ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่ 36

หลังจากวันที่เรนยะเขาถูกแสงอุษาดักตบขากลับจากภารกิจลับตรวจสอบความผิดปกติของหมู่บ้านนินจาทากิงาคุเระแล้วนั้นจนถึงตอนนี้เขาก็แทบจะยังไม่ได้พักเลย

นั่นก็เพราะว่าในตอนที่เรนยะกลับมาถึงหมู่บ้านโคโนฮะนั้นเขาดันลืมตัวนั่งวิมารจนเพลินไปหน่อยก็เลยพุ่งชนเข้ากับม่านพลังที่คอยตรวจจับคนลักลอบเข้าหมู่บ้านโคโนฮะซะได้

ก็แหมยานเหาะวิมารมันเร็วเกินไปนี่นาเรนยะเขาก็เลยเบรคไม่ทันก็เลยทะลุม่านพลังเข้ามาในหมู่บ้านด้วยยานวิมารเล่นทำเอานินจาทุกคนในหมู่บ้านโคโนฮะถึงกับแตกตื่นกันยกใหญ่เพราะนึกว่าศัตรูบุกโจมตีหมู่บ้านอีกครั้ง

และด้วยเหตุนี้เองที่เรนยะโดนซึนาเดะสั่งลงโทษให้เขียนรายงานสำนึกผิดมาส่งเธอจนเขาแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเลยด้วยซ้ำ

ก็นะในตอนนี้ตัวเขาเป็นนินจาจูนินแล้วก็ต้องทำรายงานหลังจากเสร็จภารกิจเป็นเรื่องธรรมดา

โดยเมื่อวานเรนยะได้ทำการรายงานเรื่องราวของหมู่บ้านทากิงาคุเระที่เกิดสงครามภายในเพราะการก่อกบฏของตระกูลยาโตะและเรื่องที่หมู่บ้านทากิสามารถจัดการพวกตระกูลยาโตะได้สำเร็จให้กับซึนาเดะและปู่รุ่น3ฟังซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่ได้บอกเรื่องของแสงอุษาออกไป

หลังจากที่เรนยะรายงานภารกิจเสร็จแล้วเขาก็ได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินจำนวน 50,000 เรียวแล้วก็ถูกสั่งลงโทษที่ทำให้โคโนฮะวุ่นวายอย่างที่บอกไปตอนแรก

ซึ่งในปัจจุบันตอนนี้ที่สนามฝึกเรนยะกำลังคุกเข่ากอดต้นขาของสกาฮะอยู่

เรนยะ : “ชิโชว !!! ขอร้องละช่วยสอนเรื่องนั้นให้กับผมที !!!”

เรนยะได้ร้องโวยวายออกมาขณะที่เขากำลังกอดต้นขาของสกาฮะแน่น

สกาฮะ : “ไม่ได้ !”

สกาฮะได้ตอบไปแบบเหนื่อยใจ

เรนยะ : “สอนผมเถอะนะ ชิโชว ! ขนาดคูฮูลินน์ยังได้เรียนเรื่องแบบนั้นเลยนี่นา !”

เรนยะก็ยังคงงอแงไม่เลิก

สกาฮะ : “Master ในตอนนี้ตัวของท่านนั้นยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนั้นรอให้ท่านโตกว่านี้ก่อนเถอะ”

เรนยะ : “ก็ผมอยากเรียนเรื่องนั้นนี่นา . . อยากเรียนๆๆ !!!”

ถึงสกาฮะจะปฏิเสธไปมากแค่ไหนแต่สุดท้ายแล้วเรนยะก็ยังคงคะยั้นคะยอสกาฮะอย่างต่อเนื่องจนในที่สุดสกาฮะก็ได้ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะตอบตกลงไป

สกาฮะ : “เฮ้อ ~ ก็ได้ Master ถ้าท่านอยากจะเรียนเวทย์มนต์อักษรรูนขนาดนั้นก่อนอื่นท่านจะต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับความหมายของพวกตัวอักษรรูนทั้งหมด24ตัวอักษรเสียก่อน”

หลังจากทนความเซ้าซี้ของเรนยะมานานถึง2ชั่วโมงในที่สุดสกาฮะก็ได้ตกลงที่จะสอนเวทมนต์อักษรรูนให้แก่เรนยะโดยในตอนนี้สกาฮะเธอได้ใช้หอกเก โบลก์วาดตัวอักษรรูนขึ้นมาที่พื้นทีละตัวจนพื้นสนามฝึกมีตัวอักษรรูนทั้งหมด24ตัวอักษร

