ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #87 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 8

ในที่สุดเรนยะก็ได้เดินทางมาจนถึงหน้าทางเข้าฐานของหน่วยรากซึ่งสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้ายิ่งทำให้ตัวเขามั่นใจอย่าง 100 % ว่าแจ็คนั้นกำลังอาละวาดอยู่ภายในฐานของราก

    “สภาพศพนี่ดูไม่ได้เลยแฮะ”

    เรนยะมองศพที่เขาเดาว่าน่าจะเป็นศพของนินจารากที่คอยทำหน้าที่เฝ้าทางเข้าออกของฐานลับใต้ดินโดยสภาพศพนั้นได้ถูกชำแหละจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นใคร

    “รีบไปตามกลับดีกว่าขืนมากไปกว่านี้มันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากเอา” เนื่องจากว่าเรนยะนั้นไม่ได้ยินเสียงการได้รับตั๋วจากระบบมาพักหนึ่งแล้ว

    “ไม่ใช่ว่าหนูแจ็คจับชำแหละหมดทุกตัวหรอกนะ”

    พอเรนยะคิดถึงตรงนี้ก็ทำเอาตัวเขายิ้มขมขื่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆนั้นก็แปลว่าดันโซได้สิ้นชื่อไปแล้ว

    . . . แบบนี่มีหวังเจ้าซาซึเกะได้เกรียนแตกหนักกว่าเดิมอีกละมั้งเนี่ยเพราะไม่มีเป้าหมายให้ล้างแค้นแบบนี้

    ติ้ง !!!

    “โอ๊ะ ! รู้สึกว่าจะยังมีคนรอดแฮะ” เสียงระบบแจ้งเตือนได้ดังขึ้นทำให้เรนยะใจชื้นขึ้นเล็กน้อย

    หรือนั้นเป็นคนสุดท้ายกันหว่า ?

    คิดได้ดังนั้นเรนยะจึงได้เริ่มก้าวเท้าเดินไปตามตัวแจ็คให้เร็วขึ้นก่อนที่มันจะเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ

    ด้านในฐานของหน่วยราก

    ตอนนี้ถึงดันโซจะสามารถลุยได้แบบไม่กลัวตายรวมถึงมีลูกน้องคอยช่วยสนับสนุนแล้วก็ตามแต่ทว่าแจ็คนั้นเป็น Servant Class Assassin ที่เด่นเรื่องค่าความเร็วเมื่อรวมเข้ากับหมอกเวทที่มีฤทธิ์กัดกร่อนจึงทำให้แจ็คนั้นยังคงความได้เปรียบอยู่

    ได้เปรียบถึงขนาดที่ว่าสามารถฆ่าดันโซไปได้ 2 ครั้งติดเลยทีเดียว

    “โจมตีต่อไป !!!”

    เสียงอันเกรี้ยวกราดของดันโซได้ออกคำสั่งลูกน้องของตนให้ทำการโจมตีแจ็คต่อไป

    เพราะถ้าวันนี้ดันโซไม่อาจจับเด็กสาวตรงหน้าเขาได้ละก็เขาจะไม่ได้อะไรเลยนอกจากสูญเสียกำลังคนของเขาไปอย่างเปล่าประโยชน์

    คนอย่างดันโซนั้นไม่ยอมรับเรื่องแบบนั้นเด็ดขาดไม่ว่ายังไงก็ตาม

    เพื่อความทะเยอทะยานที่จะขึ้นเป็นโฮคาเงะของเขา

    เขาต้องเอาความลับวิชาของเด็กสาวตรงหน้ามาให้จงได้

    “แค่ก !!!” 

    แต่ความต้องการของดันโซนั้นช่างดูยากเย็นเพราะไม่ว่าเขาจะใช้แผนโจมตียังไงก็ตามแจ็คก็จะหลบพ้นเสมอและไม่วายหันกลับมาสวนกลับจนตัวเขาต้องใช้อิซานางิเพื่อให้รอดพ้นจากความตายทุกคราไป

    ดันโซที่ถูกแจ็คใช้มีดแทงเข้าเส้นเลือดใหญ่ที่คอได้หายตัวไปอีกครั้งจนทำให้แจ็คนั้นเริ่มทำหน้ามุ่ย

    “น่าเบื่อจังเลย . .”

    เนื่องจากไม่อาจชำแหละศพของดันโซได้เพราะผลของวิชาอิซานางินั้นมันจะทำการลบศพของดันโซที่ตายให้หายไปจึงทำให้แจ็คไม่อาจชำแหละดันโซได้จนเริ่มหมดสนุก

    แต่ในขณะที่แจ็คกำลังจะเปลี่ยนเป้าหมายไปเชือดลูกน้องของดันโซนั้นจู่ๆก็ได้มีเสียงพูดของใครบ้างคนดังขึ้นท่ามกลางม่านหมอกจนทำให้แจ็ครวมถึงพวกดันโซนั้นหยุดชะงัก

    “กลับกันเถอะแจ็ค”

    “แม่มารับแล้วนะ”

    ประโยคพูดรวมถึงน้ำเสียงที่ชวนอบอุ่นซึ่งไม่เข้ากับสถานการณ์ในตอนนี้ถูกเอ่ยออกมาจากปากของคนๆหนึ่งแต่ด้วยหมอกที่หนาจึงทำให้ดันโซเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัด

    “แกเป็นใครกันแน่ !!!” 

