คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บุบผานางมารเหมันต์
เวลาผ่านไปสามวัน
หลหยินและหลหยาไ้รับารฝึฝนอย่าไม่ำยอมอยู่นาน
พวเาพยายามิ้นรนและเอาัวรอ บารั้็วิ่
บารั้็ถูันาน้ำหนัที่เินว่า่าสเัสอเาะรับไ้
้วยที่เป็นผู้เล่นเริ่ม้นทำให้ยาลำบาอย่ามา
และ้วยผลาารฝึฝนนั้นเอ
พวเา็ไ้รับ่าสเัสที่เหมาะสม
ทำพวเาอยู่เหนือผู้เล่นใหม่ทั่วไปหลายุมแล้วอนนี้
ทิวทัศน์อทะเลทรายหายไป
อนนี้ลายเป็นป่าิบื้นมีแมไม้ามแหน่ออใบันให้พลั่น
ทุที่มีแ่สีเียวปะปนับสีแ่อใบไม้แห้ สายลมสามารถผ่าน่อแบมาไ้บ้า
มี้นไม้สูให่ึ้นอยู่ประปรายอยู่ทั่วพื้นที่
พวมันยาวสุลุหูลุาราวับว่าไม่มีสิ้นสุ
ใ่แล้วนี้ือพลัอเทพธิาำแล
“วันนี้เราะมาฝึารหาอป่า..”เธอพูอย่าสบายๆิวๆไม่สนใอาารบอบุไม่รับอทั้สอนผู้โร้ายที่้อมีทำภาริอเทพธิาวิปริผู้นี้เ้า
“อป่า?!”หลหยินรู้สึว่ามันไม่ใ่
เาเ้ามาในโลอเมส์แห่นี้เพื่อฟาร์มเ็บเวลไปิวๆสบายๆแล้วบเียนเหล่าพี่ายอเาให้หมร่วมับหลหยาแฝอเา หลหยาเอ็มีอาารไม่่าันเท่าไร
แ่เาสบสิอารม์ไ้
“ใ่แล้ว
ารหาอป่าเ้าะ้อรู้ว่าอะไรินไ้ินไม่ไ้
อย่าอไม้อนี้มันมีฤทธิ์ทำให้หลับหาผสมับอสีม่วรนั้น”เธอี้นิ้วเรียวสวยอเธอไปยัอไม้สีม่วที่ปล่อยละออออร่าแปลๆออมา
มันทำใหู้เหมือนมันำลัร้อเพลอยู่รนั้น หลหยินและหลหยามอาม
“ทั้สอมีื่อแ่าัน อแรื่อ
อเียววนฝัน อที่สอื่อม่วเร้นนรี
เ้าอาะสสัยว่ามันรวมเ้าันไ้อย่าไรสินะ แน่นอนว่ามันมีวิธีธรรมาๆ่ายๆ
แ่พวเ้าบมันเ้า้วยันทำให้พวมันลายเป็นเนื้อเละๆ่อนะเอาไปแ่ในน้ำสะอา
ทิ้ไว้ประมานวันหนึ่็ไ้แล้ว”เธอยัอธิบาย่อไปะที่หลหยินเอาแ่มอหน้าออเธอที่ส่ายไปมาะรีรายนิ้วเรียวี้ไป้าน้าระหว่าทาารเินสอนในแบบอลูเสือ
ส่วนหลหยาั้ใฟัอยู่เียบๆ
“เ้ารู้ไหมสิ่ที่ีที่สุเวลาเินทาในป่าือเ้า้อรู้ว่า้นไม้ไหนปลอภัย
อย่า้นที่อยู่้าหน้านี้เ้าอาะเห็นว่ามันแปล
แ่ที่มันเป็นเล็แบบนี้็เพราะเป็นแมลอสูรัวิ๋วำนวนมาำลัเาะอยู่้า้นไม้
เ้า้อระวัให้ี แน่นอนว่าผลอมันมีประโยน์อย่ามาสำหรับพวเ้า
พวมันสามารถเอามาทำยาหลานิไม่ว่ายาพิษ ยาแ้พิษ ยาเสริมาย
ยาเสริมปรานหรือยานิ่าๆที่แ่าันออไปามแ่ผู้นะสรรหาวิธีใ้มันไ้”เธอล่าวบพร้อมับี้อนหินไประทบับเปลืออแมลเหล่านั้นนพวมันแื่นแล้วบินระหึ่มไปรอบๆ้นไม้เพื่อหนนรบวนพวมัน
โีที่พวเาอยู่ไลาบริเวนั้นหลายสิบเมรทำให้พวมันไม่เห็นพวเา
