ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #119 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 34

    ตูม !!!

    บนท้องฟ้าตอนนี้เดอิดาระกำลังลองเชิงศัตรูด้วยระเบิดดินเหนียว C1 แต่ทว่าทุกครั้งที่เขาส่งระเบิดดินเหนียวออกไปทีไรก็จะถูกลูกธนูของอีกฝ่ายสอยล่วงเป็นว่าเล่นทุกที

    “แบบนี้คงต้องใช้ C2 ไม่สิต้อง C3 อืม ~”

    เดอิดาระวิเคราะห์อัตราการยิงของอีกฝ่ายก่อนที่จะตัดสินใจใช้วิชาที่รุนแรงขึ้น

    “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เตรียมดินเหนียวมาเพิ่มก็คงดีอืม ~”

    เพราะยิ่งระเบิดรุนแรงมากเท่าไหร่เดอิดาระก็ยิ่งต้องใช้ปริมาณดินเหนียวมากขึ้นเท่านั้น

    คราวนี้เดอิดาระไม่ได้พกดินเหนียวมาเยอะนักเพราะงานในครั้งนี้คือจับสถิตย์ร่าง 2 หางที่อ่อนแอกับสถิตย์ร่าง 8 หางที่บาดเจ็บหนักแถมยังมีคู่หูอมตะมาเสริมด้วยอีกจึงทำให้ตอนนี้เดอิดาระนั้นมีดินเหนียวไม่มากนัก

    “มาวัดกันเลยว่าดินเหนียวของฉันหรือลูกธนูของแกจะหมดก่อนกันอืม ~”

    เดอิดาระเอ่ยอย่างมั่นใจเพราะเขาเชื่อว่าลูกธนูของอีกฝ่ายจะต้องหมดก่อนดินเหนียวของเขาอย่างแน่นอน

    นี่ถ้าเรนยะมาได้ยินคำพูดของเดอิดาระตอนนี้เขาคงขำจนปวดท้อง

    คุณเอมิยะเนี่ยนะลูกธนูหมด ?

    ด้วยเวท Trace ของเจ้าตัวเขาสามารถจำลองสร้างลูกธนูออกมาได้เรื่อยๆไม่จำกัดถ้ายังคงมีพลังเวทจาก Master อยู่ฉะนั้นแนวคิดดังกล่าวจึงไม่สามารถใช้กับเอมิยะได้เรียกได้ว่างานนี้เดอิดาระพลาดอย่างแรง

    “เจ้าเดอิดาระคงถ่วงเจ้ามือธนูได้อยู่”

    ซาโซรินักเชิดหุ่นที่เห็นว่าคู่หูของตนกำลังหลอกล่อมือธนูอยู่ก็ได้หันไปส่งสายตาให้กับคู่หูอมตะ

    “งั้นก็ลงมือกันเถอะ”

    คาคุซึใช้โอกาสนี้วิ่งฝ่าหมอกไปกับฮิดันเพื่อล้อมกรอบมือธนูแต่ทว่าพอวิ่งไปได้ไม่นาน

    เปรี้ยง !!!

    อาชาสีดำที่แอบแฝงตัวอยู่ในหมอกได้พุ่งชนใส่คาคุซึจนกระเด็นออกไป

    “เฮ้ย !!! คาคุซึ !!!”

    ฮิดันที่ถูกจับแยกกับคู่หูมองหาทั่วทุกทิศทางแต่ด้วยหมอกหนาจึงทำให้หาไม่พบ

    ฉัวะ !!!

    ในจังหวะที่กำลังสับสนนั้นเองมีดอันคมกริบก็ได้ถูกเฉือนเข้าเส้นเลือดใหญ่ที่คอของฮิดันจนเลือดพุ่ง

    ฮิดันใช้มือปิดปากแผลที่คอด้วยท่าทีตื่นตระหนกก่อนที่สักพักจะตัวชักกระตุกแล้วล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น

    แจ็คที่เห็นว่าฮิดันตายแล้วเธอก็เผยตัวออกมา

    “เราจะชำแหละละนะ”

    แจ็คยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีเพราะความอบอุ่นจากเลือดเนื้อยามที่ชำแหละเหยื่อมันทำให้เธอเหมือนกับได้เข้าไปอยู่ในครรภ์ของมารดาอีกครั้ง

    แต่ในขณะที่แจ็คกำลังจะลงมือชำแหละนั้นจู่ๆฮิดันที่น่าจะตายไปแล้วในความคิดของแจ็คก็ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับเคียวสีแดงในมือที่เหวี่ยงใส่ลำคอของเธอ

    !!!

