จากวันนั้น...จนวันนี้ที่เราต้องไกลกัน

ลำดับตอนที่ #2 : การเดินทางครั้งใหม่

"ไหน ใครได้เลข 2 หรอ เค้าก็ได้เหมือนกัน" เสียงทุ้มของผู้หญิงคนหนึ่ง

ดังแทรกขึ้นมา ท่ามกลางความโกลาหลของทุกคนที่กำลังถามชื่อเพื่อน

"เค้าเอง ใครได้เลข 2 อ่ะ" และแล้วฉันก็ได้เห็นหน้าบัดดี้ของตัวเองเป็ครั้งแรก

(ก็แหงแหละ เราเพิ่งเจอกันครั้งแรกกันทุกคนนี่นา)

บัดดี้ของฉันเดินออกมาจากเงามืด(ขอย้ำว่าเงามืด)แต่เธอก็มืดเหมือนเงา

เอ๊ะ! ยังไงกันนะ

"ชื่ออะไรอ่ะ"ฉันถามอย่างรวดเร็ว

"เค้าชื่อ ไหม แล้ว...ชื่อไรอ่ะ" เธอแนะนำตัวสั้นๆและถามชื่อฉันต่อทันที

" แพรจ้า" แล้วฉันก็ส่งยิ้มให้ ไหม เพื่อนคนแรกในค่ายที่ฉันรู้จัก(และจำชื่อได้)

หลังจากที่ฉันรู้จักกับบัดดี้ของฉันแล้ว

เดียร์ เพื่อนจากโรงเรียนเดียวกันก็เริ่มตามหาบัดดี้บ้างแล้ว

(มารู้ที่หลังว่าบัดดี้เดียร์ก็เป็นเพื่อนของ ไหม นั่นเอง)

และบนชั้น 2 ในห้องสมุดของ บฉ. (ขอเรียกชื่อโรงเรียนย่อๆอย่างนี้นะ)

ฉันและเพื่อนๆก็ได้รู้จักกันมากขึ้น (แม้ว่าฉันจะต้องใช้เวลายาวนานในการจำชื่อเพื่อนก็ตาม)

เพื่อนฉันรู้จักคนถัดมาก็คือ ฟาง ซึ่งเพื่อนคนนี้

ไอ้วา เพื่อที่ห้องของฉันมันบอกให้มาตามหาคนชื่อนี้ เพราะเป็นเพื่อนมัน

นั่นแหละจุดเริ่มต้นที่ทำให้ ฟางกับฉัน และก็เดียร์มารวมกลุ่มกัน

หลังจาเริมทำความรู้จักกับเพื่อนเรียบร้อยแล้ว

ฉันก้อเอา หมีบู (หวังว่าคงจำได้ว่าเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของฉันเอง) มาแนะนำกับเพื่อนๆ

ในตอนฉันคิดว่าเพื่อนๆคงแปลกใจพอดูที่ฉันหอบมันมาด้วย

แต่ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวทุกคนก็จะรักมันเอง (แล้วก็เป็นจริงซะด้วย)

เอาล่ะนะ ฉันก็ได้รู้จักบัดดี้ของฉันแล้ว

เหลือของเดียร์กับฟางล่ะ

"ไปกันเถอะ เดียร์ ฟาง ไปตามหาบัดดี้กัน" แล้วฉันก็ชวนเพื่อน 2 คนออกไปจากห้องสมุด

ทิ้งความกังวลใจทุกอย่างที่เคยรู้สึกไว้เบื้อหลัง

และพร้อมเต็มที่กับการเผชิญเรื่องราวต่างๆ ที่ฉันจะต้องเจอ

ตลอด 19 วัน ในค่ายแห่งนี้

เรา 3 คน เดินออกมาข้างนอกพร้อมผู้หญิงทั้งค่าย

และนี่เองที่ทำให้ฉันได้รู้จักเพื่อนใหม่อีก 1 คน

เธอชื่อ ฟ้า เป็นเด็ก บฉ. น่ารักและนิสัยดี

ฟ้า พาเราเดินชมรอบๆโรงเรียน และแนะนำสถานที่ต่างๆ

(โดยเฉพาะร้านขายของกิน)

หลังจากที่เรากำลังเดินอยู่ตรงทางเดินหน้าตึกนอนอยู่นั้น

ไอ้กิต ก็เดินหน้ามุ่ยลงมาจากตึก มารวมกลุ่มกับพวกเรา

เพราะมันยังหาเพื่อนไม่ได้น่ะสิ แต่ก็ยังอุตส่าห์ลาก เหน่ง

(บัดดี้ของเดียร์) มาด้วยจนได้ เราเดินกันไปเรื่อยๆ

ต่างเฝ้ารอเวลาที่ทุกคนจะมารวมกันตอน 6 โมงอย่างใจจดใจจ่อ

และแน่นอนด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน

สำหรับฉันน่ะเหรอ ตอนี้คงเหลือแต่ความตื่นเต้นละมั้ง

เพราะตอนนี้ฉันได้เหยีบอย่างเข้าสู่เส้นทางสายใหม่

เส้นทางที่ทำให้ฉันได้เริ่มต้นกับการเดินทางครั้งใหม่อีกครั้งหนึ่ง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าการมาเข้าค่ายเนี่ยจะเปลี่ยนแปลงชีวิตคนเราได้

อยากรู้จริงๆเลยน้า ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ว่ามั้ยล่ะ?