“พวแมลมีระยะสายา่าัน่าสายพันธ์อพวมันแ่ละนิ
พวเ้า้อเรียนรู้เี่ยวับพวมันอีทีหลัาบารฝึนี้แล้ว”เธอพูเสียเรียบ่อนะเินเ้าไปในป่าลึ
หลหยินและหลหยามอหน้าัน่อนะามเ้าไป
‘ูท่าเธอเอ็เป็นรูที่มาวามสามารถอยู่’หลหยาิ วามรู้สึเี่ยวับเธอีึ้นมาแล้ว
ส่วนหลหยินไม่ไ้สนใ
เาแ่มอูสะโพอเธอและหน้าอระับำนานเท่านั้น็รู้สึีลอเวลา
เาแทบะให้อภัยเธอั้แ่แร้วย้ำไป
วบๆ
ร่าสามร่าเินเ้าไปในป่าลึ
ระหว่าทา็ไ้รับำแนะนำอเทพธิาำแลลอเวลาทำให้วามรู้อหลหยาเพิ่มพูนึ้นเรื่อยๆ
ส่วนหลหยินไม่ไ้สนใมัน
เาำลัเินียิ้มเอื้อมมือลาอาาศะระยะสายาเหมือนำลับีบ้นามๆอเทพธิาอยู่
“เอาละารเินเล่น็เอาไว้เพียเท่านี้
มาฝึารทำยาัน”เธอล่าวบพร้อมับโบมือ
ทันในั้น็ปราเป็นเรื่อมือมามายบนพื้นห้า อนนี้พวเาอยู่ที่โล่ว้า
มีร่มา้นไม้อยให้วามสบายลอเวลา อาหาศ็ีอย่ามา
“หยาน้อย เ้าลอทำูสิ บมันเ้า้วยันนะ”เธอล่าวพร้อมับวัมือเรียหลหยา
หลหยาเินเ้าไป เาับหินบนาเล็พอีมือ
ับอเียววนฝันโยนใส่รสีนิลแล้วว้าอม่วเร้นนรีใส่าม
เาเริ่มออแรบมัน เทธิาำแลมอู็ียิ้มเบาๆ
เธอิว่าหลหยามีพรสวรร์เรื่อารปรุยา
“่อไปาเ้าหยินน้อย!”เธอหันไปหาหลหยินที่ยืนยิ้มเลิ้มอยู่ไม่ไล
เาูเหมือนเหม่อลอยไปไลทำให้เทพธิาำแลหัวเราะิั่อนะออแรบหัวนหลหยินหน้าว่ำทิ่มิน
“โอ๊ยๆๆๆ อโทษๆทำไมท่าน้อบ้า้วยละเนี้ย”หลหยินูเหมือนะไม่พอใ
เาในอนนี้ำลัหลอยู่ในโลแห่ยุทธ์ทำให้ารใ้ศัพย์ ‘้าๆ’ ‘เ้าๆ’ ึออมาาปา
“เ้าเอาแ่มอเหม่อ
เมื่อรู่้าเห็นแมลมันัวให่ที่หัวเ้า ้าหวัีนะเนี้ย!”เธอยัไหล่ไม่รู้ไม่ี้ หลหยินทำัวไม่ถู
เาไ้แ่ถอนหายใ่อนะมอหน้าอระับำนานเป็นรั้สุท้าย่อนะนั่ลบยาเหมือนหลหยิน
แ่เ้าหยบิผิันไปหยิบอสัว์อสูรเรียึ่มีใบสีส้มอ่อนปล่อยออร่าสีาวผสมับอาวเรือยายอเึ่มีสรรพุยายวามสามารถอส่วนผสมที่มันผสมเ้าไป
เทพธิามอู่อนะยิ้ม เธอหายไปทันทีเพราะรู้ว่าอีไม่นานะเิอะไรึ้น
หลหยาิ้วระุบ่อยรั้ึ้นเรื่อยๆเาสสัยว่าหลหยินะทำไ้หรือเปล่าึหันไปมอ
พบว่ามีออร่าสีาวระายไปทั่วหลายลี้วนระยะเวลาสั้นๆ
มันยายึ้นอย่ารวเร็วนไม่ถึสิบวินาที็มีอบเหลายร้อยลี้แล้ว
“หยิน!นายทำบ้าอะไร”หลหยาำรามลั่นเพราะใ
เารีบเ้ามาูว่าเ้าแฝบ้าบออเาำลับพือะไรอยู่
เมื่อรู้ว่ามันืออะไร็หน้าีเียวทันที
หัวอเาาวโพลนพยายามหันไปมอหาเทพธิาำแลผู้เหมือนอาารย์อเาแ่เธอหายไปแล้ว!
