ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #115 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 31

    หลังสำรวจร่างกายเสร็จสิ้นเรนยะก็ได้ทำการปล่อยทีชาล่าลงพื้น

    “อายุของทีชาล่าตอนนี้คงทานอาหารอย่างอื่นนอกจากนมแม่ได้แล้วละมั้ง”

    ว่าเสร็จประตูมิติสีทองของคลังสมบัติก็ส่องแสงออกมาก่อนที่จะมีเนื้อปลาทูน่าบดบรรจุในกระป๋องทองคำอย่างดีตกลงบนมือของเรนยะ

    และทันทีที่เรนยะทำการแกะฝากระป๋องออกกลิ่นอันหอมหวนของเนื้อปลาทูน่าชั้นดีก็โชยไปทั่วบริเวณ

    “ของในคลังสมบัติแต่ละชิ้นมีแต่ของดีๆทั้งนั้นละนะ”

    นอกจากนี้เรนยะยังนำถ้วยทองคำฝังพลอยแดงที่เป็นถ้วยที่กษัตริย์ดาไรอัสใช้ดื่มไวน์ในพิธีฉลองครองราชย์ออกมาใช้เป็นที่ใส่เนื้อทูน่าอีกด้วย

    . . . ทาสแมว !!!

    นี่คือความคิดของเหล่า Servant ทุกคนที่เห็นการกระทำของ Master ตอนนี้

    โดยเฉพาะอเล็กซานเดอร์ที่เห็นถ้วยที่ใช้ใส่อาหารทีชาล่าเจ้าตัวถึงกับยิ้มแห้งออกมาเลยทีเดียว

    ส่วนเจ้าตัวน้อยมีบุญไม่ต้องพูดถึงเพราะตั้งแต่ที่เรนยะแกะฝากระป๋องบรรจุเนื้อทูน่าออกมาทีชาล่าก็เข้ามาเกาะต้นขาของเรนยะพร้อมสายตาเว้าวอนเสียแล้ว

    “นั่งลง”

    สั่งปุ๊บทำปั๊ปทีชาล่าทำการนั่งตามที่เรนยะพูดทันที

    ส่วนเรนยะที่เห็นทีชาล่าว่านอนสอนง่ายก็ยิ้มออกมาอย่างถูกใจเพราะถ้าทีชาล่าเข้าใจคำพูดของเขาจริงการฝึกจักระของหนูน้อยสีดำตัวนี้คงจะไม่อยากอย่างที่คิด

    ตามความคิดของเรนยะหลังจากทีชาล่าฝึกจักระได้สำเร็จถึงตอนนั้นค่อยทำสัญญากับทีชาล่าเป็นสัตว์อัญเชิญอย่างเป็นทางการก็ยังไม่สาย

    “รอก่อน”

    เรนยะวางถ้วยทองคำฝังพลอยแดงที่มีเนื้อทูน่าชั้นดีลงกับพื้นตรงหน้าทีชาล่าก่อนที่จะบอกให้รอเพื่อเป็นการฝึกความอดทนต่อสิ่งเร้า

    พับ !!!

    “นั่นมัน ?”

    ในระหว่างที่กำลังจดจ่อกับทีชาล่านั้นจู่ๆเรนยะก็ได้ยินเสียงกระพือปีกจากเหนือศีรษะของตนเขาจึงเงยหน้ามองก่อนที่จะพบว่าเป็นนกอินทรีที่ใช้ส่งข่าวของหมู่บ้านโคโนฮะ

    ถึงตอนนี้เขาจะทำงานให้ท่านไดเมียวก็ตามทีแต่ในฐานะของเขาในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากโจนินของหมู่บ้านโคโนฮะจึงไม่แปลกที่จะได้รับการแจ้งเตือนในกรณีที่มีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้นกับหมู่บ้าน

    ดังนั้นเรนยะจึงทำการยกแขนขึ้นตั้งฉากเพื่อให้นกอินทรีร่อนลงมาเกาะแขนของเขา

    “ถึงกับต้องส่งนกข่าวมาแบบนี้ดูท่าจะเรื่องใหญ่เอาการ”