โดยสกาฮะเธอได้ทำการอธิบายความหมายของอักษรรูนทีละตัวให้แก่เรนยะฟังซึ่งเรนยะก็ทำความเข้าใจมันได้เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น

จนเมื่อสกาฮะอธิบายความหมายของตัวอักษรรูนทั้งหมดแล้วเธอก็ได้ทำการสาธิตวิธีการใช้เวทย์มนต์อักษรรูนให้เรนยะดู

สกาฮะ : “นักเวทย์รูนมักจะใช้การสลักอักษรรูนเอาไว้บนก้อนหินเพื่อความสะดวกในการใช้งานหรือการใช้พลังเวทย์ในการวาดอักษรรูนบนอากาศโดยตรงซึ่งการใช้รูนหลากหลายรูปแบบในเวลาเดียวกันก็จะสามารถทำให้เกิดผลลัพธ์เวทมนต์ต่างๆขึ้นมาได้อย่างเช่นแบบนี้”

สกาฮะที่อธิบายจบแล้วก็ได้ทำการหยิบหินรูนออกมาสามก้อนโดยเธอได้ทำการปล่อยหินรูนบนมือของเธอลงพื้นก่อนที่ตัวอักษรบนหินรูนทั้งสามก้อนจะเริ่มเรืองแสงออกมา

โดยเมื่อหินรูนเรืองแสงแล้วนั้นมันก็ได้ทำการสร้างม่านบาเรียรูปทรงสี่เหลี่ยมใสๆออกมาครอบคลุมรอบตัวของสกาฮะและก็เรนยะเอาไว้

เรนยะได้ลองเปิดเกทเอาดาบออกมาลองฟันใส่ดูก็พบว่าม่านบาเรียนี้แข็งเอาเรื่องเลยที่เดียว

เคร้ง !!!

เรนยะ : “โห ~ แข็งโป้กเลยแฮะม่านบาเรียเนี่ย”

สกาฮะ : “แน่นอน Master ม่านบาเรียนี้ถูกสร้างขึ้นจากรูนต้นกำเนิดมันเลยไม่แปลกอะไรที่จะแข็งแกร่งแบบนี้”

สกาฮะได้พูดอย่างภูมิใจในเวทมนต์อักษรรูนของเธอ

เรนยะ : “งั้นผมขอลองดูหน่อยนะ”

ด้วยความคันไม้คันมือเรนยะเลยทำการหยิบมีดคุไนออกมาจากประเป๋านินจาด้านหลังก่อนที่เขาจะลงมือนั่งยองๆขีดเขียนอักษรรูนหนึ่งตัวอักษรลงบนพื้น

โดยเรนยะเขาได้เลือกเขียนอักษรรูนตัว Sun ลงไปก่อนที่เขาจะนึกถึงผลลัพธ์เวทมนต์และทำการกระตุ้นตัวอักษรรูนให้ทำงานด้วยจักระทันที

วิ้ง !!!

ตัวอักษรที่เรนยะเขียนลงพื้นได้เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นทำให้บริเวณสนามฝึกโดยรอบเกิดแสงสีเหลืองส่องสว่างจนเรนยะไม่ทันได้ตั้งตัว

!!!

สกาฮะ : (ทีเดียวก็ทำสำเร็จเลยงั้นหรือเนี่ยเรียนรู้ได้เร็วพอๆกับเซทันต้า(ชื่อจริงคูฮูลิลน์)เลยสินะตอนแรกเราก็กะจะให้เขาทำความเข้าใจเวทมนต์ธรรมดาก่อนที่จะข้ามขั้นมาเรียนเวทย์รูนต้นตำรับแบบนี้นะเนี่ย . . แต่เอาเถอะค่อยสอนเขาเพิ่มทีหลังก็ได้)

สกาฮะที่เห็นว่าเรนยะมีพรสวรรค์ทางด้านเวทมนต์ที่ทรงพลังพอๆหรืออาจจะมากกว่าเซทันต้าเสียด้วยซ้ำเธอก็เลยพยักหน้าอย่างพึงพอใจเพราะว่าธรรมชาติของสกาฮะนั้นคือผู้ฝึกสอนเวลาเห็นคนมีพรสวรรค์และความตั้งใจอย่างแรงกล้าเธอก็อดไม่ได้ที่จะให้คำแนะนำกับคนๆนั้น

ซึ่งในตอนแรกนั้นสกาฮะเธอคิดว่า Master ของเธอจะต้องใช้เวลาเตรียมพื้นฐานเป็นเวลานานจนเขาเติบโตเป็นหนุ่มพอดีเขาถึงจะสามารถทำความเข้าใจกับรูนต้นตำรับแบบนี้ได้

อ้าก !!!

