The Gifted Yaoi [รับสมัครตัวละครครับ!!!]

ลำดับตอนที่ #4 : บทนำ

Grey Fores

ป่าสีเทา

"แฮ่ก แฮ่ก" ท่ามกลางความมืดของป่าเกรย์ฟอเลสยามค่ำคืน ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย เหมือนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่เขาจะหยุดวิ่งและแอบไปนั่งหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่งเพื่อพักเหนื่อย มือข้างซ้ายของเขายกขึ้นกุมแขนขวาที่มีของเหลวสีข้นกำลังไหลออกมา มันคือเลือดนั่นเอง

"พวกมันยังตามอยู่รึเปล่านะ" เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเงียบลง เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงเสียงเหยียบหญ้าที่ดังเข้ามาใกล้เลยๆ ใกล้เลยๆ ใกล้เลยๆ

        พรึ่บ

เด็กหนุ่มพุ่งตัวออกไป ก่อนที่แท่งคริสตัลสีขาวใสจะปรากฏขึ้นจากพื้น ดักหน้าพวกที่ตามล่าตัวเขาไว้ เขารีบวิ่งต่ออย่างไม่สนใจเสียงวุ่นวายด้านหลัง ถึงแม้ว่าพวกนั้นจะไม่เปิดไฟฉาย เพราะอุปกรณ์ที่ช่วยในมองเห็นตอนกลางคืน แต่สำหรับคนที่คลุกคลีอยู่กับที่มืดๆแบบเขานั้นสามารถรับรู้ได้ทันที และคงต้องขอบคุณประสาทหูอันยอดเยี่ยมนี้ที่ทำให้เขารับรู้เสียงได้อย่างไม่ยากเย็น

"โอ๊ย!!! โถ่เว้ย!!!" ในขณะที่เขากำลังวิ่งอยู่นั้นเอง เขาก็สะดุดเข้ากับรากไม้โดยที่เขาไม่ทันสังเกตเห็น และดูเหมือนว่าข้อเท้าของเขาจะผลิกจนไม่สามารถลุกขึ้นวิ่งต่อได้ เสียงฝีเท้ามากมายกำลังดังใกล้เข้ามาเลยๆ ก่อนที่ร่างของชายสวมชุดเหมือนทหารจะเดินออกมาล้อมรอบตัวของเขาเพื่อปิดทางหนี กระบอกปืนถูกยกขึ้นเล็งมาที่ตัวเขาและมันพร้อมที่จะลั่นไกทุกเมื่อ หากเขาขยับตัวเพียงแค่นิดเดียว

"คิดว่าฉันจะยอมจบชีวิตที่นี่รึไง!!!" ชายหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะวาดมือออกไป พลันแท่งคริสตัลก็พุดขึ้นจากพื้นดิน แต่พวกทหารเหล่านั้นก็หลบได้ และพยายามยิงมาที่เขา แต่ชายหนุ่มก็เรียกคริสตัลออกมาบังการโจมตีเอาไว้ได้

        ปั๊ง  ปั๊ง  ปั๊ง

เสียงยิงปืนยังคงดังต่อเนื่องติดๆกัน ทหารนายหนึ่งหยิบระเบิดออกมาแกะสลักก่อนที่จะโยนมาใส่คริสตัลเพื่อหวังจะทำลายมัน และมันก็ได้ผล แต่ถึงแรงระเบิดจะไม่ทำให้มันถึงแตก แต่มันก็แรงพอที่จะทำให้คริสตัลของเด็กหนุ่มร้าวได้

        แกร๊ก แกร๊ก ตึ่ง!!!

ในที่สุดคริสตัลของเขาก็แตกออก และแรงระเบิดก็มากพอที่จะทำให้ร่างของเขาปลิวออกไปเพราะแรงระเบิดจนกระแทกกับต้นไม้จนตัวงอ เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะควบคุมไม่ให้สติของตนดับไปเสียก่อน เพราะไม่งั้นเขาคงถูกฆ่าแน่ๆ ซึ่งมันน่าจะดีกว่าการต้องไปอยู่ในห้องทดลองของพวกที่ตามล่าตัวเขาเป็นไหนๆ เมื่อคิดมาถึงจุดๆนี้เขาก็หลับตาลงอย่างเตรียมใจ เพราะคิดว่ายังไงตัวเขาก็คงมาได้แค่นี้ สภาพร่างกายในตอนนี้ของเขาเองก็ไม่ไม่อยู่ในสถานะที่สามารถใช้พลังได้ ร่างกายก็บอบช้ำมาก และเขาก็เหนื่อยเต็มทนที่จะต้องวิ่งหนีอีกแล้ว

'ให้มันจบลงที่ตรงนี้จะดีกว่า' เขาคิด ขณะที่ปลายกระบอกปืนและแสงเลเซอร์สีแดงเล็งมาที่เขาหลายจุด

        ปัง  ปัง  ปัง  ปัง  ปัง

.

.

.

.

.

.