    เรนยะทำการแกะม้วนจดหมายเล็กๆที่ผูกติดกับขาของนกอินทรีมาก่อนที่จะทำการเขย่าแขนส่งสัญญาณให้มันบินกลับโคโนฮะไป

    “ไหนๆดูสิว่าปัญหาคราวนี้มันจะใหญ่โตขนาดไหนกันเชียว”

    [พบนินจาอิวะงาคุเระจำนวน 3,000 คนภายในแคว้นคุสะโนะคุนิคาดว่าต้องการเริ่มสงครามกับทางโคโนฮะโดยใช้แคว้นคุสะเป็นฐานที่มั่นในการโจมตี]

    หลังอ่านเสร็จเรนยะก็ทำการจุดไฟเผาจดหมายทิ้งด้วยจักระก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

    “ปัญหาใหญ่บิ๊กเบิ้มเลยแฮะ . .”

    ถ้าจำไม่ผิด 3 วันก่อนยังได้ยินแว่วๆว่าตาแก่โอโนกิกำลังซัดกับไรคาเงะอยู่ไม่ใช่หรือไงไหงจู่ๆถึงมีกองทัพนินจาอิวะมาเตรียมทำสงครามกับโคโนฮะอีกละเนี่ย

    “หรือเพราะเรื่องที่เราไปปล้นเงินของหมู่บ้านตาแก่โอโนกิจะแดงออกมากันนะ ?”

    ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆขอบอกเลยว่าฝันไปเถอะที่เขาจะคืนเงินให้ !!!

    จ้อก ~

    พอได้ยินเสียงท้องร้องเรนยะที่กำลังจมอยู่กับความคิดก็ได้สติก่อนที่จะพบว่าตอนนี้ทีชาล่ากำลังมองถ้วยเนื้อทูน่าพร้อมกับน้ำลายที่ไหลเป็นทางแถมด้วยแววตาหิวโหยจนน่าสงสารเพราะตั้งแต่ที่เรนยะวางถ้วยเนื้อทูน่าให้มันจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาสักพักแล้วทีชาล่าก็ยังคงไม่ได้ทานเลยเนื่องจากเรนยะยังไม่ได้สั่ง

    “โทษทีๆลืมแกไปเสียสนิทเลย”

    “เอ้าทานให้อร่อยนะ”

    เรนยะยิ้มแห้งออกมาก่อนที่จะอนุญาตให้ทีชาล่ารับประทานอาหารได้

    ง่ำ ง่ำ ง่ำ !!!

    ซึ่งทีชาล่าก็ใช่เวลาสวาปามเนื้อทูน่าไม่นานภายในถ้วยทองคำก็ว่างเปล่าชนิดที่ไม่ต้องล้างเลยทีเดียว

    “อิ่มแล้วสินะ . . “

    “งั้นกลับโคโนฮะเลยก็แล้วกัน”

    เรนยะทำการเก็บถ้วยทองคำกลับคลังสมบัติก่อนที่จะทำการอุ้มทีชาล่าขึ้นมากอดในอ้อมแขนตัวเองแล้วบินขึ้นฟ้ากลับหมู่บ้าน

    ณ หมู่บ้านโคโนฮะ

    ตอนนี้บรรยากาศสดใสภายในหมู่บ้านได้ถูกแทนที่ด้วยความตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัดเหล่าชาวบ้านธรรมดาทุกคนเองต่างก็รับรู้ได้เป็นอย่างดีว่ากำลังจะมีบางอย่างแย่ๆเกิดขึ้น

    โถงห้องประชุมภายในตึกโฮคาเงะตอนนี้เหล่านินจาในระดับจูนินขึ้นไปต่างก็ถูกเรียกตัวมาร่วมประชุมเพื่อหารือยุทธศาสตร์แผนการรับมือกับสงครามที่กำลังจะเกิดขึ้น

    และในระหว่างที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้นเอง

    ก๊อกๆ

    “ขออนุญาตครับ ~”

    หลังสิ้งเสียงเคาะประตูน้ำเสียงอันแสนเบื่อหน่ายที่ขนาดตัวนารา ชิกามารุยังต้องซูฮกก็ได้ทำให้การประชุมภายในห้องต้องหยุดชะงักแล้วหันไปมองเจ้าของประโยคด้วยสายตาทิ่มแทง

    และคนๆนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากตัวเรนยะที่พึ่งจะนำทีชาล่าไปฝากเอาไว้ให้โรงพยาบาลโคโนฮะแผนกสัตวแพทย์ให้ช่วยฉีดวัคซีนตามที่คุณเอมิยะแนะนำ

    “มาแล้วเรอะเจ้าตัวแสบ”

    “เรนยะทำไมนายถึงมาที่นี่ได้กัน ?”

