตร์จากการสังหารมอนสเตอร์แบบปกติ การแบ่งประสบการณ์ในระบบปาร์ตี้ [Party Sharing] ระบบการโจมตีครั้งสุดท้าย [Last Shot] ครูสอนทักษะและเวทมนตร์ [Skill and Magic Master] รวมไปถึงการทำเควส นอกเหนือจากนั้นอาชีพโอเวอร์คิลจะไมได้รับค่าสถานะและค่าความสามารถเมื่อเลเวลอัพ [No statuses and attributes gain per level] 

ความถนัด [Profession] : ไม่มี ลบตัวละครทิ้งง่ายสุด <3

                                        [None, Just delete your character desu <3]

[ข้อมูลที่เหลือขอปกปิดไว้เพื่อความสนุกของทีมผู้จัดทำ]

[The rest of these information are kept secret for the fun of our production team]

นี่มัน...

ถึงเขาจะไม่แน่ใจว่าระบบเวทมนตร์และทักษะรวมไปถึงค่าประสบการณ์ที่ว่านั้นหมายถึงอะไร แต่สิ่งที่เด็กหนุ่มรู้อย่างแน่ชัดเพียงอย่างเดียวก็คือ

สักวันเกมนี่จะต้องโดนฟ้อง...

เขาคิด ขณะที่อลิซผู้ซึ่งกำลังยืนอ่านข้อมูลอาชีพอยู่ข้างๆ ได้แต่ยืนปิดปากพยายามฝืนอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ตัวเองหัวเราะจนใบหน้าของเธอเริ่มจะขึ้นสีแดง

“ถ้ามันทรมานขนาดนั้น เธอจะหัวเราะออกมาเลยก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก” 

“ม...ไม่หรอก นายพูดอะไรแบบนั้น ค...ใครจะหัวเราะกับ ร...เรื่องสำคัญแบบนี้กัน” อลิซพูดเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าที่ขาวผ่องของเธอเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย เด็กสาวยืนกลั้นหัวเราะตัวสั่นอยู่สักพักจึงเริ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเพื่อเรียกสติ แล้วจึงกระแอมไอเบาๆ

“อ...อื้ม เอาเป็นว่าพวกเรารู้แล้วว่าที่นายไม่ได้รับค่าประสบการณ์เป็นผลมาจากอาชีพนาย นอกจากนั้นก็...ไม่ได้รับไอเท็ม?” เด็กสาวจบประโยคด้วยการหรี่ตา

“ตอนที่ฉันแทงปลาฉลามนั่นตายเมื่อกี้ มีเสียงบอกว่าฉันได้รับไอเท็มหูฉลาม 0 ชิ้น...น่าจะเกี่ยวกับเรื่องนั้น” 

อลิซพยักหน้ารับ ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า 

“ไม่ได้รับค่าประสบการณ์และไอเท็มจากการฆ่ามอนสเตอร์แบบปกติ การแชร์ของปาร์ตี้ ระบบการโจมตีครั้งสุดท้าย รวมไปถึงการทำเควส...อาชีพของนายนี่มันไม่ต่างอะไรกับการให้ปิดตาเล่นเกมประเภท ‘Bullet Hell’ ชัดๆ”

“ปิดตาเล่นเกมประเภท ‘Bullet Hell’...” 

อลิซพยักหน้า 

“ฉันหมายความว่ามันยากในระดับที่ ‘เป็นไปไม่ได้’ น่ะ”

เธอว่า สาวน้อยยืนคิดอะไรอยู่สักพักก่อนที่จะเรียกลูกแก้วสีฟ้าออกมาจากหน้าต่างไอเท็มที่เพิ่งเปิดแล้วจึงส่งมันให้กับเขา

“ลูกแก้วนั่นน่ะเป็นลูกแก้ววาร์ป สีน้ำเงินเอาไว้วาร์ปไปเมืองหลัก สีแดงเอาไว้วาร์ปไปดันเจี้ยน สีเหลืองเอาไว้วาร์ปไปพื้นที่อีเวนท์ สามสีนั่นแหละที่สำคัญๆ ส่วนสีอื่นยังไม่เกี่ยวกับนายเท่าไหร่ ไว้ฉันจะอธิบายทีหลัง...”

