ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #105 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 24

การที่ชวนนารูโตะมาด้วยเพื่อหาโอกาสเก็บรหัสพันธุกรรมของ 9 หางตอนแรกเรนยะก็คิดแค่เล่นๆเพราะแต่แรกเดิมทีเรนยะนั้นก็มีแผนเก็บรหัสพันธุกรรมของ 9 หางของตัวเองอยู่แล้ว

    แต่เรนยะนึกไม่ถึงเลยพวกลัทธิจาชินจะไปทำให้ค่าความโกรธของเจ้านารูโตะทะลุหลอดแบบนี้

    “3 หาง . . ไม่สิจากจักระที่รุนแรงขนาดนี้คงใกล้จะเข้าสู่สภาวะ 4 หางแล้ว” 

    “อย่างนี้คงต้องกระตุ้นกันซะหน่อย” เรนยะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนที่จะแอบเตรียมคาถามิติของตนเงียบๆ

    . . . โทษทีนะนารูโตะแต่งานนี้ฉันคงต้องขอใช้นายหน่อยละนะเพื่อนยาก

    ตอนนี้นารูโตะในสภาพอาภรณ์สัตว์หางกำลังอาละวาดอย่างไม่ลืมหูลืมตาเลยทีเดียวหลังจากที่ได้เห็นพวกลัทธิจาชินกำลังลงมือสังหารเด็กสาวคนหนึ่งแถมครั้งนี้ไม่ใช่การทำพิธีกรรมใดๆเป็นการฆ่าโดยตรงด้วยอาวุธเหล็กแหลมเหมือนกับที่ใช้ทำร้ายจิไรยะ

    ถึงอาวุธของพวกลัทธิจาชินจะมีประสิทธิภาพการสังหารต่ำแต่ถ้าโดนเข้าที่จุดสำคัญของร่างกายก็ถึงตายได้เหมือนกัน

    “ย้ากกก !” นารูโตะเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วเพื่อหวังหยุดการโศกนาฏกรรมตรงหน้า

    ทว่าถึงตัวนารูโตะจะรวดเร็วสักแค่ไหนก็ตามแต่ดูจากระยะห่างแล้วอย่างไรก็ย่อมไม่ทันการอยู่ดี

    !!!

    ม่านตาสีแดงฉานของนารูโตะขยายออกด้วยความตกตะลึงเพราะในจังหวะที่ปลายเหล็กแหลมกำลังจะพุ่งใส่หัวใจของเด็กสาวในชั่วพริบตานั้นร่างอันแสนคุ้นเคยก็ได้ปรากฎออกมาอย่างฉับพลันแล้วรับการโจมตีแทนเด็กสาว

    ฉึก !!!

    “เรนยะ !!!” 

    นารูโตะได้ใช้กระสุนวงจักระซัดเข้าใส่ศัตรูเต็มใบหน้าจนร่างหมุนคว้างกระเด็นออกไปก่อนที่ตัวเขาจะเข้าไปดูอาการของเรนยะที่กำลังนอนไม่ได้สติเพราะถูกแทงทะลุอกแถมที่มุมปากเองก็มีเลือดไหลออกมาด้วย

    ซึ่งในสภาพนี้ไม่ว่าใครมาดูยังไงก็ต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าอาการสาหัสเฉียดความตาย

    แต่ทว่าพอนารูโตะตรวจสอบอาการของเรนยะแล้วนั้นเขาก็ต้องพบเข้ากับความจริงที่เกินจะรับได้นั่นก็เป็นเพราะ . . . 

    “เรนยะ !!!”

    “อมซอสมะเขือเทศ เอาไว้ในปากทำไมฟะ !!!”

    “แค่ก !!!”

    . . . แม่งรู้ทันอีกเล่นทำเอาสำลักซอสมะเขือเทศเลยให้ตายสิ

    ปกติเห็นโง่ซื่อบื้อทำไมเจ้านารูโตะวันนี้มันฉลาดจังฟะ !!!

    เอาเถอะในเมื่อโดนจับไต๋แล้วก็ช่างๆมันก็แล้วกัน

    “เปล่าแค่ฝึกแกล้งตายน่ะ” 

    เรนยะผงาดตัวขึ้นมาแบบผีไทยก่อนที่จะทำการเช็ดซอสมะเขือเทศที่มุมปากพร้อมกับปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าตัวเองราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    “แล้วมาฝึกทำบ้าอะไรตอนนี้เล่า !!!” 

    และก็ดูเหมือนว่าเพราะเรนยะนารูโตะก็เลยเริ่มใจเย็นลงผนึก 9 หางก็เลยกลับมาเสถียรอีกครั้งทำให้อาภรณ์สัตว์หางหายไป

    “เฮ้อ ~” 

    เรนยะที่เห็นแบบนั้นก็แอบรู้สึกเสียดายเพราะเขาพลาดโอกาสทองในการเก็บพันธุกรรมของ 9 หางไปเสียแล้ว

    “จ้ากกก !!!” 

