ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่1.ชีวิตใหม่
ELDER CITY
เมืองเอลเดอร์
แอ๊ดดดด
"คุณคงจะเตรียมตัวเสร็จแล้วสินะ" ชายผมเงินเดินเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มเหมือนเดิม แล้วเปิดประตูให้อ้ามากกว่าเดิม
"ไปกันเถอะ ผมพร้อมที่จะตอบคำถามของคุณหมดทุกข้อแล้ว" เด็กหนุ่มชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้าวลงจากเตียง แล้วเดินนำอีกฝ่ายออกไป ระหว่างทางเดินเด็กหนุ่มก็เริ่มถามคำถามที่เขาอยากรู้ออกมา
"คุณเป็นใครกัน แล้วที่นี่มันที่ไหน" ชายผมเงินยิ้มบางแล้วพูดขึ้นว่า
"ชื่อของผมคือ 'ซิลเวอร์ บูลเลท' ยินดีที่ได้รู้จักนะ 'คริส' " เด็กหนุ่มชะงักเท้าทันที เมื่อคนตรงหน้ารู้ชื่อของเขาได้อย่างไร ทั้งๆที่เขาก็ยังไม่ได้เอ่ยปากบอกเลย
"สงสัยสินะ ว่าผมรู้ชื่อของคุณได้ยังไง 'คริสโตเฟอร์ โรเวนอฟ' ^^" อีกฝ่ายตาโตทันทีที่ได้ยินเขาเรียกชื่อเต็มยศของตน เล่นเอาคนพูดเกือบหลุดหัวเราะออกมา ด้วยหน้าตาท่าทางเหวอๆของอีกฝ่าย
"คะ ครับ"
"งั้นผมจะอธิบายให้คุณฟังคราวๆ ระหว่างที่ผมจะพาคุณไปแนะนำกับทุกคนก็แล้วกันนะครับ" เด็กหนุ่มเลือกที่จะพยักหน้า และเดินตามอีกฝ่ายไปเงียบๆ
"พวกคนที่มีพลังพิเศษแบบเราๆ ถูกเรียกว่า 'จีเนียส' จีเนียสนั้นมีพลังความสามารถและพรสวรรค์ที่แตกต่างกันออกไป บางคนอาจจะมีพลังในการเปลี่ยนร่างกายให้กลายน้ำ หรือกลายสภาพเป็นเพร็ชได้ หรืออาจจะสามารถทะลุผ่านสิ่งของได้ มันก็ขึ้นอยู่กับชะตากรรมของแต่ล่ะคนนั่นแหละครับ" ซิลพูดอธิบาย ขณะที่กำลังพาเด็กหนุ่มเดินขึ้นไปยังชั้นสองของอาคาร ในระหว่างทางที่พวกเขาเดินมา ก็มีสายตาหลายๆคู่มากมาย จ้องมองมาที่เขา แต่คนผมเงินก็บอกว่า พวกเขาแค่สงสัยว่าเขามีพลังอะไรก็เท่านั้น นั่นทำให้เด็กหนุ่มตกใจอีกระรอกหนึ่ง
"คุณอย่าบอกนะว่า ทุกคนที่นี่ก็มีพลังกันหมดเลย"
"ใช่ครับ" 0-0
"อุ๊บ ฮ่าฮ่าฮ่า" คงเพราะท่าทางการตกใจของเขา ทำให้ร่างโปร่งที่เดินนำอยู่หลุดหัวเราะออกมา จนเขาหน้าขึ้นสี
"อุ๊บ ขอโทษนะครับ ที่เสียมารยาทครับ"
"ก็ไม่ทั้งหมดหรอกครับ ยกเว้นก็แต่ที่นี่ที่พวกเรายืนอยู่" เขายิ้มอีกครั้งแล้วพาเด็กหนุ่มเดินต่อไป
จนกระทั่งเดินมาถึงระเบียงชั้นสาม ซิลเดินนำอีกฝ่ายไปยืนเกาะอยู่บนระเบียงที่สามารถมองเห็นไปได้ไกลมาก คริสเดินเข้ามายืนขนาบข้างของชายผมเงิน ก่อนที่จะกวาดสายตามองออกไป แล้วก็ต้องตกตะลึง เมื่อเห็นสถานที่ที่เขาอยู่ คือเมืองที่เต็มไปด้วยตึกราวบ้านเมืองต่างๆที่ใหญ่โต ผิดจากเมืองที่เขามา และดูเหมือนว่าในเมืองจะไม่ค่อยมีการใช้รถกันสักเท่าไหร่ เพราะจากที่เขาเห็น
