[Fic conan] แค่นักเลง...จริงๆดิ

ลำดับตอนที่ #4 : แค่จะมาดูรูป แต่ดันเห็น...

โคนันภาค1ตอนที่8

เอ้าฮึบ

'ในที่สุดก็ได้มีวันหยุดจริงๆกับเขาซักที จะทำอะไรดีน้า'

ฉันคิดขณะนั่งอยู่หน้าคอมเครื่องโปรด

"เอ รู้สึกว่าช่วงนี้ที่หอศิลป์จะมีข่าวแปลกๆ เรื่องหุ่นขยับได้???"

'ช่างเถอะ แต่ว่านะ...

ความชอบของชาติที่แล้วมันติดมาอ่ะ ตอนนี้เลยมาอยู่ที่หน้าหอศิลป์แล้วค่ะ'

ฉันคิดขณะยืนอยู่หน้าหอศิลป์ ที่กำลังจะปิดตัวลงในเร็วๆนี้

'นี้ฉันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย'

ถ้าใครมองมาที่ฉันก็คงคิดว่าฉันเป็นคนบ้าที่หันหน้าเข้าหากำแพงเพื่อเขียนอะไรซักอย่างเล่น(?)

'วันนี้ฉันใส่ชุดปกติมาหล่ะ หยุดเป็นนักเลงซักวัน เลิกทำงาน(?)ซักพัก มาสุขใจกันก่อน'

'นี้ฉันคิดเชี้-อะไรเนี้ย'=[]=

(วันนี้น้องใส่ชุดนี้ค่ะ)

'อย่างน้อยฉันก็ใส่ชุดมากันเจอกับอายูมิด้วยหล่ะนะ(เวลาอยู่กับอายูมิ น้องจะใส่แว่นปลอม)'

พอคิดกับตัวเองเสร็จแล้วฉันก็เดินเข้ามาดูรูปภาพอย่างเบิกบานใจ(?)

'อืม เหมือนลืมอะไรไปซักอย่างแฮะ'

ฉันคิดในขณะที่กำลังดูรูปภาพในหอศิลป์ต่อไปแบบมึนๆ แล้วพอเดินดูไปได้ซักพักก็เห็นใครบางคนเข้า

'อะบะโช๊ะเด๊ะ 0-0!!!'

'นั้นมันคุณโมริ รันกับโคนันนี้นา อ่ะ ในที่สุดก็นึกออกแล้วว่าลืมเรื่องอะไร'

'ลืมไปเลยว่านี้มันเป็นหนึ่งในเรื่องด้วยนี้นา-_-;;; ถ้าหนีจะทันไหมนะ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง???'

แล้วฉันก็ดูรูปภาพไปเรื่อยๆ จนไปถึงจุดๆนึงที่มีป้ายตั้งว่าห้ามเข้าอยู่

'นี้มัน...จะเริ่มแล้วสินะ'

"แย่จังเลยนะคะ ที่มันดันมีป้ายห้ามเข้าซะได้" ???

"นั้นสิคะ..."

'เดี๋ยวนะ!!! เสียงเมื่อกี้นี้มัน'

ควับ

ฉันถึงกับหันไปทางที่มีเสียงในทันทีแล้วฉันก็พบกับ

"เฮ้ย!!!" -[]-

"อ่ะ ฉันทำให้ตกใจหรอคะ???"

รันถามฉันด้วยสีหน้าสงสัยและรู้สึกผิด

"นะ นิดหน่อยค่ะ"

'ซวยหล่ะฉัน ไม่น่าลืมว่าโคนันจะมาที่นี้ด้วยเลยนะเนี้ย'T^T

"คือ...พอดีว่าฉันเห็นคุณดูภาพอยู่ซักพักแล้วหล่ะค่ะ เลยอยากจะทำความรู้จักหน่ะค่ะ ฉะ ฉันชื่อโมริ รันค่ะ"

พอรันแนะนำตัวเสร็จก็มองหน้าฉันด้วยสายตาแบบ...อ้อนให้ฉันบอกชื่อกับเขา

"ยูเมะค่ะ เรียกฉันว่ายูเมะนะคะ"

"ค่ะ ยูเมะจังสินะคะ"^_^

พอฉันบอกชื่อกับเธอไป เธอก็ยิ้มอย่างสดใสซะจนเหมือนมีพระอาทิตย์อยู่ข้างหลัง(เวอร์)

"งั้นยูเมะจังก็ไปพร้อมๆกับพวกฉันเลยซิคะ"

"กะ ก็ได้อยู่หรอก"

"เย้~"

'ทำไมถึงดีใจขนาดนั้นกันวะคะ???'

แล้วจากนั้นรันก็ลากฉันให้เดินไปหาอีกสองคนที่มาด้วยกันกับเธอ

"คุณพ่อ โคนันคุงงงง"

"อะไรห๋ะยัยรัน"

"มีอะไรหรอครับพี่รัน???"

