ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #100 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 20

    การที่ได้มาเจอหนึ่งใน 3 นินจาในตำนาน ณ ที่แห่งนี้สำหรับคนอื่นคงจะมองว่าเป็นเรื่องแปลก

    แต่สำหรับตำนานลามกอย่างจิไรยะนั้นการที่ได้มาเจอในสภาพแบบนี้ถึงเรนยะจะรู้อยู่ว่ามันมีความเป็นไปได้ก็ตามแต่พอเจอเข้าจริงๆมันก็ยังน่าประหลาดใจอยู่ดี

    “ไม่นึกเลยว่าจะบังเอิญมาเจอที่นี่”

    “เอาไงดีละเนี่ย . . .” 

    ในตอนแรกก็กำลังจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอยู่หรอกแต่จู่ๆเซลล์สมองของเรนยะก็เกิดปิ้งไอเดียบางอย่างขึ้นมาดังนั้นเขาจึงได้แอบย่องเข้าไปข้างหลังจิไรยะอย่างช้าๆ

    “ฮิ ฮิ หันมาหน่อยแม่สาวน้อย ~”

    “นั้น ! อย่างนั้นแหละสุดยอด  ~”

    จิไรยะยังคงเมามันส์กับการเก็บข้อมูลในการเขียนนิยายของตัวเองจนไม่รู้ตัวเลยว่าเรนยะได้มายืนอยู่ข้างหลังของเขาแล้ว

    . . . เข้ามาใกล้ขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวอีกแฮะ 

    นี่ขนาดเรนยะไม่ได้ปกปิดร่องรอยอะไรเลยแท้ๆแต่จิไรยะกลับไม่รู้ตัวเลยแบบนี้ก็ทำเอาเขาแอบผิดหวังกับชื่อของ 3 นินจาอยู่บ้างเหมือนกัน

    “เมื่อไหร่จะมีสาวคนใหม่เข้ามาบ้างน้า ~”

    คำพูดนี้ของจิไรยะนั้นทำให้เรนยะรู้สึกไม่สบอารมณ์สุดๆนี่มันหมายความว่าตาลุงนี่คิดจะถ้ำมอง Servant ของเขาชัดๆในฐานะของ Master แล้วเขาไม่ยอมหรอกนะ

    ดังนั้นเรนยะจึงได้เรียกเหล่า Servant สาวๆออกมาสั่งสอนจิไรยะเบาๆแต่เอาเข้าจริงๆตั้งแต่ที่เรนยะเจออีกฝ่ายกำลังถ้ำมองบ่อฝั่งผู้หญิงอยู่จนถึงตอนนี้นั้นพวกสาวๆของเขาก็เริ่มคันไม้คันมือกันแล้วละนะ

    !!!

    เมื่อพวกสาวๆปรากฎตัวออกมาเท่านั้นแหละจิไรยะที่กำลังส่องดูบ่อฝั่งผู้หญิงอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้นก็ถึงกับสะดุ้งโหยงกับรังสีอำมหิตที่ถูกปล่อยออกมาจนตัวแข็งทื่อกันเลยทีเดียว

    และพอจิไรยะหันกลับมามองด้านหลังช้าๆเขาก็ได้พบเข้ากับสาวๆของเรนยะที่กำลังมองมาทางเขาด้วยสายตาที่เหมือนกับมองขยะชิ้นหนึ่งยังไงอย่างนั้น

    “เออ . .”

    “ฮะแฮ่ม !” 

    จิไรยะที่เห็นว่าตัวเองถูกจับได้ก็ลุกขึ้นปัดฝุ่นตามตัวก่อนที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเอ่ยกับพวกสาวๆของเรนยะด้วยสีหน้าจริงจังว่า

    “พอดีแผ่นไม้กั้นนี่มันเก่าฉันก็เลยมาซ่อมให้น่ะนะสาวๆ”

    . . . ตอแหลชัดๆ !

    “รบกวนเบามืออย่าให้ถึงตายละครับ” 

    สิ้นคำของเรนยะบรรดา Servant สาวๆทุกคนต่างก็หยิบเอาอาวุธประจำตัวออกมาพลางย่างสามขุมเข้าหาจิไรยะที่กำลังจนมุมอย่างช้าๆ

    “ด เดี๋ยวก่อน !”

    “นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดนะสาวๆ !!!”

    บอกเลยว่างานนี้มีทั้งมีดดาบและก็หอกไม่ตายก็คางเหลืองละนะงานนี้พ่อเซียนกบ

    ตุบตับๆๆ

    ผัวะ !

    ตูม !!!