    แตกต่างกับซึนาเดะที่ไม่แปลกใจแต่ตัวชิกามารุไม่คิดเลยว่าในฐานะ 12 นินจาองครักษ์อย่างเรนยะจะมาเข้าร่วมประชุมในครั้งนี้ด้วย

    “พอดีได้รับข่าวมาน่ะ . .”

    “แถมดูถ้าวันหยุดของฉันจะสั้นกว่าที่คิดนะเนี่ย”

    เรนยะทำหน้าตาบึ้งตึงออกมาเนื่องจากความฝันวันหยุดยาวของเขาได้พังทลายลง

    “ยังไงเจ้าก็มาแล้วนั่งลงก่อนเถอะ”

    เรนยะพยักหน้าตกลงตามปู่รุ่น 3 ว่าก่อนที่ซึนาเดะจะบอกข่าวที่หน่วยลับไปสืบมาได้แก่ผู้มาใหม่อย่างเรนยะฟังอย่างละเอียด

    !!!

    หลังจากที่ฟังเสร็จหัวสมองของเรนยะก็ถึงกับหมุนติ้ว

    สงครามระหว่างคุโมะและอิวะจบลงด้วยชัยชนะของอิวะผลการต่อสู้ในครั้งทำให้ไรคาเงะรุ่น 4 กับคิลเลอร์ บี 8 หางได้รับบาดเจ็บสาหัสจากน้ำมือของตาแก่โอโนกิ

    ปัจจุบันยังไม่ทราบแน่ชัดว่าไรคาเงะเป็นตายร้ายดียังไงเนื่องจากหมู่บ้านคุโมะถูกปิดกั้นทำให้ไม่อาจเข้าไปหาข้อมูลเพิ่มเติมได้แต่คาดว่าทั้งสองยังไม่เสียชีวิต

    ส่วนตัวซึจิคาเงะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยกับใช้จักระมากเกินไปเท่านั้นคาดว่าใช้เวลาหนึ่งวันก็คงฟื้นตัวได้เต็มที่โดยหลังเสร็จศึกกับไรคาเงะเหล่านินจาอิวะที่ได้รับชัยชนะเพราะความต่างด้านจำนวนนินจาก็ได้รับคำสั่งให้รุกคืบไปที่แคว้นคุสะโนะคุนิต่อเพื่อใช้เป็นฐานที่มั่นในการบุกโคโนฮะต่อหลังจากที่ซึจิคาเงะฟื้นตัวเสร็จ

    “เดี๋ยวนะ !”

    เรนยะย่อยข้อมูลที่ได้รับก่อนที่เขาจะสะดุดใจตรงประโยคที่ว่าเหล่านินจาอิวะสามารถชนะพวกนินจาคุโมะเพราะความต่างด้านจำนวนนินจา

    ภาพความทรงจำในยามที่ตัวเขาถล่มหมู่บ้านนินจาคุโมะงาคุเระในคราบของตาแก่โอโนกิด้วยคาถาแปลงร่างมันแว่บเข้ามาในหัวก่อนที่จะไปเปรียบเทียบกับหมู่บ้านอิวะที่ตนแอบเข้าไปขโมยเงินเพียงอย่างเดียว

    “พลาดจนได้เรา . .”

