คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เทพธิดาเอาเเต่ใจ?
“เ้าเมส์เลยไหม?”หลหยาถามึ้นเพื่อึเ้าแฝสุแสบอเาออมาาวามิบ้าๆ
“อืมม..ท่านพ่อบอว่าะให้พวเราเลือที่เิไ้ใ่ไหม?”หลหยินถามเมสาว เธอพยัหน้าอบและผ่ายมือ่อนะปุ่มำสั่อเธอสร้าเป็นหน้าอนาให่โปร่แสที่มีสถานที่หลายที่ให้เห็น
มันบอื่อและรูปภาพา่านบนเอาไว้ทำให้สามารถมอูพื้นที่้านล่าไ้อย่าีเยี่ยม
‘มีเยอะเลยแหะ...แ่..พวนี้มันอยู่ในทวีปไหนัน?’หลหยาิพราหันไปถามเมสาวอีรั้้วยวามสสัย
“มันอยู่ในทวีปไหน?”
“ท่านหลหยินและท่านหลหยาอยู่ในประเทศีนะนี้..ันั้นทวีปที่ท่าน้อไปเิือทวีปิปัเ้า่ะ”เมสาวอบำถาม้วยรอยยิ้มบาๆ
“หืมม..เ้าเล่ห์ริๆท่านพ่อนี้...ไม่มีรูปไหนที่เป็นแหล่น้ำเลยหรือ?..เห้ออ..ที่บอว่าสถานที่เนี้ยรวมไปถึันเี้ยนและภายในถ้ำห่าเหวอะไร้วยสินะ...ิ”หลหยินพูพราส่ายหัวแร
เายืนอออย่าเหี้ยวเาอ
“ันเี้ยน?...อืมม...มีภาพมุมสูที่เห็นพวสัว์อสูร้วยนี้...นายิถูหยิน”หลหยาิามพราพึมพำเบาๆ
เาเลื่อนูอย่า้าๆพราพิารนา เมสาวยืนอยู่้าๆไม่ไ้เ้าไปรบวนพวเา
แ่ทันในั้นเอ
ิ๊!
“เอ๋?..”เมสาวไ้รับ้อวามประหลา้อวามหนึ่
‘ส่พวเามาหา้า..’เมสาวอ่าน้อวาม้วยวามุน
เธอเาศรีษะอย่าสสัยว่าใรันที่ส่มันมาหาเธอไ้ หรือว่าะเป็นNPCนอื่นๆ?...แ่ารใ้ศัพย์มันแปลๆอยู่นะ
เธอพิมพ์อบลับไป...**ะส่ไปยัไ่ะ?**
สัพั้อวาม็อบลับมา
**เอาแนบมาับหมายเลย**
เมสาวเบ้ปา ั้แ่เธอทำหน้าที่นี้มา
เธอไม่รู้เลยว่ามันสามารถทำแบบนั้นไ้
**ไม่เื่อหรอ?...ั้น้าัารเอ็แล้วัน**
้อวามเ้ามาอีรั้ รั้นี้มันไม่ไ้มาปล่าว
มันมาพร้อมับมิิหลุมำนาให่ที่ีแหวออา้านบนเพานสีาวทำให้เมสาว้ออ้าปา้าอย่าะลึ พวแฝยัุ่นับารหาสถานที่เิอยู่ไม่ไ้ระหนัว่ามีอะไรผิแปลไป
ว่าะรู้ัว็โนลมพายุูเ้าไปในนั้นแล้ว
“เอ๋...”หลหยินใ
เามอูรอบ้านอย่าื่นๆ เพราะไม่รู้ว่ามันือที่ไหน
ร่าอเาและหลหยาหมุนว้าไปามธาุอาาศอย่าไร้น้ำหนั
“อะไรเนี้ย!!”หลหยาใเหมือนันที่ห้อสีาวลายเป็นมิิมืไป
รอบ้านือวาวที่ส่อแสระยิบระยับไปทั่ว พวมันสวยามมาหาไ้มอไ้ม
แ่เวลานี้ไม่ใ่เวลามาสนใพวมัน
เพราะพวเาำลัใอยู่
ฟุ๊บบบ!!
