ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #165 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 64

สิ้นคำยืนยันของริวทุกสายตาก็หันไปจับจ้องที่เด็กผมทองอย่างพร้อมเพรียงด้วยความรู้สึกหลากหลายไม่ว่าจะทั้งตกใจหรือเหลือเชื่อ

    “สำหรับข้อตกลงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรที่เห็นด้วยเพียงแต่ผมมีข้อแม้”

    เรนยะทำท่าชูนิ้วชี้ขึ้นมาขณะมองมิฟุเนะด้วยรอยยิ้มธุรกิจ

    “ได้โปรดเอ่ยมาได้เลย”

    มิฟุเนะที่หายตกใจแล้วได้ก้มหัวพร้อมรับฟังข้อเรียกร้องจากประธานของกลุ่มการค้าตรงหน้าตน

    เรนยะได้เข้าไปกระซิบบางอย่างกับมิฟุเนะซึ่งหลังจากที่ได้ฟังข้อแม้จากเด็กชายมิฟุเนะก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจแต่เขาก็พยักหน้าตกลงในที่สุด

    ไคสะที่เห็นทั้งสองกระซิบกระซาบกันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลว่าข้อแม้ของเด็กชายคือการจัดการกับเขา

    ผลประโยชน์ของกลุ่มการค้าในครั้งนี้เรียกได้ว่าพัวพันหลายฝ่ายต่อให้เป็นตัวไคสะเองก็คงไม่พ้นต้องทำการคว้านท้องเพื่อชดใช้หากเขาทำลายผลประโยชน์ของแคว้น

    แต่ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเหนือความคาดหมายเพราะไคสะพบว่าเด็กชายกับมิฟุเนะนั้นได้หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะพากันชักชวนคนของตัวเองไปฉลองกันทิ้งให้กลุ่มของไคสะยืนอยู่แบบนั้นราวกับกลุ่มคนโง่

    . . .

    1 วันต่อมา ณ ถ้ำริวจิ

    เรนยะเดินออกมาจากสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ด้วยแววตาสั่นไหวเขาได้เข้าพบและสนทนากับเซียนนางพญางูขาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

    หลังจากเสร็จเรื่องที่แคว้นเหล็กเรนยะก็ใช้วิมารเดินทางมาพบกับเซียนงูขาวตามคำเชิญซึ่งในตอนแรกเด็กชายก็คิดว่าสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะบอกตนนั้นก็คงไม่ต่างจากคำทำนายของเซียนกบใหญ่

    แต่ผลปรากฏว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น . . .

    “อากาชา (ราก) . . .”

    เรนยะรู้สึกว่าเส้นทางอนาคตของเขาคงจะไม่ง่ายเสียแล้วแถมมีแนวโน้มที่จะล้มเหลวเสียด้วย

    “อนาคตมันเปลี่ยนแปลงกันได้นี่นะ”

    เด็กชายเลิกคิดมากก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านคุโมะงาคุเระซึ่งเป้าหมายต่อไปของเขานั้นแน่นอนว่าต้องเป็นการขุดศพของสองพี่น้องคินคาคุและกินคาคุที่มีจักระจิ้งจอกเก้าหางในตัว

    ประวัติของสองพี่น้องคินกินนั้นคือนินจาทรยศแห่งหมู่บ้านคุโมะงาคุเระพวกเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้ไรคาเงะรุ่นที่สองและโฮคาเงะรุ่นสองเสียชีวิตซึ่งเท่าที่เรนยะได้ยินมาสองพี่น้องคินกินคู่นี้ได้ชักชวนพรรคพวกจำนวนหนึ่งในหมู่บ้านก่อกบฏแล้วทำการซุ่มโจมตีขณะที่คาเงะทั้งสองหมู่บ้านกำลังเจรจาเรื่องการเป็นพันธมิตร

    “ได้เวลาหลวงพ่อเต้าหู้เสฉวนออกโรงอีกรอบ แปลงร่าง !”

    พฤติกรรมขุดศพนับว่าค่อนข้างชั่วร้ายดังนั้นเรนยะจึงต้องทำการปลอมตัวด้วยคาถาแปลงร่างเสียหน่อยเพื่อไม่ให้มีปัญหาเกิดข้อพิพาทภายหลัง

    “คราวก่อนที่เราเข้ามาเก็บรหัสพันธุกรรม 2 หางกับ 8 หางก็นับว่าทำเอะอะไปพอสำควรการป้องกันของหมู่บ้านคุโมะคงเข้มงวดยิ่งขึ้น . .”

