จากวันนั้น...จนวันนี้ที่เราต้องไกลกัน

ลำดับตอนที่ #4 : วงกลม

"เอ้า! น้องเร็วขึ้นมาเลย มาถ่ายรูปก่อน" อะไรกันล่ะเนี่ย?

เฮ้ย! ไอ้เราก็นึกว่าจะมีอะไรน่ากลัวรออยู่ (ผิดหวังจริงๆ)

เราเดินตามพี่ เอ...ชื่อพี่อะไรนะ จำไม่ได้

ไปถ่ายรูปเป็นคู่ๆกับบัดดี้ของเรา

พอถ่ายเสร็จ ก็ยืนรอยู่หน้าห้องๆหนึ่งซึ่งอยู่ตรงหน้าบันไดพอดี

ระหว่างที่ยืนรอเพื่อนคนอื่นๆที่ทยอยกันขึ้นมานั้น

ฉันก็คิดอะไรแผลงๆขึ้นมา

"ไหมไปดูดาดฟ้ากันมั้ย?" ถันถามพร้อมกับดึงแขนไหมไปด้วย

"เฮ้ย ! ไม่เอา" ไหมบอกอย่างตกใจ

"ไม่เห็นเหรอ น่ากลัวออก มืดจะตาย" เธอเสริมเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของฉัน

ฉันไม่ตอบ และเพื่อนๆก็มากันเกือบครบแล้ว

พี่ตอง ไม่แน่ใจว่าใช่อ่ะเป่านะ

ก็เปิดประตูห้องนั้นและบอกให้เราเข้าไป

ตอนนี้เองแหละที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าปวดหัวตุ้บๆ

มันปวดมาตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วแหละ

(คงเพราะหิวข้าวอ่ะแหละ)

แต่ดูเหมือนมันเริ่มกำเริบอีกครั้ง

ทำให้ฉันนึกถึงตอนก่อนออกจากบ้าน

"เอายาติดไปหน่อยสิ เผื่อเป็นอะไรจะได้ไม่ต้องลำบาก" ป๊าบอกระหว่าที่ฉันกำลังเก็บของ

"เอาไปทำไม อ่ะป๊า เค้ามียาให้อยู่แล้วน่า" ฉันบอกปัด

"เอาติดไปนั่นแหละ มันก็ไม่หนักหนาอะไรนี่" สุดท้ายฉันก็ต้องยินยอม

ติด ไทลินอล มาแผงหนึ่ง พอคิดถึงตอนนี้ฉันรู้สึกขอบคุณป๊ามากทีเดียว

เราทั้งหมดเข้าไปนั่งเรียงแถวกันในห้องเล็กๆห้องนั้น

และเท่าที่ทำได้คือ นั่งเฝ้ารอเวลา

เสียงกลองดังขึ้นมา 2-3 ทีแล้วเงียบไป

จากนั้นพี่สาวน่ารักคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามา

เธอชื่อ พี่เฟิร์น ขาวๆหมวยๆน่ารักดี

เธอหยิบไมค์ขึ้นมาแล้วพูด ไม่มีเสียง!