ส่วนใหญ่ผู้คนทั้งเด็กเล็ก เด็กน้อย ส่วนใหญ่ก็ปั่นจักรยานกันทั้งนั้น และบนใบหน้าของพวกเขาก็ประดับด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุขมากๆ ผู้ใหญ่ คนแก่ ทั้งชายหญิง ต่างก็มีความสุขกันถ้วนหน้า ซิลลอบมองเสี้ยวใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ปรากฏรอยยิ้ม ก่อนที่จะพูดขึ้น
"ที่นี่คือเมืองเอลเดอร์ หนึ่งในสถานที่ที่พวกเราจีเนียสอาศัยอยู่ร่วมกันกับมนุษย์ โดยที่นี้เป็นเขตกลาง ซึ่งผมเป็นคนดูแลครับ"
"เขตกลาง?? งั้นหมายความว่ายังมีเขตอื่นอีกหรอครับ" ชายหนุ่มเจ้าของผมสีเงินพยักหน้าน้อยๆ
"ยังมีอีกสี่เขตที่ผู้ปกป้อง คุ้มครองโดยเพื่อนๆของผมอีกสี่คนครับ นั้นคือเขตเหนือ เขตใต้ เขตตะวันออก และเขตตะวันตก"
"แล้วที่คุณบอกว่าอยู่ร่วมกับมนุษย์นี่คือ??" เขาเอียงหัวน้อยๆอย่างสงสัย
"ก็ตรงตัวเลยครับ ที่นี่พวกเราทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข อยู่ร่วมกันเป็นเหมือนครอบครัว ไม่มีใครกดขี่ใคร และพวกเขาไม่รังเกียจที่จะใช้ชีวิตอยู่กับพวกเรา พวกเราอยู่ที่นี่เพื่อใช้ชีวิตอย่างสงบ และปกป้องพวกเขาจากอันตราย" คริสตั้งใจฟังในสิ่งที่อีกฝ่ายจะสื่ออย่างตั้งใจ จนผุดรอยยิ้มเล็กๆขึ้นบนใบหน้าเนียน
"ละ แล้ว พวกที่ล่าผมเมื่อก่อนหน้านี้ล่ะครับ เทวทูตที่ช่วยผมไว้ก็ด้วย" เด็กหนุ่มถามอย่างไม่แน่ใจนัก
"พวกที่ล่าคุณน่ะ เป็นพวกคนของรัฐบาล พวกเขาตั้งใจที่จะจับพวกเราไปทดลอง เพื่อเค้นเอาความลับของพลังที่มีในตัวจีเนียสอย่างเราๆทุกคน นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมถึงมีเมืองนี้และเขตอีกสี่เขต"
"เพื่อปกป้องให้จีเนียสทุกคนไม่ถูกตามล่าโดยรัฐบาล" คริสบอกตามที่เขาคิด ชายหนุ่มเพียงยิ้มรับแล้วยกมือขึ้นลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ
"ใช่แล้วล่ะ ตราบใดที่พวกเรายังอยู่ที่นี่ รัฐบาลก็ไม่มีวันหาพวกเราเจอได้หรอก ส่วนเทวทูตที่ช่วยเธอไว้ก็เป็นหนึ่งในพลังของจีเนียสคนหนึ่งน่ะ" คำตอบของซิลเวอร์ เล่นเอาเด็กหนุ่มตกใจอีกครั้ง
"ปะ เป็นพลังของจีเนียสหรอครับ"
"ใช่แล้ว พลังในการเรียกมอนสเตอร์ออกมาจากเกมส์ยังไงล่ะ" ซิลอธิบายเล็กน้อย
"จะ จากเกมส์หรอครับ" ซิลเวอร์พยักหน้า แล้วพาเด็กหนุ่มเข้ามาในอาคาร แล้วทั้งคู่ก็เดินขึ้นมาจนถึงห้องๆหนึ่งที่ชั้นห้า ก่อนจะพายมือเป็นเชิงให้เด็กหนุ่มเข้าไปก่อน
แอ๊ดดดดด
