คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : ภาค 12 นินจาองครักษ์ ตอนที่ 6
ไม่นานนักอเล็กซานเดอร์ก็ได้ขี่ Bucephalus กลับมาพร้อมกับใบหน้ายิ้มแฉ่งของเขา
“เรียบร้อยแล้วละ Master “ ไม่พูดเปล่าเจ้าโชตะหัวแดงคนนี้ยังหยิบหัวของเน็นจิที่แขวนไว้กับอานม้าออกมาถือโชว์เพื่อหวังคำชมจากเรนยะอีกด้วย
เรนยะที่เห็นอเล็กซานเดอร์ยกหัวเน็นจิขึ้นมาโชว์เขาเหมือนกับแมวที่ชอบคาบงูมาโชว์เจ้านายตัวเองเพื่อหวังคำชมก็ถึงกับยิ้มแห้งๆออกมาก่อนที่จะพูดชมอเล็กซานเดอร์ไปพอเป็นพิธี
“เก่งมากเลยอเล็กคุง” เรนยะได้นำร่างไร้หัวที่มีตะขาบห้อยต่องแต่งร่วมทั้งหัวของเน็นจิมาผนึกเอาไว้ในคำภีร์เก็บของของตนด้วยสีหน้ารังเกียจเล็กน้อย
“แล้ว Master จะกลับเมืองหลวงแคว้นไฟเลยไหม ?” อเล็กซานเดอร์ได้ถามเรนยะในขณะที่เขากำลังลูบแผงคอของ Bucephalus
“ไม่ละฉันจะกลับไปที่โคโนฮะก่อน” เรนยะได้ตัดสินใจที่จะไม่กลับเมืองหลวงในทันทีแต่เขาตัดสินใจที่จะไปที่หมู่บ้านโคโนฮะแทนเพื่อสอบถามปู่รุ่นที่ 3 เกี่ยวกับตระกูลมุซัน
“Master จะขี่ Bucephalus ของผมไปไหมรับรองว่าเร็วไม่แพ้ยานเหาะสีทอง (วิมาร) นั่นแน่” อเล็กซานเดอร์ได้ทำตาเป็นประกายและถามเรนยะอย่างคาดหวัง
“ก็อยากอยู่หรอกนะแต่คุณเรโอะจะทำยังไงละ ?” ถึงเรนยะอยากจะลองขี่สุดยอดอาชาสีดำอย่าง Bucephalus ดูสักครั้งแต่เขาคิดว่าในสถานการณ์ที่มีคนเจ็บแบบนี้นั่งวิมารไปมันคงจะสะดวกกว่าเพราะภายในยานเหาะมันมีห้องนอนให้คุณเรโอะที่สลบอยู่นอนพักได้
“ไม่เห็นยากเลย Master ก็ให้ผมขี่ Bucephalus แล้วก็ค่อยให้ Master ซ้อนท้ายผมส่วนเจ้านั่นที่สลบอยู่ก็ใช้เชือกมัดเอาไว้กับอานม้าแล้วลากไปไงละ” อเล็กซานเดอร์ได้พูดขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วชี้จัดแจงที่นั่งทุกคนเรียงตัว
คำพูดของอเล็กซานเดอร์ถึงกับทำให้เรนยะคิ้วกระตุกไม่รู้เจ้าโชตะหัวแดงคนนี้มันเอาอะไรคิดถึงจะเอาคนเจ็บอย่างเรโอะผูกเชือกลากไปแบบนี้ถึง Bucephalus มันจะเหาะได้ก็เถอะแต่ใจคอเอ็งจะให้คุณเรโอะแกเล่นบันจี้จัมพ์ไปจนถึงหมู่บ้านโคโนฮะเลยเนี่ยนะ
แน่นอนว่าสุดท้ายข้อเสนอของอเล็กซานเดอร์ก็ได้ถูกเรนยะปฏิเสธไปซึ่งเรนยะก็ได้เปิดเกทเรียกยานเหาะวิมารออกมาเพื่อใช้เดินทางไปหมู่บ้านโคโนฮะ