    ดันโซโกรธจนตัวสั่นหมายความว่ายังไงที่ว่า มารับแล้ว อีกฝ่ายคิดเหรอว่าเขาจะยอมปล่อยยัยเด็กนี่ไปง่ายๆ !!!

    “นั่นคุณแม่เหรอ ?” ผิดกับดันโซแจ็คนั้นสามารถมองเห็นตัวเรนยะในหมอกของเธอได้อย่างชัดเจน

    เรนยะที่ได้ยินแจ็คถามเขาก็พยักหน้ายอมรับออกมา

    เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคุณแม่ที่อัญเชิญเธอออกมาแจ็คก็ได้ทิ้งมีดเปื้อนเลือดในมือพร้อมโผเข้ากอดเรนยะในทันที

    “คุณแม่มารับพวกเราแล้ว !” แจ็คพูดขึ้นอย่างดีใจในขณะที่เธอเข้ากอดเรนยะทั้งที่ตัวยังคงเต็มไปด้วยเลือด

    “วันนี้แจ็คเล่นสนุกพอแล้วกลับไปอาบน้ำกันเถอะ”

    เรนยะลูบหัวแจ็คในอ้อมกอดครู่หนึ่งก่อนที่พวกเขาจะแยกกันโดยแจ็คนั้นก็ยอมกลับแต่โดยดีตามที่เรนยะบอก

    “ต้องขอโทษด้วยที่เด็กคนนี้ซนไปหน่อย”

    “ก็ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยดูแลเธอนะ”

    เรนยะพูดขึ้นน้ำเสียงของเขาไม่ปกปิดการเยาะเย้ยเลยแม้แต่น้อยทำเอาดันโซโกรธจนแทบกระอัก

    “วันหน้าค่อยพบกันใหม่” 

    หลังเรนยะเอ่ยประโยคบอกลาเสร็จเขาก็จูงมือพาหนูแจ็คจากไปทำให้หมอกภายในฐานของรากก็เริ่มจางลงทำให้ดันโซรวมถึงหน่วยรากทุกคนมองเห็นได้ชัดขึ้น

    แต่พวกเขาก็ต้องตื่นตระหนกเพราะว่าเพียงชั่วพริบตาที่หมอกซาลงนั้นศัตรูของพวกเขาก็หายไปเสียแล้ว !!!

    อีกทั้งดันโซกับพวกหน่วยรากทุกคนก็พบเรื่องประหลาดอีกเรื่องนั่นก็คือพวกเขาจำหน้าตาของผู้บุกรุกไม่ได้สักนิดเดียว

    ถึงจะพยายามลองนึกดูมากแค่ไหนก็ตามแต่ในความทรงจำในตอนที่สู้กับแจ็คเมื่อครู่ของพวกเขานั้นมันราวกับว่ามีหมอกบางอย่างคอยบดบังจนไม่สามารถเห็นหน้าตาของแจ็คได้เลย

    หน่วยรากที่เหลืออยู่แค่ 18 คนต่างมองไปที่ดันโซว่าจะเอายังไงกันต่อ

    “ตรวจสอบสภาพภายในฐานแล้วกลับมารายงาน . . .”

    ถึงดันโซอยากจะไล่ตามอีกฝ่ายไปมากสักแค่ไหนก็ตามแต่ตอนนี้ลูกน้องของเขาเหลืออยู่เพียงแค่ 18 คนเท่านั้นส่งไปก็คงตายเปล่ายังไม่นับรวมกับเหตุการณ์ประหลาดที่ตัวเขากับลูกน้องต่างลืมหน้าตาของอีกฝ่ายนี่อีก

    เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ดันโซได้แต่เพียงเศร้าใจเท่านั้นหน่วยรากก็เคลื่อนไหวไม่ได้เพราะกำลังถูกสั่งกักตัวข้อหามีส่วนรู้เห็นในการลอบสังหารอาคุสะ เรนยะ

    ดันโซอยากจะตะโกนออกมาดังๆเสียเหลือเกินว่าทำไมตัวเขาถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

    . . . ทำไมโชคชะตาถึงได้ชอบเล่นตลกกับตัวเขากัน

    ระหว่างทางกลับบ้านของเรนยะ

    “แฮะ แฮะ คุณแม่ก็ตัวเปื้อนเหมือนพวกเราเลย ~” แจ็คที่กำลังจูงมือเรนยะได้พูดออกมา

    “หลังแจ็คอาบน้ำเสร็จแล้วเดี๋ยวแม่จะเข้าไปอาบต่อนะ” 

    เรนยะถอนหายใจเล็กน้อยวันนี้นับว่าเป็นวันที่เขาเหนื่อยใจสุดๆวันหนึ่งในชีวิตเลยทีเดียว

    “นี่ๆทำไมคุณแม่ไม่มาอาบน้ำกับพวกเราละ ?”

    ประโยคนี้ของแจ็คถึงกับทำให้เรนยะตัวสะดุ้ง

    “ไม่ได้เหรอ ?”

        

    พอเห็นท่าทางของเรนยะแจ็คก็เลยพูดขอร้องออกมาอย่างน่ารักทำเอาเรนยะรู้สึกเหมือนกับถูกดาบ Excalibur แทงเข้าที่กลางดวงใจยังไงอย่างนั้น

    แต่เรนยะะก็พยายามฝืนยิ้มพร้อมกับท่องคำว่า เย็นไว้ๆ เอาไว้เงียบๆภายในใจ

    . . . เขาไม่ใช่โลลิค่อนเหมือนกับเอมิยะหรอกนะ

    (ลงจ้า)

    

    จับมันเลยคุณตำรวจ !!!