คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Open or Close : บทนำ
--Open or Close--
One Direction Fanfic , Nialler♥
........................................................................
บทนำ
ก้อก’ ‘ก้อก’
เสียงของแข็งๆกระทบบานหน้าต่างไม้สีขาว
เจ้าของที่ทำให้เกิดเสียงเป็นเด็กผู้ชายผมสีบลอนด์สวย อายุประมาณ 12-13 ปี
ดูเหมือนเขากำลังเรียกร้องความสนใจจากคนฝั่งตรงข้าม
และได้ผลซะด้วยสิ..
“อะไรเล่า!”
เด็กหญิงผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ เปิดบานหน้าต่างออก
พร้อมหยิบกระป๋องที่ร้อยด้วยเชือก
ดูเหมือนเป็นของเล่นวัยเด็กที่เด็กทั่วๆไปทำเล่นกันเป็นเครื่องสื่อสาร
“วันนี้เธอนัดกับฉันว่าจะไปทำอะไร?”
เด็กชายผมบลอนด์พูดกรอกกระป๋องของเขา
เด็กหญิงเอากระป๋องแนบหูเพื่อให้ได้ยินเสียงชัดขึ้น
“อ๊ะ! ขอโทษๆฉันลืมไปเลย เดี๊ยวเจอกันที่หน้าบ้านนะ!”
พูดจบเธอก็รีบกุลีกุจอวิ่งลงบันไดบ้าน
“เธอนี่ ทำไมขี้ลืมนักนะ” เขาพูดพร้อมขมวดคิ้ว
“เธอยังอ่านให้ฉันฟังไม่จบเลย ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวานหน่ะ”
เขาหยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋าเป้
‘เจ้าชายน้อย’
บนหน้าหนังสือเขียนไว้
เด็กหญิงหยิบมา “โอเคคคค อ่านต่อๆ”
จุดหมายที่พวกเขากำลังเดินไปนั้น เป็นต้นเมเปิ้ลต้นใหญ่อยู่กลางสวนสาธารณะของหมู่บ้าน
เป็นสถานที่ที่พวกเขามานั่งเล่นนอนเล่นกันเกือบทุกวัน
อาจจะเพราะบรรยากาศที่เงียบสงบและเย็นสบาย
ทำให้พวกเขาชอบที่จะมานั่งคุยกันตามประสาเพื่อนสนิท :)
“เฮ้อออออ อยู่ที่นี่แล้วมีความสุขจัง :D ”
เด็กชายพูดพร้อมทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้านุ่มๆ
“อ่านให้ฉันฟังหน่อยสิ”
เขาหันไปบอกเด็กหญิงที่นั่งข้างๆ
“ทำไมนายชอบให้ฉันอ่านหนังสือให้ฟังจัง ฉันอ่านเป็นสิบๆเล่มแล้วนะ -3-”
“ก็ฉันชอบเสียงเธอเวลาอ่านนี่ มันเหมือนฉันเข้าไปในหนังสือได้เลย”
เด็กชายยิ้มกริ่ม
ดูเหมือนเด็กหญิงจะทนต่อรอยยิ้มแสนหวานนั้นไม่ได้ เธอจึงเปิดหนังสือเพื่ออ่านให้เขาฟัง..
“... “ ถ้าใครคนหนึ่งหลงรักดอกไม้ดอกหนึ่ง ซึ่งมีเพียงดวงเดียวเท่านั้นในดวงดาวนับพันล้านดวง
เพียงแต่เขาได้มองดูมันเท่านั้นก็ทำให้เขามีความสุขพออยู่แล้ว
เขาจึงรำพึงกับตัวเองว่า ‘ดอกไม้ของฉันอยู่ที่นั่น บนดวงดาวดวงหนึ่งนั้น....’
แต่ถ้าแกะกินดอกไม้นั้นไปเสีย ก็เปรียบเสมือนดวงดาวทุกดวงดับพรึบพร้อมกันในสายตาของเขาผู้นั้น
และเรื่องนี้เป็นเรื่องไม่สลักสำคัญหรือ?”...เขาไม่สามารถกล่าวอะไรต่อไปได้อีก เขาสะอื้นแล้วปล่อยโฮออกมา
กลางคืนเข้าครอบคลุม
ฉันวางมือจากเครื่องไม้เครื่องมือของฉัน ฉันไม่ยี่หระแล้วเจ้าค้อนของฉัน
เจ้าตัวน้อตหรือว่าความกระหายน้ำหรือแม้กระทั่งความตาย..
เพราะว่าบนดาวดวงหนึ่ง บนโลก โลกของฉัน มนุษย์เรานี่เองแหละ
ฉันมีเจ้าชายน้อยที่จะต้องปลอบโยน ฉันโอบเขาไว้ในวงแขน ปลอบเขา
ฉันบอกกับเขาว่า
“ดอกไม้ที่เธอรักไม่ได้อยู่ในระหว่างอันตรายเลย..ฉันจะวาดปลอกปากให้มัน
ให้เจ้าแกะน้อยของเธอ..และฉันจะวาดเครื่องป้องกันตัวให้ดอกไม้ของเธอด้วย.. ฉัน..”
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรอีก ฉันรู้สึกเก้ๆกังๆและขัดเขิน
ไม่รู้ว่าจะเข้าถึงเขาได้อย่างไร ไม่รู้ว่าจะปลอบเขาอย่างไรดี
เพราะว่าดินแดนแห่งน้ำตานั้นแสนจะเป็นแดนลี้ลับ...”
เด็กหญิงหยุดอ่านชั่วขณะ
“เจ้าชายคงจะรักดอกไม้ดอกนั้นมากเลยเน้อะ..
มันคงจะเป็นดอกไม้ที่สวยมาก จนเขาไม่อยากเสียมันไป..”
เด็กชายมองขึ้นไปบนฟ้า เหมือนจะอยากบินขึ้นไปบนนั้น
“ถ้าฉันเป็นเจ้าชายฉันก็จะรักดอกไม้ดอกนั้นมากกกกกกกกกๆเลย”
“แหงล่ะ เธอรักดอกไม้ทุกชนิดอยู่แล้วนี่” เด็กชายหัวเราะเบาๆ
“ดอกไม้มันสวยนี่.. ถ้าเป็นนาย ของสวยๆแบบนั้นนายจะรักมั้ยล่ะ?”
“ไม่รู้สิ.. มันอยู่ที่ว่าฉันเลือกที่จะรักรึเปล่า ละมั้ง?”
“แหมมมมม นานๆได้ฟังคำคมจากเด็กชายตาฟ้า 5555555” เด็กหญิงแซว
“อะไรรร!” เขาเขินเล็กน้อย
“เย็นแล้วกลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”
เขาลุกขึ้นพร้อมยื่นมือให้เด็กหญิงจับ..
เด็กชายและเด็กหญิงเดินกลับบ้านด้วยกัน
คุยกันไปตลอดทางจนถึงบ้านที่ห่างกันแค่เพียงรั้วกั้น..
.....................................................................................
บทนำมาแล้วววววว ชอบกันมั้ยคะ? :D
ชอบไม่ชอบยังไงคอมเม้นท์กันมาได้เล้ยยย
มิวจะได้ไปพัฒนาฝีมืออ 55555
❀ Supercell
ความคิดเห็น