ซึ่งในระหว่างที่นั่งยานวิมารไปหมู่บ้านโคโนฮะนั้นอเล็กซานเดอร์ก็ได้นั่งจิตตกใช้นิ้วเขี่ยพื้นยานวิมารอย่างน้อยใจที่เรนยะไม่ยอมนั่ง Bucephalus ของเขาไปตลอดการเดินทาง
----------- -------------
ด้วยความเร็วของยานเหาะวิมารทำให้เรนยะใช้เวลาไม่นานเขาก็ได้มาถึงหมู่บ้านโคโนฮะ
และด้วยที่เคยถูกซึนาเดะสั่งทำโทษให้เขียนรายงานสำนึกผิดข้อหาที่เคยขับยานวิมารชนม่านพลังของหมู่บ้านโคโนฮะจนคนในหมู่บ้านแตกตื่นมาก่อนทำให้เรนยะตัดสินใจที่จะจอดยานเหาะสีทองความเร็วเสียงนี้ห่างจากตัวหมู่บ้านโคโนฮะและค่อยเดินเท้าเข้าทางประตูหน้าเหมือนชาวบ้านชาวเมืองปกติ
เรนยะได้เดินเข้าไปดูที่ห้องนอนในตัวยานเขาก็พบว่าเรโอะนั้นยังไม่ได้สติเลยทำให้เขาต้องแบกเรโอะเข้าหมูบ้านไปอย่างช่วยไม่ได้
ซึ่งทันทีที่เรนยะเดินไปใกล้ประตูทางเข้าหมู่บ้านเขาก็ได้รับอนุญาตให้ผ่านเข้าไปได้เลยเพราะเรนยะค่อนข้างที่จะมีชื่อเสียงอยู่ในโคโนฮะเหมือนกันยิ่งผ้าคาดเอวรูปสามเหลี่ยมที่มีตัวอักษร ไฟ ที่เป็นสิ่งบ่งบอกว่าเป็นสมาชิก 12 นินจาองครักษ์อีก ทำให้การเข้าหมู่บ้านโคโนฮะง่ายไม่ต่างจากการปอกกล้วยเข้าปาก
โดยเรนยะได้นำตัวเรโอะไปส่งที่โรงพยาบาลโคโนฮะก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปที่สำนักงานโฮคาเงะ
“ขอรบกวนหน่อยครับ” เรนยะได้เปิดประตูหลังจากที่เคาะขออนุญาตแล้ว
“อืม” ซึ่งเรื่องที่เรนยะกลับมาที่หมู่บ้านโคโนฮะนั้นแน่นอนว่าซึนาเดะได้ทราบเรื่องแล้วเธอจึงได้ก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารกองเท่าภูเขาต่อ
“ท่านรุ่น 5 ปู่รุ่นที่ 3 อยู่ไหมครับ ?” เรนยะได้ถามหาปู่รุ่น 3 จากซึนาเดะ
“ท่านรุ่นที่ 3 อยู่ที่ห้องสมุดน่ะ” ซึนาเดะยังพูดไม่ทันขาดคำเสียงเปิดประตูก็ได้ดังขึ้นอีกครั้งและพอหันไปมองก็พบว่าปู่รุ่นที่ 3 ก็ได้เปิดประตูเข้ามาพอดี
“หือ ? เรนยะทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ ?” ปู่รุ่น 3 ที่ได้เห็นเรนยะอยู่ในห้องสำนักงานก็แปลกใจเล็กน้อย
เรนยะที่เห็นปู่รุ่น 3 เขาก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงเขาได้นำม้วนคำภีร์เก็บของกางกับพื้นห้องแล้วคลายคาถาในคำภีร์เรียกศพของเน็นจิออกมาให้โฮคาเงะทั้ง 2 คนดูทันที