สกาฮะที่กำลังชม Master ของเธอในใจนั้นจู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงร้องดังขึ้นก็เลยได้สติขึ้นมามองดูก็พบว่า Master ของเธอกำลังกลิ้งร้องโหยหวนอยู่กับพื้น

เรนยะ : “โอ๊ย ! แสบตา !!! ตาบอดแล้ว !!!”

สกาฮะ : . . . . . . “เฮ้อ ~” (ยังไงก็ยังเป็นเด็กนี่นะ . . ซื่อบื้อซะจริง Master . . . แต่ก็ดูน่ารักดีนะ ฮุ ฮุ)

เนื่องจากเรนยะไม่ได้มีชุดที่ลงรูนป้องกันเอาไว้เหมือนกับสกาฮะเขาก็เลยโดนแสงจากเวทมนต์รูนที่เขาเขียนเองเข้าไปเต็มๆทำให้เขาแสบตากลิ้งอยู่กับพื้นแบบนี้

ถึงในโลกนินจาจะมีสิ่งที่เรียกว่าระเบิดแสงก็ตามแต่แสงมันก็ไม่ได้รุนแรงขนาดเวทมนต์รูนต้นตำรับแบบนี้พวกระเบิดแสงอย่างมากก็แค่บังคับให้ศัตรูปิดตาอยู่ชั่วขณะเท่านั้น

ก็นะอักษรที่เรนยะเขียนไปก็คือตัว Sun ซึ่งแปลว่าแสงสว่างของดวงอาทิตย์แถมเขายังใช้จักระกระตุ้นซะเต็มที่ผลก็เลยเป็นแบบนี้แหละนะ

----------- -------------

เรนยะได้ทำการร่ำเรียนเวทมนต์รูนกับสกาฮะจนถึงตอนบ่ายและในที่สุดแล้วเขาก็ได้รับสกิลใหม่มาซึ่งอยู่ในค่าสถาะของตัวเองนั่นก็คือ

Rune Magic C++ / เวทมนตร์รูน ระดับ C++
-ความสามารถด้านเวทย์มนต์ในการใช้อักษรรูน

เรนยะที่ฝึกได้นิดหน่อยทำให้เขายังไม่เชี่ยวชาญเวทย์รูนมากนักซึ่งที่เขาใช้ได้ตอนนี้ก็มีแค่การ Enchant สิ่งของเท่านั้นเองเวทย์รูนของเขายังคงไม่ถึงขั้นใช้มันในการโจมตีหรือป้องกันได้แบบสกาฮะ

หลังจากเรนยะได้ฝึกเสร็จแล้วนั้นเขาก็ได้ถือโอกาสไปจัดการธุระที่ธนาคารของโคโนฮะทันทีซึ่งธุระที่ว่านั้นก็คือการแลกตั๋วเงินที่เขาได้รับมาจากตระกูลยาโตะนั่นเอง

โดยเรนยะได้รับเงินจากตั๋วใบนั้นทั้งหมด 20 ล้านเรียวเลยทีเดียวเรนยะเลยได้ทำการฝากเข้าบัญชีของเขาพร้อมกับเงินอีก8ล้านเรียวที่เขาลืมเอามาฝากเพราะไม่มีเวลา

ทำให้ในตอนนี้บัญชีธนาคารของเรนยะมีทรัพย์สินมากถึง106สิบล้านเลยละซึ่งพอพนักงานผู้ชายคนเดิมเห็นจำนวนเงินแล้วนั้นเขาก็ถึงกับลืมตัวเข้าไปจับมือเรนยะขึ้นมาก่อนที่จะพูดว่า

พนักงาน : “ไม่ทราบว่าเธอสนใจแต่งงานกับน้องสาวฉันไหม ?”

!!!