นาคาพยักหน้าแทนการบอกว่าเขาเข้าใจ

“สงสัยว่าทำไมฉันถึงให้มันกับนายใช่ไหม นั่นก็เป็นเพราะมอนสเตอร์แถบนี้น่ะไม่เหมาะกับผู้เล่นเริ่มต้น หรืออันที่จริงแถวนี้ก็ไม่ใช่สถานที่เก็บเลเวลที่เหมาะกับผู้เล่นระดับไหนเลย สังเกตได้จากการที่แถวนี้ไม่มีคนเลยอย่างที่นายเห็น”

            สาวน้อยว่า เรียกลูกแก้วอีกอันขึ้นมาถือไว้ในมือก่อนที่จะปิดหน้าต่างดังกล่าวไป

“เพราะงั้น...ถึงจะอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่ได้อะไร ส่วนเป้าหมายที่ฉันจะพานายไป นาคา ก็คือหมู่บ้านเริ่มต้นที่มีชื่อว่าหมู่บ้านในหุบเขาสีน้ำเงิน [Blue Valley Village]...ส่วนวิธีใช้ลูกแก้ว นายก็แค่ปาลงไปกับพื้นแล้วพูดเมืองที่ต้องการจะไป” เธอกล่าวสรุป

นาคาพยักหน้า เขามองผลึกน้ำเงินแวววาวในมือไปสักพักจึงเอ่ยคำถามกับอลิซว่า

“เมื่อกี้ เธอบอกว่ามันยากในระดับ ‘เป็นไปไม่ได้’ แล้วทำไมเธอถึงคิดจะช่วยละ”

อลิซยิ้มก่อนที่จะโยนลูกแก้วสีน้ำเงินที่เธอถืออยู่ในมือขึ้นไปกลางอากาศช้าๆ

“ก็ไอ้คำว่า ‘เป็นไปไม่ได้’ น่ะ มันเป็นคำพูดสำหรับคนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ไม่ใช่หรือไง”

หมับ!

มือข้างเดียวกันพุ่งไปรับมันอย่างมั่นคง ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาบางๆ อีกครั้งหนึ่งแล้วจึงปล่อยลูกแก้วสีน้ำเงินในมือลงพื้น

“เจอกันที่หมู่บ้าน นาคา”

หมู่บ้านในหุบเขาสีน้ำเงิน

สิ้นสุดคำพูด ร่างของเด็กสาวก็หายไปจากสายตาทิ้งไว้เพียงแต่ไอสีน้ำเงินที่ค่อยๆ จางหายไป

“จะไปแล้วหรือไง ไอ้หนู” จังหวะที่เขากำลังจะใช้ไอเท็มลูกแก้ววาร์ป เสียงชายชราเจ้าเดิมก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ส่งผลให้นาคาหันกลับไปมองยังชาวประมงที่กำลังเดินยกมือปิดปากหาวออกมาจากเพิงร้านค้า

“อื้อ ลุงแจ็ค”

ลุงแจ็คพยักหน้าหงึกๆ ให้กับเขา

“ถ้าอย่างนั้นก็รอแปปนึงไอ้หนู มีของอะไรจะให้” 

พูดจบชาวประมงชราก็เดินหายเข้าไปในร้าน ก่อนที่จะโผล่ออกมาพร้อมกับคันเบ็ดเก่าๆ คันนึง

“ถือเป็นของที่ระลึก...” ชาวประมงพูดพร้อมกับยื่นอุปกรณ์ตกปลาส่งให้กับเขา ก่อนที่ลุงแกจะฉีกยิ้มยิงฟันขาวสลับเหลืองออกมาพร้อมกับพูดทิ้งท้ายไว้ว่า “ไว้เรามาพนันแข่งกันอีกรอบ ไอ้หนูนาคา”

นาคาหัวเราะเบาๆ เขายื่นมือไปรับมันเก็บใส่หน้าต่างไอเท็มแล้วจึงกล่าวขอบคุณ

“เออ โชคดีๆ” ชาวประมงแจ็คกล่าวลา ก่อนที่จะยื่นหมัดตรงมาข้างหน้า ซึ่งนาคาเองก็ตอบรับด้วยการชกมันอย่างเบาๆ ด้วยความกังวลเล็กน้อยจากค่าความเสียหายที่ยังคงติดตาเขาอยู่

“ลาก่อนครับ ลุงแจ็ค” เด็กหนุ่มกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะโยนลูกแก้วลงพื้นพร้อมกับเอ่ยคำพูดออกมาว่า

