ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #55 : ภาค 12 นินจาองครักษ์ ตอนที่ 12

    หลังจากที่ก้าวเข้าวงการโลลิคอนไปครึ่งตัวในที่สุดเรนยะก็ได้มาถึงโรงพยาบาลโคโนฮะ

    ซึ่งเขาก็ได้พบเข้ากับเรโอะที่ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลพอดีแต่ก่อนที่ทั้ง 2 จะได้พูดจากันนั้นพวกเขาก็ได้ถูกหน่วยลับคนหนึ่งมาเรียกตัวไปพบท่านโฮคาเงะเนื่องจากมีข่าวด่วนจากเมืองหลวง

    ทำให้เรนยะจับตัวของเรโอะพร้อมกับใช้คาถามิติข่ายเทพอัสนีไปโผล่ที่หน้าตึกโฮคาเงะในทันที

    “อุ๊บ !!!” และดูเหมือนว่าการที่จู่ๆก็ถูกเรนยะพากระโดดกระชากมิติมาแบบกระทันหันจะทำให้เรโอะเกิดอาการคลื่นไส้ขึ้นมา

    “โอ๊ะ เป็นอะไรมากไหมครับคุณเรโอะ” เรนยะที่เห็นว่าเรโอะเริ่มมวลท้องก็เลยเข้าไปช่วยลูบหลังเพื่อบรรเทาอาการคลื่นไส้

    “ม . . ไม่เป็นไร แต่คราวหน้าบอกกันก่อนก็ดี อุ๊บ !!!” สุดท้ายเรโอะก็คายข้าวเช้าที่พึ่งทานมาจากโรงพยาบาลโคโนฮะออกมาจนได้

    “แฮะ แฮะ พอดีผมรีบไปหน่อยก็เลยสร้างช่องว่างมิติเล็กเกินไปจนเกิดผลกระทบแบบนี้น่ะ คราวหน้าผมจะระวังก็แล้วกันนะ” ถึงเรนยะจะใช้วิชานี้ข่ายเทพอัสนีได้ก็ตามแต่เขาก็ยังมีปัญหาในเรื่องของความละเอียดอ่อนในการเปิดช่องว่างมิติอยู่ทำให้การพาคนอื่นกระโดดไปกับตนผ่านทางช่องว่างมิติด้วยนั้นยังคงมีผลกระทบอยู่บ้าง

    “แล้วถ้าเมื่อกี้นายเปิดช่องว่างมิติเล็กกว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น ?” หลังจากที่อาการเริ่มดีขึ้นเรโอะก็ได้ถามขึ้นอย่างสงสัย

    “เรื่องเล็กน้อยน่ะครับ แค่แขนหรือไม่ก็ขาขาดเอง ฮิ ฮิ” เรนยะตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งความสำนึกผิดใดๆ

    “ไม่เล็กน้อยแล้วเฟ้ย !!!” หลังจากที่ได้รับคำตอบเรโอะก็แทบอยากจะเข้าไปต่อยเด็กตรงหน้าตนสักหมัด

    แต่ตอนนี้เรื่องงานต้องมาก่อนทำให้ทั้ง 2 มุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของโฮคาเงะทันที

    “ขออนุญาตครับ” เรนยะได้เคาะประตูก่อนที่จะเปิดเข้าไป

    “ที่เมืองหลวงเกิดอะไรขึ้นกัน ?” เรโอะได้ถามเข้าประเด็นในทันทีที่ก้าวเข้าประตูมา

    “มีสัญญาณขอความช่วยเหลือส่งมาจากเมืองหลวงส่วนระดับที่ส่งมานั้นคือรหัสแดง” ซึนาเดะตอบกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

    นี่นับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่เมืองหลวงแคว้นไฟส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมายังหมู่บ้านโคโนฮะแถมยังเป็นรหัสแดงที่เป็นสัญญาณระดับวิกฤติอีก !