ที่เรนยะตกใจไม่ใช่เพราะจู่ๆก็ถูกพนักงานยกน้องสาวให้แต่เป็นเพราะตราเรย์จูที่หลังมือขวาของเขากำลังร้อนสุดๆจนเรนยะถึงกับสะดุ้ง

ซึ่งหนูเงียบและก็ไรโคพวกเธอได้ปรากฎตัวออกมายืนบังตัวของเรนยะจากพนักงานผู้ชายคนนี้ก่อนจะพูดบอกปฏิเสธไป

ไรโค : “ลูกชายคนนี้ยังไม่ถึงวัยที่จะจากแม่ไปแต่งงานหรอกนะคะต้องขอโทษด้วย”

หนูเงียบ : “ม . . ไม่ได้ Master ต้องอยู่กับฉันค่ะ”

พนักงานที่เห็นว่าจู่ๆก็มีผู้หญิงสองคนโผล่ออกมาปฏิเสธก็ทำให้เขาได้สติขึ้นมาโดยพอรู้ตัวว่าทำตัวไม่เหมาะสมพนักงานคนนี้ก็ได้ทำการขอโทษขอโพยเรนยะอย่างยกใหญ่

ซึ่งเรนยะก็เข้าใจเพราะเงินจำนวนขนาดนี้ไม่ว่าใครก็ต้องมีตาลุกวาวกันบ้างละเขาก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรและได้เดินออกมาจากธนาคารโดยมีหนูเงียบที่คอยกอดเขาแบบไม่ยอมปล่อยอยู่คนเดียว

เรนยะ “นี่ความเงียบปล่อยผมได้แล้วละนะ”

หนูเงียบได้ส่ายหน้าขณะที่เธอกำลังกอดเรนยะจากด้านหลังของเขาก่อนที่เธอจะพูดออกมาว่า

หนูเงียบ : “ไม่เอา . . . เดี๋ยว Master จะหายไป”

เรนยะได้ถอนหายใจออกมาอย่างยิ้มๆเพราะเขารู้ว่าฮัซซันแห่งความเงียบนั้นเวลาที่ Master หรือใครก็ตามที่สัมผัสตัวของเธอได้โดยที่ไม่ตายเธอจะหวงคนๆนั้นมากนั่นเอง

เรนยะ : “ไม่ต้องห่วงหรอกนะความเงียบผมไม่หายไปไหนหรอกนะผมสัญญาเลย”

เรนยะได้พูดสัญญาพร้อมกับลูบหัวปลอบหนูเงียบไปด้วย

หนูเงียบ : “งือ ~ Master ลูบอีก ~”

เรนยะ : “เอาไว้ต่อที่บ้านก็แล้วกันนะ”

หนูเงียบ : “ก็ได้ค่ะ”

หนูเงียบได้ยอมปล่อยตัว Master ของเธอก่อนที่จะเปลี่ยนสภาพเป็นร่างวิญญาณตามเดิม

เรนยะ : “เอาละกลับบ้านดีกว่าเรา”

----------- -------------

เรนยะได้เดินลึกเข้าไปทางภูเขาด้านหลังของหมู่บ้านซึ่งเป็นทางกลับบ้านใหม่ของเขา

แต่เมื่อเรนยะได้มาถึงเขาก็พบว่ามีคนมายืนรออยู่ที่หน้าบ้านของเขาแถมยังเป็นคนที่เรนยะคุ้นเคยซะด้วย

เรนยะ : “เอ๋ ! คุณริวนี่นามาทำอะไรที่นี่เหรอครับ ?”

ชายที่มายืนรอหน้าบ้านของเรนยะเขาก็คือริวเจ้าของธุรกิจใต้ดินของเมืองซากะนั่นเอง

ริว : “อ้าว ! ที่แท้เธอออกไปข้างนอกพึ่งจะกลับมาเหรอเนี่ย”

เรนยะ : “มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับคุณริว ?”

เรนยะนั้นเชื่อว่าริวจะต้องไม่ได้แค่มาเยี่ยมตัวของเขาแน่ๆ

ริว : “ฉันมาเตือนเธอน่ะ”

เรนยะ : “เตือน ? เตือนผมเรื่องอะไรเหรอครับ”

ริว : “เมื่อวานนี้ที่ตลาดมืดมีคนมาตั้งค่าหัวของเธอน่ะสิ”

เรนยะที่ได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกแปลกใจอยู่นิดหน่อยก่อนจะถามริวกลับไปว่า

เรนยะ : “เอ๋ ~ นี่ผมมีค่าหัวในตลาดมืดแล้วเหรอเนี่ยแล้วค่าหัวของผมราคาเท่าไหร่ละครับ”

ริว : “สูงเอาเรื่องเลยละ 40 ล้านเรียวสำหรับจับเป็นกับ 38 ล้านเรียวสำหรับจับตาย”

!!!

