ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #82 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 4

    คาถาคุกน้ำของเรนยะได้ถูกคลื่นเสียงคำรามของกาอาระฉีกจนกระจายหนำซ้ำเรนยะยังชะงักไปชั่วขณะเพราะเสียงคำรามนี้อีกด้วย

    ตูม !!!

    กาอาระได้เหวี่ยงแขนที่เริ่มกลายสภาพเป็นหนึ่งหางเข้าใส่ตัวของเรนยะจนเขากระเด็นไปชนกับต้นไม้หักไป 3 ต้น

    “อ่อก !” แรงกระแทกอันมหาศาลถึงกับทำให้เรนยะนั้นไม่อาจคงคาถาแปลงร่างเอาไว้ได้จนกลับร่างเดิมแถมเขายังสำรอกลิ่มเลือดออกมาอีกด้วย

    “โฮก !!!” ร่างกายของกาอาระได้เริ่มกลายสภาพอีกครั้ง

    ร่ายกายของเขาค่อยๆกลายเป็นก้อนทรายและขยายใหญ่ขึ้นจนในที่สุดก็กลายร่างเป็น 1 หางชูคาคุหรือภูติทรายที่มีรูปร่างคล้ายกับทานูกิแบบเต็มตัว

    “ฮี้ฮ่า !!! ในที่สุดไอ้หนูนั่นก็หลับทำให้เราออกมาได้เสียที” เสียงแหลมของชูคาคุได้ดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่าจนพวกสัตว์ทั้งหลายต่างพากันวิ่งหนี

    เรนยะที่เห็นชูคาคุกำลังอารมณ์ดีที่ได้หลุดออกมาจากผนึกโดยที่ไม่สนใจตัวเองก็เริ่มแสดงความไม่พอใจ

    “ถุด !” เรนยะถ่มเลือดออกก่อนที่จะพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืนแต่เขาก็ต้องขมวดคิ้วเพราะอาการบาดเจ็บของเขาร้ายแรงกว่าที่คิดไว้

    “ซี่โครงแตกละเอียดส่วนกระดูกสันหลังร้าวแถมตับกับปอดก็มีเลือดออก . . .” พอสรุปอาการบาดเจ็บของตัวเองเสร็จเรนยะก็เริ่มใช้จักระภายในตัวซ่อมแซมส่วนที่เสียหาย

    “Master . .” หนูเงียบเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง

    “ไม่เป็นไรผมยังไหวอยู่” เรนยะส่ายหน้าปฏิเสธความช่วยเหลือจากเหล่า Servant ก่อนที่จะทำการรักษาตัวเองต่อ

    “ขอบใจแกจริงๆเจ้าทานุกิที่ทำให้ฉันตาสว่าง” เมื่ออาการบาดเจ็บเริ่มทุเลาลงเรนยะก็ได้พูดขอบคุณอีกฝ่ายที่ทำให้สัญชาตญาณการต่อสู้ของเขาเริ่มตื่นตัวอีกครั้ง

    “Master ท่านดูเหมือนวายร้ายมากเลยนะตอนนี้” เสียงเอมิยะทำให้เรนยะชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะถามกลับไปว่า

    “จริงดิ ?” เรนยะเอียงคอประมาณว่าไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย

    “จริงแท้แน่นอน Master เมื่อวานท่านโดนชาวเด็กดีแย้งเรื่องนี้เอาจนความนิยมของท่านลดฮวบลงนะ” เอมิยะเอ่ยยืนยัน

    . . . สงสัยคนอ่านจะไม่ชอบความรุนแรง

    “งั้นจะลองเจรจากับเจ้าทานุกินั่นดูก็แล้วกัน” เรนยะหวังว่าวิธีนี้จะพอกู้ความนิยมของตนคืนมาได้บ้างไม่มากก็น้อยละนะ

    “เฮ้ !!!” เรนยะใช้สองมือป้องปากแทนโทรโข่งเพื่อเรียกชูคาคุให้มาสนใจตน

    “หือ ?” ชูคาคุได้หันไปตามเสียงจนได้พบกับเด็กหนุ่มผมสีทองคนหนึ่งเข้า

    “ไอ้หนูเรียกข้าต้องการอะไรไม่ทราบ” ชูคาคุได้ใช้สายตาที่เหมือนมองขยะชิ้นหนึ่งจ้องมองมนุษย์ตัวจ้อยตรงหน้า

