“รักนี้ไม่ตั้งใจ...แต่ใจมันตั้งเอง”
ใครจะคิด...ว่าแค่ลืมมือถือ จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความรู้สึกที่ลืมไม่ลง เมื่อ ภูผา เด็กหนุ่มขี้อายสายเนิร์ด ดันเผลอเก็บมือถือของ จูน เด็กสาวสุดแก่นประจำห้องข้าง ๆ ไปไว้กับตัว แต่แทนที่เธอจะโก
ผู้เข้าชมรวม
132
ผู้เข้าชมเดือนนี้
19
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
โรงเรียนมัธยมวชิราทร เปิดเทอมวันแรกของภาคเรียนใหม่ เสียงออดเช้าแผดดังคล้ายระฆังปลุกวิญญาณนักเรียนที่หมดแรงจากปิดเทอมยาวให้กลับเข้าสู่โหมดการเรียนอีกครั้ง
สำหรับคนส่วนใหญ่ วันเปิดเทอมคือการได้เจอเพื่อนเก่า ได้เล่าเรื่องดราม่าช่วงปิดเทอม หรือไม่ก็แอบมองรุ่นพี่หล่อๆ เดินผ่านหน้าห้อง
แต่สำหรับ "ภูผา" มันคือวันที่เขาจะต้องเจอกับคนที่เขา "ไม่กล้าคุยด้วยมานานที่สุด"...แต่กลับคิดถึงเธอบ่อยที่สุดเช่นกัน
เธอคนนั้นชื่อ “จูน” เด็กสาวห้องข้างๆ ที่เสียงหัวเราะของเธอดังกว่าเสียงครูพูดเสียอีก ไม่ได้เพราะเธอดังหรอก...แต่เพราะเขาฟังทุกคำที่เธอพูดเสมอ
“ปีนี้ต้องกล้าคุยแล้วนะเว้ย” ภูผาบอกตัวเองทุกครั้งที่เดินผ่านห้องของเธอ แต่เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก เพราะในปีนี้เขาไม่เพียงแค่ได้อยู่ห้องข้างๆ เหมือนเดิม...แต่ยังต้องได้ร่วมกลุ่มทำงานกับเธออีกต่างหาก
แล้วเรื่องราวป่วนๆ ชวนเขินก็เริ่มต้นขึ้น...ตั้งแต่ตอนที่เขาเผลอหยิบมือถือผิดของเธอกลับบ้าน...
บังเอิญหรือจงใจไม่รู้ รู้แค่ว่า...
“ความรักบางทีมันก็ไม่ได้ตั้งใจจะเกิด
แต่พอใจมันตั้งขึ้นมาแล้ว…ก็ไม่มีใครหยุดมันได้”
ผลงานอื่นๆ ของ เจ้าดอกไม้ของใจฉัน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เจ้าดอกไม้ของใจฉัน
ความคิดเห็น