    แจ็คตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะยกมีดคู่ของเธอขึ้นมากันเอาไว้ได้ทันเวลาจึงทำให้เธอเสียหลักเล็กน้อยแต่ไม่ได้บาดเจ็บอะไร

    “ยัยเด็กเปรตมันเจ็บนะโว้ย !!!”

    แจ็คที่เห็นฮิดันลุกขึ้นมาตะโกนใส่เธอแบบหยาบคายก็เริ่มหรี่ตาลงอย่างน่ากลัวเธอตัดสินใจแล้วว่าจะตัดลิ้นของฮิดันออกมาซะแล้วค่อยสับอีกฝ่ายให้เป็นชิ้นๆ

    ส่วนทางด้านของคาคุซึที่ถูกอาชาสีดำพุ่งชนก็ตั้งหลักได้ก่อนที่จะเงยหน้ามองเด็กชายผมแดงที่กำลังยิ้มระรื่นอยู่บนหลังม้าตรงหน้าตนพร้อมจิตสังหาร

    “ผมสีแดงแบบนั้นคนตระกูลอุซึมากิงั้นหรือ”

    ด้วยความเข้าใจผิดก็เลยทำให้คาคุซึหลงคิดไปว่าอเล็กซานเดอร์นั้นเป็นคนตระอุซึมากิที่รอดชีวิตมาจากสงครามครั้งก่อน

    และชื่ออุซึมากินั้นมันก็ได้กระตุ้นต่อมของคาคุซึเข้าอย่างจังเนื่องจากภรรยาของโฮคาเงะรุ่นแรกเองก็เป็นคนตระกูลอุซึมากิด้วยเช่นกัน

    ในอดีตของคาคุซึนั้นเขาได้รับภารกิจลอบสังหารโฮคาเงะรุ่นแรกมาจากผู้อาวุโสหมู่บ้านทากิงาคุเระและก็อย่างที่รู้ว่ามันเป็นภารกิจที่เป็นไปไม่ได้เลย

    ผลจากความล้มเหลวครั้งนั้นของคาคุซึทำให้ตัวเขาถูกทางหมู่บ้านทากิสั่งลงโทษอย่างไม่เป็นธรรมและด้วยความโกรธแค้นคาคุซึจึงได้ทำการฆ่าเหล่าผู้อาวุโสทุกคนก่อนที่จะขโมยวิชาลับของหมู่บ้านทากิกลายเป็นนินจาถอนตัวและออกล่าเงินรางวัลในตลาดมืดเรื่อยมา

    หลายคนอาจจะมองว่าการที่คาคุซึรอดมาจากน้ำมือของโฮคาเงะรุ่นแรกที่เป็นเทพเจ้านินจาได้นั้นเป็นเพราะฝีมือแต่ความเป็นจริงแล้วโฮคาเงะรุ่นแรกแค่ใช้คาถาไม้ใส่แค่คาถาเดียวเจ้าตัวก็เผ่นป่าราบแล้ว

    แถมตัวเทพเจ้านินจาอย่างฮาชิรามะเองก็ไม่ได้สนใจที่จะไล่ตามมือสังหารเท่าไหร่นักเพราะขี้เกียจดังนั้นจะบอกว่าตัวคาคุซึเลยรอดมาได้เพราะโชคช่วยก็คงจะไม่ผิดนัก

    ฉะนั้นลึกๆแล้วในใจของคาคุซึการที่เขารอดมาจากน้ำมือโฮคาเงะรุ่นแรกได้มันไม่ใช่ความภาคภูมิใจแต่เป็นความอัปยศมากกว่า

    ดังนั้นแล้ว . . . 

    “หัวใจของแกฉันจะใช้อย่างดีเลยไอ้หนู”

    “ฮี่ ฮี่ ~”

    ซึ่งคำตอบของอเล็กซานเดอร์ก็คือการดึงดาบไซปรัสของตนออกมาและควบ Bucephalus เข้าใส่คาคุซึอย่างตื่นเต้น

    ทางด้านของซาโซริที่พบว่ามือธนูยังไม่ถูกจัดการก็เริ่มออกอาการใจร้อนตามประสาเจ้าตัวและคิดที่จะลงมือเอง

    “ให้ตายสิบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบรอน่ะ”

    ตึง !!!

