คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตื่น
ที่ประเทศญี่ปุ่นปี 1987 ณ เมืองมิซากิ
ในห้องพยาบาลของโรงเรียนมิซากิเด็กนักเรียนชายชั้นมัธยมต้นคนหนึ่งบนเตียงได้ตื่นขึ้นก่อนที่จะมองสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นตาด้วยความสับสน
“ห้องพยาบาล . . ?”
ชายหนุ่มได้ลุกขึ้นจากเตียงคนไข้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปทางหน้าต่างที่แสงแดดส่องแยงตาพรางเหม่อมองตัวเมืองที่แปลกตาอย่างไม่เข้าใจโดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสายตาของเขาไม่สะทกสะท้านกับแสงแดดเลยแม้แต่น้อยทั้งที่จริงแล้วเขาควรจะรู้สึกแสบตาแท้ๆ
ยังไม่ทันจะได้หายสงสัยชายหนุ่มก็กุมหัวด้วยความเจ็บปวดเนื่องจากเขาได้ยินเสียงที่ฟังดูสับสนจำนวนมาก
เสียงคนพูดคุยนับร้อยที่ไม่ใช่ภาษาไทยแต่จากสำเนียงตามความเข้าใจของเขาคงเป็นภาษาญี่ปุ่น
รวมทั้งเสียงแสบแก้วหูของแตรรถยนต์ที่เสียดแทงเข้ามาในหูมันแทบจะทำให้ชายหนุ่มคลุ้มคลั่ง
“อึก !”
“หนวกหู . .”
ด้วยความเจ็บปวดทรมานนี้เองจึงทำให้ชายหนุ่มคนนี้เผลอสะบัดมือไปดึงผ้าม่านหน้าต่างของห้องพยาบาลลงมาทำให้แสงแดดที่ส่องตัวเขาถูกปิดกั้นด้วยม่านบังแดดแทน
หลังจากนั้นสักพักเสียงชวนปวดหูที่ชายหนุ่มได้ยินนั้นก็ได้เงียบลงและกลับสู่สภาวะปกติ
“แฮ่กๆ !!!”
หลังผ่านพ้นความทรมานเมื่อครู่มาได้ชายหนุ่มก็แถบจะสลบเขารู้สึกเหนื่อยกล้าอย่างมากเพราะสมองรับข้อมูลมากเกินไปจากการฟังเสียง
“เกิดอะไรขึ้นกับฉัน . .”
ความเจ็บปวดรวมทั้งเหงื่อที่ไหลเต็มตัวย้ำเตือนชายหนุ่มว่าทั้งหมดนี้มันไม่ใช่ความฝัน
“อ้าวตื่นแล้วหรือ ?”
ภาษานี้มันภาษาญี่ปุ่น . . .
ชายหนุ่มนึกประหลาดใจเพราะอีกฝ่ายพูดภาษาญี่ปุ่นแท้ๆแต่ตัวเขากลับฟังออกทั้งๆที่ไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นมาก่อน
หรือเพราะเสียงที่ได้ยินนั่นกัน . .
ถ้าเป็นอย่างที่ตัวเขาคิดจริงๆมันคงมหัศจรรย์มากที่แค่ฟังเสียงนับร้อยบริเวณโดยรอบสมองของเขาก็สามารถคัดกรองข้อมูลและเรียนรู้ภาษาได้แบบนี้
หญิงสาวในชุดกราวแบบคุณหมอที่น่าจะเป็นอาจารย์ห้องพยาบาลได้เปิดประตูห้องเข้ามาก่อนที่จะเอ่ยทักชายหนุ่มพร้อมเอามือมาแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้
“ไม่มีไข้แต่เหงื่อออกเยอะเลยนะอย่าลืมดื่มน้ำชดเชยซะด้วยละ”
“ได้ยินที่ฉันพูดไหมเนี่ยเธอ ?”
ที่อาจารย์สาวจะถามแบบนี้ก็ไม่แปลกเนื่องจากตอนนี้ตัวชายหนุ่มนั้นไม่ได้ฟังสิ่งที่อาจารย์สาวพูดเลยแม้แต่น้อยเนื่องจากในตอนนี้เขากำลังหน้าแดงจากอาการเขินอาย
เพราะในมุมมองสายตาของเขาชุดคุณหมอของเธอมันจางหายไปจนชายหนุ่มสามารถมองเห็นเรือนร่างรวมทั้งชุดชั้นในสีดำสุดเซ็กซี่ของอาจารย์ถ้าตอนแรกไม่เห็นว่าเธอสวมชุดกราวสีขาวก่อนหน้าเขาคงเข้าใจผิดคิดว่าเธอแก้ผ้ามาคุยกับเขาตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ
ซึ่งตัวชายหนุ่มก็ก้มหน้าหลับตาไม่กล้ามองต่อเพราะเขาไม่มีความตั้งใจจะแอบมองจนอาจารย์สาวงุนงงกับปฏิกิริยาของชายหนุ่ม
“ช่างเถอะไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว”
อาจารย์สาวห้องพยาบาลได้เดินไปที่โต๊ะทำงานของเธอก่อนที่จะหยิบปากกาจดบันทึกอาการของชายหนุ่มที่เข้ามาใช้ห้องพยาบาล
“ขอโทษครับทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ?”