‘ิบแล้ว’หลหยา
โฮ!!
เสียำรามอสัว์อสูรมามายัึ้น
พวมัน่าวิ่้วยวามเร็วสูมายัพื้นที่อทั้สอน หลหยินะโนอย่าื่นใ
“เิอะไรึ้น!”ใบหน้าอหลหยามีำถามเ็มไปหม
เาิว่าใรพืพวนี้มีพวเาเ็บมา้วยไม่มีอะไรอันรายเลนับยัๆไปไม่สนใ
แ่แล้ว็้อิผิอหนึ่ในพวนั้นืออสัว์อสูรเรีย
ที่มีสรรพุในารเรียเหล่าสัว์อสูรในบริเวใล้ๆออมาหา แล้วยิ่ผสมับอาวเรือยาย้วยแล้ว
มันยิ่ทวีวามรุนแรึ้นไปอีหลายเท่าัว
เสียอึระทึึโมัเ้ามาเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าะหยุ
เมทมึนนาให่เลื่อนเ้ามาอย่ารวเร็วทั้ที่ลมเลื่อนไหวทิศร้าม
วี๊!
เป็นเสียที่ไม่อยาไ้ยินที่สุสำหรับพวเา
ทั่สอนมอออไป็พบว่ามันไม่ใ่เมำ
แ่เป็นฝุนยัษืำนวนมาำลับินมาทาพวเา หลหยายิ่แทบบ้า
เาลาหลหยินวิ่ไปทันทีโนไม่หันไปมอ้านหลัที่มีเสีย้นไม้หัโ้นมาเรื่อยๆ
บนท้อฟ้าร่าเรียวบาอเทพธิาำแลำลันอนอย่าเียร้าน
เธอหาววอเหล่มอูเทศารวิ่ไล่อเหล่าสัว์อสูรเบื้อล่า
เสียโหยหวนอหลหยินและหลหยาไม่ไ้ทำให้เธออย่า่วยแม้แ่น้อย
เธอยิ้มหัวเราะอย่าสนุสนานพราหยิบเอานมบิสิสึ้นมาเี้ยวเล่นพร้อมับแ้วน้ำที่ำลัลอยอยู่อี้า
มีหลอยาวยื่นมาทาปาบาอเธอ
เธอูสบายใและำลัื่ม่ำับเสียโหยหวนอเหล่าผู้โร้าย
“หยินเอาไ แฮ่ๆ!”หลหยาถามวามเห็นอหลหยินที่ำลัวิ่อยู่้าน้า
พวเาเร่ฝีเท้าเท่าที่ทำไ้ะที่เสียระบบัเือนเรื่อ่าสเัสที่เพิ่มึ้นอยู่เรื่อยๆลอเวลา หลหยินัฟันพราหัน้ายหันวาหาทารอ
ทา้านหลัพวเาไม่อยาหันไปมอสัเท่าไร เพราะเสียพวมันยััึ้นมาเรื่อยๆใล้ะถึัวพวเาอยู่แล้ว
“้นไม้ให่รนั้น!”หลหยินเห็นทาออ เาเหลือบไปเห็น้นไม้หลาสีสันมีใบหลายสี
มีนาให่ร้อยนโอบไ้ิ่้านอมันสูเสียฟ้าแทบะไม่เห็นุปลายสุ
