จากวันนั้น...จนวันนี้ที่เราต้องไกลกัน

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความทรงจำ

"ใครคนหนึ่งคนนั้น ในวันหนึ่งวันนั้น เคยผูกพันกันซะมากมาย เพราะวันที่ห่างเหิน มันก็เริ่มห่างหาย เพียงแค่เพราะเราไม่เจอกัน . . ."

เพียงแค่ได้ยินเพลงๆนี้แว่วมาเข้าโสตประสาทฉัน ก็ทำให้ความทรงจำสีจางๆที่เก็บไว้นั้นถูกรื้อขึ้นมาปัดฝุ่นอีกครั้ง

.................................................................................................................................

"ณัฏฐา เก็บผ้าเร็วไปอบรม" อีด๋อย(ไอ้ศิภูมิเพื่อนตัวดีของฉันเอง)

บอกอย่างรวดเร็วผ่านหน้าต่างMSNทันทีที่ฉันออนไลน์

"เก็บผ้าไรว้า ฝนจาตกหรือไง" ฉันยังคงคิดว่ามันเล่นมุกตลก(ฝืดๆ)ของมันอยู่

"ไม่ใช่โว้ย แกติดสอวน.เคมี เร็วเก็บผ้าได้เเล้ว"

"เฮ้ย! จิงดิ ตลกแล้วแก แกล้งกานเป่าว้า" ฉันยังคงไม่เชื่อเพื่อน(ก้อมันชอบแกล้งอ่ะ)

"จิงๆ เอานี่ไปดูเลยป่ะ" แล้วไอ้เพื่อนตัวดีมานก็ส่งเว็บที่ประกาศรายชื่อมาให้ดู

อึ้งไป2-3นาที

"เฮ้ย ศิภูมิ เค้าติดค่ายเคมีอ่ะแก ดีใจวุ้ย เย้ๆๆ" ดีใจสุดๆไปเลยล่ะ

"เออ เด๋วพรุ่งนี้ไปเลี้ยงกัน พาพวกที่ติดทุกค่ายไปด้วย" มันชวนกินอีกแล้ว

"ได้ๆ เออๆ ขอบใจนะเว้ยที่คาบข่าวมาบอก" แล้วฉันก็กลับไปฝันหวานถึงค่ายเคมีอีกครั้ง

1 ต.ค. 49 เอาแล้วไง ตื่นเต้นสิคะพี่น้อง วันนี้จะต้องไปอยู่ค่ายแล้ว

ใจหนึ่งก็ไม่อยากไปอ่ะนะ(แบบว่าคิดถึงบ้าน) แต่ก็อยากลองไปใช้ชีวิตข้างนอกดูบ้าง

แอบกลัวเล็กๆว่าจะต้องไปเจออะไร? เพื่อนใหม่จะเป็นยังไงนะ?

แล้วจาเรียนยากมั้ยนะ? โอ๊ย! สารพัดปัญหาให้ขบคิด

แล้วสุดท้ายก็จำเป็นต้องหอบตุ๊กตาหมีสุดที่รัก นามว่า ไตตันบูจูเนียร์ที่ 2 มาด้วย

(มีแอบอายเล็กน้อย แต่ไม่สน หุหุ)

และแล้วฉันก็มาถึง โรงเรียนเบญจมราชรังสฤษฏิ์ ในจังหวัดฉะเชิงเทรา

โรงเรียนที่ฉันและเพื่อนๆต้องใช้ชีวิตร่วมกันถึง 19 วัน ในค่ายสอวน.เคมี

รู้สึกตอนนั้นจะเป็นตอน 11 โมงกว่าๆ ฉันและครอบครัวกำลังรอ

เพื่อนๆอีก 3คน ที่อาจารย์จะพามาส่ง นั่นก็คือ เดียร์ กิต และเอก(วิทย์)