    “อ้ากกกก !!!”

    จังหวะนี้บอกเลยเรนยะทำได้เพียงพนมมืออวยพรให้แก่จิไรยะเพราะแต่ละนางนี่เรียกได้ว่าโหดๆกันทั้งนั้น

    “เอาเถอะตาลุงนี่คงไม่ตายหรอก . . มั้งนะ” 

    เรนยะไม่คิดห่วงเลยสักนิดว่า Servant ของตนจะลงมือหนักจนเกินไปเพราะเท่าที่เขาเคยได้ยินมาในสมัยก่อนจิไรยะนั้นเคยแอบถ้ำมองซึนาเดะอาบน้ำมาก่อนแล้วถูกเธอจับได้ก็เลยโดนหล่อนซ้อมจนต้องนอนหยอดข้าวต้มไป 3 เดือนเต็มเลยทีเดียว

    “ไม่ว่าโลกไหนพวกผู้หญิงเนี่ยก็น่ากลัวชะมัดเลยให้ตายสิ” เรนยะถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื้อก

    เมื่อพวกสาวๆลงมือจนพอใจกันแล้วเรนยะจึงได้เดินเข้ามาดูอาการของจิไรยะซึ่งถึงจะดูสาหัสแต่เรนยะก็โล่งใจที่เป็นเพียงแค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น

    . . . สภาพนี้ลากเข้าโรงแรมก่อนค่อยคุยทีหลังก็แล้วกัน

    คิดได้ดังนั้นเรนยะจึงได้ทำการใช้โซ่เอนคิดูลากตัวจิไรยะเข้ามาเปิดห้องพักในโรงแรมแบบไม่สนสายตาใคร

    “เปิดห้องเดี่ยวหนึ่งห้องครับเถ้าแก่” เรนยะเอ่ยทั้งที่ในมือกำลังจับโซ่เอนคิดูลากตัวจิไรยะเข้ามาด้วย

    “เปิดห้องน่ะไม่มีปัญหาหรอกนะแต่ว่าที่เธอลากมานี่ใครงั้นหรือ ?” เจ้าของโรงแรมถามอย่างเกร็งๆเพราะเขาเห็นตราของ 12 นินจาองครักษ์ของเรนยะ

    “นี่คุณลุงของผมเองเขาสลบเหมือดเพราะเดินทางไกลผมก็เลยต้องลากมาอย่างที่เห็นนี่ละครับ”

    หลังจากที่เรนยะพูดเสร็จทุกคนในโรงแรมรวมถึงตัวเถ้าแก่เองก็คิดกันเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า

    . . . ช่างเป็นหลานชายที่ดีเหลือเกิน !!!

    “อ้อเกือบลืมไปค่าเข้าพักเก็บกับคุณลุงผมนะครับ” 

    เรนยะยังไม่ลืมที่จะแก้เผ็ดจิไรยะเล็กน้อยเพราะยังไงซะหนังสือนิยายที่ตาลุงนี่เขียนก็ขายดีในหมู่ชายโสดอยู่แล้วเรื่องเงินคงไม่มีปัญหาหรอก

    ซึ่งเถ้าแก่ที่ได้ยินดังนั้นเขาก็ได้นำเอกสารสัญญาเข้าพักออกมาก่อนที่จะประทับรอยนิ้วมือของจิไรยะที่สลบเหมือดเพื่อเป็นประกันเผื่อเอาไว้ในกรณีที่อีกฝ่ายไม่จ่ายเงิน

    เมื่อการทำสัญญาเข้าพักแบบยัดเยียดเสร็จสิ้นเรนยะก็ได้ห้องพักมาสบายๆแบบไม่เสียเงินสักแดงเพราะคนจ่ายคือจิไรยะ

    เรนยะลากจิไรยะเข้ามาในห้องก่อนที่จะทำการใช้วิชานินจาแพทย์แบบงูๆปลาๆรักษาบาดแผลให้แก่อีกฝ่ายเล็กน้อยเพราะตัวเขานั้นยังไม่ค่อยเขี่ยวชาญวิชาฝ่ามือผ่าตัดสักเท่าไหร่เนื่องจากไม่มีคนชี้แนะวิชาแพทย์แบบจริงๆจังๆ

    ที่เห็นเรนยะรักษาได้นั้นเขาก็แค่ใช้จักระกระตุ้นเซลล์ในร่างกายของจิไรยะให้เร่งกระบวนการรักษาบาดแผลเท่านั้นแต่ถึงวิธีรักษานี้จะมีประสิทธิภาพก็ตามทว่ามันก็ใช้จักระมหาศาล