    แถมชูคาคุยังปลดปล่อยแรงกดดันจักระอันมหาศาลเพื่อข่มขู่เรนยะอีกด้วย

    . . . นี่เฮียทานูกิแกเกลียดมนุษย์ถึงขั้นไหนกันละเนี่ย

    “ขอ สัมผัส  หน่อย สิ” 

    เรนยะพูดเน้นย้ำทีละคำจนชูคาคุรู้สึกขนลุก

    “สัมผัสนี่แทนไปไอ้กร๊วกเอ้ย !!!” ชูคาคุตอบเรนยะด้วยการเหวี่ยงกำปั้นเข้าใส่เพราะหลงนึกว่าเรนยะพูดกวนประสาทตัวเอง

    เรนยะได้ใช้ข่ายเทพอัสนีเพื่อหลบการโจมตีนี้ไปโผล่ด้านหลังชูคาคุ

    “เห็นยัง ? ขอดีๆแล้วก็ไม่ให้สุดท้ายก็ต้องซัดกับมันก่อนอยู่ดี” เรนยะเกาหัวเซ็งๆพร้อมบอกผลลัพธ์แก่เอมิยะ

    “Master ข้าว่าปัญหามันอยู่ที่วิธีขอของท่านมากกว่า” เอมิยะพูดอย่างเหนื่อยใจกับวิธีสื่อสารของ Master ตัวเอง

    “ตายซะไอ้มนุษย์ !” คราวนี้ชูคาคุได้ปล่อยทรายออกมาเป็นบริเวณกว้างเพื่อดักจับตัวของเรนยะ

    “คราวนี้จะได้เอาจริงเสียที” ว่าเสร็จเรนยะก็ได้ทำการเปิด Gate of Babylon จนทั่วทั้งท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีทองในตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรอีกแล้ว

    อาวุธระดับสูงมากมายได้ถูกยิงเข้าใส่ชูคาคุจนมันถอยร่น

    “เจ็บๆๆ เจ็บโว้ย !!!” ในตอนแรกที่เห็นอาวุธชูคาคุก็นึกดูถูกว่าของแค่นั้นไม่มีทางทำอะไรเขาได้แน่

    แต่เจ้าทานูกิคงจะนึกไม่ถึงหรอกว่าพวกอาวุธภายในคลังสมบัติทุกชิ้นนั้นมันเป็นของวิเศษที่มีอำนาจสร้างความเจ็บปวดให้แกตัวมันเองได้แบบนี้

    “ว่ายังไงจะยอมแพ้ได้รึยัง !” เรนยะตะโกนถามอีกฝ่ายไป

    “อย่าได้ใจไปนะเจ้าหนู !!!” จะให้สัตว์หางที่ทรงพลังอย่างมันยอมแพ้ต่อมนุษย์เนี่ยนะฝันไปเถอะ !

    ชูคาคุได้ทำการเปลี่ยนร่างตัวเองให้กลายเป็นทรายแล้วเคลื่อนที่ออกห่างจากตัวเรนยะ

    โดยเป้าหมายของชูคาคุนั้นก็คือการล่อเรนยะเข้าไปในแคว้นคาเสะโนะคุนิที่เต็มไปด้วยทะเลทรายเพื่อเพิ่มความได้เปรียบแก่ตัวเอง

    “จะหนีไปไหน !” พอเห็นอีกฝ่ายคิดจะหนีเรนยะก็ได้เคลื่อนไหวตามไปในทันที

    การไล่ล่าของเรนยะค่อนข้างจะลำบากเล็กน้อยเนื่องจากชูคาคุนั้นได้เปลี่ยนตัวเองเป็นพายุทรายทำให้เรนยะสกัดอีกฝ่ายได้ยาก

    “สมแล้วที่เป็นทานูกิเจ้าเล่ห์นักนะ” พอเห็นทิศทางของอีกฝ่ายเรนยะก็พอจะเดาเป้าหมายของทานูกิตัวนี้ได้

    เรนยะได้ทำการรวบรวมจักระที่มือเพื่อสร้างเป็นเมล็ดต้นไม้เรืองแสงก่อนที่จะปาดักหน้ากลุ่มทรายของชูคาคุพร้อมทั้งผสานอินกระตุ้นเมล็ดเหล่านั้นทันที

    “จนแตกหน่อพฤกษาแสง !!!” เมล็ดได้เริ่มเติบโตเป็นพฤกษาแสงอันแหลมคมโดยเรนยะได้ทำการควบคุมให้พฤกษาแสงก่อตัวเป็นกำแพงปิดกั้นทางหนีของชูคาคุ

    !!!

