จากวันนั้น...จนวันนี้ที่เราต้องไกลกัน

ลำดับตอนที่ #5 : ทายใจ

“จับมือกันไว้แน่นๆนะ เอาล่ะกติกาก็คือ...” แล้วพี่เฟิร์นก็บอกกติพร้อมกับนำเราเข้าสู่เกม

มันเป็นเกมที่เล่นกันง่ายๆ เริ่มจากตั้งชื่อกลุ่มกันก่อน

(ซึ่งตั้งกันก่อนที่จะจับมืออ่ะนะ)

เรา 4 คนเถียงกันอยู่นานว่าจะใช้ชื่ออะไร

สุดท้ายตกลงกันที่ หมีพู (จริงๆแล้วฉันอยากใช้หมีบู แต่เพื่อนฟังกันผิด)

จากนั้นกลุ่มที่เริ่มต้นเป็นกลุ่มแรก

ก็จะเรียกชื่อกลุ่มตัวเอง 2 ครั้งแล้วเรียกชื่อกลุ่มอื่น เพื่อโยนให้เล่น

แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องพูดพร้อมกันทั้งกลุ่มและไม่ผิดคิวกัน

เล่นกันอยู่นาน กลุ่มฉันก็เรียกกันอยู่ 2 -3 ชื่อ แล้วก็กลายเป็น 1 ใน 2 ทีมสุดท้าย

แต่หลังจากนั้นเราก็แพ้ไปตามระเบียบ 55+

จบเกมนี้ก็มีเกมจับผิดเพื่อน แล้วก็เกมที่ต้องมารวมกลุ่มกันอีก

ซึ่งฉันก็กลับมาอยู่กลุ่มเดิมอีกครั้ง แต่เพิ่มเอกวิทย์กับพริกไทยเข้ามา

ตอนนี้เป็นเวลา (ถ้าจำไม่ผิด) 3 ทุ่มกว่าแล้วฤทธิ์ยาที่กินไปตอนหัวค่ำเริ่มส่งผล

สติฉันกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว และรับรู้ความจริงอีกหนึ่งข้อ

นั่นคือ ที่นี่ยุงเยอะมาก เยอะจนแทบจะเป็นป่าดงดิบยุ่งแน่ะ

มันกัดฉัน กัดเพื่อน กัดทุกคนอย่างไม่ปราณี

ฉันนั่งเกาต้นแขนอยู่ป้อยๆ นึกด่าไอ้ยุงบ้าอยู่ในใจ

แอบค่อนขอดพี่ๆว่าเมื่อไหร่จะปล่อยให้ไปนอน

บ่นไปไม่ถึงไหน เกมต่อไปก็เริ่มขึ้น

ฉันกับไหมต้องเป็นตัวแทนออกไปเล่นเกม

หลังจากเลือกด้วยวิธีนอยออก (มีเกี่ยงกันเล็กน้อย)

แต่ตอนแรก เราต้องออกไปแนะนำท่าเต้นพร้อมเพลงประจำกลุ่มก่อน

ซึ่งเพลงนั้นก็คือ มือถือถูกเผา (เป็นการดัดแปลงจากเพลงไก่อย่างน่ะ)

เรา 2 คน เต้นไปร้องไป แล้วก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะ

“เค้าว่าแกร้องแล้วให้ เพื่อนเต้นดีกว่า เชื่อเค้าดิ” เด็กหนุ่มในเสื้อสีชมพูบอกกลั้วหัวเราะ

ฉันมองหน้าเขา “อืม ก็จริงเนาะ” แล้วฉันก็ร้องเพลงให้ไหมเต้นคนเดียว

หมอนี่มันเป็นใครว้า อยู่ๆก็มาทำเป็นวางอำนาจ

เหอะๆ แต่ฉันก็เชื่อตานี่ไปแล้วซะงั้นน่ะ

(เฮ้อ! แล้วชีวิตฉันก็ต้องเชื่ออีตาเสื้อชมพูไปตลอดค่ายเลยล่ะ)

ถ้าฉันจำไม่ผิด ตานี่ล่ะมั้ง ที่ตอนแนะนำตัวแล้วพี่เค้าถามว่า

ชอบส่วนไหนของแฟนที่สุด

“นิ้วมือครับ” ตอบได้ดีนี่ว่า...นิ้วมือ แปลกคนจริง ...