ร่าอทั้สอถูแรระาึเ้ามาในที่แห่หนึ่อีรั้
รั้นี้ไม่้อหมุนไปามอาาศอีเพราะมันมีที่ยืน บรรยาาศโยรอบว่าสว่า็สว่าว่ามื็มื
มวลอไม้สวยามหลาสีสันำลัปล่อยลิ่นหอมหวนไปามสายลมเย็นที่ผ่านมา ลิ่นน้ำและเสียน้ำไหลเบาๆแว่วมา
เหล่านน้อยบินเล่นสุอุราพวมันส่เสียิ๊บๆเหมือนเสียอธรรมาิที่ามำลับรรเลเพล
ทั้สอะลึยืน้าอยู่ับที่
พวเาไม่ไ้สนใเสื้อผ้าที่เปื้อนหรือสถานาร์แปลๆ ในอนนี้หัวอเามันโล่ราวับอยู่บนสวรร์
หลหยินมอไปรอบๆอย่า้าๆเหมือนพยายามำภาพอันามนี้ไว้ภายในหัว
หลหยาเอ็ทำเหมือนับเาเ่นัน
“สวัสีมนุษย์น้อยพวเ้ารู้สึอย่าไรับสวนบุบผาามอเรา”
ทันในั้นเสียอสรีผู้สูศัิ์ไ้ัึ้น
มันไม่ไ้ัราวับฟ้าผ่า มันัเบาๆราวับเสียระิบอธรรมาิแ่มัน็เือไป้วยวามเย็นยะเยือที่น่าหวาลัว
นั้นทำให้ทั้สอใสะุ้พราถอยหลัไปสอสาม้าวหันหน้าหันหลัมอหา้นเสียอย่าหวาระแว
“ใร!”หลหยาะโนถาม
“หึ!นี้เ้าลามนุษย์่ำ้อยพวนี้มาทำไม?
มันวร่าแล้วรึที่้อให้พวมันมอูสวนแห่นี้”รั้นี้เป็นเสียอสรีผู้เย็นา
เสียอเธอเย็นเยืออย่าไม่พอใเสียแร
“ิๆ...มัน็น่าสนุีเหมือนันนะนามาร..เวลาแบบนี้เรา้อหาไรทำบ้าสิ..พวมนุษย์สอัวนี้ทำไ้สินะ”เสียอสรีผู้ี้เล่นเอยออมา
นั้นทำให้วามิอหลหยินประมวลผลพร้อมับอัวเออย่าหวแหวนพร้อมทำเสียสะอื้นไห้
“นี้เรา้อมาเสียิับนาเียนสวรร์หรือเนี้ย
โอ้เ้าแมมมอธลูพ่อ เ้า้อเอานหนัแล้ว”หลหยินพูพราสะอื้นอย่าอาลัยอาวร์
‘เวลาแบบนี้มันยัะมาเล่นไอ้เ้าหยิน- -*’หลหยาิ
“..”เหล่าเสียอสรีูเหมือนะอึ้้า
เพราะไม่ิว่าเ้ามนุษย์นนี้ะหลิไปไล
“มันเป็นวามผิอเ้าไ้าหมิ!ันไปพูาหลายสายให้มันิไปไล!”เสียอสรีผู้เย็นาที่หลหยินและหลหยาิว่าเธอือ
*นามาร* ั่เสียสรีผู้สนุเอยออมาเมื่อรู่
‘เสียอสรีสนุเธอื่อไ้าหมิหรอ?’หลหยาิไปพรามวิ้วแน่น แล้วลอโยเ้าับอะไรบาอย่าที่เลวร้ายสุๆ ‘พวเธออาะเป็นสัว์อสูรั้นพระเ้าที่มีพลัสามารถทำลายเ์ไ้...แบบนี้..’หลหยาิ่อนะโนัทันวัน
“เรามิใ่สัว์อสูรเทพอ่อนแอหรอนะ..แม้ว่าเ้าไ้าหมิมันะเป็นสัว์อสูร็าม
แ่เรา็ยัเหนือว่าพวมันหลายุม”เสียอสรีเย็นาล่าวพร้อมับลมเย็นที่พัเ้ามาระทบร่าอทั่สอให้ระเ็นไปไลว่าร้อยเมร
ร่าอทั่สอนไ้รับลมเย็นระแทอัทันให้ปลิวราวับใบไม้ที่้อลมระแทับ้นไม้หลาย้นหัโรามอย่ารุนแร ีโรเิารระทบระเทือนนมันหัไปสอสามี
ูมูมูม!
“อั๊!”หลหยินระอัเลือเ่นเียวันหลหยาเอ็ไม่ทันไ้ั้ัวลับโนโมี
ร่าอพวเาระแทับ้นไม้หนานหนึ่ึ่เป็นุสิ้นสุทำให้เิวามเสียหายับร่าอพวเา มันเร็วมา
เร็วว่าที่ประสาทสัมผัสอพวเาะับทัน...นี้มันไม่วรเป็นแบบนี้..