    “บัดซบนี่มันคาถาไม้ของเจ้าเซนจูนั่น !!!” ชูคาคุกล่าวอย่างตกใจต่อคาถาไม้ตรงหน้าที่รำ่ลือกันว่าเคยปราบปรามสัตว์หางแทบทุกตัวมาแล้ว

    ถึงรูปแบบและความรู้สึกของคาถานี้จะแตกต่างกันตรงที่คาถาไม้คราวนี้มีธาตุสายฟ้าเพิ่มเข้ามาก็ตามแต่นี่ย่อมเป็นคาถาไม้ของตระกูลเซนจูแน่ๆ

    กลุ่มทรายได้ก่อตัวรวมเป็นชูคาคุตามเดิมก่อนที่มันจะหันไปถามเรนยะที่กำลังไล่ล่ามันว่า

    “ไอ้หนูแกเป็นคนตระกูลเซนจูสินะ ?” 

    “เปล่าชื่อของฉันคืออาคุสะ เรนยะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเซนจู ฮาชิรามะหรอกนะ” เรนยะสับสนกับท่าทีของชูคาคุเล็กน้อย

    พอได้รับคำตอบตัวชูคาคุก็นิ่งค้างไปจนเกิดเป็นความเงียบระหว่างทั้งสอง

    “ไม่หนีต่อแล้วหรือไง ?” เรนยะถามอย่างงุนงง

    อะไรของเจ้าทานุกิตัวนี้กันเนี่ย

    “แกจะมาจับฉันงั้นหรือ ?” ชูคาคุกล่าวถาม

    “เปล่าหรอกฉันก็แค่อยากบันทึกสิ่งมีชีวิตแปลกๆอย่างพวกพวกนายทุกตัวก็เท่านั้น” เรนยะบอกความต้องการของตัวเองออกไป

    พอได้ฟังคำตอบชูคาคุก็มองเรนยะราวกับมองตัวประหลาด

    เพราะตั้งแต่มันถือกำเนิดในยุคของเซียนหกวิถีนี่นับเป็นครั้งแรกที่มันได้พบกับมนุษย์ที่ต้องการจะทำความเข้าใจสัตว์หางอย่างมัน

    มนุษย์ที่มันเจอมาตลอดช่วงหลายร้อยปีที่ผ่านมาบ้างก็ต้องการกำจัดมันเพราะมันเป็นปีศาจ บ้างก็ต้องการจับมันผนึกลงในสถิตย์ร่างเพื่อใช้เป็นอาวุธสงคราม

    หนำซ้ำในตอนที่ถูกผนึกในสถิตย์ร่างมันก็พบเห็นแต่ด้านมืดของมนุษย์ทั้งการกลั่นแกล้งและการที่สถิตย์ร่างถูกมองเป็นตัวน่ารังเกียจทำให้อารมณ์ความรู้สึกด้านลบของสถิตย์ร่างเหล่านั้นก็ได้ถูกส่งตรงมาที่มัน

    ดังนั้นความรู้สึกที่ชูคาคุมีต่อมนุษย์จึงมีเพียงแค่ความเกลียดชังเท่านั้น

    แต่พอมันได้ฟังคำพูดพร้อมกับพิจารณาเรนยะดีๆอีกครั้งมันก็ต้องประหลาดใจหลายๆอย่าง

    หนึ่งคือมนุษย์คนนี้มีนิสัยแตกต่างจากมนุษย์ที่มันรู้จัก

    สองคือกลิ่นอายของมนุษย์คนนี้นั้นแตกต่างจากมนุษย์ทั้วไปอย่างเห็นได้ชัดกลิ่นอายความศักดิ์สิทธิ์ที่เรนยะปล่อยออกมาแบบไม่รู้ตัวมันให้ความรู้สึกคิดถึงอย่างน่าประหลาด

    ส่วนข้อสามสัตว์หางมีความสามารถสัมผัสกับอารมณ์ของมนุษย์ได้ดังนั้นมันจึงแยกแยะได้ว่าใครพูดจริงใครพูดโกหกซึ่งน่าแปลกที่มนุษย์คนนี้ไม่มีท่าทีโกหกเลยแม้แต่น้อย

    มันราวกับว่าตอนนี้ชูคาคุกำลังพูดคุยกับตาแก่เซียนหกวิถีผู้ให้กำเนิดไม่มีผิด

    “คิดจะทำความเข้าใจสัตว์หางอย่างฉันงั้นเรอะ” ชูคาคุถามอีกครั้ง

    “ก็ประมาณนั้นละนะ แฮะๆ” เรนยะตอบเลี่ยงๆขืนบอกไปว่าจะทำการโคลนนิ่งสร้างสัตว์หางทุกตัวเพื่อไขว่คว้าพลังอำนาจมีหวังได้เปิดศึกกันอีกรอบแหงๆ