แต่ฉันจำชื่อตานี่ไม่ได้อ่ะ คุ้นๆอยู่ที่ไหนสักแห่งในปลายประสาทแอกซอน

นึกไม่ออก เหมือนมันเบลอๆไปซะงั้น

ช่างเถอะ ตั้งแต่คำพูดนั้นออกจากปากนายคนนี้มา

ฉันก็ปฏิญาณกับตนเองไว้แล้วว่า จะไม่ยุ่งกับเขาเด็ดขาด!!!

แล้วเราก็เล่นเกมกัน เป็นเกมที่ให้ทายใจเพื่อนของเรา

ซึ่งก็คือบัดดี้น่ะแหละ ฉันเป็นคนทาย ไหมเป็นคนถูกรู้ใจ

ฉันและคนอื่นๆที่เป็นคนทายถูกแยกไปนั่งที่เก้าอี้ หลังคู่ของเรา

ฉันนั่งอยู่ตรงกลางระหว่าเพื่อนผู้หญิง 2 คน

คนหนึ่งเป็นผู้หญิงสูงๆที่ฉันเห็นวันแรกแล้วรู้สึกสะดุดตามาก

เพราะเธอผูกโบว์สีขาว ซะเด้งเชียว

ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงดัดฟัน ใส่แว่น และกล้าๆ(บ้าบิ่นมั้ยนะ)

ตอนแรกเราไม่ได้สนใจกันมากนัก และไม่ได้ถามชื่อ

ยิ่งเจ๊ดัดฟันยิ่งแล้วใหญ่ ไม่พูดกับฉันสักคำ

คำถามที่ฉันต้องตอบ เป็นคำถามที่ว่า

ถ้าให้เลือกระหว่าง กางเกงในที่เป้าขาด(จนแทบเหมือนไม่มีเป้า)

กับกางเกงในที่ไม่ได้ซัก บัดดี้ของฉันคนนี้จะเลือกใส่อะไร

คำถามแรกฉันตอบถูก ว่าไหมเลือกไม่ได้ซัก

ทุกคนเท่าที่จำได้เลือกไม่ได้ซักกันหมด

ยกเว้น!...

“เอก นายเลือกใส่อะไรระหว่าง เป้าขาดกับไม่ได้ซัก” พี่สักคนนี่แหละ

ถามเพื่อนผู้ชายที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหน้า

“เป้าขาดครับ” เสียงหัวเราะดังขึ้นทันที

“ทำไม ล่ะ” เสียงพี่ยังคงถามต่อ

“มันเย็นดีครับ” เขาตอบกลับมาด้วยใบหน้านิ่ง

เอาเป็นว่าบัดดี้เขาทายผิดนั่นเอง (ซึ่งก็คือฟ้านี่เอง)

อ้อ! ฉันจำได้แล้ว ผู้ชายคนนี้นี่เอง

ที่ฉันถามเป็นคนแรกเลยว่าเขาจับได้เบอร์อะไร

“เบอร์ 17 ครับ” แล้วฉันก็เห็นเขาทำท่าเอามือจับกระเป๋า

และขยับขาไปมาเหมือนหาอะไรบางอย่าง

อืม...ชื่อ เอก หรอกหรือนี่

ฉันหัวเราะไปกับคำตอบที่ได้ยินและความทรงจำในวันนั้นด้วย

แล้วคำถามต่อไปก็ทำให้ฉันรู้จักเพื่อนเพิ่มขึ้นอีก 2 คน

ก็ 2 คนที่นั่งอยู่ข้างฉันนั่นแหละ

มันเป็นคำถามที่ถามว่า บัดดี้ของคุณใส่กางเกงในสีอะไร!!!!

ฉันมองหน้าไหม ไหมมองหน้าฉัน  แล้วก็เขียนคำตอบลงไป

ฉันหันไปมองเพื่อนทั้ง 2 ข้าง คนสวยโบว์ขาวหันมามองหน้าฉัน

“คิดว่าคนนี้ จะใส่สีอะไรอ่ะ”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

สีอะไรดีล่ะ คุณคิดว่าสีอะไร...