เรนยะ : “เฮ้ย ! ทำไมมันสูงขนาดนี้ละเนี่ย !!!”

ริว : “ก็ใช่น่ะสิฉันถึงได้มาเตือนเธอเอาไว้ก่อนเพราะถึงยังไงเธอก็เป็นเด็กคนหนึ่งเงินจำนวนขนาดนี้คงล่อตาล่อใจเจ้าพวกนักล่าฆ่าหัวแน่ๆ”

เรนยะที่ได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาเพราะต่อจากนี้คงจะมีคนเข้ามาลองของกับเขากันเยอะอย่างแน่นอนซึ่งเรนยะเขาอยากที่จะรู้เสียเหลือเกินว่าใครมันดันอุตริมาตั้งค่าหัวของเขาซะสูงลิ่วแบบนี้

เรนยะ : “ว่าแต่คุณริวพอที่จะรู้ไหมว่าเป็นฝีมือของใครที่ตั้งค่าหัวผมในตลาดมืดน่ะครับ”

ริว : “ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแต่ได้ยินมาว่ามีหลายฝ่ายที่ร่วมลงขันตั้งค่าหัวของเธอ . . แต่ว่านะเท่าที่ฉันรู้ก็มีแค่สองคนที่กำหนดเงื่อนไขในการจับเป็นตัวของเธอเท่านั้นเอง”

เรนยะ : “ใครกันครับ ?”

เรนยะได้ถามริวเพราะความอยากรู้แต่คำตอบของริวดันมีชื่อที่เขาค่อนข้างที่จะคุ้นเคยเลยละ

ริว : “คนแรกคือไดเมียวของแคว้นคุสะโนะคุนิและอีกคนก็คือโอโรจิมารุน่ะ”

เรนยะ : “เฮ้อ ~ ขอบคุณมากนะคุณริวที่บอก ว่าแต่คุณจะเข้าบ้านของผมก่อนไหมครับ ?”

ริวได้ส่ายหน้าก่อนที่จะบอกกับเรนยะว่า

ริว : “ไม่ละที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่อที่จะมาทำธุระที่โคโนฮะเท่านั้นก็เลยถือโอกาสมาบอกข่าวให้กับเธอด้วยเลยไงเพราะถึงยังไงเธอก็ช่วยฉันเอาไว้ตั้งเยอะนี่นา”

เรนยะ : “ถ้างั้นเดินทางปลอดภัยนะครับ”

ริวได้พยักหน้าให้เรนยะก่อนที่เขาจะจากไป

เรนยะ : (ไดเมียวแคว้นคุสะอีกแล้วเหรอดูท่าจะอยากได้ตัวเราซะยิ่งกว่าโอโรจิมารุอีกนะเนี่ยเอาไว้ค่อยคิดบัญชีเจ้าสองคนนี้ทีหลังก็แล้วกัน)

ถึงเรนยะจะรับรู้ว่าตัวเองมีค่าหัวแล้วก็ตามแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรมากนักแต่เขาแค่ขี้เกียจที่จะจัดการกับพวกนักล่าฆ่าหัวที่หิวเงินเสียมากกว่า

เรนยะได้เดินเข้าบ้านของตนไปพักผ่อนตามปกติจนเวลาก็ผ่านพ้นไปอีกหนึ่งวัน

----------- -------------

เช้าวันต่อมา

ในวันนี้เรนยะก็ยังคงฝึกการสลักอักษรรูนต่อจากเมื่อวานซึ่งเขาก็ได้ลองทำการใช้พลังจักระในการสลักรูนเสริมพลังให้กับเสื้อผ้าของเขาดู

โดยเวทย์รูนที่สลักบนเสื้อผ้านั้นมีผลดังนี้ ซ่อมแซมตัวเอง, ป้องกันเวทมนต์คาถา , ทำความสะอาดตัวเอง แค่สามอย่างนี้เท่านั้นซึ่งกว่ามันจะสำเร็จเรนยะก็สลักรูนพลาดไปอยู่หลายครั้งอยู่เหมือนกันเพราะเรนยะเขายังไม่ค่อยชำนาญเวทมนต์อักษรรูนมากนัก