“หมู่บ้านในหุบเขาสีน้ำเงิน”

ภาพสุดท้ายของชายทะเลเวสต์โคสต์ที่เขาเห็นก็ภาพของบุรุษชราที่ชูนิ้วโป้งให้กับเขาก่อนที่นาคาจะรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของอากาศโดยรอบ ก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มจะถูกกระชากผ่านมิติอย่างรวดเร็ว

“เอ้า เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามาจ้า อาวุธพื้นฐานเกือบทุกชนิด ดาบไม้โอ๊คของบลูวัลเลย์ หรือแม้แต่ธนูไม้ไผ่ปีศาจ แบมบูเดวิลก็มีขายจ้า~”

“รับปาร์ตี้ลงดันเจี้ยน สุสานต้องสาปแห่งบลูวัลเลย์ มีนักบวชแล้ว ขาดอีก 2 ที่ค่ะ!”

“โรงแรมริน่าครอสจัดโปรโมชั่น ห้องพักถูกๆ ค่า คืนละ 100 ซิล ฟรีอาหารเช้า เช็คเอาท์เลทได้ค่า~”

สิ่งแรกที่ปรากฎต่อสายตาคือบรรยากาศคับคั่งของหมู่บ้านย้อนสมัยและผู้คนจำนวนมากในชุดแปลกตาที่เดินกันขวักไขว่ ตลอดถนนเต็มไปด้วยร้านรวงตั้งพื้นจำนวนมากภายใต้ผืนผ้าใบหลากสีรวมไปถึงสัตว์ประหลาดหน้าตาน่ากลัวถูกล่ามโซ่เข้ากับรั้วไม้ตามทาง

เขายืนเหม่อมองทัศนียภาพภายในหมู่บ้านไปได้สักพักเขาก็ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“เป็นยังไง แตกต่างจากเวสต์โคสต์ที่นายเกิดอย่างสิ้นเชิงเลยใช่ไหมละ”

นาคาหันไปสบตากับเจ้าของเสียงที่กำลังยืนถูมือเข้าด้วยกันจากอากาศที่หนาวเย็น ก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่า

“ทะเลนั่นไม่มีคนเลยนี่นะ”

อลิซพยักหน้า

“แล้วก็อากาศบนเขาจะเย็นกว่าพื้นดิน ฉันเลยให้นายใส่เสื้อกันหนาวเตรียมไว้ก่อน” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าเคย ดูเหมือนว่าเธอจะชอบอากาศบนเขานี่มากกว่าแถบทะเลเวสต์โคสต์พอสมควร “ตอนนี้เป็นฤดูร้อนอยู่ถ้าฤดูหนาว ที่นี่อากาศเย็นกว่านี้อีก”

นาคาพยักหน้า คาดว่าเธอวางแผนให้เขาเรียบร้อยโดยการให้เขาใส่เสื้อกันหนาวที่เหมาะกับสภาพอากาศหนาวเย็น

“นายอยากไปสำรวจหมู่บ้านหรือซื้อของใช้ที่จำเป็นอะไรพวกนี้ก่อนไหม”

คำถามถูกเอ่ยขณะที่เขากำลังยื่นมือไปรับใบปลิวจากพนักงานหญิงที่ยืนโฆษณาโรงแรมตัวเองอยู่ใกล้ๆ

“นั่นสินะ” นาคาว่า ยืนอ่านใบปลิวโฆษณาอยู่สักพักจึงพับมันเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกง “อันที่จริงก็อยากจะลองสำรวจดูก่อนเหมือนกัน ละนะ แต่ตอนนี้มันมีบางอย่างที่ติดใจมากกว่าหมู่บ้านนี่ เธอเองก็คงคิดเหมือนกันใช่ไหมละ”

คำตอบเรียกรอยยิ้มขึ้นมาประดับบนใบหน้าของเด็กสาว เธอเอื้อมนิ้วเรียวของเธอมาคว้าข้อมือของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างบางของสาวน้อยเรือนผมสีเงินจะทำการพาเขามุ่งหน้าไปทางตะวันตกของเมืองด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง

บันทึกข้อมูล [Data Entry]

ภาพตัวอย่างเกมประเภท Bullet Hell

Touhou Bunkachou ～ Shoot the Bullet 
[Touhou 9.5 by ZUN]