ซึนาเดะกับปู่รุ่น 3 ที่ได้เห็นศพก็รู้สึกตกใจและก่อนที่ทั้ง 2 คนจะได้เปิดปากถามอะไรเรนยะเขาก็ได้ยกตะขาบยักษ์ขึ้นมาพร้อมกับพูดขึ้นว่า “บอกผมเกี่ยวกับตระกูลมุซันหน่อยสิปู่”
พอปู่แกได้ยินชื่อตระกูลมุซันเรนยะก็สังเกตเห็นเลยว่าปู่แกตกใจอย่างมาก
“นี่มันหมายความว่ายังไงเรนยะ !” ซึนาเดะได้ถามถึงที่มาที่ไปเกี่ยวกับศพประหลาดที่เรนยะนำออกมาจากคำภีร์เก็บของ
ซึ่งเรนยะก็ได้พูดอธิบายเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่เมืองหลวงแคว้นไฟรวมถึงจุดประสงค์ที่คนร้ายต้องการควบคุมไดเมียวด้วยตะขาบทำเอาโฮคาเงะทั้ง 2 คนมีสีหน้าเคร่งเครียดกันเลยทีเดียว
“ก็อย่างที่เล่าไปผมเลยกลับมาที่นี่เพราะคิดว่าปู่น่าจะมีข้อมูลของพวกตระกูลมุซันเผื่อว่าจะมีวิธีรับมือตะขาบพวกนี้ได้บ้างน่ะ” เรนยะได้ถอนหายใจออกมาหลังจากที่เล่าเรื่องเสร็จถ้าเขารู้ว่าถ้ามาเป็นนินจาองครักษ์แล้วจะต้องมาเจอเรื่องวุ่นวายแบบนี้เขาขออยู่หมู่บ้านโคโนฮะแบบเดิมดีกว่า
“แต่แรกเดิมทีตระกูลมุซันไม่ใช่ตระกูลนินจาดั้งเดิมของแคว้นไฟหรอกนะ” หลังจากเงียบไปพักหนึ่งปู่รุ่นที่ 3 ก็ได้พูดออกมา
“หมายความว่ายังไงกันน่ะปู่ที่ว่าไม่ใช่ตระกูลนินจาดั้งเดิมของแคว้นไฟน่ะ” เรนยะกับซึนาเดะที่ได้ยินแบบนั้นเขาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“แต่แรกเดิมทีตระกูลมุซันเป็นตระกูลนินจาที่อยู่ในแคว้นซึชิโนะคุนิ(แคว้นพื้นดิน)แถมยังเป็นตระกูลนินจาที่สังกัดหมู่บ้านนินจาอย่างอิวะงาคุเระ(หินผา)ด้วย” ปู่รุ่น 3 ได้พูดบอกต้นกำเนิดของตระกูลมุซันให้เรนยะกับซึนาเดะฟัง
“หมู่บ้านอิวะงั้นเหรอ” เรนยะได้พึมพำเสียงเบาอย่างคาดไม่ถึงว่าตระกูลมุซันจะไม่ใช่ตระกูลในแคว้นไฟตั้งแต่แรกแบบนี้ ถึงว่าข้อมูลมันถึงได้น้อยนัก
“ในสงครามโลกนินจาครั้งที่ 2 พวกเขาได้แอบหนีออกจากหมู่บ้านอิวะเพราะหมู่บ้านอิวะใกล้ที่จะพ่ายแพ้ในสงครามโดยพวกเขามาขอลี้ภัยอาศัยอยู่กับแคว้นไฟอย่างลับๆกับทางไดเมียวแต่กลับถูกท่านโฮคาเงะรุ่นที่ 2 ปฏิเสธ . . ส่วนเหตุผลที่ปฏิเสธก็อย่างที่เจ้าเห็นเพราะวิชาของพวกเขามันอันตรายเกินไป” ปู่รุ่น 3 ได้พ่นควันออกมาในขณะที่เขาเล่าเรื่องไปด้วย
เรนยะได้คิดตามที่ปู่แกเล่าให้ฟังซึ่งถ้าเขาเป็นรุ่นที่ 2 ในเวลานั้นก็คงทำแบบเดียวกันไม่ต้องพูดถึงวิชาของอีกฝ่ายที่ดูอันตรายเกินไปเลย จะให้ไว้ใจอีกฝ่ายที่เป็นตระกูลนินจาในแคว้นศัตรูได้ยังไงกันแถมจะปล่อยให้ตระกูลมุซันกลับไปเป็นกำลังรบให้หมู่บ้านอิวะงาคุเระก็คงจะดูไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก
ถ้าให้เรนยะคาดเดาละก็คนที่เด็ดขาดอย่างรุ่นที่ 2 คงจะไม่ยอมปล่อยโอกาสดีๆที่จะลดกำลังรบของหมู่บ้านนินจาอิวะไปแน่ ซึ่งคำพูดต่อมาของปู่รุ่น 3 ก็ยืนยันว่าสิ่งที่เรนยะคิดนั้นใช่จริงๆ
“สุดท้ายแล้วท่านรุ่นที่ 2 ก็ได้ทำการโน้มน้าวให้ท่านไดเมียวปฏิเสธคำขอลี้ภัยของตระกูลมุซันและออกคำสั่งกวาดล้างพวกตระกูลมุซันจนหมด ซึ่งในตอนนั้นข้าก็เข้าร่วมการกวาดล้างในครั้งนั้นด้วยแต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะยังมีคนตระกูลนี้เหลือรอดอยู่อีก” พอปู่รุ่น 3 เล่าจบภายในห้องก็เกิดความเงียบขึ้น
ซึนาเดะได้ถอนหายใจออกมาหลังจากที่เธอได้ฟังวีรกรรมของท่านปู่โทบิรามะซึ่งเธอก็พอที่จะรู้นิสัยอยู่ว่าท่านปู่โทบิรามะของเธอนั้นจะทำทุกอย่างเพื่อหมู่บ้านโคโนฮะถึงแม้วิธีจะดูรุนแรงไปหน่อยก็ตาม(แต่ก็ถือว่าดีกว่าดันโซเยอะละนะ)แตกต่างจากท่านปู่ฮาชิรามะของเธอที่ใช้สันติวิธี
สำหรับตัวเรนยะนั้นเขาไม่คิดว่าโฮคาเงะรุ่นที่ 2 ทำผิดแต่ก็ไม่คิดว่าเขาทำถูกด้วยเช่นกันทุกการกระทำมันมักจะมีผลตามมาเสมอ
รุ่นที่ 2 ฆ่าล้างตระกูลมุซันเพราะความไม่ไว้ใจผลที่ตามมาจากการกระทำนี้ก็คือผู้รอดชีวิตของตระกูลมุซันกลับมาแก้แค้นหมู่บ้านโคโนฮะและไดเมียวแคว้นไฟ ก็ถือว่าเป็นราคาที่สมน้ำสมเนื้อแล้วซึ่งสำหรับตัวเรนยะเขาไม่ได้รู้สึกเห็นใจฝ่ายใดทั้งนั้นเรนยะเขาก็แค่เข้าใจทั้ง 2 ฝ่ายก็เท่านั้นเอง
ฝ่ายไหนจะถูกหรือฝ่ายไหนจะผิดก็ช่างไม่ว่าโลกไหนก็ตามความถูกต้องมันมักจะมีจุดบกพร่องเสมอนั่นแหละถ้าไม่มีพลังและอำนาจความถูกต้องมันก็เป็นแค่ลมปากเท่านั้นเอง
สำหรับตัวเรนยะเองนั้นเป้าหมายและความฝันของเขาก็ยังคงเหมือนเดิมนั่นก็คือการหาวิธีเอาชนะและอยู่เหนือความตายเขาต้องการที่จะสนุกไปกับชีวิตแบบนี้ตราบนานเท่านาน
“ท่านรุ่นที่ 5 เพื่อนนินจาองครักษ์อีกคนที่มากับผมอยู่ที่โรงพยาบาลโคโนฮะแล้วก็ยังไม่ได้สติถ้าเขาฟื้นแล้วฝากบอกเขาด้วยนะครับว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะกลับมา” เรนยะได้ทำการเก็บศพของเน็นจิผนึกเอาไว้ในคำภีร์เก็บของตามเดิมก่อนจะเตรียมตัวที่จะออกจากห้องโฮคาเงะ