ไม่มีเสียงออกจาไมค์ พวกเราได้แต่ขำกันเล็กๆ

แล้วพี่เธอก็หันไปสาละวนอยู่กับสายไมค์สักครู่

เมื่อเห็นว่าคงจะไม่ได้เรื่อง พี่ๆที่เหลือจึงเข้ามาช่วย

นั่นแหละ พวกเราจึงเริ่มเล่นเกมกัน

เกมแรกเป็นอะไรก็จำไม่ค่อยได้อ่ะนะ

แต่ก็มีการร้องเพลงและเต้นกันนิดหน่อย

แน่นอนต้องมีต้นแบบใช่มั้ยล่ะ

พี่โบว์ เป็นต้นแบบของเราในค่ำคืนนี้

พี่เธอก็น่ารักในอีกแบบนะ ตัวเล็กๆ

ดูแล้วเหมือนเด็กมากว่า และที่สำคัญ ยิ้มเก่งด้วย

เราร้องเพลงกันไป 2-3 เพลงล่ะมั้ง

พี่โบว์ก็เต้นอย่างเมามันทุกครั้ง

เพื่อนทุกคนกำลังสนุกสนาน

แต่ฉันนี่สิ ปวดหัวจะตายอยู่แล้วนะ

เหมือนหัวจะระเบิดเลยล่ะ

หลังจากร้องเพลงก็มีเกมต่อท้าย

ตอนนี้ดูเหมือนอาการฉันจะหนักจนดูเกินปกติแล้วล่ะ

พี่ปุ๋ย หรือพี่ปุ๊ก(พี่เค้าเป็นแฝดน่ะเลยแยกไม่ออก)

นี่แหละเป็นคนสังเกตเห็น เลยบอกพี่เฟิร์น

และพี่เฟิร์นก็เดินมาหาฉัน ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า

ฉันก็เบลอๆและขอน้ำพี่เขาไปเพราะฉันเอายามาด้วย

แล้วในระหว่างที่ฉันกำลังเล่นเกมกันเป็นกลุ่ม

อยู่นั้นน้ำเย็นๆแก้วหนึ่งก็ถูกนำมาให้

และดูเหมือนโลกทั้งใบจะปลอดโปร่งขึ้น

ฉันเริ่มรู้ตัวและเห็นบรรยากาศรอบๆห้อง

ทุกคนนั่งล้อมกันเป็นวงกลม เป็นกลุ่มๆ

กลุ่มละ 4 คน ซึ่งเท่ากับว่าจับบัดดี้ 2 คู่มานั่งด้วยกันน่ะแหละ

กลุ่มที่ฉันนั่งอยู่นั้น ก็มี ฉัน ไหม เอฟ และผู่

เราทักทายกันพอเป็นพิธี

เอฟเป็นคนอัธยาศัยดีตั้งแต่ครั้งแรกที่คุยกัน

ส่วนผู่ ไม่รู้สินะ เป็นคนที่ฉันรู้สึกว่าชื่อแปลกมาก

"ชื่ออะไรนะ พู พู่ หรือ..." ฉันถามกลับไปเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน

"ผู่ ชื่อผู่น่ะ ผ.ผึ้ง สระอู ไม่เอก ผู่" เขาตอบอย่างรวดเร็วเสียจนแทบฟังไม่ทัน

ฉันก็ได้แต่คิดในใจ 'มันจะรีบไปไหนของมันฟระ'

"แล้วมันแปลว่าอะไรอ่ะ" ฉันยังคงถามต่อด้วยความสงสัย

"ไม่รู้สิ อาม่าตั้งให้น่ะ" เขาตอบเบาๆแต่รวดเร็วเหมือนเดิม

เอาล่ะหลังจากคุยกันสั้นๆฉันก็ได้ข้อสรุปบางอย่าง

หมอนี่พูดเร็ว และชื่อเรียกยากมากมาย

แต่ใครจะรู้ล่ะว่าชื่อนี้นี่แหละจะทำให้ชีวิตในค่ายของฉัน

และของเพื่อนๆทุกคนมีสีสันขึ้นมา

ฉันเลิกสนใจอีตาผู่ไปและหันไปคุยกับเอฟแทน

หลังจากนั่งทำความรู้จักกันไปสักพัก

"เอาล่ะ พี่มีเกมมาให้น้องๆเล่นกัน ทุกคนจับมือกันไว้!!"

เสียงพี่เฟิร์นประกาศผ่านไมค์เจ้ากรรมตัวเดิม

ทุกคนจับมือกัน ไม่มีใครเกี่ยง ไม่มีใครไม่ยอม

รวมทั้งฉันด้วย ฉันจับมือไหม กับผู่ ผู่จับมือกับ เอฟ เอฟจับมือกับไหม

เป็นวงกลม วงกลมชีวิตเล็กๆที่กำลังหมุนไปข้างหน้า

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เราจะเล่นเกมอะไรน้า...