    “หึ ! ครั้งนี้จะยอมให้ก็ได้สำนึกขอบคุณกันซะด้วยละเจ้ามนุษย์ที่ได้ทำความรู้จักกับข้าสัตว์หางผู้หล่อเหลาคนนี้” ชูคาคุเชิดหน้าอย่างถือดีถึงมันจะแอบดีใจลึกๆก็เถอะ

    “จ้าๆ” เรนยะตอบอย่างขอไปทีก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายแล้วนำ Genetic Dream ขึ้นมาสัมผัสไปที่ท้องของชูคาคุพร้อมกับกดปุ่มที่ไม่ว่าใครๆก็รู้จัก

    

    . . . ใช้ง่ายดีแฮะ

    เมื่อกดปุ่ม Ctrl C ลูกบาศก์ Genetic Dream ก็เริ่มสแกนร่างอันใหญ่โตของชูคาคุ

    ถึงชูคาคุจะสงสัยและสนใจลูกบาศก์ในมือของเรนยะก็ตามแต่มันก็เลือกที่จะยืนอยู่เฉยๆและเฝ้าดูการกระทำของมนุษย์ตรงหน้า

    อ่าห์ ~

    Genetic Dream ในมือของเรนยะได้ส่งเสียงอันเป็นสัญญาณว่าการคัดลอกสิ่งมีชีวิตตรงหน้าเสร็จสิ้นแล้ว

    “เรียบร้อยแล้วละ 1 หาง” ถึงเสียงตอนสแกนเสร็จจะดูแปลกๆไปหน่อยก็เถอะแต่การทำงานไม่มีปัญหาก็ถือว่าโอเคแล้วละนะ

    “ชูคาคุ . .” 

    “อะไรนะไม่ยินเลย ?” เรนยะเอ่ยถามอีกครั้งเนื่องจากอีกฝ่ายพูดเสียงเบาจนเกินไป

    “ชูคาคุเฟ้ยชื่อของข้าน่ะ !!!” จู่ๆก็ถูกสัตว์หางตะโกนกรอกหูเอาแบบนี้ทำเอาแก้วหูของเรนยะเกือบกระเด็นออกมาเลยทีเดียว

    “โอ๊ย ~ หูฉัน” เรนยะเขย่าหัวจูนสมองตัวเองอยู่พักใหญ่เลยกว่าจะหายมึน

    เรนยะแอบตกใจเล็กน้อยว่าทำไมชูคาคุถึงได้เชื่อใจบอกชื่อกับเขาแบบนี้ทั้งๆที่เมื่อครู่ยังลงไม้ลงมือกันอยู่เลย

    ชูคาคุควบคุมยกทรายตรงจุดที่เรนยะยืนอยู่ให้สูงขึ้นมาประจันหน้ากับตัวเองก่อนที่มันจะก้มหน้าให้เรนยะเล็กน้อย

    “อะไรอีกละ” สงสัยได้ไม่นานคำตอบก็ได้ออกมา

    เพราะว่าทรายตรงกลางหน้าผากของชูคาคุนั้นค่อยๆแยกออกจนทำให้เรนยะมองเห็นร่างของกาอาระที่กำลังสลบอยู่ตรงกลางหน้าผาก

    “ปลุกหมอนี่สิ” คำพูดของชูคาคุนั้นสร้างความประหลาดใจให้แก่เรนยะเป็นอย่างมาก

    “ไม่ใช่ว่านายอยากเป็นอิสระหรอกเรอะ ?” เรนยะถามชูคาคุด้วยความฉงนเขาไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่าชูคาคุเกิดชอบกาอาระขึ้นมา

    “ใครบ้างละจะไม่อยากเป็นอิสระแต่ว่านะ . . .”

    ชูคาคุหลับตาเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะพูดต่อว่า

    “ข้าน่ะรู้ตัวดีว่าอีกไม่นานเจ้ากาอาระก็จะได้สติและพอถึงตอนนั้นข้าก็ต้องกลับไปถูกผนึกอยู่ดี” 

    สำหรับชูคาคุเขารู้ตัวดีว่าการออกมาครั้งนี้ของเขานั้นมันก็แค่ชั่วคราวการฆ่ากาอาระที่เป็นสถิตย์ร่างนั้นมันไม่ช่วยอะไรเลยก็แค่ทำให้เขาตายไปด้วยกันเท่านั้น

    ถึงสัตว์หางจะตายก็ตามแต่เมื่อเวลาผ่านไปไม่นานก็จะฟื้นคืนชีพอีกครั้ง

    ถ้าถามว่างั้นทำไมไม่ตายไปเลยละพอฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ก็จะได้เป็นอิสระ

    ก็ขอให้รู้ไว้เลยว่าสัตว์หางเองก็มีอารมณ์ความรู้สึกไม่ต่างจากมนุษย์อย่างเราเหมือนกันและมันไม่มีใครชอบความเจ็บปวดเวลาตายกันหรอกนะ

    และถึงชูคาคุจะเป็นอิสระจริงๆสุดท้ายก็คงไม่พ้นต้องมาถูกพวกนินจาหมู่บ้านซึนะไล่ล่าแล้วจับผนึกอีกครั้งอยู่ดี

    “ยังไงซะการที่ข้าได้เจอและพูดคุยกับมนุษย์แบบแกก็ถือว่าคุ้มมากแล้ว” น้ำเสียงของชูคาคุเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ทั้งน่าเศร้าและน่าคิดถึงในเวลาเดียวกัน

    ราวกับได้ย้อนเวลากลับไปในตอนที่พวกสัตว์หางทุกตนนั่งล้อมวงตาแก่เซียนหกวิถีอีกครั้ง

    “สักวันจะมีมนุษย์ที่พวกเจ้าเหล่าสัตว์หางเชื่อใจได้อย่างแน่นอน” นี่คือคำสั่งเสียของเซียนหกวิถีผู้ให้กำเนิดเหล่าสัตว์หาง

    “งั้นไม่เกรงใจละนะ” ในเมื่อเรื่องมันง่ายขนาดนี้แล้วเรนยะก็ย่อมไม่ปล่อยผ่านไปให้โง่เขากำหมัดต่อยเข้าหน้าของกาอาระไปเต็มหน้าอีกฝ่ายทันที

    ผัวะ !!!

    พอถูกกำปั้นของเรนยะเข้าไปกาอาระก็เริ่มได้สติทำให้ชูคาคุถูกส่งกลับผนึกอีกครั้ง

    ร่างของกาอาระได้ล่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงแต่เรนยะก็ได้พุ่งเข้าไปอุ้มร่างของกาอาระเอาไว้ในท่าอุ้มเจ้าสาวก่อนที่จะพาลงพื้นทรายอย่างปลอดภัย

    ถึงกาอาระจะได้สติแล้วก็ตามแต่เปลือกตาของเขามันหนักจนแทบจะลืมไม่ขึ้นทำให้มองเห็นหน้าของเรนยะไม่ชัด

    “นายเป็นใครกันแน่ . .” เสียงอ่อนแรงของกาอาระถามบุคคลที่กำลังอุ้นตนอยู่

    “โทษทีวะฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย” ว่าเสร็จก็ปล่อยร่างของกาอาระลงพื้นดังโครม !

    “อึก !” กาอาระที่ถูกปล่อยลงพื้นกระทันหันก็ร้องจุกออกมา

    “ส่วนนี่พี่สาวของนายฉันคืนให้” เรนยะเปิดคลังสมบัติก่อนที่ร่างของเทมาริที่ถูกจับมัดในเงื่อนกระดองเต่าจะปรากฏขึ้นบนอ้อมแขนของเรนยะ

    เรนยะค่อยๆวางร่างของเทมาริที่กำลังสลบอยู่อย่างเบามือลงนอนข้างๆกาอาระ

    “ลาก่อนกาอาระเจ้าแห่งทะเลทราย . . และก็ลาก่อนชูคาคุ” ประโยคหลังเรนยะเอ่ยอย่างแผ่วเบา

    กล่าวลาเสร็จเรนยะก็หันหลังเดินโบกมือจากไปทันทีทิ้งให้กาอาระนอนหอบหมดสภาพอยู่แบบนั้นกับเทมาริผู้เป็นพี่สาว

    (ลงจ้า)

    

    กิล : นี่เอนคิดูเจ้ารู้ไหมว่าฮัดชิ้ว !!!

    กิล : เออเมื่อครู่ข้าไม่ได้ตะโกนใส่เจ้านะข้าแค่จามเองออกมาเถอะเพื่อน

    เอน : หลบหลังชิดูริตัวสั่นระริก

    ฮัดชิ้ว !!! สงสัยเอนคิดูกลัวติดโรค