‘แย่แล้ว..ืนเราไปทำให้เธอโรธเ้ามีหวัะแย่เอาไ้...้อไม่พูอะไร’หลหยาิพราเ็เลือที่มุมปา
เาราอย่าเ็บปวเพราะาว่าแน้า้ายและาทั่สอาหัไปแล้ว เาสภาพแย่ว่าหลหยินเสียอีที่เสียาและแนอย่าละ้า
“นี้เ้าไม่วรทำแบบนี้นะ...ัวละรอยู่ใน่วแรเริ่ม
พวเาไม่มีพลัมาพอ พวเาอาะายไ้้วยเศษเสี้ยวอเ้า”เสียสรีนแรที่นุ่มลึลับราวับเสียระิบล่าวพร้อมับแสสีเียวที่สาแสมา้อร่าายอหลหยินและหลหยา่วยให้ร่าายและบาแผลอพวเาฟื้นฟูเพียั่วพริบาราวับไม่เยเิอะไรึ้นับพวเา
‘หลัรัษาสุยอเลย..นี้มันเหลือเื้อเินไปแล้ว’หลหยินิพราลูบเนื้อลูบัวอย่าะลึ
‘ยัีที่หนึ่ในพวเธอไม่ิะ่าพวเรา..’หลหยาลุึ้น่อนะมอูาและแนทั้สอ้า้วยแววาปั้นยา
เพราะมันมหัศรรย์ริๆ
“เ้ามนุษย์สอัวนี้เ้าเอาพวมันมาทำไม?”รานี้เป็นเสียสรีที่้อัวานราวับหลุมำ มันเย็นเยือว่าอสรีที่ื่อนามารหลายุม
เธอล่าวพร้อมับลมเย็นยะเยือพัปลิวไปทั่วบริเวทั่ๆที่ทั่หลหยินและหลหยาไม่เห็นัวอเธอ
“ท่านแม่โปรเ้าใ
ัวลูนี้้อารเล่นสนุหวัว่าท่านไม่ถือสา...”เสียอสรีลึลับล่าวพร้อมับหัวเราพิั
“เห้อออ..เ้านี้็เอาแ่เล่น..ราวที่แล้ว็ทำลายัรวาลที่แม่เ้าเป็นนสร้าทิ้แล้วราวนี้เป็นอะไรอีละ”เสียอสรีแปเสียัึ้นมาทำให้ร่าอหลหยินและหลหยาสั่นสะท้าน เพราะมันแปลประหลาว่าเสียอสรีอื่น
“เ้าะเรีย้าว่าท่านแม่็ปิไป..้านั้นือบิาอเ้านะ.....”เสียอสรีเย็นาึ่้อัวานราวหลุมำล่าว
‘อะไรนะ...บิา?...แล้วทำไมเป็นเสียอสรีไ้?...หรือว่าพวเาโนแล้าสรีเสียระิบ?...เธอูเอาแ่ใและี้แล้นะ’หลหยาิพราเหื่อไม่่าับหลหยินที่ิแบบเียวัน
“ิ ิ ิ”สรีผู้ึ่เป็นเสียระิบหัวเราะเบาๆราวับไม่สนใำพูนั้น แล้วเมื่อำอบเป็นเสียหัวเราะ นั้นยิ่แน่ัว่าเธอเป็นผู้แล้พวเาให้ลายเป็นสรี
“ะทำอะไร็รีบทำ..”รั้นี้เป็นเสียอสรีผู้ทรอำนาราวับเป็น้าวแห่สรรพีวิทั้มวลล่าวึ้น
“ทราบแล้วเ้า่ะ..”เสียสรีผู้เหมือนเสียระิบแห่ธรรมาิล่าวบ็มีมิิหลุมำึร่าอทั่สอเ้าไปอย่ารวเร็ว
เหลือทิ้เอาไว้เพียเสียอุทานอย่าใเท่านั่น
“เห้ออ..”เสียอสรีหลายเสียที่แ่าันถอนหายใอย่าเหนื่อยอ่อนับารระทำอสรีเสียระิบ
*-------------------------------------------*
ภายในมิิหลุมำ
ที่นั้นมีพื้นที่ว้าวาสุสายา มันือพื้นที่โล่ๆไม่มีอะไร ที่้าน้าและ้านบนเป็นเหล่าวาวส่อแสระยิบระยับเหมือนพื้นหลัที่ให้บรรยาาศแสนสบ
ุ๊บ
ร่าอทั่สอนระแทับพื้นแ็ๆนร้อลั่น้วยวามเ็บปว้น
หลหยินลิ้ไปมาทุรนทุราย หลหยาัฟันรอๆพราพยายามลุึ้น
ฟริ๊
ยัไม่ทันที่ทั้สอะไ้นั่พัหรือหายใ ร่าโปร่ในสวยามราวเทพธิาแห่สวรร์็ปราึ้น้านหน้าอพวเา
วาอทั้สอเบิว้าราวะถลนออมาภายนอไ้ เพราะเธอนนี้ามอย่ามา