'อะไรกัน...ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเดียว' เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ก็พบกับเทวทูต ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ เทวทูดตัวจริงเสียงจริง แต่เทวทูตที่อยู่ตรงหน้าเขามีแสงสีฟ้าเปล่งออกมาเหมือนออร่า ร่างสูงใหญ่และมีปีกหกปีก กำลังบดบังตัวเขาไว้จากกระสุนของพวกที่ตามล่าเขา และดูเหมือนว่าพวกนั้นเองก็ตกใจไม่ต่างกันกับเขาสักเท่าไหร่

"ไม่เป็นไรนะ" สุรเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามเขาเรียบๆ จนเด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เมื่ออยู่ดีๆก็ถูกโดนถามโดยเทวทูตร่างยักษ์

"คะ ครับ ผมไม่เป็นไร" เทวทูตยักษ์ก้มหน้าลงมามองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกางปีกและบินออกไปท่ามกลางเหล่าผู้ที่ล่าเด็กหนุ่มที่ยังคงตกใจไม่หาย

"ฝากที่เหลือด้วย แค่สลบพอนะ" เทวทูตร่างยักษ์เอ่ยออกมาเรียบๆ ชวนให้งุนงงและสับสน เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดกับใคร

"ได้ค่ะ" เสียงหวานของเด็กสาว? คนหนึ่งดังขึ้นเรียกสายตาจากเหล่าทหารนักล่า 

"เด็กงั้นหรอ" ทหารนายหนึ่งพูดขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อพบกับเด็กสาวร่างเล็กผมสีชมพู และสวมผ้าปิดปากปิดบังใบหน้าเอาไว้ ตาของเธอหยี่ลงเล็กน้อยเหมือนกำลังยิ้มอยู่ ก่อนที่เธอจะพูดอะไรบางอย่างออกมา

"ฮิฮิฮิ ช่วยกลับไปก่อนนะค่ะ" เธอเอียงหัวน้อยๆ ก่อนที่ปลายกระบอกปืนของทหารคนหนึ่งจะเล็งมาที่เธอและเหนี่ยวไกทันที

ปั้ง!!!

    เคร้ง!!!

กระสุนที่ถูกปล่อยออกมาจากกระบอกปืนถูกตัดออกเป็นสองส่วนด้วยอะไรสักอย่างที่พวกเขามองไม่เห็นก่อนที่จะถึงตัวของเด็กสาว เธอไม่ได้ตกใจอะไรกับการทักทายจากทหารนายนั้น แต่เธอเพียงแค่ยิ้ม ยิ้มภายใต้หน้ากากของเธอ ทหารทุกนายที่เห็นแบบนั้น ต่างก็ยกปืนขึ้นเตรียมจะยิงเธอ แต่ปืนของพวกเขาก็ถูกตัดออกเป็นส่วนๆเหมือนอย่างกระสุนปืนก่อนหน้านี้ พวกเขาตกใจมากจนเผลอก้าวถอยหลังไปอย่างตื่นกลัว

"ฮิฮิฮิ...บอกแล้วนะค่ะ" น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปจนชวนให้น่าขนลุก เธอค่อยๆเดินเข้ามาใกล้พวกเขาเลยๆ ใกล้เข้ามาเลยๆ และ....

อ๊ากกกกกกกก

.

.

.

.

.

.

"อึก ทะ ที่นี่มัน ที่ไหนกัน" เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะกวาดสายตาไปรอบตัว และพบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องของเขา ตอนนั้นเองที่ภาพความทรงจำก่อนหน้านี้จะโพล่ขึ้นในหัว ใช่แล้ว เขาถูกตามล่าโดยพวกทหารที่สวมชุดสีดำ และถูกช่วยไว้โดยเทวทูต....เทวทูต เดี๋ยวนะ!!! เทวทูตหรอ!!!

ไม่ๆๆ มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ เทวทูตที่ไหนจะมีจริงกัน เขาสะบัดหัวไปมาก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ต้องร้องโอ๊ยออกมา ความเจ็บปวดแล่นผ่านจากขาข้างขวา เขาถกผ้าห่มสีฟ้าขึ้นก็พบว่าข้อเทาของเขาถูกพันไว้ด้วยผ้าสีขาวอย่างประณีตและเรียบร้อย 

"ไม่จริงน่า"มันไม่ใช่ความฝันหรอ เขาขมวดคิดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ.... ไอ้ที่ไม่เข้าใจก็คือนี่หรอคือที่อยู่ของเทวทูต ห้องสีฟ้าอ่อนดูสดใส เตียงนอนที่เขานั่งอยู่เป็นลายน้ำที่มีรูปปลากำลังว่ายอยู่ มีโต๊ะเขียนหนังสืออยู่มุมห้อง ข้างๆกันมีชั้นวางหนังสือสีดำดูเรียบง่ายและเข้ากับข้าวของเครื่องใช้อย่างอื่น ดูโดยรวมแล้วถือว่าค่อนข้างเป็นห้องที่ดูเรียบง่าย และเจ้าของห้องเองก็น่าจะเป็นคนที่ชอบอะไรที่มันเรียบง่ายเหมือนกัน