"...." ทันทีที่คริสเปิดประตูเข้าไปก็พบกับสายตาหลายๆคู่ที่มองมาที่เขา จนต้องหยุดชะงักฝีเท้าเอาไว้ แต่เขาก็ต้องก้าวเข้าไป เมื่อไหล่บางถูกสัมผัสโดยซิลเวอร์ ที่พยายามบอกว่าไม่เป็นอะไร พร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าไปเถอะ
"ที่ฉันเรียกทุกคนมาที่นี่ก็เพื่อแนะนำสมาชิกใหม่ของเรา ทุกคนน่าจะพอรู้อยู่บ้างแล้ว เอาล่ะ คริสแนะนำตัวสิ" เขาบอกกับชายหญิงคนอื่นๆที่อยู่ในห้องประมาณ5ถึง6คน เด็กหนุุ่มแสดงอาการประหม่าออกมาเล็กน้อย แต่เขาก็รวบรวมความกล้าแล้วข่มมันเอาไว้
"ผะ ผมชื่อ คริสโตเฟอร์ โรเวนอฟ ครับ ยะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ว่าจบร่างเล็กก็โค้งตัวลงน้อยๆอย่างเก้ๆกังๆ จนเรียกร้อยยิ้มให้กับใครหลายๆคนได้
"ผม 'โรแนน อเล็กซิส' ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" เด็กหนุ่มร่างเล็ก เจ้าของเลือนผมสีส้มเดินเข้ามาหาเขา ก่อนที่จะยื่นมือมาจับมือของเขาเพื่อทักทาย พร้อมรอยยิ้ม
"ยะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" เด็กหนุ่มแก้มขึ้นสี เมื่อได้รับรอยยิ้มน่ารักๆจากคนตรงหน้า
"ฉัน 'แฮมเตอร์ เลน' ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" เด็กสาว(?)ร่างเล็กผมสีชมพูยิ้มให้เขาน้อยๆ พร้อมกับเดินเข้ามาทักทายเช่นเดียวกันกับรอน
"คะ ครับ"
"ฉัน 'เซนริว เบิร์น' ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ" เด็กหนุ่มผมแดง บอกด้วยรอยยิ้มเจิดจรัส ดวงตาสีแดงของเขามีประกายแสงสว่างเหมือนกับเด็กๆที่ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่
"ไง ฉัน 'เอซ' 'เอซ โดโนแวน' ยินดีที่ได้รู้จักนะ 'ตัวเล็ก' " เจ้าของดวงตาสีทองอำพันบอกด้วยรอยยิ้ม
"ฉัน...'เรมิล มิ้วเชค' เรียก 'โกส' ก็ได้ ยินดี...ที่ได้รู้จัก" ชายหนุ่มบอกแล้วพยายามทำหน้าแปลกๆ เหมือนกำลังพยายามยิ้มอยู่ จนเรียกรอยยิ้มจากคริสได้ง่ายๆ
"ฮะ ฮะ อ๊ะ ขะ ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ" คริสที่เผลอหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่าย ก็รีบโค้งตัวขอโทษทันที
"ไม่...ไม่เป็นไร" เขาบอกก่อนที่จะกลับไปทำหน้าเรียบๆเหมือนเดิม จนคริสหน้าเสีย ที่ตนเผลอทำให้อีกฝ่ายทำหน้าไม่พอใจใส่เขา
"ไม่ต้องคิดมากไปหรอก หมอนั้นน่ะชอบทำหน้าแบบนั้นเป็นประจำ เวลา 'เขิล' น่ะ" เอซแอบกระซิบข้างหูเขา แล้วพยักเพยิดไปทางอีกฝ่ายที่หันหน้าหนีไปมองนอกหน้าต่าง แต่มันก็ยังเหลือเสี้ยงหนึ่งของใบหน้าที่ขึ้นสีน้อยๆ