    “ซึนาเดะ ในตอนนี้ทางแคว้นกำลังมีภัยพวกเราเหล่าอาวุโสมีความเห็นว่าควรเข้าช่วยเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด” โคโฮรุหญิงแก่ที่เป็นผู้อาวุโสได้ออกความเห็น

    “แต่หน่วยลับพึ่งส่งข่าวกลับมาว่าที่หมู่บ้านคุโมะงาคุเระกับหมู่บ้านอิวะงาคุเระเริ่มมีการเคลื่อนไหวแปลกๆถ้าหากไรคาเงะกับซึจิคาเงะทราบข่าวเรื่องนี้และถือโอกาสบุกโจมตีโคโนฮะละก็พวกเราจะรับมือไม่ไหวเอานะซึนาเดะ” โฮมุระได้พูดแย้งเพราะมันดูเสี่ยงเกินไปที่จะส่งกองกำลังนินจาโคโนฮะไปช่วยเมืองหลวงในเวลานี้

    “แต่ถ้าพวกเราไม่ช่วยเมืองหลวงละก็หมู่บ้านโคโนฮะก็คงจะไปไม่รอดเหมือนกัน” ซึนาเดะเริ่มหนักใจในตอนนี้สถานการณ์ของหมู่บ้านและเมืองหลวงเริ่มตกอยู่ในความสุ่มเสี่ยงและที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือเธอไม่อาจเคลื่อนไหวใดๆได้เลย

    “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกครับ เรื่องของเมืองหลวงน่ะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของ 12 นินจาองครักษ์เถอะ” เมื่อเห็นว่าผู้สูงอายุทั้งหลายภายในห้องเป็นกังวลเรนยะก็เลยพูดขึ้นพร้อมกับมองปู่รุ่นที่ 3 สื่อทางสายตาว่าให้เชื่อมือเขาได้เลย

    “โฮะ โฮะ งั้นข้าฝากให้เจ้าจัดการเรื่องของเมืองหลวงด้วยนะเรนยะ” ทันทีที่มองดวงตาของเรนยะปู่รุ่น 3 ก็คลายความกังวลลงเพราะเขารู้ว่ารอบๆตัวของเรนยะนั้นมีตัวตนอันแข็งแกร่งคอยช่วยเหลืออยู่

    “แต่แบบนี้มันจะดีหรือครูซารุโทบิที่ให้พวกเขาจัดการกันเองน่ะ” ซึนาเดะรวมถึง 2 ผู้อาวุโสที่ไม่ทราบเรื่องราวของไรโคกับสกาฮะนั้นยังคงเป็นกังวลอยู่ดี

    “ไม่ต้องห่วงหรอกครับเรื่องนี้ผมเอาอยู่” เรนยะพูดพร้อมกับหันไปทางเรโอะด้วยสายตาไม่น่าไว้วางใจ

    “ด . . เดี๋ยว !!!” พอเรโอะเห็นสายตาของเรนยะเขาก็รู้ในทันทีว่าเรนยะคิดจะทำอะไร

    แต่จะมาห้ามตอนนี้ยังไงมันก็ไม่ทันแล้วเรนยะได้ทำการพาเรโอะกระโดดเข้ารอยแยกมิติอีกครั้งรู้ตัวอีกทีพวกเขาทั้ง 2 คนก็มาโผล่ที่หน้าทางออกหมู่บ้านโคโนฮะแล้ว

    “แหม เริ่มชินแล้วใช่ไหมครับคุณเรโอะ” เรนยะที่เห็นว่าเรโอะดูนิ่งๆไม่มีอาการเหมือนกับตอนที่กระโดดผ่านรอยแยกมิติครั้งแรกก็เลยลองถามดู

    “ในกระเพาะฉันมันไม่มีอะไรเหลือให้มันออกมาแล้วต่างหาก . .” เรโอะตอบพร้อมทั้งมองเรนยะอย่างเคืองๆ