แล้วที่หลหยินเลือ็เพราะมันไม่ไ้ถูรบวนาสัว์อสูรอะไรเลยแม้แ่น้อย
หลหยาเห็น้วย็พาันวิ่ไปทา้นไม้้นนั้นอย่าสุฝีเท้า
เหล่าสัว์อสูรที่ามมาพบว่าเหยื่ออพวมันำลัเ้าไปในพื้นที่หวห้ามเลยไ้แ่ัฟันรอๆแ่ไม่ไ้าไปไหน
แววายัับ้ออยู่ที่สอนอยู่
“แฮ่ๆ เห้อออ...เหนื่อยิบ วิ่มาี่โลละเนี้ย!”หลหยินบ่นอุบทั่ที่เป็นวามผิอเา
หลหยาส่ายหัวระอาแ่ไม่ไ้โทษหลหยิน
เาหอบหายใอยู่นานเพื่อระบายวามร้อนาารวิ่ที่ทรหยิ่ว่าอนที่หนีเสื้อาวะอี
“ารายอโลนี้...นั้นสิ
เรายัไม่มี้อมูลอมันเลย”หลหยามวิ้วพรานึอะไรไ้บาอย่า
หลหยินล่าว
“ไม่้อไปสนใมาหรอ
อนนี้เรา้อพัและหาที่ปลอภัยไว้่อน เทพธิานนั้นเอ็หายไปื้อๆแบบนี้หาะออไปมีหวัเละ!”หลหยินล้มัวลนอนมอไม้ที่บ้านอยู่ใล้ๆ
มันมีลีบอสีม่วรามสวยามระยิบระยับเหมือนวาวปล่อยลิ่นหอมหวลอเวลานทำให้หลหยินน้ำลายแทบไหลออมา
หลหยาเห็นอาารอหลหยิน็ล่าวเือนสิ
“อย่าไปินอะไรแปลๆละหยิน”
“ไม่หรอน่า...”หลหยินว่าแล้ว็ว้ามันเี้ยวุ๊ยๆทันที
รสาิอมันละลายในปาปล่อยลิ่นไอเย็นออมาเหมือนเาำลัลืนน้ำแ็และเี้ยวมันอย่าอร่อย
รสอมันยอเยี่ยมริๆ
หลหยินราเบาๆอย่าสุสมส่วนหลหยาไ้แุ่มมับอีรั้อย่าเอื้อม
“นั้นเ้าำลัินอะไร? ไม่ใ่บุบผานามารเหมัน์ลืนวิาหลอนะ”เสียนุ่มนวลอเทพธิาำแลัึ้น
รั้นี้มาพร้อมับเสียหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆในลำอยาวระหอเธอ
สิ้นเสียหลหยาสสัย เามอมาที่หลหยินปราว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปล
เพราะมัน็อยู่ีไม่มีอาารท้ออืหรืออย่าไร
“บุบผา..นามารเหมัน์??”หลหยินล่าวเบาๆหน้าาเริ่มีเรื่อยๆ
หลหยาไม่ไ้สัเหลหยินที่มีอาารเปลี่ยนไป
เามอมาที่เทพธิาึ่ำลัลอยอยู่ลาอาาศธาุอย่าสบายใ