"คะ ครับ" คริสหันไปมองอีกฝ่ายที่มองออกไปข้างนอก ก่อนที่จะหันกลับมามองที่ชายหนุ่มสวมแว่นอีกคน ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์มือถือของตนอยู่เงียบๆ โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ใดๆทั้งสิ้น
"นั่นคือ 'กัส' ชื่อเต็มๆคือ 'ออร์กัส ซัมเมอร์' เขาคือคนที่ช่วยคุณไว้น่ะครับ" คริสรีบหันไปมองอีกฝ่ายทันที แต่อีกฝ่ายก็ยังคงไม่ละสายตาไปจากหน้าจอมือถือของตน และยังคงมีใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆเหมือนเดิม
"งั้นหรอครับ" เขาเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ที่โซฟา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นน้อยๆ
"ขะ ขะ ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยผมไว้" อีกฝ่ายนิ่งไป ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วกลับไปจดจ่ออยู่กับเกมส์ที่ตนเล่นอยู่ต่อไป อย่างไม่สนใจเด็กหนุ่มอีกคนที่ได้แต่ยิ้มแหย่ๆให้กับท่าทางของอีกฝ่าย
"ฮะ ฮะ กัสเขาก็เป็นแบบนั้นแหละ เขาไม่ค่อยชอบคุยกับใครสักเท่าไหร่น่ะ" ซิลเวอร์เดินมานั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม คนอื่นๆเอง ต่างก็นั่งลงที่โซฟาด้วยเช่นกัน จนเหลือเพียงคริส และที่ว่างที่ยังเหลือก็คือที่นั่งข้างๆออร์กัส ทำให้เขาต้องจำใจนั่งลงข้างๆร่างสูงที่เอาแต่สนใจเกมส์ในมือ
"เอาล่ะ จบการแนะนำตัวกันเพียงแค่เท่านี้ก็แล้วกัน" ร่างโปร่งบอกก่อนที่รอยยิ้มจะค่อยๆจางลง หน้าที่ยิ้มแย้มตอนนี้ปรากฏเคร้าของความจริงจัง คนอื่นๆเองก็เหมือนกัน
"อย่างที่ทุกคนรู้ ช่วงนี้รัฐบาลเริ่มตามล่าจีเนียสมากขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ฉันคาดการณ์ไว้ว่า อีกไม่นานพวกเขาจะต้องหาพวกเราพบในเร็ววันแน่ๆ" ใบหน้าเนียนเริ่มมีความกังวลขึ้น คนอื่นๆเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก
"หรือว่าเราจะใช้โปรเจ็ค 'นั้น' ดีค่ะ พี่ซิล" แฮมบอกด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะแน่ใจนัก
"เรื่องนั้น....เอาไว้รอให้ 'พวกนั้น' มาถึงก่อนจะดีกว่า เพราะมันเป็นเรื่องที่จะต้องขอความเห็นจากหลายๆฝ่าย" เขาบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ แล้วยกมือขึ้นนวดที่สันจมูกตัวเองอย่างใช้ความคิด แบบที่เจ้าตัวมักชอบทำประจำ เวลาที่มีเรื่องให้คิดมาก
"งั้นหรอค่ะ" แฮมขานรับในลำคอ แล้วก็นั่งนิ่งไม่ต่างกับคนอื่นๆ
"แล้วพี่ซิลจะให้คริสอยู่ทีมเดียวกันกับพวกเรารึเปล่าครับ" รอนถามอย่างสงสัย ร่างเล็กที่นั่งอยู่หันไปมองเด็กหนุ่มอีกคนอย่างสงสัย ทีมหรอ???