    เรนยะจึงตั้งใจว่าหลังจากกลับไปโคโนฮะแล้วถ้ามีโอกาสเขาจะลองไปขอรุ่นที่ 5 ให้ช่วยแสดงวิชาฝ่ามือผ่าตัดให้ดูจะได้ใช้ตาแห่งดวงจิตคัดลอกมาฝึกด้วยตัวเองเวลารักษาคนอื่นเขาจะได้ไม่สิ้นเปลืองจักระเกินความจำเป็นแบบนี้อีก

    “เล่นเอาเกือบเหงื่อตกเลยนะเนี่ย” 

    เมื่อการรักษาจิไรยะเสร็จสิ้นแล้วเรนยะจึงชวนทุกคนไปแช่ออนเซ็นกันโดยมีแขนต้องสาปอาสาจะเฝ้าจิไรยะให้เพราะเจ้าตัวนั้นไม่อยากแช่น้ำร้อนสักเท่าไร

    “Master ข้าจะถูหลังให้เองนะ” 

    ในระหว่างที่กำลังล้างตัวกันอยู่นั้นเอมิยะก็ได้อาสาช่วยเรนยะถูหลังให้

    “ครับรบกวนด้วย” เรนยะอนุญาตเพราะด้านหลังเขาถูไม่ถึงจริงๆ

    “งั้นผมช่วยถูด้านหน้าให้นะ Master !” 

    อเล็กซานเดอร์ที่เห็นเอมิยะกำลังถูหลังให้กับ Master ตนก็เลยอยากมีส่วนร่วมบ้างก็เลยกระโจนเข้าใส่ด้วยความนึกสนุก

    . . . โชคร้ายหน่อยที่เรนยะดันไม่สนุกด้วยนี่สิ

    ตูม !

    “ด้านหน้าไม่ต้องเฟ้ย !!!” เรนยะที่เห็นเจ้าโชตะหัวแดงพุ่งเข้ามาเขาก็เลยยกเท้าถีบอีกฝ่ายกระเด็นตกบ่อออนเซ็นไป

    ทางฝั่งผู้หญิง

    หนูเงียบที่ได้สกาฮะช่วยใช้เวทรูนระงับพิษกำลังแช่น้ำร้อนด้วยความน้อยใจจนหนูแจ๊คสงสัยเพราะคิดว่าหนูเงียบไม่สบายตัว

    “อ้าวๆหนูฮัซซันไม่สบายตัวหรือจ๊ะ ?” ไรโคได้เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงแต่เหมือนเป็นการตอกย้ำเสียมากกว่า

    ดึ๋ง !!!

    “ถ้าไม่ไหวก็ขึ้นไปก่อนก็ได้นะ” สกาฮะยืดแขนผ่อนคลายจนเกิดภาพสุดเซ็กซี่ขึ้น

    ดึ๋ง !!!

    หนูเงียบที่เห็นก้อนเนื้อดึ๋งดั๋งของไรโคกับหุ่นอันแสนอันเซ็กซี่ของสกาฮะเธอก็เกิดความอิจฉาขึ้นมาจนทำให้สุดท้ายเธอก็เผลอแช่น้ำร้อนนานเกินจนสลบไปในที่สุด

    “ว้าย !!! หนูฮัซซัน !!!” ไรโคที่เห็นหนูเงียบสลบคาบ่อน้ำร้อนก็ได้เข้าไปช่วยเหลือโดยการรวบตัวหนูเงียบเอาไว้จนจมไปในก้อนเนื้อดึ๋งดั๋งของเธอ

    “ใหญ่จัง . . . คร่อก !” หนูเงียบได้เพ้อออกมาก่อนที่จะสลบไปจริงๆ

    และเมื่อการแช่ออนเซ็นอันแสนวุ่นวายได้จบลงพวกเรนยะก็ได้สั่งอาหารแสนอร่อยมานั่งทานกันที่ห้องอาหารแบบเต็มอิ่มเพราะมื้อนี้มีคนเลี้ยง

    “เป็นอะไรหรือเปล่าฮัซซันอาหารไม่ถูกปากเหรอ ?” เรนยะที่เห็นหนูเงียบไม่ค่อยเจริญอาหารเขาก็เลยถามดู

    “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ . .” หนูเงียบที่ถูก Master ถามเธอก็ตอบแบบลนลานพลางชำเลืองมองไรโคกับสกาฮะในชุดกิโมโนสุดสยิวใจ

    ดึ๋ง !!!

    “อึก !”

    . . . แพ้แบบราบคาบ !!!