    “โวยวายอะไรเล่านารูโตะ ?”

    จู่ๆเจ้านารูโตะก็โหวกเหวกโวยวายออกมาจนเรนยะต้องเอานิ้วมือมาอุดหูตัวเอง

    “น . . นายโดนแทงทะลุหัวใจเลยไม่ใช่หรือไงเรนยะ !”

    นารูโตะยกมือชี้ที่เหล็กแหลมที่ตอนนี้กำลังปักทะลุกลางหน้าอกของเรนยะอย่างสั่นๆ

    ซึ่งเรนยะก็ก้มหน้ามองสภาพของตัวเองเล็กน้อยก่อนที่จะทำการดึงเหล็กแหลมออกด้วยสีหน้าเฉยๆไร้ซึ่งความเจ็บปวดใดๆแต่ที่น่าทึ่งจริงๆก็คือหลังจากที่เรนยะดึงอาวุธออกไปแล้วบาดแผลของเขาก็เริ่มสมานตัวด้วยความรวดเร็วจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

    !!!

    สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้นั้นทำให้ทุกคนที่นี่ตกตะลึงอย่างมากไม่เว้นแม้แต่พวกลัทธิจาชินเอง

    ช่างเป็นพลังฟื้นตัวที่น่ากลัวจริงๆ !!!

    “หึ หึ หึ”

    เรนยะที่เห็นทุกสายตามองมาที่ตัวเขาก็หัวเราะออกมาโดยเฉพาะนารูโตะที่ถึงกับทำหน้าตาเอ๋อจนออกนอกหน้า

    “ตกใจอะไรขนาดนั้นก็แค่เคลื่อนย้ายอวัยวะภายในร่างกายก็เท่านั้นเอง”

    ในจังหวะที่เรนยะเข้าไปรับการโจมตีนั้นเขาก็ได้ทำการย้ายตำแหน่งหัวใจเอาไว้นานแล้วนั่นจึงทำให้การโจมตีเมื่อครู่ไม่สามารถฆ่าเขาได้อย่างที่เห็น

    “เลิกเล่นกันแค่นี้แหละ” 

    เรนยะคิดเอาไว้แต่แรกอยู่แล้วว่าจิไรยะจะต้องบุกเข้ามาช่วยตัวประกันตรงๆดังนั้นเขาจึงได้เตรียมคาถามิติของตนมาตลอดการต่อสู้

    และตอนนี้คาถาของเขาก็พร้อมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว !

    “ข่ายเทพอัสนีขั้นที่ 2 !”

    สิ้งเสียงของเรนยะพวกตัวประกันที่ถูกจับมาทุกคนก็ถูกเรนยะใช้คาถามิติเคลื่อนย้ายออกไปจากถ้ำรวมถึงตัวนารูโตะกับจิไรยะด้วยเช่นกัน

    !!!

    “เท่านี้ก็ไม่มีใครมาเกะกะแล้วละนะ ~” 

    เรนยะยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนที่สายตาของเขาจะแปรเปลี่ยนกลายเป็นสายตาของสิงโตที่กำลังจ้องมองเหยื่อ

    “ช่างมีพลังชีวิตที่มหาศาลจริงๆ”

    ชายแก่ที่ต่อกรกับจิไรยะได้เอ่ยชมเชยไม่ได้สนใจสายตาของเรนยะแม้แต่น้อย

    “ว่ายังไงเจ้าหนูสนใจมานับถือท่านเทพจาชินไหม ?”

    ซึ่งเรนยะเองก็ยืนฟังชายแก่ที่น่าจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มลัทธิจาชินนิ่งๆไม่ได้ตอบอะไร

    “อย่างที่เธอเห็นว่าท่านจาชินนั้นมอบความเป็นอมตะให้แก่พวกเราได้”

    “แน่นอนว่า . . .”

    “หุ . .”

    “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า !” 

    ทว่าชายแก่ยังไม่ทันจะพูดเสร็จเรนยะก็กลับหัวเราะออกมาด้วยความขำขันจนถึงขั้นน้ำตาเล็ด

    “มีอะไรน่าขำกันเจ้าหนู ?” 

    ชายแก่เอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจตัวเขาอุตส่าห์อ้าแขนต้อนรับแท้ๆแต่เด็กตรงหน้ากลับหัวเราะเยาะราวกับดูถูกตัวเขาแบบนี้

    “พูดไม่ดูสารรูปตัวเองเลยนะตาเฒ่า”

    “แกเรียกสิ่งนี้ว่าความอมตะงั้นรึ . . ?” 