"อ่อ!!! เกือบลืมไปซะสนิทเลย" ซิลเวอร์บอกเสียงดัง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาลืมบอกเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ยังไง ก่อนจะหันไปมองยังร่างเล็กที่มองมาทางเขาด้วยแววตาสงสัย
"คุณคริสครับผมต้องขอโทษด้วย ที่ลืมบอกเรื่องสำคัญแบบนี้ ต้องขอโทษจริงๆ" ว่าจบ ก็ตั้งท่าเตรียมโค้งตัวขอโทษ จนคริสที่นั่งอยู่ต้องโบกไม้โบกมือเป็นพันวันอย่างเลิกลัก ปากก็พร่ำบอกให้อีกฝ่ายเลิกขอโทษเขา
"มะ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกครับ!!! คะ แค่บอกผมมาก็พอ วะ ว่าเรื่องสำคัญอะไรที่คุณซิลเวอร์ลืมบอกผม" ซิลเวอร์กลับมานั่งตัวตรงบนโซฟาเหมือนเดิม ก่อนจะเริ่มอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง
"คืออย่างนี้นะครับคริส พวกเราที่อยู่ที่นี่น่ะ เป็นหน่วยที่คอยออกตามหาจีเนียสครับ"
"ตามหา?? มันหมายถึงอย่งไรหรอครับ"
"ก็....จีเนียสบางคนเองก็ไม่รู้ว่าตนเองนั้นมีพลังและความสามารถอยู่ในตัว ทำให้พวกเราต้องออกตามหาและพาตัวมาอยู่ที่เมืองแห่งนี้ เพื่อให้ปลอดภัยจากรัฐบาล และนอกจากนี้ก็ยังมีจีเนียสอีกหลายๆคนที่พลังตื่นขึ้น และควบคุมมันไม่ได้ จนสร้างความเสียหายมากมาย พวกเราจึงต้องพาเขามาอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน เพื่อสอนให้พวกเขาควบคุมพลังของตน และการใช้ชีวิตต่อจากนี้ไป ในฐานะของจีเนียส ยังไงล่ะครับ" เมื่อร่างโปร่งพูดจบคริสที่นั่งฟังอีกฝ่ายพร้อมกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างก็พูดขึ้น
"เพราะอย่างนั้นจึงต้องตั้งทีมขึ้นมาเพื่อค้นหาตัวจีเนียสสินะครับ" เจ้าของผมสีเงินพยักหน้ารับ
"แล้ว...มันเกี่ยวอะไรกันกับผมหรอ" เขาถามในสิ่งที่ค้างคาใจที่สุดออกไป พลันทั้งห้องก็เงียบเสียงลงทันใด
"พลังของคุณ เป็นสิ่งจำเป็นมาก ในการช่วยเหลือจีเนียสที่ยังคงหลงทางในโลกภายนอก ได้โปรดเถอะครับ ช่วยเป็นโล่ปกป้องพวกเขาด้วยเถอะ" ซิลเวอร์ก้มหน้าลงอย่างขอร้อง จนคริสต้องบอกให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา
"ตะ แต่ว่า ละ ลำพังตัวของผมเอง ก็ยังใช้พลังได้แค่นิดๆหน่อยๆเอง มะ มีแต่จะเป็นตัวถ่วงพวกคุณเอาเปล่าๆ" คริสบอกด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ใช่แล้ว ตัวเขาในตอนนี้น่ะ ลำพังแค่จะปกป้องตัวเอง ก็ยังทำไม่ได้เลย พลังเองก็ใช้ได้แค่นิดๆหน่อยๆด้วย แบบนี้จะไปช่วยอะไรใครเค้าได้ ในขณะที่ร่างเล็กกำลังตัดพ้อต่อว่าตนเองอยู่นั้น ซิลเวอร์ก็พูดขึ้นเรียกสติของเขาเสียก่อน
"ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับ"
"เอ๊ะ???" คงเพราะใบหน้าของเขานั้นแสดงถึงความงุนงงออกมา ร่างโปร่งจึงต้องพูดให้เขาเข้าใจทุกอย่าง
"คุณคิดว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่สามารถใช้พลังกันเป็นตั้งแต่แรกหรอครับ อย่ามาพูดอะไรที่มันดูอ่อนแอแบบนั้นสิครับ!!!" ร่างเล็กสะดุ้งทันที ที่อีกฝ่ายพูดเสียงดังใส่เขา