และแน่นอนว่าเรนยะได้ทำการสลักอักษรรูนบนมีดคุไนของเขาด้วยโดยมีมีดคุไนระเบิด , มีดคุไนระเบิดแสง ที่เขาสลักเอาไว้ใช้ตามสถานการณ์

แต่ดูเหมือนว่าวันนี้เรนยะเขาจะสลักรูนเพลินเกินไปหน่อยพอรู้ตัวอีกทีก็พบว่าบ้านทั้งหลังนั้นถูกเขาสลักอักษรรูนจนทั่วเสียแล้ว

เรนยะ : “บ้านของเรากลายเป็นปราการเหล็กไปซะแล้วสิเนี่ย”

บ้านที่คอยทำความสะอาดตัวเองแถมยังซ่อมแซมตัวเองได้หนำซ้ำยังป้องกันคาถานินจาได้อีกด้วยเรนยะมั่นใจเลยว่าตอนที่เพนมาบุกหมู่บ้านโคโนฮะบ้านของเขาจะเป็นสถานที่เดียวที่ยังคงปลอดภัยจากสุดยอดข่ายเทพพิชิตฟ้าของเพน

จนถึงตอนนี้เรนยะก็เริ่มที่จะว่างขึ้นมาแล้วแถมยังว่างแบบจริงๆจังๆเสียด้วยเขาก็เลยตัดสินใจใช้สิทธ์สุ่มประจำวันที่มีอยู่7ครั้งทันที

เรนยะ : (อย่าเกลืออีกนะโว้ย)

แสงแห่งการหมุนกาชาได้เริ่มสว่างขึ้นเผยให้เห็นการ์ดทีละใบโดยการ์ดที่เรนยะได้มีดังนี้

การ์ดExpระดับ 5 ดาว(สีทอง)
Hellfire of Wisdom x 5

การ์ดสกืลระดับ 5 ดาว(สีทอง)
Charm A (Max) / เสน่ห์ ระดับ A (สูงสุด)
-ทำให้ผู้คนรู้สึกเอ็นดูหลงใหลและได้รับความเสียหายจากเพศตรงข้ามน้อยลง

แต่การ์ดใบสุดท้ายมันดันเป็นการ์ดวีรชนเสียอย่างนั้น

!!!

แสงสีทองได้ส่องสว่างออกมาปรากฏภาพของของการ์ดวีรชน Class Acher สีทอง

โดยการ์ดค่อยๆเผยให้เห็นตัวของวีรชนออกมาซึ่งเขาคนนี้ก็คือ

Servant Class Acher
Emiya shiro (Acher) / เอมิยะ ชิโร่ / ชื่อเล่น คุณแม่ , เอมี่ , ม๊ามี๊เอมิยะ

การ์ดวีรชนได้ตกลงที่พื้นก่อนจะปรากฎตัวของวีรชนคนนี้ออกมาก่อนที่เขาจะพูดทักทาย Master อย่างเรนยะ

เอมิยะ : “Servant Acher ได้ตอบรับคำอัญเชิญของท่านแล้ว”

เรนยะ : “สวัสดีครับ นักรบเอมิยะ . . ไหนๆคุณก็ตอบรับการอัญเชิญของผมแล้วทั้งทีก็ขอสั่งงานชิ้นแรกกับคุณเลยก็แล้วกัน . . แถมเป็นเรื่องที่คุณถนัดมากซะด้วย”

พอเรนยะได้ทักทายกับเอมิยะแล้วก็ได้ลงมือมอบหมายงานชิ้นแรกให้กับเอมิยะทันที

เอมิยะ : (หึ . . คงจะเป็นงานฆ่าคนแบบเดิมๆสินะ) “ว่ามาได้เลย Master”

เอมิยะได้ตอบกลับเรนยะด้วยความเบื่อหน่ายเพราะเรื่องที่ตัวเขาถนัดก็คงจะไม่พ้นการฆ่าอย่างที่ตัวเขาเคยทำมาตลอดตั้งแต่ที่เขาทำสัญญากับอารยาแล้วกลายเป็น Counter Guardian

แต่คำสั่งของเรนยะกลับกลายเป็นว่า

เรนยะ : “ทำข้าวให้ผมทานหน่อยสิ”

เรนยะได้พูดไปน้ำลายไหลไปเลยทีเดียวเพราะเขาเห็นมาตั้งแต่โลกเก่าแล้วว่าอาหารของเอมิยะมันน่าอร่อยอย่างมาก

เอมิยะ : “ห๊ะ !!!”

