[Fic conan] แค่นักเลง...จริงๆดิ

ลำดับตอนที่ #5 : อ่าว ดันทำแบบนั้นไปได้นะพวกเธอ

โคนันภาค1ตอนที่13

วันนี้ฉันมาดูละครที่มหาวิทยาลัยเทเอ็นหล่ะ มาในแบบที่สามารถเจอกับพวกอายูมิได้นะ

'ขากลับซื้อเค้กไปฝากดีกว่าแฮะ'

ฉันคิดขณะเดินไปที่มหาลัยอย่างเอื่อยเฉื่อย แต่ว่า...

"หืม??? นั้นมันพวกนักสืบเยาว์ชนนี้นา ทำไมมาอยู่แถวนี้ได้หล่ะเนี้ย"

ฉันพึมพัมกับตัวเองเมื่อเห็นพวกกลุ่มนักสืบเยาว์ชนยืนกันอยู่หน้าประตูของมหาวิทยาลัย

'คุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนกันน้า??? ฉานนี้เนี้ย'

"มารับผิดชอบซะโดยดี"

เมื่อฉันได้ยินคำพูดของผู้ชายวัยกลางคนที่สวมแว่นตาพูดกับพวกเด็กๆอย่างหงุดหงิด และพวกเด็กๆก็หัวเราะแห้งๆตอบกับชายคนนั้นไป ก็สงสัยว่ามันอาจจะเป็นตอนที่ฉันคาดไม่ถึงก็ได้...

"พวกเขาต้องรับผิดชอบอะไรหรอคะ???"

เมื่อฉันถามออกไปอายูมิก็หันมาหาฉันทันทีแถมยังทำหน้าราวกับพระมาโปรดอีกด้วย

"พี่ยูเมะ!!!"

แล้วเธอก็พุ่งมากอดฉันจนฉันต้องก้มลงไปแล้วอุ้มเธอขึ้น(เห็นผอมๆงี้แรงเยอะนะจ๊ะ) พวกเด็กๆคนอื่นกับชายคนนั้นก็หันมามองฉันด้วยเหมือนกัน ถึงฉันจะสงสัยที่เห็นโคนันทำหน้าโล่งใจแวปนึงก็เถอะ

"ก็เด็กพวกนี้ทำให้อุปกรณ์พังและก็ทำให้คนที่จะแสดงด้วยกับฉันสลบไปนะสิ"

ชายคนนั้นพูดด้วยความโกรธหนักมาก ฉันจึงหันไปถามอายูมิที่อยู่ในอ้อมแขนตอนนี้

"จริงหรอจ๊ะ อายูมิจัง"(^_^)

"จะ จริงค่ะพี่ยูเมะ" 0^0;;;

"งั้นพวกเธอก็ต้องรับผิดชอบนะ เข้าใจนะคะอายูมิจัง"

"คะ ค่า"

แล้วอายูมิจังก็คอตกทันทีที่ฉันวางเธอลงให้ยืนเหมือนเดิม

"นาๆ เดี๋ยวอายูมิก็กลับพร้อมพี่นะ พี่จะเลี้ยงเค้ก รวมถึงพวกเธอด้วย โอเคนะคะ"

ฉันบอกพร้อมกับหันไปทางพวกแก๊งนักสืบเยาว์ชนที่เหลือด้วย

"ค้า/คร้าบบบ"

พวกเขาตอบกลับอย่างอาร์มณดีเลยหล่ะ แล้วพวกเขาก็เดินตามชายคนนั้นไป เพื่อที่จะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น 

จากนั้นก็เป็นไปตามเนื้อเรื่อง พวกเขาต้องแสดงละครแทนคนที่บาดเจ็บไป พอแสดงกันจบก็บ่นกันนิดหน่อย

"งั้นก็ไปกินเค้กกันเถอะจ๊ะ"

"ค่ะ/ครับ"

พวกเด็กตอบรับพร้อมกับเดินตามอย่างขยันขันแข็งด้วยใบหน้าดีใจ แต่ก็จะมีแต่โคนันคุงที่ทำหน้าสงสัยนิดหน่อย พอมาถึงที่ร้านก็สั่งกันอย่างเมามันเลยโดยเฉพาะเก็นตะคุง

'ถึงจะมีเงินเยอะ แต่ก็ส่งสารเงินในบัญชีฉันหน่อยเถอะนะ'

"เก็นตะ นายนะจะกินเยอะเกินไปแล้วนะ"

ราวกับโคนันจะอ่านใจฉันได้ เขาเลยบอกให้เก็นตะหยุดสั่งเค้กมากินก่อนที่ฉันจะกินแกรบแทนข้าวในเดือนนี้

"อะ ขอโทษนะครับพี่ยูเมะ"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันไม่ถือซักเท่าไหร่หรอก แต่ถ้ากินเค้กเยอะเกินไปก็ไม่ดีต่อสุขภาพนะจ๊ะ"

"ครับผม"

"เอาหล่ะๆ รีบกินกันเถอะนะ เดี๋ยวที่บ้านก็เป็นห่วงเอาหรอก"

"ครับ/ค่ะ"

จากนั้นพอพวกเด็กๆกินเค้กกันเสร็จฉันก็พาอายูมิกลับไปที่บ้าน แล้วก็แยกเข้าไปห้องของตัวเองตามเดิม

'วันนี้ก็วุ่นวายอีกแล้วแฮะ...คงจะไม่เจอกันอีกแล้วล่ะมั้ง'

ฉันคิดก่อนที่นอนหลับไป

___

มาแล้วจ้า 

ช้านิสนึงเนอะ 

พอดีหัวมันตันๆไปช่วงนึงอ่ะ

ขอโทษนะค้าาาา