"คุณคิดบ้างมั้ย ว่าใครบ้างที่ควบคุมพลังของตัวเองไม่ได้จนมันทำร้ายคนที่รักไปตั้งมากมายน่ะ" ซิลเวอร์บอกด้วยใบหน้าเศร้าใจ เพราะตัวเขาเอง ในอดีตก็เคยเป็นคนๆหนึ่งที่ควบคุมพลังของตนไม่ได้ จนมันทำร้ายคนที่เขารัก จนเขาหายไปจากโลกนี้ คริสนิ่งไป ก่อนที่จะก้มหน้าลงน้อยๆไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย
"อย่าได้มองว่าตัวเองเป็นตัวถ่วง เพราะนั้นเป็นความคิดของคนที่อ่อนแอและสิ้นหวัง แต่มันก็ขึ้นอยู่กับคุณด้วยเช่นกัน ว่าจะเลือกเป็นคนอ่อนแอ ที่ช่วยอะไรใครไม่ได้เลย แม้กระทั่งตนเอง หรือเป็นคนทำที่แข็งแกร่งที่พร้อมจะช่วยเหลือคนอ่อนแอที่ปกป้องตัวเองไม่ได้ คุณจะเลือกเป็นคนแบบไหนกันหรอครับ คุณคริส" ซิลเวอร์เริ่มกลับมาคุมอารมณ์ของตนเองได้อีกครั้ง เขาปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ ก่อนที่จะถามอีกฝ่าย คริสนิ่งไป สมองก็คิดตามคำพูดของคนตรงหน้าไปด้วย ก่อนที่เขาจะตัดสินใจได้ในที่สุด
"ผม....ผมอยากเป็นคนที่แข็งแกร่งครับ!!!" คำตอบของเขาเรียกรอยยิ้มบางๆจากคนผมเงิน เขาคิดไม่ผิดจริงๆที่ให้เด็กคนนี้เข้าร่วมทีมนี้
"ถ้าคุณเลือกที่จะแข็งแกร่ง ผมก็จะเป็นคนสอนการใช้พลังให้คุณเองครับ ไม่ต้องห่วง"
"จริงหรอครับ!!! ขอบคุณนะครับ คุณซิลเวอร์!!! ขอบคุณครับ" ร่างเล็กเอ่ยขอบคุณด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความดีใจ เขาเลือกแล้ว หนทางนี้ เขาเลือกที่จะกำหนดมันด้วยตัวของเขาเอง และเขาก็เลือกที่จะปกป้อง ปกป้องคนที่อ่อนแอ แม้ว่าตัวเขาจะทำได้ไม่มาก แต่ก็จะพยายามทำมันให้ถึงที่สุด ในหนทางที่เขาเลือก!!!
"ครับ ผมจะสอนให้คุณใช้พรสวรรค์ที่มีให้ถึงที่สุดให้ได้เลย" ซิลเวอร์บอกอย่างมั่นใจ
"ดีจังเลยน่ะที่คริสได้อยู่ทีมเดียวกันกับพวกเราน่ะ ดีใจที่สุดเลย!!!" แฮมเตอร์ที่นั่งนิ่งมานานก็บอกด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนที่จะกระโดดกอดคริส จนคริสเกือบรับไว้ไม่ทัน
"นั่นสินะ ได้คนมาเพิ่มอีก แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน คนเยอะยิ่งคึกคักดี" เอซบอกด้วยรอยยิ้ม โชว์เขี้นวซีกเล็กๆของตน อย่างสดใส ไม่ต่างกับแฮมเตอร์
"มีสมาชิกใหม่เพิ่มแบบนี้ คงต้องฉลองกันหน่อยแล้วมั้งเนี้ย!!!" เซนว่าแล้วโพล่มากอดคอคริสจากด้านหลัง พร้อมกับเสียงหัวเราะ
"เป็นความคิดที่ดีน่ะครับเซน" รอนเห็นด้วยกับเด็กหนุ่มผมแดง ก่อนที่จะโชว์รอยยิ้มเล็กๆที่แสดงความดีใจออกมา ไม่ต่างกับคนอื่นๆ ที่คริสได้เป็นสมาชิกใหม่ของทีม
"โกส!!! นายเองก็เข้ามาร่วมด้วยกันสิ!!!" เอซเดินไปลากชายหนุ่มที่ยืนมองออกไปนอกกระจก จนเจ้าตัวสะดุ้งโหย่ง เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้มากกว่าเดิม จนเตรียมที่จะโวยวายใส่อีกฝ่ายที่บังอาจมาทำให้เขาหลุดมาดขรึมของตน