เอมิยะถึงกับสับสนเพราะปกติเวลาเขาถูกอัญเชิญมาส่วนมากเขามักจะได้งานสังหารแทบทุกครั้งซึ่งเอมิยะพึ่งจะเคยเจอกับ Master ที่สั่งเขาทำอาหารให้เป็นคนแรกแบบนี้

----------- -------------

เรนยะที่ได้ลิ้มลองอาหารของเอมิยะแล้วนั้นก็ถึงกับตัวลอยนั่งตีพุงอยู่บนโต๊ะกินข้าวเลยละ

เรนยะ : “ขอบคุณสำหรับอาหารครับ”

บอกเลยว่าอาหารของเอมิยะสุดยอดคุณแม่ผู้นี้อร่อยอย่าบอกใครเชียว

เรนยะ : (ในเมื่อเรามีคุณแม่สองคนแล้วแบบนี้ปัญหาเรื่องปากท้องเราก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วละนะ ฮิ ฮิ)

ในตอนนี้เรนยะกำลังนั่งมองเอมิยะที่กำลังเก็บพวกจานชามไปล้างอยู่พร้อมกับคิดไปด้วยว่าจะให้เอมิยะลองไปเปิดร้านอาหารในหมู่บ้านโคโนฮะดูเพื่อหารายได้เข้ากระเป๋า

เอมิยะที่เหมือนจะรู้ว่าเรนยะคิดอะไรอยู่เขาก็เลยได้พูดดักเอาไว้ก่อน

เอมิยะ : “ขอร้องละ Master ให้งานอื่นกับข้าเถอะ”

เรนยะ : “แหม ~ ตอนคุณทำอาหารคุณก็ดูมีความสุขกับมันดีนี่นาก็กะว่าจะให้คุณไปเปิดร้านอาหารดูสักหน่อย เอ๊ ~ หรือว่าให้คุณช่วย ก๊อปปี้อาวุธเพื่อเอาไปขายเก็งกำไรดีน๊า ~”

เรนยะได้พูดแหย่เอมิยะไปตามนิสัยขี้แกล้งของเขาจนเอมิยะถอนหายใจออกมา

เรนยะ : “ฮะ ฮะ ฮะ เอาน่าคุณเอมิยะผมแค่ล้อเล่นเอง . . เอาเป็นว่าผมชื่ออาคุสะ เรนยะจากนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

เอมิยะ : “อ่า ฝากตัวด้วย Master”

เอมิยะได้ยิ้มออกมาในรอบหลายปีเขารู้สึกเหมือนกับได้พักผ่อนหลังจากที่ทำหน้าที่ Counter Guardian มานานจนเขาแทบจะจดจำการทำอาหารของเขาไม่ได้อีกแล้วด้วยซ้ำ

เอมิยะ : (แบบนี้ก็ไม่เลวละนะ)

หลังจากที่ทำความสะอาดเครื่องครัวเสร็จแล้วเอมิยะเขาก็ได้กลายสภาพเป็นร่างวิญญาณหายไปทันทีซึ่งดูจากนิสัยของเอมิยะอาเชอร์แล้วเรนยะเดาได้ไม่ยากเลยว่าพ่อนักธนูคนนี้กำลังออกไปสำรวจบริเวณรอบๆหมู่บ้านซึ่งเรนยะก็ไม่ได้ว่าอะไร

เรนยะได้นำการ์ดสกิลที่ได้มาติดตั้งใส่ตัวพร้อมกับการ์ด Exp ทั้ง5ใบมาอัพค่าสถานะของเขา

โดยเรนยะได้เลือกอัพค่า MAG กับค่า LUC ทำให้ค่าสถานะของเขาเพิ่มขึ้นมาดังนี้

MAGจักระ : B++>>A

LUCโชค : C+>>B

เรนยะ : “เท่านี้ก็เรียบร้อย”

และแล้วเรนยะก็ได้นอนเอกเขนกในบ้านแสนสุขของเขาเพราะว่าวันนี้ยังไม่มีภารกิจเข้ามาวันนี้ก็เลยถือว่าเป็นวันพักผ่อนของเขานั่นเอง

----------- -------------

(แม่คนที่สองมาแล้วจ้า !)

True Wallet 0830743639

ค่าน้ำชา ขอบคุณผู้ติดตามด้วยครับ