มงกุฎราชินี

                                                                                

                                                                                

กุหลาบงาม                  หนามแหลม           แซมกิ่งก้าน

คือตำนาน                   ขานไข                    ไว้แอบแฝง

แม้ชายใด                    หมายใจ                  ให้ระแวง

หนามอาจทิ่มแทง        แรมค่ำ                    ระก่ำใจ

บุรุษกล้าเคียงคู่สตรีงาม  เรื่องเล่าขานของนักรบผู้ปกปักษ์บัลลังก์ ค้ำจุนราชอำนาจ  และปรารถนาจะครองเพียง ‘หัวใจรัก’  ของสตรีงามแห่งราชสำนัก  ตำนานแห่งอัศวิน  ผู้ยืดมั่นเกียรติศักดิ์  เคารพในหน้าที่ วาจาสัตย์หนักแน่นมั่นคงดั่งหินผา...เป็นเช่นนั้นเสมอ...ไม่เปลี่ยนแปลง

‘อัศวิน’ ที่มิใช่เพียงเลิศด้วย...ฝีมือ

ทว่า ‘หัวใจ’ ต่างหาก...ควรค่า อัศวิน!

อัศวินแห่งศรีตรามันต์ ยึดหลักมั่นในหน้าที่ แลหัวใจรักที่ปักลง สตรีใด...ยังคงเป็นนางเดียว นิรันดร์

เพียงมือแตะหัวใจ...

ณ ตรงนี้ที่ของเรา ไม่เคยห่าง

ต่างรู้...ต้องกระทำ  หน้าที่และเกียรติศักดิ์  แม้นจำห่างร้าวระทม

แต่ตรงนี้  หัตถ์บางประทับกลางอกอุ่น  “ที่ของเราสอง มิเคยห่าง มิเคยร้าง...”

กุหลาบหนึ่งยังเติบใหญ่และผลิบานไม่เคยโรย ‘ที่ของเรา’

“หัวใจของเราเป็นอิสระที่จะรัก  แม้กายนี้ถูกผูกติดด้วยหน้าที่และเกียรติศักดิ์” 

“ที่ของเราอยู่ตรงนี่ที่เธอ...” หัตถ์อีกข้างประทับลงพระอุระองค์เอง  “ที่ของเธอก็อยู่ตรงนี่...กับเรา...ตลอดไป!”

“นิรันดร์”   คำตอบรับหนักแน่น ดั่งปฏิญาณ เธอคือกุหลาบงามกลางใจเขา

ร่างสูงใหญ่ของอัศวินแห่งศรีตรามันต์ตั้งตรง มือหนาเลือนขึ้นใกล้หัตถ์บางที่ทาบทับบนอกแกร่ง หากมิได้สัมผัสหัตถ์นั้น เพียงชายฉลองพระองค์คลุม

มือหนา  นิ้วแกร่งและกรานจากการจับดาบ ทว่าประครองปลายผ้าอย่างแผ่วเบา   ทะนุถนอมยิ่ง

แม้นมิอาจแตะต้อง...จักปกป้อง

แม้นมิได้ครอบครอง...จักเทิดไว้เหนือหัวใจ!

เมื่อหัวใจเดินทางร่วมกันแล้ว ไม่ต้องกล่าว  ‘คำอำลา’  เพราะจะไม่มีวันห่างไกล  เป็นเช่นนั้นเสมอมาและจะเป็นตลอดไป

เธอคือกุหลาบรัก  หนามแหลมอาจทิ่มแทง  ทว่า...ยังโชยกลิ่นหอมรวยริน  ผลิดอกงดงามกลางใจ  ‘แทนรัก’

กลิ่นกุหลาบอบอวนรัก แม้หนามกุหลาบแทงใจ

เพราะรักจึงยอมสิ้น ใครบ้าง รักโดยไม่เคยเจ็บ และเราต่างรู้

รักมิต้อง       อยู่ใกล้       เพียงเพื่อรัก

รักแม้ต้อง     ห่างร่าง      ฤๅ จักหาย

รักมิต้อง      อวดอ้าง      มิเว้นวาย

รักคือรัก       สลักไว้        เนื้อใจตน…