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไร ก็ถูกลากเข้าไปร่วมวงการสนทนาของทุกคนด้วย แม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะต้องไหลไปตามน้ำกับอีกฝ่าย เรียกรอยยิ้มจากร่างโปร่งที่นั่งมองเด็กๆคุยกันอย่างสนุกสนาน พร้อมด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะหันไปคุยกับชายร่างสูงผมทองที่นั่งก้มหน้าเล่นเกมส์อยู่ข้างๆ โดยที่อีกฝ่ายมานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ก็น่าจะเป็นตอนที่พวกเด็กๆเริ่มพูดคุยกันนั่นแหละน่ะ ก็อีกฝ่ายเป็นพวกไม่ค่อยชอบเสียงดัง กับที่ที่มีคนเยอะๆ หรือวงสนทนามาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่น่ะ
"จะดีหรอครับ ที่ไม่ไปร่วมสนุกกับทุกคนแบบนั้นน่ะ" เขาถามยิ้มๆ
"คุณก็รู้....ผมไม่ชอบเสียงดังๆ....ยิ่งเจ้าพวกนั้นคุยกันแบบนั้น...." ชายสวมแว่นกรอบสี่เหลี่ยมตอบกลับเรียบๆ มือก็กดสัมผัสหน้าจอ ใช้สกิลใส่ศัตรูจนชนะ แล้วหน้าจอก็ปรากฏคำว่าชนะขึ้น ก่อนที่เขาจะกดดูแบตเตอร์รี่ ก็พบว่ามันเหลืออยู่ 30 เปอร์เว็น แล้วเขาก็กดออกจากเกมส์ พร้อมกับเก็บมันลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม แล้วหันมามองอีกฝ่ายนิ่งๆ
"พรุ่งนี้ก็อย่าลืมพาหมอนั้นไปไปที่สนามฝึกล่ะ ผมจะไปหาตอนเที่ยง" พูดจบเขาก็เตรียมตัวเดินออกจากห้องไป แต่ร่างโปร่งก็คว้าข้อมือของเขาเอาไว้ ร่างสูงหันมามองเป็นเชิงถามว่ามีอะไรอีกหรอ ซิลเวอร์จึงต้องเอ่ยปากถาม
"อาการปวดหัวของคุณดีขึ้นรึเปล่าครับ" เขาถามอย่างเป็นห่วง เพราะเมื่อคืนหลังจากที่กัสพาร่างเล็กมาที่นี่ เขาก็มีอาการปวดหัวหนักมาก ถึงขนาดที่ว่า หลังจากที่ส่งตัวให้เขา อีกฝ่ายก็หมดสติล้มลงไปกับพื้นทันที เดือดร้อนให้เขาต้องเรียกให้จีเนียสอีกสองคนเข้ามาช่วยแบกอีกฝ่ายไปยังห้องของเจ้าตัว กอ่นที่เขาจะแยกตัวออกไปที่ห้องพยาบาล ที่ที่ร่างเล็กของคริสถูกพาตัวไปก่อนหน้านี้ และดูเหมือนว่าอาการของคริสดูจะหน้าเป็นห่วงมากกว่าร่างสูงอยู่มาก
เพราะสภาพร่างกายสะบักสะบอมมาก ร่างกายขาดสารอาหารและน้ำจำนวนมาก ร่างกายอ่อนแอเป็นผลมาจากการไม่ได้พักผ่อนมาเป็นเวลานาน ตามร่างกายของร่างเล็กก็มีแต่แผลถลอก และรอยฟกช้ำมากมาย ไหนจะบาดแผลฉกรณ์ที่แขนที่มีเลือดออกไปหยุดนั่นอีก แล้วไหนจะข้อเท้าผลิก และร่างกายที่ได้รับผลกระทบจากการฟื้นใช้พลัง ทั้งๆที่ควบคุมมันไม่เป็น เรียกได้ว่าอีกฝ่ายมีอาการน่าเป็นห่วงมาก แต่พอเขาลองตรวจสอบร่างกายอีกฝ่ายดูดีๆแล้ว ก็พบว่า ร่างกายของร่างเล็กกำลังฟื้นตัว