    คิดถึงตรงนี้เรนยะแทบอยากจะเอาเท้าก่ายหน้าผากตัวเองเขาลืมคิดถึงเรื่องสมดุลกำลังรบของทั้งสองหมู่บ้านไปซะเสียสนิทเลย

    เดิมทีหมู่บ้านอิวะงาคุเระก็มีจำนวนนินจาที่มากกว่าหมู่บ้านคุโมะงาคุเระเป็นทุนเดิมอยู่แล้วดูได้จากเหตุการณ์ในสงครามครั้งก่อนๆแล้วยิ่งเรนยะไปถล่มใส่ทางคุโมะซะขนาดนั้นก็ไม่แปลกใจเลยที่หมู่บ้านคุโมะจะเป็นฝ่ายแพ้

    แถมจากที่ดูแล้วทางนินจาอิวะของตาแก่โอโนกิจะชนะด้วยความสูญเสียเล็กน้อยเสียด้วยไม่งั้นตาแก่หัวดื้อที่เห็นเรื่องผลประโยชน์เป็นที่ตั้งอย่างซึจิคาเงะคงไม่สั่งบุกโคโนฮะต่อหรอก

    “ซวยชะมัด”

    ถึงทุกอย่างจะกระจ่างแล้วก็ตามแต่เรนยะก็ยังคงพลาดไปอย่างหนึ่งนั่นก็คือเหตุผลที่ตาแก่โอโนกิจำต้องเริ่มสงครามกับหมู่บ้านโคโนฮะต่อนั่นก็เพราะตาแก่นั่นรู้เรื่องที่เงินทุนของหมู่บ้านถูกปล้นไปแล้วนั่นก็เลยทำให้ตาแก่โอโนกิหลังชนฝาไม่มีทางเลือกจำต้องเปิดศึกกับทางโคโนฮะต่อเพราะไม่อย่างนั้นตาแก่นั่นจะไม่สามารถขอทุนจากไดเมียวได้นั่นเอง

    ส่วนทางหมู่บ้านนินจาคุโมะเองก็น่าจะทราบเรื่องที่โดนปล้นเงินทุนของหมู่บ้านตัวเองไปแล้วเหมือนกันแต่ที่ร้ายแรงกว่าก็คืออาการบาดเจ็บของไรคาเงะกับ 8 หางที่เป็นเสาหลักของหมู่บ้านจึงไม่แปลกที่ทางระดับสูงของคุโมะจะสั่งปิดกั้นข่าวสารอย่างที่เห็น

    “เป็นอะไรไปสีหน้าไม่สู้ดีเลยนะเรนยะ”

    ชิกามารุถามแบบกระซิบเนื่องจากนี่ยังอยู่ในระหว่างการประชุม

    “แค่เครียดนิดหน่อยน่ะ . .”

    เรนยะนวดขมับตัวเองก่อนที่จะสูดหายใจลึกๆแล้วคิดหาทางแก้

    “นี่ชิกามารุ . .”

    “ตอนนี้กี่โมงแล้ว ?”

    “9 โมง 8 นาทีน่ะ”

    “มีอะไรหรือไง ?”

    ถึงจะไม่เข้าใจว่าเรนยะถามเรื่องเวลาทำไมแต่ชิกามารุก็ยังคงตอบคำถามไป

    “ถ้าแผนของเราสำเร็จคงกลับมาทัน 10 โมงตามที่สัญญากับฮานาบิจังละนะ”

    คำมั่นสัญญาคือสิ่งที่เรนยะให้ความสำคัญมาตลอดตั้งแต่ชีวิตก่อนหน้าแล้วฉะนั้นแล้วเขาจะไม่มีวันผิดสัญญากับฮานาบิจังอย่างเด็ดขาดไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแถมเรื่องที่เขาเป็นคนเริ่มมันก็เลยเถิดมาขนาดนี้แล้วยังไงเรนยะก็ต้องรับผิดชอบอยู่ดี

    เรนยะคำนวนแผนการทุกอย่างในหัวซ้ำๆก่อนที่จะทำการยกมือขึ้นแล้วเอ่ยคำพูดที่ทำให้ทุกคนในที่ประชุมถึงกับแตกตื่น

    “ผมมีแผนที่จะจบสงครามได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องสู้รบตบมือกับพวกอิวะครับ”

    (ลง)

    

    การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตสินะ . .

    [มุมบ่นกาชา]

    บ้าบอ ~ เปิดหาจิ๋นซีฮ่องเต้แต่ได้ม้าเซ็คเธาว์มา 5 ตัว (np 4) ได้แต่ม้าไม่หยุดไม่หย่อนจนตำรวจจะมาซิวเข้าคุกแล้วเนี่ย !!!

    Master ผู้ติดม้า -_-