ฉันรอเพื่อนไม่นานนัก พวกนั้นก็มา เราทุกคนรู้สึกตื่นเต้นกันมาก

อ. ป่อง(อาจารย์สอนเคมีพวกเรานี่เอง) ก็เริ่มฝากฝังพวกเรากับโรงเรียน

และพาไปส่งที่ห้องพิธีเปิด มีอาจารย์โรงเรียนนั้นมาต้อนรับอยู่หลายคน

(ทุกคนม้วนผมเป็นหลอดกันหมดเลยอ่ะ)

แล้วพิธีเปิดก็เริ่มขึ้น ฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเพราะต้องเจอเพื่อนๆจากหลายๆโรงเรียน

และทุกคนท่าทางเป็นเด็กเรียนกันหมด

(เราจะเข้ากับพวกเค้าได้มั้ยเนี่ย?)

พิธีดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ฉันก็ฟังบ้าง คุยบ้าง ตามประสา

บางทีก็มองไปรอบๆ เห็นหน้าเพื่อนๆ แล้วเริ่มรู้สึก...กลัวแหะๆ

แล้วเกือบๆ 5 โมงพิธีก็เสร็จสิ้น (จบซะที - -')

จากนั้นก็มีพี่ๆจาก ค่าย 1 ปีที่แล้วมาแนะนำสถานที่และมีนันทนาการกันเล็กน้อย

ตอนนี้แหละที่เราได้รู้จักชื่อของกันและกัน(แต่จำไม่ได้อ่ะ)

พี่ๆ ให้จับ Buddy (ฉันได้หมายเลข 2) วึ่งจะเป็นคู่หูของเราในระยะหนึ่ง

ในใจหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงได้ผู้หญิง (ผู้หญิง ผู้หญิง ขอผู้หญิงนะ)

แล้วพี่ๆก็ปล่อยให้เรากลับที่พัก ไปตามหาบัดดี้ให้เจอ

กลับมาเจอกันอีกทีตอน 6 โมงเย็น

เพราะอย่างนี้แหละ ฉันกับเพื่อนอีก 3 คน

จึงต้องเดินลากกระเป๋าอันหนักอึ้ง ไปยังตึกนอนซึ่งอยู่ตรงข้ามกับตึกพิธีเปิดนั่นเอง

ป๊ากับแม่ก็ตามไปส่ง(มีพี่ช่วยถือกระเป๋าด้วยล่ะ ชื่อพี่ชิน)

แม่ขนเอาหมีบู(ชื่อเล่นของไตตันบูจูเนียร์ที่ 2)ไปให้

น้องก็หอบหมอนก่าผ้าปู ส่วนป๊าหิ้วกระเป๋าให้

สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ถืออะไรสักอย่าง (^ ^')

ที่พักของผู้หญิงก็อยู่ตึกเดียวกับผู้ชายอ่ะแหละ

แต่ผู้หญิงอยู่ชั้น 2 (เป็นห้องสมุดน่ะ) ส่วนผู้ชายอยู่ชั้น 7 (วิวสวยมากมาย)

เมื่อมาถึงและแม่เริ่มวางใจว่าคงอยู่ได้แล้ว

ก็บอกลากันไป จากนั้นก็เริ่มมหกรรม ถามชื่อเพื่อนๆ

ถามไปเยอะแยะ แต่จำไม่ได้สักคนอ่ะ ทำไงดีน้า?

ก็เลยคิดว่าจะถามหาบัดดี้ก่อน ว่าแล้วจึงตะโกนออกไปอย่างไม่ลังเล

"ใครจับได้หมายเลข 2 บ้างอ่ะ เค้าได้เลข 2 ล่ะ" เงียบ ไม่มี อ๋า...ทำไงดี

เค้าอยากได้บัดดี้เป็นผู้หญิงนะ และแล้วเหมือนสวรรค์โปรด

"ไหน ใครได้เลข 2 หรอ เค้าก็ได้เหมือนกัน" . . . .

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อยากรู้มั้ยล่ะว่าใครเป็นบัดดี้เค้า ติดตามต่อได้ในตอนหน้านะจ๊ะ