“เรนยะเจ้าคิดจะไปไหน ?” ปู่รุ่น 3 ได้ถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจว่าเรนยะคิดจะทำอะไรกันแน่
“ผมคิดว่าที่แคว้นพื้นดินคงจะมีเบาะแสเกี่ยวกับตระกูลมุซันอยู่ก็ได้ผมเลยจะลองไปที่นั่นดูน่ะ” เรนยะได้หันมาตอบปู่แกแต่ก็ถูกซึนาเดะเรียกเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อนเรนยะ นี่ถือว่าเป็นวิกฤตของแคว้นไฟเพราะงั้นถ้าเธอจะไปหาเบาะแสที่แคว้นพื้นดินละก็ เอาทีม 8 ที่เชี่ยวชาญด้านสะกดรอยไปด้วยจะดีกว่า” ซึนาเดะได้เสนอให้เรนยะนำทีม 8 ที่ถนัดและเชี่ยวชาญการสะกดรอยไปกับเขาด้วย
ใช่แล้วทีม 8 ทีมของคุเรไน ยูฮิ ที่มีสมาชิกอย่าง ฮิวงะ ฮินาตะ อินุซึกะ คิบะพ่วงด้วยหมาน้อยอากามารุ และคนสุดท้ายที่เรนยะไม่ค่อยจะถูกโรคด้วย อาบุราเมะ ชิโนะ
ที่บอกว่าไม่ค่อยถูกโรคด้วยก็ตามที่บอกเพราะตั้งแต่ที่จบการสอบจูนินนั้นเจ้าชิโนะผู้ใช้แมลงบทจืดจางคนนี้มันก็ยังคงไม่หายงอลที่ถูกเรนยะไล่ออกจากห้องสอบจูนินเลยด้วยซ้ำพอเรนยะจะง้อขอโทษหมอนี่ทีไรสิ่งที่ได้กลับมาก็คือเจ้าชิโนะจะเงียบใส่ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้นแถมเงียบใส่ตลอดยังไม่พอเจ้าชิโนะมันยังจ้องกดดันเรนยะจนตัวเกร็งทุกทีที่เจอหน้ากันในหมู่บ้านโคโนฮะอีกด้วย
เอาตรงๆเรนยะเองก็สามารถใช้ตาแห่งดวงจิตแท้มองหาร่องรอยเองได้ส่วนเรื่องพรรคพวกรอบตัวของเรนยะก็มีเหล่า Servant ที่พร้อมรบตลอดเวลาเขาไม่จำเป็นที่จะต้องพึ่งทีม 8 เลยสักนิดแต่เรนยะก็เลือกที่จะเงียบเอาไว้เพราะเขารู้ว่าพูดไปยังไงซึนาเดะกับปู่รุ่น 3 คงจะไม่ฟังแน่ๆอีกทั้งเรื่องนี้ก็ยังเป็นเรื่องคอขาดบาดตายของแคว้นและหมู่บ้านเอากำลังคนไปเยอะๆก็คงจะดีกว่า ดีเสียอีกที่เรนยะเขาจะได้ไม่ต้องออกแรงมากนัก . . คิดซะว่าทำให้ 2 โฮคาเงะสบายใจก็แล้วกัน
ซึนาเดะได้สั่งให้หน่วยลับไปแจ้งให้พวกทีม 8 มาที่ห้องโฮคาเงะซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานที่คุเรไนจะนำลูกทีมของเธอมาพบซึนาเดะ
“ขออนุญาตค่ะ” คุเรไนได้นำลูกทีมของเธอทั้ง 3 เข้ามาในห้อง
“เฮ้ย ! เจ้าบ้าเรนยะทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้ละไม่ใช่ว่าไปเป็น 12 นินจาองครักษ์หรือยังไง ?” พอเข้ามาเจ้าคิบะก็โวยวายตามนิสัยของมันโดยมีหมาน้อยอากามารุเห่าอยู่บนหัว