แม้ว่ามันจะช้า แต่ก็ถือว่าเร็วกว่ามนุษย์ธรรมดาปกติอยู่มากพอสมควร เขาจึงจำเป็นต้องให้จีเนียสที่มีพลังในการรักษามาช่วยรักษาร่างกายของคริส จนอาการดีขึ้น ถึงแม้ว่าบาดแผลจะไม่หายไปทั้งหมด แต่มันก็ถือว่าทำให้เขาพอจะวางใจจากอาการของร่างเล็กได้ เขาจึงเลือกที่จะหันไปดูแล้วอาการของร่างสูงที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่ห้องของเจ้าตัว หลังจากที่เขาแอบใช้ความสามารถของเขาไปเล็กๆน้อยๆ ทำให้เขาพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นอะไรมาก และร่างกายก็ไม่ได้มีอะไรที่ผิดปกติ นั่นจึงทำให้ร่างโปร่งสงสัยไม่ใช่น้อย เขาจึงเลือกที่จะนั่งเฝ้าอีกฝ่ายอยู่ในห้อง จวบจนกระทั่งตอนเช้า ที่เขาตื่นมาก่อนอีกฝ่าย แล้วตรวจดูอาการอีกครั้ง ก็พบว่ายังปกติทุกอย่าง
ซิลเวอร์เลยเลือกที่จะเดินไปดูอาการของคริสที่ถูกย้ายมาอยู่ในห้องของเขาแทน จวบจนกระทั่งเวลาผ่านมานาน เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้ถามถึงอาการของร่างสูงสักที จนถึงตอนนี้เขาก็ได้โอกาสถามอีกฝ่าย
"ก็ปกติดีนี่ครับ สงสัยผมจะนอนไม่พอ" เขาตอบเรียบๆ
"งั้นหรอ....ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปอีก คนอื่นเขาจะเป็นห่วงเอารู้มั้ย" ร่างโปร่งบอกด้วบใบหน้าจริงจัง
"เป็นห่วง?? ใครเขาจะมาเป็นห่วงผมกันครับ" ชายสวมแว่นถามกวนๆ
"ก็ผมนี่ไงครับ ที่เป็นห่วงคุณ" จบคำตอบ ร่างสูงก็นิ่งไป ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนี แล้วพูดด้วยเสียงสั่นๆว่า
"ระ เรื่องอะไรจะต้องมาเป็นห่วงผมด้วยล่ะ คุ คุณไม่เกี่ยวาักหน่อย" ว่าจบ ก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ด้วยใบหน้าที่ขึ้นสี ทิ้งให้ชายผมเงินมองตามอย่างสงสัย
"เอ๋?? นี่เราทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่านะ ถึงได้หน้าแดงแบบนั้น" ยังไม่ทันที่เขาจะได้คิดทำอะไรไปมากกว่านี้ เสียงของแฮมเตอร์ก็ดังขึ้นเสียก่อน
"พี่ซิลค่ะ วันนี้หนูขอทำอาหารเลี้ยงฉลองให้คริสนะค่ะ" เด็กสาว(?)ร่างเล็กบอกด้วยใบหน้าอ้อนๆ จนคนมองอย่างเขาอดไม่ได้ที่จะลูบหัวคนตัวเล็กกว่าไม่ได้ ก่อนที่คำตอบของเขาจะทำให้เธอยิ้มออกมา
"ได้สิครับ ฉอมทำให้สุดฝีมือเลยนะครับ"
"ค่ะ!!! แฮมจะทำให้อร่อยแน่นอนค่ะ" ร่างเล็กเจ้าของเลือนผมสีชมพูผละออกจากร่างโปร่ง ก่อนที่จะกลับไปร่วมวงสนทนากับสมาชิกในทีมของตนต่อไป โดยที่มีชายผมเงินนั่งมองยิ้มๆ
'จากนี้ ทุกคนคงมีความสุขมากขึ้นแล้วล่ะนะ'
❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆❆
มาแล้วครับผมกับตอนแรกกกก
เอ๊ะ หรือตอนที่สองหว่า ฮ่าฮ่าฮ่า เขียนเองลืมเองก็มีอ่ะเนอะ
ที่ช่วงนี้ไม่ได้เข้ามาเขียนก็เพราะกำลังหาแรงบรรดาลใจมาเขียนอยู่ยังไงล่ะครับ แฮะๆ
ก็แบบว่าหาซีรี่ย์ หาหนังแนวพลังพิเศษมาดู เพื่อเสริมจินตนาการของผมเอง
หาหนังสือ คอมมิคต่างๆ ของต่างประเทศมาอ่าน เพื่อเติมความคิด และแนวทางต่อไปของเรื่อง
จนตอนนี้ก็เขียนเสร็จจนได้ยังไงล่ะครับผม
แถมยังมีตัวละครปริศนาจากคราวที่แล้วอย่าง 'คริส' โพล่มาด้วย หลังจากที่ถูกช่วยเอาไว้
เอาล่ะ!!! คุยกันแค่นี้คงพอก่อนเนอะ แล้วเจอกันตอนหน้านะครับ กู๊ดบ๊ายยยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น