เาียิ้มหวานละลายหัวใ่อนะล่าวอบวามสสัย
“บุบผานามารเหมัน์ ใ้สำหรับสร้ายาธาุน้ำแ็ที่ทรพลัอย่ายิ่ยว
มันมีพลัสามารถแ่แ็ัรวรริที่ทรพลัแห่ทวยเทพไ้ในพริบา หาไม่ระวัในารเ็บมันหรือใ้ปรุยาละ็..หึหึ...และ้วยที่เป็นธาุน้ำแ็ึ่เป็นพลัแห่หยิน
มันเหมาะสมับเพศสรีเท่านั้นถึใ้มันไ้ บุบผานี้เหล่านามารนระใ้ัน แ่็หาไ้ยาทำให้ส่วนให่มีแ่หลัเพลิทั่นั้นึ่มันัับธาุในัวอย่ามา
พวนามารที่ใ้เพลิะไม่แ็แร่เท่าบุรุษที่ใ้เพลิแน่นอนเพราะธาุไม่ใ่”เทพธิาโบมือเบาพรายัไหล่อย่าไม่ใส่ใราวับว่า
‘เทพ’ สำหรับเธอนั้นแ่เป็นเศษินเท่านั้น
หลหยาหน้าีรีบหันไปมอหลหยินที่ำลััวิ้นราวับิ้ือบนพื้นห้า
วามีประายเย็นเยือปลุม่อนะแพร่ระายไปทั่วร่าอย่ารวเร็วทำให้อนนี้หลหยินราวับถูแ่แ็ไว้ในู้เย็นที่มีอุหภูมิิลบหลายพันอศา
“หยิน!
หยิน!!”หลหยารีบเ้ามาหาแฝอเา้วยวามใลัว
เาหน้าีและเป็นัวลอย่ามา
ปาอเาสั่นสะท้านเพราะอนนี้พลัเย็นเริ่มที่ะทำลายีวิอหลหยินแล้ว
เทพธิาำแลยิ้มอย่าระรื้น เธอไม่สนใว่าอาารบาเ็บะทรมานนาไหน
ารไ้เสพวามทุ์อนอื่นถือเป็นเรื่อที่เธออบอย่ามา แล้วยิ่เป็นบุรุษเธอไม่มีวามเห็นะ่วยเหลือเลยแม้แ่น้อย
“อั๊!
อ๊า!!”หลหยินรู้สึราวับโนยั้อนน้ำแ็ยัษ์ใส่ภายในร่า
เาิ้นไปมาอย่าทรมาน พื้นที่เานอนอยู่เริ่มเย็นลอย่ารวเร็ว่อนะ่อัวเป็นน้ำแ็สีใส
ร่าายอเาเย็นนแทบะแ็ายอยู่แล้ว ร่าายอเาและ่าสเัสอมือใหม่นับว่าอ่อนแอไม่มีพลัพอะ้านทา
แล้วยิ่เป็นบุบผานามารเหมัน์้วยแล้วยิ่ทวีวามรุนแรที่แปลประหลาเ้าไปให่
ในเมส์โลเียนออนไลน์นั้น
เพื่อ่วยเหลือผู้เล่น ผู้สร้าึลอาารเ็บปวลเหลือ 30ส่วน100เท่านั้น
ทำให้ไม่ำเป็น้อัวลว่าวามเ็บปวะทำร้ายพวเาไ้
แ่ไม่ใ่ับที่แห่นี้
เทพธิาำแลเป็นใร?