    เรนยะยกหัวที่ถูกตัดขาดของลัทธิจาชินขึ้นมาชูถามอีกฝ่ายซึ่งหัวที่เรนยะยกขึ้นมานั้นก็ดูเหมือนจะไม่ปลื้มกับการกระทำนี้สักเท่าไหร่นัก

    “พวกแกฆ่าไม่ตายก็จริงแต่ว่านะ . .”

    เรนยะโยนหัวในมือทิ้งราวกับเศษขยะก่อนที่จะมองชายแก่อย่างเย่อหยิ่ง

    “สุดท้ายพวกแกก็ยังไม่อาจหนีสิ่งที่เรียกว่ากาลเวลาไปได้อยู่ดีนั่นแหละ”

    ชายแก่ตรงหน้าเขานับเป็นหลักฐานอย่างดีถึงอีกฝ่ายจะฆ่าไม่ตายก็จริงแต่ก็ไม่อาจหลีกหนีอายุขัยไปได้

    . . . อยู่ไปนานวันเข้าด้วยความอมตะแบบนั้นสุดท้ายก็คงไม่พ้นต้องนับเวลาถอยหลังกลายเป็นมัมมี่เหี่ยวๆ

    แบบนั้นมันจะไปต่างอะไรกับศพเน่าๆกัน !!!

    “เข้าใจหรือยังตาเฒ่า ?”

    “ว่าความอมตะของพวกแกน่ะสำหรับในสายตาของฉันแล้วมันก็แค่ . .”

    “ของไม่สมประกอบ ดีๆนี่เอง”

    และเมื่อสิ้นคำของเรนยะสีหน้าของเขาก็เริ่มแปรเปลี่ยนจากความขบขันเป็นความโกรธ

    “และโทษฐานที่บังอาจมาเสนอของไม่สมประกอบพรรค์นั้นกับฉันคนนี้ . . .”

    “ฉันจะทำให้พวกแกร่วมถึงความเชื่อโง่ๆนั่น หายไปเอง !!!”

    เรนยะทำการผสานฝ่ามือรวบรวมจักระเอาไว้ก่อนที่จะคำรามออกมาด้วยความโกรธเนื่องจากเขาไม่ได้รับสิ่งที่ตนต้องการ

    “คาถาธุลีแยกพิภพบรรพกาล !!!”

    !!!

    เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเหล่าสาวกลัทธิจาชินนับ 10 ก็สลายหายไปไม่เหลือแต่ฝุ่นจะมีเพียงก็แต่ชายแก่ที่เป็นตัวหัวหน้าที่รอดตายไปได้อย่างเฉียดฉิว

    เรียกได้ว่าชายแก่รอดตายได้เพราะประสบการณ์ล้วนๆทว่าถึงจะรอดมาได้ก็ตามแต่ตอนนี้ตัวชายแก่นั้นก็ไม่ได้มีความคิดที่จะสู้กับเรนยะอีกต่อไปแล้ว

    “ไม่จริงบ้าชัดๆ !”

    ในตอนนี้สายตาของชายแก่นั้นมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเพราะเพียงแค่คาถาเดียวสาวกทุกคนก็ร่างสลายไปจนหมดไม่เหลือแม้แต่ซากใดๆ

    ชายแก่ได้หันหลังวิ่งไปที่แท่นพิธีซึ่งเรนยะที่เห็นว่าชายแก่ยังไม่ตายเขาก็ได้หยิบปืน Thompson Arms contender ออกมาเล็งไปที่ชายแก่ก่อนที่จะลั่นไกยิงออกไป

    ปัง !!!

    กระสุนได้ระเบิดแขนข้างซ้ายของชายแก่จนขาดกระจุยแต่ถึงจะเป็นแบบนั้นตัวชายแก่เองก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปจนถึงแท่นพิธีได้สำเร็จ

    ซึ่งทันทีที่ไปถึงตัวชายแก่ก็ได้ทำการกดสวิตช์กลไกบางอย่างที่แท่นพิธีจนทำให้ภายในถ้ำเกิดแรงสั่นจนเริ่มถล่ม

    “ชิ ! นึกไม่ถึงเลยว่าในถ้ำจะมีกลไกแบบนี้” 

    ตอนนี้เรนยะที่เสียจักระไปจากการใช้คาถาใหญ่ทั้ง 2 คาถาจึงทำได้เพียงมองชายแก่หนีจากไปด้วยเส้นทางลับเท่านั้น

    “Master จะให้ข้าตามไปไหม ?”

    แขนต้องสาปเอ่ยถามขอเพียงแค่เรนยะสั่งเขาก็พร้อมจะไล่ล่าอีกฝ่ายทันที

    “ไม่จำเป็นหรอกผมจำออร่าของตาเฒ่านั่นได้แล้วยังไงมันก็หนีผมไม่พ้นอยู่ดี”

    เรนยะหันหลังเดินกลับไปทางเดิมที่เข้ามาทันทีเนื่องจากถ้ำนี้ได้ถล่มลงมาแล้ว

    “Master . .” 

