ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #170 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 66

เรนยะที่กลายเป็นคิวเลอร์ บีด้วยคาถาแปลงร่างกุมศีรษะด้วยความปวดแสบนำ้ตาเล็ดสายตาเขาจดจ้องไรคาเงะที่กำลังหิ้วคอตนด้วยความไม่พอใจ

    “มองอะไรบีอยากได้อีกหมัด ?”

    เห็นไรคาเงะยกกำปั้นขึ้นมาเตรียมจะเขกหัวเขาอีกรอบเรนยะเลยรีบถอนสายตาออกราวกับยอมจำนนแต่ภายในใจของเด็กชายนั้นได้แอบจดความแค้นนี้เอาไว้แล้ว

    ฝากไหวก่อนเถอะ . . .

    เรนยะได้ถูกไรคาเงะลากเข้าไปขังในห้องสำนึกผิดซึ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะจากไปก็ยังไม่วายเขกกบาลส่งท้ายเขาอีกทีทำให้บนหัวของเด็กชายตอนนี้มีก้อนสีเนื้อทรงกลมสองก้อนต่อยอดราวกับไอศกรีมโคน

    “อูย ~ เจ็บ !”

    เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจากไปแล้วเรนยะก็คลายคาถาแปลงร่างใช้มือแตะหัวโนชวนเจ็บจี๊ดบนหัวตัวเองหวังบรรเทาความเจ็บแสบที่ได้รับจากไรคาเงะ

    “รอเสร็จธุระก่อนเถอะ . . .”

    เรนยะเอ่ยกัดฟันอย่างแค้นเคืองพลางมองสำรวจรอบๆห้องขังโล่งๆที่ทำจากไม้ธรรมดา

    “หน้าห้องมีคนเฝ้าแค่คนเดียวสินะ”

    การเฝ้าระวังไม่ค่อยแน่นหนาไม่น่าแปลกใจเลยที่คิวเลอร์ บีจะหนีเที่ยวได้ทุกครั้ง

    เรนยะแอบบ่นเล็กน้อยก่อนที่ใช้การปกปิดตัวตนแอบออกมาจากห้องขังและตรงไปยังห้องเก็บเอกสารของไรคาเงะ

    “ไม่ใช่ . . นี่ก็ไม่ใช่”

    เรนยะรื้อเอกสารจำนวนมากมานานกว่าชั่วโมงแล้วทว่าเขาก็ยังไม่มีวี่แววจะเจอสิ่งที่ตามหาเลยแม้แต่น้อย

    เด็กชายโยนเอกสารทิ้งแสดงการยอมแพ้สายตาเหล่มองนินจาผู้ดูแลห้องเอกสารที่ถูกเขาจับมัดเอาไว้แน่นอย่างหมดหนทางเพราะจากการสอบปากคำด้วยการอ่านความทรงจำแล้วอีกฝ่ายเองก็ไม่รู้ว่าร่างของสองพี่น้องคินกินถูกฝังที่ไหนเช่นกัน

    “แสดงว่ามีแค่ไรคาเงะคนเดียวที่รู้สินะว่าศพของพี่น้องคินกินอยู่ที่ไหน”

    เมื่อไม่มีเบาะแสอื่นอีกการอ่านความทรงจำผ่านการสัมผัสตัวไรคาเงะจึงกลายเป็นหนทางเดียวของเด็กชาย

    นั่นจึงทำให้เรนยะใช้เวลาทั้งวันตามติดชีวิตไรคาเงะตลอดเพื่อหาโอกาสอ่านความทรงจำอีกฝ่าย

    “ในที่สุดก็มีโอกาส”

    จนกระทั่งตกดึกที่ไรคาเงะเข้านอนเรนยะก็ได้หยิบบางอย่างออกมาจากคลังสมบัติด้วยสีหน้าชั่วร้าย

    

    ซึ่งเรนยะไม่ได้หยิบออกมาแค่ซองเดียวแต่เขาหยิบออกมามากกว่า 100 ซอง

    “บังอาจมาเขกหัวท่านเรนยะผู้นี้จงรับโทษทัณฑ์ไปซะ !”