    โชคดีที่ครั้งนั้นเด็กชายได้ทิ้งอักขระคาถามิติเผื่อเอาไว้ใกล้ๆหมู่บ้านคุโมะจึงทำให้เขาประหยัดเวลาในการเดินทางไปได้

    “โย่ว โย่ว ! วิถีแห่งการแร็พไม่อาจหยุดได้ คิดได้นั้นจึงรีบจรลีหนีเที่ยว ไอ้บ้านั่นไอ้บ้านี่ ~”

    ชายร่างใหญ่สวมแว่นกันแดดพกดาบแปดเล่มที่กำลังขับทำนองจู่ๆก็หยุดลงก่อนที่จะหยิบสมุดจดขึ้นมาขีดเขียนด้วยท่าทีจริงจัง

    “ไม่ค่อยคล้องจองเลยแฮะ ไอ้บ้านั่นไอ้บ้านี่ ~”

    การร้องแร็พสุดห่วยแตกอันเป็นเอกลักษณ์คนๆนี้ไม่ใช่ใครเลยนอกจาก คิลเลอร์ บี น้องชายของไรคาเงะรุ่นสี่ที่เป็นร่างสถิตย์ของ 8 หางนามกิวคิ

    “เลิกแร็พห่วยแตกนั่นสักทีเถอะ บี มันหนวกหู . . .”

    แปดหางภายในร่างที่เป็นคู่หูถึงกับต้องเอ่ยปากขอร้องให้อีกฝ่ายที่เป็นร่างสถิตย์หยุดร้องไม่รู้เวรกรรมอะไรทำให้เขาต้องมาถูกผนึกในร่างสถิตย์ชอบแร็พแบบนี้

    “แร็พน่ะมันเป็นศิลปะนะไม่รู้หรือไง ไอ้บ้านั่นไอ้บ้านี่ ~”

    เมื่อรู้ว่าข้อร้องแล้วไม่ได้ผลสุดท้ายแล้ว 8 หางก็เลยเลือกที่จะหาเรื่องชวนคุยกับอีกฝ่ายแทนอย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องทนฟังแร็พ

    “หนีออกมาจากหมู่บ้านแบบนี้นายไม่กลัวไรคาเงะอัดเอาหรือยังไง บี”

    หลังเหตุการณ์ที่ร่างสถิตย์ของสัตว์หางทั้งสองถูกบาทหลวงนิรนามจู่โจมในหมู่บ้านทำให้ไรคาเงะที่ทราบเรื่องได้สั่งค้นหาบาทหลวงผู้นี้แต่ก็ไม่มีข่าวคราวใดๆฉะนั้นเพื่อความปลอดภัยไรคาเงะจึงได้ทำการสั่งกักบริเวณของร่างสถิตย์ทั้งสองคนให้อยู่แต่ภายในหมู่บ้าน

    แต่แน่นอนว่าคนไฮเปอร์ (พวกที่อยู่นิ่งไม่เป็น) อย่าง บี นั้นไม่เชื่อฟังดังนั้นเขาจึงได้แอบหนีออกมาจากหมู่บ้านคุโมะเพื่อหาแรงบันดาลใจในการร้องแร็พตามประสาเจ้าตัวอย่างที่เห็นตอนนี้

    “อย่างซีเรียสไปเลยน่าอย่างมากก็แค่โดนบ่นกับเขกกบาลเท่านั้นแหละ . . . มั้งนะ”

    พอคิดถึงนิสัยของพี่ชายสุดรักของตัวเองแล้วน้ำเสียงของ บี ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตนจะโดนแค่เขกกบาลเบาๆใครจะไปรู้ถ้าพี่ชายเขาโกรธขึ้นมาจริงๆเขาอาจจะถึงขั้นถูกเขกกบาลแยกเลยก็ได้

    ระหว่างที่บีกับแปดหางกำลังสนทนากันอยู่นี้เองจู่ๆก็มีร่างของใครบางคนโผล่ออกมาจากอากาศดื้อๆสร้างความตกใจให้แก่ทั้งคู่ไม่ใช่น้อย

    !!!

    ซึ่งคนที่จู่ๆก็โผล่มาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากเรนยะในคราบของบาทหลวงโคโตมิเนะ คิเรย์ที่กำลังเป็นที่ต้องการตัวของหมู่บ้านนินจาคุโมะในตอนนี้

    เรนยะที่โผล่มาเจอกับร่างสถิตย์แปดหางก็ตกใจไม่แพ้กันเรียกได้ว่าคราวนี้เซอร์ไพรส์กันทั้งสองฝ่าย

    บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบจนในที่สุดก็เป็นฝ่ายบาทหลวงที่ตัดสินใจเอ่ยทักทาย

    “ย . . . โยว่ๆ . . .”

    ซึ่งบาทหลวงดูจะลนลานและเกร็งเล็กน้อยจนเผลอชูนิ้วกลางให้บีแทนที่จะเป็นนิ้วชี้กับนิ้วก้อยที่เป็นสัญลักษณ์ชาวแร็พทำเอาเจ้าตัวเก็บมือแทบไม่ทัน

    แต่หารู้ไม่ว่าบีนั้นได้ทำการชักดาบทั้งแปดเล่มออกมาตั้งท่าพร้อมรบตั้งแต่เรนยะโชว์นิ้วกลางให้แล้ว

    ซวยชะมัด . . .

    (ลง)

    

    SUS !!!