ถึงจะตะกุกตะกักไปบางแต่ชายหนุ่มก็สามารถสื่อสารกับอาจารย์ห้องพยาบาลเป็นภาษาญี่ปุ่นได้ซึ่งทางอาจารย์สาวก็ไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตอะไรเพราะคิดว่าชายหนุ่มคงยังสะลึมสะลืออยู่
“จำไม่ได้หรือไงในระหว่างเดินแนะนำสถานที่เธอก็โดนลูกดอดจ์บอลอัดเข้าเต็มหน้าสลบไปจนทุกคนต้องช่วยกันแบกเธอมานอนที่ห้องพยาบาลนี่ไง”
“พึ่งย้ายมาใหม่แท้ๆซวยแต่วันแรกเลยนะเธอ ฮิ ฮิ”
อาจารย์สาวห้องพยาบาลแซวเล่นก่อนที่จะเปิดม่านให้แสงแดดส่องในห้องอีกครั้ง
“ไท . . โย . . .”
!!!
หลังได้สัมผัสกับแสงแดดอีกครั้งชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงแต่มันไม่ใช่เสียงที่ฟังดูวุ่นวายชวนสับสนหรือเจ็บปวดแบบในตอนแรก
เสียงนี้มันราวกับกำลังเรียกตัวเขาอยู่ไม่มีผิด
“กระเป๋านักเรียนของเธออยู่ใต้เตียงนะถ้าดีขึ้นแล้วก็ไปที่ชั้นเรียนซะด้วยละ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับแบบงงๆก่อนที่จะสำรวจภายในกระเป๋านักเรียนของตัวเองซึ่งเขาก็ได้พบกับประเป๋าเงินแบบพับโดยภายในประเป๋าเงินนั้นเองก็มีบัตรประจำตัวนักศึกษาของเขาอยู่
ชายหนุ่มหยิบบัตรนักศึกษาขึ้นมาอ่านก่อนที่จะทำสีหน้าประหลาดใจเพราะว่าชื่อในบัตรของเขานั้น . .
ก็คือ “ไทโย” แบบเดียวกันกับเสียงเรียกที่ตัวชายหนุ่มได้ยิน
ชื่อ ไทโย
นักศึกษาชั้นมัธยมต้นโรงเรียนมิซากิ
หมายเลข 202125648000
“นี่คือชื่อของเราในตอนนี้สินะ . .”
ส่วนเรื่องที่ในบัตรไม่ได้ระบุนามสกุลเขาไม่แปลกใจอะไรเพราะกรณีเดียวที่คนไม่มีนามสกุลก็คือเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อแม่หรือผู้อุปการะ
แต่ดวงตาของเขาก็ยังคงสับสนอยู่ดีว่าทำไมตัวเขาถึงได้มาอยู่ในประเทศญี่ปุ่นได้กัน
“ขออนุญาตค่า ~”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดประตูห้องพยาบาลเข้ามาอย่างแก่นแก้วทำให้ชายหนุ่มที่ได้ชื่อใหม่ว่าไทโยได้สติขึ้นมา
“เธอคือ !”
ทันทีที่เห็นนักเรียนหญิงคนนี้ไทโยก็แทบไม่เชื่อสายตาเพราะเธอคนนี้คือ . .
“ว่าไงได้สติแล้วสินะนักเรียนใหม่ขอโทษด้วยนะที่ตบลูกบอลอัดหน้านายจนสลบแบบนี้น่ะ”
หญิงสาวพูดขอโทษปนขับขันไม่ได้รู้สึกผิดอย่างปากว่าแม้แต่น้อย
“ลืมแนะนำตัวไปเลยฉันชื่อ อาโอซากิ อาโอโกะ ฝากตัวด้วยนะคุณนักเรียนใหม่”
(ลง)
ข้ามมิติมาวันแรกก็เปิดใช้งานพลัง สายตา X-Ray กับ การฟังคลื่นเสียง เรียบร้อย
ความคิดเห็น