    หนูเงียบที่เห็นเรนยะรู้สึกผิดหวังในใจเธอก็พยายามจะพูดปลอบแต่สุดท้ายก็ถูกสกาฮะส่ายหน้าห้ามเอาไว้เสียก่อน

    ซึ่งหนูเงียบก็ยอมทำตามที่สกาฮะบอกถึงตอนแรกเธอจะไม่เต็มใจนักก็ตามแต่ในตอนนี้เธอควรปล่อยให้ Master อยู่เงียบๆคนเดียวไปก่อนคงดีที่สุดแล้ว

    . . . เพราะความปรารถนาที่ไม่เป็นไปตามที่หวังสำหรับเรนยะแล้วมันเจ็บปวดเกินกว่าจะพรรณนาเป็นคำพูดได้

    “เรนยะทางนี้ !”

    เรนยะที่เดินพ้นออกมาจากถ้ำแล้วนั้นเขาก็ได้เห็นนารูโตะที่กำลังยืนโบกมือเรียกตัวเขาข้างๆจิไรยะซึ่งพวกตัวประกันที่รอดชีวิตมาได้นั้นก็อยู่ด้วยเช่นกัน

    “เป็นยังไงบ้าง ?” จิไรยะได้ถามสถานการณ์

    “ตาเฒ่านั่นมันหนีไปได้ . .” เรนยะตอบเสียงนิ่งๆ

    “งั้น . .”

    “วันนี้ผมเหนื่อยแล้วฝากที่เหลือด้วยนะ ลาก่อน”

    จิไรยะยังไม่ทันจะอ้าปากถามรายละเอียดที่เหลือเรนยะก็ชิงเอ่ยลาแล้วหายตัวไปด้วยคาถามิติทันทีทิ้งให้สองศิษย์อาจารย์อย่างนารูโตะกับจิไรยะจัดการกับเรื่องที่เหลือ

    “เอาไงต่อดีเซียนลามก ?”

    “ช่างมันเถอะ”

    นารูโตะมองดูเหล่าผู้รอดชีวิตด้านหลังตนพลางถามผู้เป็นอาจารย์ซึ่งจิไรยะก็ทำท่าทางหมดหนทางเล็กน้อยก่อนที่ทั้งสองจะช่วยกันไปส่งตัวประกันที่หมู่บ้านของพวกเขา

    ส่วนเรนยะที่แยกมาจากพวกนารูโตะนั้นตอนนี้เขากำลังเดินเรื่อยเปื่อยภายในป่าชมดวงจันทร์บนท้องฟ้าเพื่อสงบจิตใจ

    “นี่ก็ดึกมากแล้วไปพักที่เมืองซากะก็แล้วกัน

    สุดท้ายเมื่อเรนยะเริ่มปล่อยวางได้แล้วเขาก็เลยตัดสินใจที่จะไปอาศัยขอพักกับเพื่อนร่วมธุรกิจจากกลุ่มใต้ดินอย่างคุณริวคนเดิมเนื่องจากวันพรุ่งนี้ตัวเขามีนัดทดสอบฮิวงะ ฮานาบิแต่เช้าและเมืองซากะก็อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านโคโนฮะเท่าไหร่เรียกได้ว่าไปกลับค่อนข้างจะเร็วยิ่งเรนยะมียานเหาะวิมารด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง

    นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ตอนนี้เรนยะกำลังนั่งดื่มย้อมใจอยู่กับริวเจ้าพ่อวงการใต้ดินแห่งเมืองซากะ

    . . . แน่นอนว่าแก้วของเรนยะนั้นเป็นน้ำผลไม้เพราะไรโคเธอไม่อนุญาตให้เขาดื่มเครื่องดื่มมึนเมา

    “มา มา ! ลืมเรื่องแย่ๆแล้วมาดื่นกันเถอะ !”

    เรนยะที่นั่งดื่มกับริวเงียบๆจู่ๆเขาก็ดันไปสังเกตเห็น ผงสีขาวๆ บางอย่างบนโต๊ะทำงานอีกฝ่ายจึงได้เอ่ยถาม

    “คุณริวนี่มัน . . หรือ . . ว่า”

    ริวหันไปมองเล็กน้อยก่อนที่จะตอบเรนยะไปอย่างมั่นใจว่า

    “เธอเข้าใจไม่ผิดหรอก . .”

    “มันคือ แป้ง ยังไงละ !!!”

    

    แป้งพ่องสิคุณ ริว !!!

    

    เพรช 130 เม็ด ตั๋ว 15 ใบ . . .

    กิลกาเมซ ไม่ออก !!!