ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เฮ้ย เด็กนั้นฉันว่าหน้าตามันคุ้นๆนะ
ในวันที่โคนันได้ถือกำเนิดขึ้น
หญิงสาวอายุ17นาม มานามิ ยูเมะ ได้มีลางสังหรณ์แปลกๆไม่หยุด ขณะที่จะไปซื้อขนมที่เซเว่นกลางดึก
ด้วยความที่เป็นนักเลง เธอจึงชอบเดินในซอยเปลี่ยวๆ
ทำให้เธอได้เห็นเด็กคนนึงวิ่งผ่านไปทางถนนใหญ่ด้านหน้า
แล้วมันจะไม่อะไรเลยถ้าเด็กคนนั้นไม่ได้ใส่ชุดย้วยๆแถมใบหน้าที่แบบ...
"เฮ้ย เด็กคนนั้นฉันว่าหน้าตามันคุ้นๆนะ-อึก ปะปวดหัว"
จู่ๆยูเมะก็อุทานออกมาอย่างเจ็บปวด เธอจึงรีบเดินกลับไปที่โรงแรมที่เธอเช่าพักอย่างรวดเร็ว
'อึก ปวดฉะมัด ทนไว้ยูเมะ เธอต้องกลับไปที่ห้องก่อน'
ยูเมะคิดในใจพร้อมกับรีบเดินกลับไปยังโรงแรม
"ทนไว้ ใกล้จะถึงแล้วตัวฉัน"
ยูเมะพูดขึ้นขณะที่เดินเข้าไปในห้องนอน
"มะไม่ไหวแล้ว อึก"
ตุบ
แล้วยูเมะก็สลบไปในห้องนอนระหว่างเดินไปที่เตียงอีกทีนึง
เช้าวันต่อมา
ปัจจุบันยูเมะกำลังทำหน้าช็อกอย่างรุนแรง ในขณะที่กำลังนั่งอยู่หน้าจอคอม พร้อมเปิดข่าวล่าสุดของ คุโด้ ชินอิจิ เพื่อนร่วมชั้นของเธอ
"นั้นไม่ใช่แค่ความฝันจริงดิ..."
ฉันคิดพร้อมกับมองข่าวที่คุโด้ไขคดีฆาตกรรมในคฤหาสน์เวลาจัดงานเลี้ยงซึ่งคนที่ทำนั้นเป็นเจ้าของคฤหาสน์ที่แกล้งขาหักเพื่อที่จะได้พ้นข้อกล่าวหา
มันจะไม่ทำให้ฉันสนใจข่าวของเพื่อนร่วมชั้นคนนี้เลย ถ้าฉันไม่ได้เจอกับความฝัน...
ไม่สิต้องเรียกว่าความทรงจำชาติก่อน ที่มีเรื่องราวของหมอนั้นเต็มไปหมด และดูเหมือนนี้จะเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันปวดหัวล่ะนะ
"ถึงมันจะไม่กระทบอะไรกับชีวิตประจำวันของฉัน ที่ต้องทำตัวเป็นนักเลงเพราะงานก็เถอะ แต่ว่า..."
'ไม่ไหวอ่ะ ภาพที่คุโด้กลายเป็นโคนันตั้งแต่เมื่อวาน ท่าทีเปิ่นๆ เขินหรืออื่นๆ มันติดตาอ่ะ แบบน่ารักชิบผาย'
ฉันนึกภาพเหล่านั้นจากความทรงจำของฉันภาพที่โคนันแสดงท่าทีน่ารักๆออกมา
ทำให้ฉันยิ้มด้วยรอยยิ้มเล็กๆโดยที่ฉันไม่รู้ตัว
(แบบนี้)
"หึ ตรงไหนที่ฉันจะต้องเกี่ยวข้องด้วย ฉันก็จะช่วยก็แล้วกันนะ
เอโดงาวะ โคนันคุง..."
___
ตอนแรกเอาไปแค่นี้ก่อนน้า
พอดีมันต่อไม่ได้อ่ะ อิๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น