จากวันนั้น...จนวันนี้ที่เราต้องไกลกัน

ลำดับตอนที่ #3 : ขั้นบันได

" 6 โมงแล้วไปกันเหอะ" ฉันโพล่งขึ้นกับเพื่อนๆเมื่อเห็นว่าเป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว

นิ่ง ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ยังไงกันล่ะเนี่ย?

ก็คงจะมีแต่ไอ้กิตอ่ะแหละ ที่กระตือรือร้นเหลือเกิน

ฉุดกระฉากลากถูฉันเดินออกไป

เพราะเหตุนี้ล่ะมั้งเพื่อนๆคงเห็นว่าเป็นเวลาต้องไปได้แล้ว

จึงทยอยกันลุกขึ้นและเดินกลับไปยังตึกอันเป็นที่พักของเราอีกครั้ง

พี่ๆ พาเราไปยังห้องกินข้าว(ซึ่งห้องนี้เรากินกันตลอด 19 กันเลยนะ)

เมื่อเราไปถึง พี่ๆก็บอกให้เรานั่งกับบัดดี้ของเรา

และโต๊ะของฉันก็มี เดียร์ เหน่ง ไหม พริกไทย และเอกวิทย์ (2 คนหลังนี้เป็นบัดดี้กัน)

ส่วนไอ้กิต โดนไล่ไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง มันงอนไปเลยล่ะ

หลังจากนั้นพี่ๆและอาจารย์ก็ทยอยกันเข้ามาข้างใน

ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ (พี่)ตอง

(ไม่อยากจะเรียกว่าพี่เลยนะ แต่ดูดิต้องเรียก...ว่าพี่

เหอะ รุ่นเดียวกันแท้ๆ  นี่ดีนะมารู้เอาตอนหลัง ไม่งั้นล่ะก้อ ฮึ่มม!!!)

ที่มาทำหน้ายักษ์ใส่และขู่สารพัดอย่าง

ตอนกินข้าวเรามีเกมเล็กๆน้อยๆด้วยล่ะ

คือ พี่ตอง (เจ้าเก่าน่ะแหละ) บอกให้ตักกับข้าวที่อยากกินมาใส่จานตัวเองไว้

แล้วก็บอกว่าตักไปเลย ตักเยอะๆ

ไอ้เราก็ตอนแรกอ่ะนะต้องรักษาภาพลักษณ์

ก็ตักนิดๆหน่อยๆพอหอมปากหอมคอ

ตักเสร็จพี่เค้าก็บอกว่าที่ให้ตักเนี่ยนะ ตักได้ครั้งเดียว

เอาล่ะสิ ต้องตักใหม่อ่ะดิ๊เเบบนี้อ่ะ

ก็เลยตักกันซะเต็มจาน (แต่ยังคงรักษามาดอยู่ หุหุ)

หันไปดู ไหม (คงจำกันได้ว่าเป็นบัดดี้เค้าอ่ะนะ)

เจ๊แกเล่นตักซะพูนเลย  ฉันเลยได้แต่ยิ้มให้(แอบขำเล็กๆ)

พอตักกันเรียบร้อยครบถ้วนทุกคนแล้วนั้น

พี่ตอง (เอาอีกแล้ว) ก็บอกให้สลับจานก่าบัดดี้

แถมมีกัดเล็กๆบอกว่า  ของเพื่อนน่ะคงกินได้นะ

(อารายสักอย่างเนี่ยแหละแต่จำไม่ได้)

เราก็เลยแลกจานกัน ด้วยความที่บัดดี้ของฉันนั้นใจดีมากมาย

ใจดีมากเลยนะ ขออะไรก็ให้ล่ะ

"ไหม เค้าขอเปลี่ยนช้อนได้มั้ย อันนี้มันไม่สวยอ่ะ"  ฉันเอ่ยปากขอไหม

"ได้จ้า จัดไป" ไหมตกลงอย่างว่าง่าย

หลังจากนั้นทุกคนก็กินข้าวกันอย่างเงียบๆ

มีคุยกันบ้าง เล่นกันบ้าง(สำหรับพวกที่มาด้วยกัน)

ฉันทำความรู้จักกับคนในโต๊ะอย่างรวดเร็ว

พริกไทย เป็นคนอ้วนๆกลมๆน่ารักดี และไม่ค่อยพูด

เหน่งก็เหมือนกันไม่ค่อยพูดและท่าทางขี้อาย (แต่ที่จริงแล้ว...)

ส่วนไหมก็ ดำๆ (อ๊ะ! ล้อเล่น) และนิสัยดี ใจดี ดีทุกอย่างเลย

ก็ไหมเป็นบัดดี้ฉันนี่นา เนาะ^^

ในวันแรกนั้นฉันแทบไม่ได้มองไปรอบๆตัวเลยด้วยซ้ำ

ไม่ได้มองเลยว่าเพื่อนๆเป็นยังไงบ้าง

แต่พอมาถึงวันนี้แล้วฉันรู้สึกเสียดายเวลาเหล่านั้นจริงๆ

ทั้งที่เราน่าจะได้รู้จักกันเร็วกว่านี้แล้วแท้ๆเชียว

ผ่านไปไม่นานพวกเราก็กินข้าวเย็นกันเสร็จ

(อาจเป็นเพราะความหิวโหย เพราะไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่บ่าย)

และแล้ว เสียงพี่ตอง ก็บอกให้เราไปรวมตัวกันหน้าลิฟต์

โดยเข้าแถวตามลำดับบัดดี้ (หมายเลข 2 ก็อยู่คู่ที่2)

แล้วก็พาเรา 4 คู่แรกไปขึ้นลิฟต์

ฉันรู้สึกใจเต้น ตุ้มๆ ต่อมๆ พิกล

เหมือนจะตื่นเต้น แต่ก็เหมือนอยากหนีออกไปจากลิฟต์นั้น

และแล้วลิฟต์ก็มาหยุดที่ชั้น 5

ทุกคนในลิฟต์โวยเล็กน้อย รวมทั้งฉันด้วย

"ไหนบอกว่าไปฉัน 7 ไงพี่"  ยังไม่ทันไร ประตูก็เปิดออก

ทางเดินที่มืด แต่ไม่สนิทเพราะมีไฟเปิดอยู่บางดวง

"อ่ะ ออกไปได้แล้ว และเดินขึ้นไปที่ชั้น 7 นะ"จะใครล่ะคะถ้าไม่ใช่ พี่ตอง

ฉันและเพื่อน อีก 6-7 คน เดินออกมาจากลิฟต์

ประตูลิฟต์ปิดลง ในใจฉันได้แต่เต้นตึกตัก

ไปตามจังหวะการย่างเท้าขึ้นบันได

ทีละขั้น ทีละขั้น ทีละขั้น และแล้วขั้นบันไดก็สิ้นสุดลง!!!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ ตื่นเต้นจังเลย