เธอไม่ใ่นอโลใบนั้น
เธอเป็นผู้ปลอสูสุอยู่ที่ไลแสนไล หาเธอไม่มีวามำเป็น้อใ้านทั่สอนไม่เสียเวลามาสอนสั่อะไร
“้อร้อละรับ!่วยหยิน้วย”หลหยาทุใอย่ามา ไม่เยเลยที่ะอบให้แฝที่หน้าาล้ายันมาเอับเรื่อแบบนี้
เทพธิาำแลแะี้เล็บพราใ้ะไบฝนมัน่อนะเหยียนิ้วออูผลานิ้นเออเธออย่าสบายใ
เธอล่าวับหลหยาที่ำลัุเ่า้อร้อ
“่วย? ่วยอะไรหรอ?”เสียนุ่มนวลอเธอฟัูสูศัิ์แ่็เ็มไป้วยวามสนุสนานี่มเห
“ะ-่วยหลหยิน..”หลหยายั้อร้อ่อไปอย่านปัา
เพราะวามรู้อเามันไม่มีสามารถทำแบบนี้ไ้ เามีวามรู้และพลัที่น้อยเินไป
“หึหึ...บุบผาอนั้นมันเหมาะับเพศสรี(น้ำ)เท่านั้น
แล้วหยินน้อยเอ็เป็นบุรุษธาุหยา(ไฟ) าระทำให้มันสบลไ้็่ายๆเพียแ่ะรับผลที่ามมาไ้หรือไม่เท่านั้นเอ”เทพธิายัล่าว้วยวาาสบายอารม์
“อึ..ไม่ว่าะอะไร็ไ้ทั่นั้นแหละรับ”หลหยาหมหนทาไป่อ
เาเห็นสภาพอหลหยินที่เริ่มมี้ำแ็เาะามัวแล้ว็ทุ์ใ แม้ว่านี้ะเป็นโลอเมส์
แ่ไม่เยเลยที่แฝู่นี้ะายในโลอเมส์มา่อนนับาที่เาเริ่มับเมาส์
“ิ ิ ีมาๆ ั้น...”เธอธิาโบมือเรียวสวยราวับหยอเธอเบาๆ แสสีำน่าพิศว็อาบทั่วร่าอหลหยินที่ำลัทรมานทันที
ร่าที่อยู่ในหมอสีำอหลหยินเริ่มหายาวามทรมานาไอเย็นอย่ารวเร็ว
ร่าายเริ่มมีารเปลี่ยนแปลไป้าๆ หลหยาเห็นว่าเาอหลหยินภายในหมอำหายิ้นแล้ว็เบาใหันมาอบุเทพธิา
ภายในหมอำนั้นเอ
ร่าายบุรุษนับว่าเป็นร่าายที่ำยำและแ็แรทนทานว่าสรี
ทำให้บุรุษที่แ็แร่และมีเสน่ห์ลายเป็นุสนใอสรีเพศอย่าแน่นอน
พวเาบานเป็นเสื้อผู้หิ บานรัเียวใเียว บาน็วิปริผิเพศไป
หลหยิน
นับว่าเป็นบุรุษหนุ่มที่หล่อเหลาราวับเทพบุราสวรร์
เามีเส้นผมสีำสลวยยาวเป็นเานุ่มลื่น ส่วนสูว่าร้อยแปอสิบ ใบหน้าไรุ้่าำไม่มีำหนิราวับรูปแะสลัที่ประี
วาทรเสน่ห์ที่ระาหัวใอผู้นมาแล้วหลาย่อหลายนหาไ้้อมอ
รอยยิ้มที่แสนยาะหัห้ามให้หลใหลไปับมัน
ารเล้าโลมที่มีมาว่าใรๆอเาทำให้ใอผู้หิทั่วโลสามารถเทให้เาไ้อย่าไม่ยาเย็น
อนนี้เอ...
ใบหน้าอเาภายในหนอนั้นเริ่มนุ่มเรียบ
อหนาเริ่มยาวระหาวผ่อ
รูปร่าำยำภายใ้เสื้อยุทธ์เริ่มเปลี่ยนเป็นรูปร่าโ้เว้าอสรีเพศ
หน้าอแบนราบยื่นยายให่ออ เรียวาามนวลสวยราวับหยมี่าโผล่พ้นุ แนเรียวสวยอ้อนแอ้น
ใบหน้าามว่านาเียนสวรร์ใๆำลัพริ้มาหลับลึอยู่
โยที่นภายนอนั้นไม่ไ้รู้เลยว่า
เทพธิาำแลำลัทำอะไรับหลหยินเพื่อรับมือับบุบผานามารเหมัน์ที่ินเ้าไป มีเพียรอยยิ้มั่วร้ายบนใบหน้าามอเทพธิาเท่านั้นที่หลหยาไม่ไ้สัเุเห็น
‘ในเมื่อเ้าเอาแ่มอหน้าอับ้นอ้า..ั้นเ้า็มีเอเลยละันนะ
ิ ิ’
ความคิดเห็น