    หนูเงียบเธอถอนใจปลงออกมาเฮือกหนึ่งก่อนที่จะลงมือทานอาหารต่อทำเอา Master อย่างเรนยะตามไม่ทันเลยทีเดียว

    “เอาเถอะไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” 

    เมื่อไม่มีอะไรแล้วเรนยะก็หันมาสนใจลิ้มลองซาชิมิปลาดิบของตัวเองต่อ

    อร่อยสุดๆ !!!

    “มื้อนี้คงหลายหมื่นละนะ” 

    เรนยะหัวเราะเล็กน้อยเพราะงานนี้พวก Servant เองก็ทานด้วยเห็นทีคราวนี้จิไรยะคงได้มีกระเป๋าตังฉีกกันบ้างละ

    หลังจากที่ทุกคนทานอาหารสุดหรูกันเรียบร้อยแล้วเรนยะก็ได้เข้ามานั่งรอให้ผู้มีพระคุณที่อุตส่าห์จ่ายค่าที่พักรวมถึงค่าอาหารให้อย่างจิไรยะที่ห้องของตัวเอง

    “เมื่อไหร่ตาลุงนี่จะตื่นกันเนี่ย !” 

    เรนยะเข้าไปใช้นิ้วจิ้มๆที่ตัวจิไรยะพยายามปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นเพราะนี่มันก็เกือบใกล้จะถึงเวลาที่พวกลัทธิจาชินจะเข้ามาที่เมืองนี้แล้วถ้าเกิดคลาดกันขึ้นเขาอาจจะหาพวกนั้นไม่เจอก็เป็นได้

    “ว่าแต่ข้างนอกใครมาทำเสียงดังเอะอะอีกละ” 

    เรนยะที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายจากนอกห้องก็เดินออกมาดูนั่นจึงทำให้เขาได้เจอกับพระเอกของโลกนี้ที่ไม่ได้เจอกันมานาน

    “ทำตัววุ่นวายไม่เปลี่ยนเลยนะ นารูโตะ” 

    เรนยะกอดอกมองนารูโตะที่กำลังทะเลาะกับเถ้าแก่เจ้าของโรงแรมถ้าให้เขาเดาก็คงเพราะเจ้านารูโตะจะขอเข้ามาหาจิไรยะที่นี่แต่เถ้าแก่ดันไม่อนุญาตเพราะเกรงว่าจะไปรบกวนแขกคนอื่นๆเข้าก็เลยเกิดปากเสียงขึ้นแบบนี้

    “เรนยะ ?” 

    นารูโตะทำหน้าตาแปลกใจสุดๆที่ได้เจอกับเรนยะที่นี่ซึ่งตัวเรนยะนั้นไม่แปลกใจอะไรเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าช่วงนี้ถ้าจิไรยะอยู่ที่ไหนนารูโตะก็จะอยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน

    “ถ้ามาหาตาลุงลามกนั่นละก็เขาอยู่ในห้องฉันเองแหละ”

    “ตามมาสิ”

    เรนยะได้ช่วยเคลียร์กับเถ้าแก่ก่อนที่จะพาเจ้านารูโตะมาหาจิไรยะที่ยังคงนอนไม่ได้สติที่ห้องพักของเขา

    ตูม !

    “ตื่นได้แล้วเฟ้ยตาเซียนลามก !!!” 

    พอนารูโตะเจอผู้เป็นอาจารย์เท่านั้นแหละหมอนี่ก็เข้าไปถีบทันทีเล่นทำเอาจิไรยะกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงห้องจนเกิดรอยร้าวเลยทีเดียว

    . . . ปลุกแบบนี้ก็ไม่บอกแต่ทีแรก

    “ชิชะ เจ้าเด็กบ้านี่ถีบอาจารย์แบบนี้ได้ยังไงกัน !!!”

    “ไม่ต้องมาพูดเลยอาจารย์โลกไหนเขาขโมยกระเป๋าเงินแถมยังเล่นทิ้งสัมภาระหนักๆให้กับลูกศิษย์ตัวเองแล้ววิ่งเข้าเมืองมาคนเดียวแบบนี้กันละเฟ้ย !!!”

    2 ศิษย์อาจารย์ได้เปิดสงครามน้ำลายตามประสาโดยมีเรนยะนั่งดูทั้งสองด้วยสีหน้าว่างเปล่า

    . . . ให้ 2 คนนี้ช่วยจะได้เรื่องไหมเนี่ย

    (ลง)

    

    ลงช้าเพราะ . . . โทโมเอะชวนเล่นเกม

    # พระเจ้าขอให้ลง