มาว่าแม่อพวเาและใรอื่น แม้แ่หิสาวสวยสามี็แพ้อย่าหมรูป เธอนนี้สวยุอนาเียนสวรร์สีาวนวลุวันทรา
มีสร้อยมุาวประับเอาไว้ามเนื้อผ้าแ่ละแห่
‘หน้าอัพHในำนานนนนนนนนนนน!!’หลหยินะโนในใโนที่ลืมูว่ามูอเามีเลือไหลออมาราวับท่อปะปาแ
สรีผู้มีใบหน้าสวยามผู้ึ่ทำลายเ์ทั่มวล
เรือนร่าอันามอ้อน้อยราวับถูัสร้ามาาสรวสวรร์ทั้มวลเอามารวมันไว้ภายในร่าอเธอ เธอมีิ้วโ้เรียวโ้ ริมฝีปาุ่มื้นบาระับ
เรียวแนยาวสีาวอมมพู เรือนาเพรียว เอวอิ่ว
ทั้หลหยินและหลหยาทำไ้เพียะลึ้าเท่านั้น ไม่ว่าะนานแ่ไหนพวเา็ทำไ้เพียแ่อ้าปา้อมอเหมือนอยู่ในภวั์อันเป็นนิรันร์เท่านั้น
“ิๆ นี้เพียแ่ร่าำลอเท่านั้นเอนะ...พวเ้า็ะลึันแล้ว
หาเราเอาร่าริออมาพวเ้าไม่วายายไปเสีย่อนหรอหรือ?”เธอหัวเราะเบาๆ เสียอเธอือเสียอสรีผู้เหมือนเสียระิบนั้นเอ
้วยำพูและน้ำเสียนั้นทำให้ใบหน้าอหลหยาแ่อนะไ้สิ
เราหันหน้าไปทาอื่นพราเาหัวเบาๆ่อนะเอยถามอย่าเินอาย
“ท่านเป็นใร...แล้วนี้พวเราอยู่ที่ไหน”หลหยาถาม
เธอหัวเราะอีรั้อย่าสนุสนาน่อนะส่ายหัวเบาๆ่อนะเอยอบำถามอย่าราบเรียบ
“้าพาพวเ้ามานี้เพื่อมอบหมายให้พวเ้าไปทำภาริหนึ่เท่านั้น”เธอหล่าวพร้อมับโบมือเรียวามอเธอเบาๆปราเป็นปิ่นปัผมสีหย
มันูสวยามและมีราาที่ยาะประเมินไ้
หลหยินและหลหยามอหน้าันไปมาพราส่ายหัวว่าไม่รู้ัมัน
“แล้วเรา้อทำยับ้ารับ?”หลหยาถามอีรั้
เธอยิ้มบาอย่าทรเสน่ห์ทำเอาใอหลหยินและหลหยาเ้นโรมราม
ถ้าไม่ิอยู่ที่ว่าเธอแ็แร่อย่ามาพวเาอาะะบะแ็ไ้
“เพียแ่ไปหามหาบุรุษแล้วอมันับเาเพียเท่านั้น็พอแล้ว...แน่นอนว่ามันยา แ่้าะทำให้พวเ้าแ็แร่มาพอเสีย่อนแล้วึ่อยปล่อยลับสู่ัรวาลอเ้า
โลอเ้าและที่อเ้า ่อไป”เธอแย้มยิ้มป้อปาเบาๆอย่าาม
เธอหัวเราะำับท่าทาอสอบุรุษ้าหน้าอเธอ
“แล้วท่านะทำยั? ให้ไอเทมีๆับเราหรือะให้ัมภีร์สูๆ?”หลหยินถามบ้า้วยแววาเป็นประายับไอเทมที่หมายปอ
มันราวับสวรร์บันาให้อย่านั้นแหละ นี้มันหนูถั้าวสารแท้ๆ
‘ลาปปาละมึเอ๋ยย...หึหึ..’หลหยินิพราเลียปาอย่าั่วร้าย
เาที่ิว่าะปล้ำนาเียนรหน้า่อนหน้านี้ไ้เปลี่ยนวามิไปอย่าสิ้นเิ
อนนี้เาหวัเพียแ่ไ้รับอะไรที่ทำให้เทพเรียพี่เท่านั้น
“หืม?...มันีว่านั้นเยอะเ้ามนุษย์น้อย...เราะสอนวิาให้พวเาพร้อมมอบัมภีร์ให้แน่นอนอีทั้ไอเทมยัรอเ้าอยู่อีมามายนับไม่ถ้วน
แ่...้อพยายามเท่านั้นนะ”เธอเิหน้าึ้นเหมือนอาารย์ำลัสั่สอนศิษย์
วาอหลหยินเป็นประายเิ้าทันที
แ่าับหลหยาที่เริ่มหน้าี เพราะาวามิอเาแล้ว
เธอไม่ไ้ให้อย่า่ายายแน่นอน ‘เธอือสรีที่เอาแ่ใและอบลั่นแล้..’นั้นือวามิที่รวมยอนิสัยอเธอเอาไว้้วยันอหลหยา
ความคิดเห็น