    แต่พอซาโซริก้าวเท้าไปได้แค่ครึ่งก้าวก็ต้องหยุดชะงักเนื่องจากเบื้องหน้าเขาตอนนี้ได้มีหอกสีแดงถูกปามาปักขวางทางเขาเอาไว้

    “บังเอิญจังนะตัวเราเองก็ไม่ชอบรอเหมือนกัน”

    หญิงสาวเรือนผมสีม่วงเข้มยาวสลวยถึงเอวสวมชุดรัดรูปสีดำใบหน้างดงามกับแววตาสีแดงสดที่ดูเรียบเฉยได้ปรากฏตัวออกมาเบื้องหน้าของซาโซริ

    หอกสีแดงที่ปักตั้งตรงที่พื้นได้บินกลับสู่มือขวาของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของตรงหน้าสัญชาตญาณของซาโซริรับรู้ได้ในทันทีเธอคนนี้ไม่ใช่ธรรมดา

    !!!

    “เธอคือ . .”

    น้ำเสียงของซาโซริขาดห้วงเพราะเขานึกออกในที่สุดว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่หัวหน้าขึ้นบัญชีเป็นหนึ่งในบุคคลอันตรายของทางองค์กร

    สกาฮะ ราชินีดินแดนแห่งเงา !!!

    “เบื่อหน่ายการรอไม่ใช่หรือ ?”

    สกาฮะควงหอกในมืออย่างชำนาญตั้งท่ารับมือ

    “งั้นเราจะเป็นเพื่อนแก้เบื่อให้เอง”

    เรียกได้ว่างานนี้ซาโซริคงจะเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดแล้วเพราะศัตรูของเขาในครั้งนี้เธอมีฉายาว่าหอกสังหารเทพเจ้าเลยทีเดียว

    . . . ก็หวังว่าซาโซริจะมีหุ่นมากพอรับมือกับสกาฮะละนะ

    ทางด้านของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระ

    “ก . . แกเป็นใคร ?!”

    นิอิ ยูกิโตะร่างสถิตย์ของ 2 หางที่ตอนนี้ถูกตรึงติดกับกำแพงด้วย Black key 3 ชิ้นถามอย่างตื่นตระหนกเนื่องจากเธอพบว่าไม่อาจระดมจักระของสัตว์หางได้ตามปกติ

    ตั้งแต่ที่ได้เป็นร่างสถิตย์นี่นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอพ่ายแพ้อย่างหมดรูปแบบนี้ !!!

    จู่ๆบาทหลวงประหลาดคนนี้ก็บุกเข้ามาในห้องรักษาท่านไรคาเงะพวกหน่วยลับกับพวกแพทย์เองก็ยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไรก็ถูกทำให้หมดสติด้วยคาถาลวงตาของอีกฝ่ายเสียแล้ว

    ส่วนตัวเธอเองที่หลุดจากคาถาหลวงตามาได้เพราะสองหางช่วยเรียกสติก็ยังคงตอบสนองช้าไปเพราะกว่าที่จะทันทำอะไรบาทหลวงก็ได้ปาดาบยาวตรึงร่างของเธอเอาไว้กับกำแพงจนหมดท่าไปอย่างรวดเร็ว

    ตอนนี้ยูกิโตะเธอสับสนไปหมด

    บาทหลวงคนนี้เป็นใคร ?

    ทำไมอาวุธของอีกฝ่ายถึงสะกดจักระสัตว์หางได้ ?

    อีกฝ่ายต้องการอะไรถึงบุกเข้ามาหาไรคาเงะ ?

    และที่สำคัญ

    ลุงชุดเขียวในภาพลวงตาเป็นใครแล้วจะร้องเพลงอะไรให้เธอฟัง ? 

    “แค่มาเยี่ยมลูกแกะที่น่าสงสารน่ะไม่ต้องสนใจหรอก”

    เรนยะในคราบบาทหลวงได้หยิบ Genetic Dream ออกมาจากช่องเก็บของแล้วกดใช้งานกับยูกิโตะทันทีด้วย Black key จึงทำให้เรนยะสามารถเข้าไปในพื้นที่ผนึกภายในตัวของยูกิโตะแล้วเก็บพันธุกรรมสองหางมาได้แบบไม่ยากเย็น

    “บี !!! ฟื้นสิ บี !!! โธ่เว้ย !!!”