"ฉันจะแนะนำให้รู้จักนะคะ นี้ยูเมะจังค่ะ ยูเมะจังนี้คุณพ่อของฉันเอง ชื่อโมริ โคโกโร่ ส่วนเด็กคนนี้ชื่อเอโดงาวะ โคนันคุงจ๊ะ"

รันผายมือมาทางฉันพร้อมกับแนะนำตัวให้ฉันและสองคนนั้นแบบเสร็จสับ

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดี"

"สวัสดีครับ"

"งั้นพวกเราก็เดินไปดูด้วยกันเถอะค่ะ"(^_^)

แล้วหลังจากนั้นรันก็ลากทั้งฉันทั้งคนที่มากับเธอให้ไปดูรูปกันต่อ 

'ไอฉันก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรอยู่แล้วหล่ะนะ แต่ว่าคนอื่นจะไม่ไหวเอานะรัน...' - -;;;

ฉันคิดพร้อมกับมองหน้าคนอีกสองคนที่เริ่มทำหน้าเบื่อหน่าย เพราะไม่ค่อยเข้าใจอาร์มณตอนมองรูปภาพของรันซักเท่าไหร่ จนได้แต่มองภาพไปเฉยๆเท่านั้น จนเวลาผ่านไปได้ซักพักใหญ่ๆ รันก็เดินจนทั่วแล้วเหลือแค่ตรงนั้นที่เดียว

'จะมาแล้วสินะ คือแบบหนีตอนนี้ทันไหมคะ???'

พอถึงเวลาอันสมควร(?)แก่การเกิดคดี รันก็เข้าไปในห้องนั้นตามบทบาทเป๊ะๆ แค่มีชั้นเข้ามาเกี่ยวด้วย ก็เท่านั้นเอ้ง

'ให้ตายเถอะค่ะ'

แล้วรันก็หันไปเห็นศพนั้นแล้วก็กริ๊ดตามบทบาทที่เธอได้รับส่วนฉันก็เอามือปิดปาก เบิกตากว้างๆทำท่าตกใจสุดขีด ทั้งๆที่ในใจนั้นรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจอแบบนี้แน่ๆ

'รู้สึกผิดกับรันจังเลยค่ะ 0-0'

หลังจากนั้นพวกตำรวจก็มาตรวจสอบกันตามหน้าที่ของตัวเอง ส่วนโคนันก็เริ่มสืบคดีตามฉบับของเขา

'จะช่วยดีไหมนะ'

ฉันคิดพลางแอบมองโคนันที่วิ่งวุ่นไปทั่วแล้วมันก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในหัวอย่างไม่น่าให้อภัย

'...น่ารักจังเลย'

.

.

.

'ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้นที่ไหนกันเล่าตัวชั้น!!! ตกลงช่วยแค่ตอนถามทางไปห้องน้ำล่ะกันนะ'

หลังจากนั้นเมื่อมีคนคนนึงบอกว่า ดีที่ภาพไม่ได้รับความเสียหายเลย ฉันก็เริ่มช่วยโคนันนิดนึงในทันที

"รันจ๊ะ ฉันขอยืมหนังสือหน่อยจะได้รึเปล่า???"

"อ่ะ ดะได้ค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ"(^^)

แล้วหลังจากนั้นฉันก็ตะโกนด้วยเสียงอันดังลั่น เพื่อที่ทุกคนจะได้หันมาสนใจที่ตัวของฉัน ว่าฉันจะทำอะไร

"คุณลุงคะ!!!"

"หืม???"

"คือว่า ช่วยเขียนบอกทางออกให้หน่อยได้ไหมคะ พอดีฉันเป็นพวกขี้หลงเวลาไม่ได้ดูแผนที่นะคะ"

"ได้สิแม่หนู...ฮ๋ะ" 

"อ่าวๆ ทำไมไม่เขียนให้หนูเร็วๆหล่ะคะคุณลุง เอ...หรือว่าปากกาของคุณลุงจะไม่ติดสินะค้า แหมๆมันก็เป็นเรื่องที่เจอกันบ่อยๆนิเนอะ แต่ว่า...ทำไมคุณลุงถึงยังไม่เปลี่ยนปากกากันน้า"

"อึก"

"เดี๋ยวก่อนนะ ปากกาเขียนไม่ติด"

เมื่อโมริ โคโกโร่เริ่มคิดออก โคนันก็เสริมเรื่องต่างๆ จนพอโคนันรู้สึกตัวอีกที...

โคนัน บรรยาย

หลังจากที่ผมไขคดีเสร็จแล้ว ก็กะว่าจะหันไปถามยูเมะเรื่องนึงซักหน่อย แต่ว่ายูเมะกลับไม่อยู่แถวนั้นซะแล้ว

'เอ๋ หายไปไหนแล้วหล่ะ' 0-0???

ผมหันมองจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ ก็เลยเดินไปถามรันที่น่าจะรู้

"พี่รันครับๆ พี่ยูเมะกลับไปแล้วหรอครับ"

"หืม ใช่จ๊ะ เมื่อกี้ยูเมะจังเอาหนังสือมาคืนฉันแล้วก็เดินออกไปเลยนะ"

"อ๋องั้นหรอครับ"

'เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่าเธอคนนั้นบอกว่าเป็นพวกขี้หลงไม่ใช่รึไง' -_-???

อีกด้านหนึ่ง

"ฮึ่ม ฮึม~"

เสียงฮัมเพลงเบาๆออกมาจากริมปาก ในขณะที่เธอกำลังมองโทรศัพย์ของเธออย่างเพลินๆ

"น่ารักจริงๆ"

ในโทรศัพย์ของเธอคนนั้นมีรูปโคนันที่กำลังมองปากกาที่เขียนไม่ติดอยู่นั้นเอง

___

สวัสดีค้า ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า

เค้าสอบปลายภาคเสร็จแล้วหล่ะ หลังจากนี้จะลงรัวๆเลยคร้า

ระวังเรื่องไวรัสกันด้วยน้า

เจอกันตอนหน้าค่ะ