         แอ๊ดดดด

ประตูห้องเปิดออกก่อนที่จะปรากฏร่างของชายหนุ่มร่างโปร่งเดินออกมา เขามีผิวที่ขาวเนียนละเอียด ดูเข้ากับเส้นผมสีเงินของเขาเป็นอย่างดี และมันยิ่งขับให้อีกฝ่ายดูมีสเน่ห์มากขึ้น บนใบหน้าหล่อกึ่งหวานปรากฏรอยยิ้มเล็กๆที่ถูกส่งมาให้เขา เล่นเอาเด็กหนุ่มหน้าขึ้นสีทันที

"ตื่นแล้วสินะครับ" อีกฝ่ายเดินเข้ามาพร้อมกับถาดเมนูอาหารเช้าที่ประกอบไปด้วย ไส้กรอก ไข่ดาว แฮมซีส และขนมปังกระเทียม ชวนให้รู้สึกเหมือนกำลังกินอาหารอยู่ในโรงแรมห้าดาวยังไงยังงั้น ก่อนจะวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง แล้วเดินมานั่งลงบนขอบเตียงข้างๆเขา

"ผมว่าคุณคงมีอะไรอยากจะถามสินะ" เขาบอกพร้อมรอยยิ้ม

"คะ คับ"

"คือ คะ คน คนที่มาช่วย ผะ ผมไว้นะ คะ คือ คือ" อีกฝ่ายจะหาว่าเขาบ้ารึเปล่านะ ถ้าเขาบอกว่าเขาถูกช่วยไว้โดยเทวทูตน่ะ แต่ดูเหมือนว่าชายผมเงินจะรู้ว่าเขาจะสื่อถึงอะไร เขาเพียงแค่ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเหมือนเดิม แล้วยื่นมือมาลูบหัวเขาเบาๆ ชวนให้รู้สึกอบอุ่นอย่างน่าแปลกประหลาด

"ผมไม่หาว่าคุณบ้าหรอกครับ" เด็กหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เมื่ออีกฝ่ายรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ไม่ต้องตกใจไปหรอกครับ ผมเองก็เป็นแบบคุณ เป็นผู้ที่มี 'พรสวรรค์' พิเศษที่คนอื่นไม่มี" ชายผมเงินยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดของเขามันทำให้อีกฝ่ายแทบนิ่งเป็นหิน ทั้งสับสน มึนงง และไม่อยากเชื่อในเวลาเดียวกัน

"เอาล่ะ ยังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่คุณไม่รู้อีกมาก" เขาบอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปยังประตู ก่อนที่จะเปิดมันออกและพูดทิ้งท้ายไว้ว่า

"เอาเป็นว่า คุณทานอาหารเช้าให้เสร็จก่อนจะดีกว่า อ้อ แล้วก็อย่าลืมแปลงฟันนะครับ^^" ว่าจบอีกฝ่ายก็เดินออกไป พร้อมกับประตูที่ค่อยๆปิดลง

"แปลงฟันหรอ???" อีกฝ่ายบอกให้เขาแปลงฟัน ทั้งๆที่ขาของเขายังเจ็บอยู่....เอ๊ะ?!!

        พรึ่บ

เด็กหนุ่มรีบก้มลงจับขาข้างที่พันผ้าสีขาวไว้ทันที และพบว่า ขาของเขามันไม่เจ็บแล้ว ไม่ว่าเขาจะกดมัน บีบบมัน ขยับมันก็ตาม แต่เขาก็พบว่าขาของเขาหายเจ็บแล้ว แต่ด้วยอะไรล่ะ นั่นแหละคือสิ่งที่เขาสงสัย แต่เดี๋ยวนะ!!! ตอนนั้นที่อีกฝ่ายลูบหัวของเขา เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่อยู่ดีๆก็ปรากฏขึ้นแปลกๆ หรือว่าจะเป็นตอนนั้น!!! เด็กหนุ่มนั่งคิดทบทวนไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะได้ข้อสรุปว่า...

"งั่ม งั่ม" นั่นคือการจัดการกับอาหารเช้าอย่างที่อีกฝ่ายบอกนั่นเอง เพื่อที่เขาจะได้เติมพลังสำหรับการถามคำถามมากมายภายในใจของเขา พลางนั่งนึกทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งอาหารเช้าที่อีกฝ่ายเอามาให้หมดเกรี้ยงทั้งจาน

เอ๊ะจริงด้วย อีกฝ่ายบอกให้เขาแปลงฟันด้วยสินะ ห้องน้ำๆ ห้องน้ำอยู่ไหนกันนะ

8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8+8

ฮัลโหลๆ สวัสดีคร้าบบบบบ

ก็มากันแล้วเนอะกับบทนำตอนแรก อาจจะสั้นไปหน่อยก็ต้องขออภัยด้วยคับ

เนื่องจากตัวละครที่ส่งเข้ามาค่อนข้างน้อยเลยแอบน้อยใจนิดๆ กระซิกๆ

แต่!!!! คนเขียนไม่แคร์จ้า ฮ่าฮ่าฮ่า (โดนตบ!!!)

ตอนหน้าตัวละครอื่นๆจะออกมาโลดเล่นแน่นอนคับผมมม

เจอกันตอนหน้านะคับ กู๊ดบ๊ายยยยยย