    แปดหางที่เห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดีจึงคิดที่จะควบคุมร่างของบีเพื่อออกไปรับมือกับศัตรู

    “อยู่เฉยๆเถอะน่า”

    แต่มีหรือที่เรนยะจะไม่สังเกตเห็นการกระทำของ 8 หาง Black key ที่เหลืออีก 3 ชิ้นในมือจึงได้บินไปปักใส่ร่างของบีบนเตียงผู้ป่วยทำให้จักระสีแดงเข้มของแปดหางบนร่างของบีสงบลง

    หลังเก็บพันธุกรรม 2 หางเสร็จเรนยะก็ได้ทำการใช้คาถาลวงตาส่งยูกิโตะไปฟังเพลงลุงชุดเขียวให้จบอัลบั้มอีกครั้งก่อนที่จะตรงไปเก็บพันธุกรรม 8 หางต่อแบบสบายๆ

    น่าเสียดายที่บีนั้นหมดสติอยู่แล้วเจ้าตัวก็เลยอดฟังเพลงลุงไป(รอดตัวไป)

    ดูอย่างยูกิโตะตอนนี้สิตั้งแต่ที่โดนคาถาลวงตาไปคิ้วเจ้าหล่อนก็ขมวดไม่หยุดเชียว(คงทรมานแหละ)สงสัยจะลึกซึ้งในความหมายของเพลงคืนความ สุก (ย่าง ทอด ว่ากันไป)

    แถมจากที่เรนยะตรวจอาการของบีดูแล้วอีกไม่นานเจ้าตัวก็คงฟื้นขึ้นมาร้องแร็พได้อย่างปกติคงต้องบอกว่าอึดตายยากสมกับเป็นสถิตย์ร่างแล้วละนะ

    “เท่านี้ก็ได้ 2 หาง กับ 8 หางมาเรียบร้อย”

    “ต่อไปก็ . .”

    เรนยะหันไปมองทางไรคาเงะที่เป็นเป้าหมายหลักในครั้งนี้

    “ถ้าอาการบาดเจ็บแค่นี้ยาวิเศษในคลังสมบัติก็รักษาได้สบายละนะ”

    ถึงความจริงแล้วเขาอยากจะลองรักษาไรคาเงะด้วยตัวเองเพื่อเป็นการฝึกฝนและพัฒนาวิชานินจาแพทย์ก็จริงแต่ติดตรงที่ว่าตอนนี้เขาติดนัดทดสอบฮานาบิจังอยู่เรนยะก็เลยตัดสินใจใช้ยาวิเศษในคลังสมบัติแทน

    “เท่านี้ก็เรียบร้อย”

    ต้องบอกว่าสมแล้วที่เป็นยาวิเศษจากคลังสมบัติบาบิโลนตอนนี้ลมหายใจของไรคาเงะเริ่มคงที่แล้วแถมบาดแผลเองก็เริ่มสมานจนหายดีผิดจากเมื่อครู่ที่กำลังจะตายแหล่ไม่ตายแหล่เลยทีเดียว

    “ไปกันเถอะครับไรโคเราหมดธุระที่นี่แล้ว”

    หลังจากให้ยากับไรคาเงะเสร็จแล้วเรนยะก็ได้ออกเดินทางไปที่แคว้นคุสะโนคุนิเพื่อรอชมเรื่องสนุกส่วนแปดหางกับสองหางที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบพอเรนยะถอน Black key ออกก็ไม่คิดจะเคลื่อนไหวอะไร

    ในเมื่ออีกฝ่ายมารักษาไรคาเงะแล้วจากไปเฉยๆโดยที่ไม่ทำอันตรายใดๆต่อร่างสถิตย์ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องแกว่งเท้าหาเสี้ยนกับคนที่แข็งแกร่งแบบนี้ส่วนอาการบาดเจ็บของร่างสถิตย์ที่เกิดจากอาวุธอีกฝ่ายก็ไม่ได้หนักหนาอะไรด้วยจักระสัตว์หางที่กลับมาเสถียรไม่นานบาดแผลก็สมานตัวดีในที่สุด

    (ลง)

    

    เจ้าหญิงสายเลือดแท้โฉมใหม่ !!! (ไม่ใช่ป้าสายเลือดแท้อีกต่อไปแล้ว)