    เรนยะยักไหล่ไม่สนใจสายตาที่มองมาก่อนที่เขาจะทำการเรียกยานเหาะสีทองออกมาจากคลังสมบัติถ้าถามว่าทำไมเรนยะไม่ใช้ข่ายเทพอัสนีกระโดดข้ามมิติไปเมืองหลวงเลยนั่นก็เป็นเพราะว่าระยะทางในการเปิดช่องว่างมิติจากโคโนฮะไปเมืองหลวงมันใช้จักระเยอะเกินไปทำให้เรนยะต้องพึ่งยานเหาะสีทองในการเดินทางแถมสถานการณ์ในเมืองหลวงเป็นยังไงนั้นเรนยะก็ยังไม่รู้ฉะนั้นประหยัดจักระเตรียมพร้อมเอาไว้ก่อนดีกว่า

    ซึ่งเรโอะก็รู้ดีในเรื่องนี้ดังนั้นเขาจึงได้หลับตาพักผ่อนออมแรงมาตลอดการเดินทางด้วยยานเหาะ

    และแล้ว 1 ชั่วโมงต่อมาในที่สุดยานเหาะสีทองก็ได้บินอยู่เหนือฝากฟ้าของเมืองหลวง

    “ไม่นึกเลยว่ามันจะย่ำแย่ขนาดนี้ . .” เรโอะจะพูดแบบนี้ก็ไม่แปลกเพราะเมืองหลวงที่เคยสวยงามในตอนนี้นั้นมันกลับเต็มไปด้วยเปลวเพลิงที่ลุกโชนผู้คนต่างพากันหนีตายบางส่วนก็พุ่งเข้าทำร้ายผู้คนอย่างไม่มีเหตุผล

    “แยกกันดีกว่า” เพราะเรนยะมีสถานที่หนึ่งที่ต้องไปจึงได้ขอแยกกับเรโอะ

    “ฉันจะไปยืนยันสถานการณ์ของท่านไดเมียวก่อนนายรีบตามมาก็แล้วกันนะ” เรโอะหายตัวไปแบบนินจาในทันทีที่ยานเหาะลดระดับลงพอที่จะกระโดดลงไปได้

    พอเรโอะจากไปแล้วเรนยะก็ได้ทำการเก็บยานเหาะสีทองเข้าคลังสมบัติตามเดิมทำให้ตัวเรนยะค่อยๆล่องลงพื้นอย่างช้า

    และทันทีที่เท้าแตะพื้นเหล่าวีรชนทุกคนที่เรนยะทำพันธสัญญาก็ปรากฏร่างกายเนื้อออกมา

    “ทำตามใจชอบได้เลยนะทุกคน” เมื่อสิ้นคำพูดของเรนยะก็ได้มี Servant 2 คนแยกตัวออกไปทันที ซึ่ง 2 คนที่ว่านั้นก็คือ เอมิยะและอเล็กซานเดอร์

    โดยเอมิยะกระโดดไปตามหลังคาถ้าเดาจากนิสัยเอมิยะแล้วก็คงไม่พ้นเข้าช่วยเหลือผู้คนในเมืองหลวงละนะ

    ส่วนอเล็กซานเดอร์รายนั้นก็ได้เรียกอาชาสีดำคู่ใจออกมาก่อนที่เขาจะควบขี่มันพุ่งเข้าเมืองหลวงไปซึ่งเรนยะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าโชตะหัวแดงคนนี้มันคิดจะทำอะไร

    ส่วน Servant ที่เหลือก็ยังคงอยู่ปกป้อง Master ของตนต่อถึงจะถูกบอกให้ทำตามใจชอบก็ตาม

    “งั้นไปกันเถอะครับ” ซึ่งจุดหมายที่เรนยะกำลังมุ่งหน้าไปนั้นก็คือตึกของหน่วยแพทย์นั่นเอง

    (ลงจ้า)

ให้ภาพมันเล่าเรื่อง T^T มันช่างน่าเศร้ายิ่งนัก