ถึงคุเรไนเธอจะแปลกใจที่เห็นเรนยะเช่นเดียวกันกับลูกทีมของเธอแต่คุเรไนก็เลือกที่จะคุยธุระกับโฮคาเงะก่อน
“ทีม 8 มาตามคำสั่งของท่านโฮคาเงะแล้วค่ะ” คุเรไนได้หันไปคุยกับซึนาเดะเพื่อเข้าเรื่อง
“อ่า คุเรไนฉันมีภารกิจระดับ S ให้ทีมของเธอทำ” ภารกิจระดับ S ที่ซึนาเดะได้พูดออกมาทำให้พวกทีม 8 ทุกคนมีสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที
และหลังจากที่ซึนาเดะบอกรายละเอียดของภารกิจให้ทีม 8 ฟังเสร็จแล้วเธอก็ยังสั่งเพิ่มไปอีกว่า “ในภารกิจนี้พวกเธอจะต้องช่วยสนับสนุนเรนยะเพื่อหาร่องรอยด้วยเข้าใจไหม ?”
“ทราบแล้วค่ะ” คุเรไนได้ตอบรับคำสั่งของซึนาเดะ
ทุกคนในทีม 8 พอได้รับคำสั่งให้สนับสนุนเรนยะก็หันมามองเจ้าตัวทันที
“ฝากตัวด้วยละ” ส่วนคนที่ถูกมองอย่างเรนยะก็ได้ส่งรอยยิ้มแล้วก็โบกมือทักทายทุกคนไป
“ฝ . . ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ . . เรนยะคุง” ฮินาตะได้โบกมือตอบกลับมาตามประสานิสัยสาวขี้อายของเธอ
“เฮอะจะช่วยก็แล้วกันสำนึกบุญคุณด้วยละเจ้าบ้าเรนยะ” คิบะได้พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นที่จะได้ทำภารกิจสำคัญแบบนี้
ส่วนเจ้าชิโนะหมอนี่ก็ยังคงเงียบใส่เหมือนเดิมทำเอาฮินาตะกับคิบะหัวเราะแห้งๆออกมาจากปฏิกิริยาแบบนี้เรนยะเดาได้เลยว่าเจ้าชิโนะมันยังคงงอลเขาอยู่
“เอ่อ . . คุณชิโนะครับ . . คือว่า” เรนยะอยากจะบอกชิโนะเหลือเกินว่าให้พูดอะไรสักคำเถอะ ได้โปรดอย่าทำร้ายกันแบบนี้เลย
แถมพอเรนยะลองใช้ตาแห่งดวงจิตมองความคิดของชิโนะก็ปรากฏว่า . . .
เพื่อนกันน่ะ . . เขาไม่ไล่เพื่อนออกจากห้องสอบกันหรอก
ทุกคนก็เหมือนกันตอนที่เราเข้าโรงพยาบาลเพราะสู้กับผู้ใช้หุ่นเชิดจากหมู่บ้านซึนะก็ไม่เห็นจะมีใครมาเยี่ยมกันเลยสักคน
ตอนที่ซาซึเกะหนีออกจากหมู่บ้านก็เหมือนกันทำไม . . . ทำไม . . . ทำไมเราถึงไม่ได้ไปด้วยละ
ทุกคนลืมเรางั้นสินะ . . เพื่อนกันทำกันได้ ~
เรนยะที่ได้ดูความคิดของชิโนะก็ถึงกับเหงื่อตก สรุปว่าเจ้าหมอนี่มันไม่ได้งอลแค่ตัวเขา . . มันงอลเพื่อนชายทั้งหมู่บ้านเลยนี่หว่า
(ลงจ้า)
เมดูซ่าโลลิน่ารักจัง . . น่ารักจนอยากจะเปิดกาชาหา
กลับมาพร้อมโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่
ความคิดเห็น