    เด็กชายแง้มบานประตูอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะปาซองปริศนาทั้ง 100 ซองเข้าไปในห้องนอนไรคาเงะพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก

    ซึ่งการเคลื่อนไหวดังกล่าวก็ได้ทำให้ไรคาเงะลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความสงสัยแต่ยังไม่ทันจะได้ลุกจากเตียงก็มีเสียงต่อไปตามมาทันที

    ปุ้ง !!!

    “นั่นใครน่ะ !!!”

    ไรคาเงะมองดูต้นตอของเสียงก็พบเข้ากับซองสีเงินประหลาดมากมายเกลื่อนเต็มพื้นห้องนอนของตน

    ก่อนที่ไรคาเงะจะได้อ้าปากเรียกพวกหน่วยลับมาตรวจสอบจมูกของเขาก็ขยับฟุดฟิดเพราะได้กลิ่นบางอย่างฟุ้งเต็มห้องพร้อมด้วยมวลอากาศสีเหลืองอมเขียวที่เริ่มกระจายตัว

    “ม . . เหม็นโว้ยย !!!”

    ไรคาเงะที่เจอกลิ่นสุดเหม็นกระแทกจมูกเข้าไปก็หงายท้องสลบเหมือดตาเหลือกน้ำลายฟูมปากคาเตียงนอนทันทีซึ่งเรนยะที่ใช้เนตรจิตดูอยู่นอกห้องก็พยายามกลั้นขำสุดฤทธิ์เพราะกลัวว่าจะเผลอปล่อยก๊ากออกมาจนเสียงาน

    เด็กชายเฝ้ารอจนเริ่มมั่นใจว่ากลิ่นมหาประลัยภายในห้องเริ่มจางลงแล้วจึงค่อยๆเริ่มแง้มประตูทีละน้อย

    “เรียบร้อยเจอซองละ 5 บาทเข้าไป 100 ซองเป็นไงละ”

    เรนยะกอดอกมองไรคาเงะอย่างสะใจเพราะได้แก้แค้นที่อีกฝ่ายบังอาจมาเขกหัวตน

    “มาดูความทรงจำของไรคาเงะกันเลย”

    เรนยะคาดหวังเล็กน้อยกับความทรงจำของคนระดับคาเงะของหมู่บ้านว่าจะมีความลับปกปิดเอาไว้มากขนาดไหน

    ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสกับตัวไรคาเงะภาพความทรงจำก็หลั่งไหลเข้าสู่ความคิดของเด็กชายราวกับภาพยนตร์

    แต่ในบรรดาความทรงจำทั้งหมดนี้มีเพียง 2 อย่างเท่านั้นที่เรนยะสนใจจริงๆ

    อย่างแรกคือสถานที่ฝังศพของพี่น้องคินกินอันเป็นจุดประสงค์หลักของเด็กชาย

    ส่วนอย่างที่สองนั้นคือศพของ ฮิวงะ ฮิซาชิ พ่อของฮิวงะเนจิที่ถูกหมู่บ้านคุโมะเก็บเอาไว้ศึกษาเนตรสีขาวที่ศูนย์วิจัยลับ

    “ถือว่าเป็นของขวัญให้กับตระกูลฮิวงะก็แล้วกัน . . .”

    เรนยะตัดสินใจว่าหลังขุดศพสองพี่น้องคินกินแล้วเขาจะถือโอกาสนี้พาร่างของฮิวงะ ฮิซาชิกลับคืนสู่โคโนฮะที่เป็นบ้านเกิด

    ไม่ว่าพ่อของเนจิเลือกที่จะตายเพื่อหมู่บ้านตายเพื่อตระกูลหรือตายเพราะถูกลูกคิดของผู้บริหารระดับสูงของหมู่บ้านบังคับก็ตามแต่ในฐานะผู้เสียสละแล้วร่างของเขาก็สมควรได้รับการฝังอย่างสมเกียรติ

    เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่คนมีชีวิตอยู่อย่างเราๆสามารถมอบให้แก่ผู้ตายได้ . . .

    (ลง)

    

    รู้กันอยู่ว่าตัวฟรีจะเลือกใคร