ระบบวีรชนข้ามโลกนินจา

ลำดับตอนที่ #164 : ภาคสัตว์หางพันธุกรรม ตอนที่ 63

นอกคฤหาสน์โกซาเอม่อน

    “ท่านไคสะข้าว่าเจ้าเด็กนั่นคงไม่พ้นถูกคฤหาสน์กินคนนี่เขมือบไปไม่เหลือแม้แต่กระดูกแล้วเราอย่ารอให้เสียเวลาเลย”

    กลุ่มซามูไรกำลังจับกลุ่มสนทนากันซึ่งส่วนใหญ่เห็นพ้องต้องกันว่าไม่ควรรออีกต่อเพราะหลายปีมานี้ไม่เคยมีใครรอดกลับออกมาจากคฤหาสน์โกซาเอม่อนได้เลยสักคน

    “รออีกหน่อย . .”

    ไคสะที่เป็นผู้นำตัดสินใจที่จะรออีกสักระยะสำหรับสมบัติของตระกูลโกซาเอม่อนที่ตัวเขานั้นปรารถนา

    ภายในแคว้นเหล็กของเหล่าซามูไรนั้นมีซามูไรอยู่สองกลุ่มโดยกลุ่มแรกจะเป็นของมิฟุเนะผู้นำของเหล่าซามูไรคนปัจจุบันที่ยึดหลักความเป็นกลางและไม่คิดแทรกแซงความขัดแย้งของพวกนินจา

    อีกกลุ่มหนึ่งคือกลุ่มของไคสะที่ไม่เห็นด้วยกับการนำของมิฟุเนะเพราะเชื่อว่าซามูไรอย่างพวกเขานั้นควรจะแสดงพลังให้โลกได้ประจักษ์และทวงศักดิ์ศรีกลับคืนมาจากพวกหมู่บ้านนินจาทั้ง 5

    ง่ายๆก็พวกกลุ่มหัวรุนแรงนั่นแหละ . . .

    “พวกพี่ชายรออะไรอยู่เหรอ ?”

    !!!

    ในระหว่างที่เฝ้ารอนั้นเองจู่ๆเสียงปริศนาที่ไม่คุ้นหูก็ได้ถูกเอ่ยขึ้นท่ามกลางเหล่าซามูไรสร้างความตกใจแก่พวกเขาเป็นอย่างมาก

    “น . . นี่”

    “เจ้าเด็กนี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ !”

    แต่ในบรรดากลุ่มซามูไรทั้งหมดมีเพียงแค่ตัวไคสะคนเดียวเท่านั้นที่กลับสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว

    “ดาบเล่มนั้น . .”

    สายตาของไคสะจดจ้องอยู่กับดาบรูปร่างประหลาดที่มีคมเขี้ยวยื่นออกมาราวกับกิ่งก้านต้นไม้ในมือของเด็กชายด้วยหัวใจที่เต้นแรง

    ไม่ผิดแน่นี่คือดาบเข็ดเขี้ยวในตำนานคาดไม่ถึงเลยว่ามรดกของโกซาเอม่อนจะเป็นดาบเล่มนี้จริงๆ !!!

    “เจ้าหนูขอดูดาบนั่นหน่อยสิ”

    ไคสะไม่พูดเปล่าเขายังยื่นมือออกไปหวังคว้าดาบในมือของเรนยะอีกด้วย

    ซึ่งเรนยะที่เห็นแบบนั้นรอยยิ้มไร้พิษภัยก็แปรเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มเย้ยหยัน

    “พี่ชายอยากดูดาบเจ็ดเขี้ยวเล่มนี้สินะ . .”

    “จัดไป !”

    เรนยะชูดาบเจ็ดเขี้ยวขึ้นฟ้าพร้อมจะป้อนพลังงานธรรมชาติเข้าสู่ดาบให้แสดงพลังออกมา

    “ช้าก่อน !!!”

    แต่ก่อนที่ดาบเจ็ดเขี้ยวจะแสดงรูปร่างที่แท้จริงแล้วแผลงฤทธิ์ออกมานั้นเสียงปริศนาก็ได้เข้ามาขัดจังหวะ

    “มิฟุเนะ !”

    ไคสะกัดฟันแน่นแสดงความโกรธเพราะผู้ที่เข้ามาขัดจังหวะเขานั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากตัวมิฟุเนะที่มีความเชื่อต่างกันโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายพึ่งช่วยชีวิตของเขาเอาไว้แบบหวุดหวิด

    ส่วนเรนยะที่เห็นคนเดินตามหลังมิฟุเนะมานั้นก็เผยรอยยิ้มออกมาเพราะคนๆนี้นั้นเป็นคนคุ้นเคยกับเขา

    “มาคุยธุรกิจที่แคว้นเหล็กเหรอคุณริว ?”

    เด็กชายเอ่ยขณะลดดาบในมือลง

    “ใช่บังเอิญจริงๆ”

    ริวพยักหน้าตอบเด็กชายที่เป็นเจ้านายของเขาอย่างสุภาพ

    “ไคสะเจ้าคิดจะทำอะไรของเจ้าถึงได้มาล้อมเด็กคนหนึ่งแบบนี้”

    มิฟุเนะเอ่ยเสียงขุ่นมัวเพราะในระหว่างที่กำลังเจรจาการเปิดร้านค้าครบวงจรอย่าง 8-22 ที่กำลังเป็นที่นิยมกับริวคนของเขาก็ได้มาแจ้งว่ากลุ่มของไคสะได้มีการเคลื่อนไหวแปลกๆตนจึงรีบมาดูแต่ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายในฐานะซามูไรจะมาทำอะไรน่าอายแบบนี้

    “เด็กนี่ขโมยมรดกของโกซาเอมอนที่เป็นดังสมบัติของแคว้นเราข้าก็แค่มาทวงมันคืนจากคนนอกก็เท่านั้น”

    คำพูดของไคสะบ่งบอกชัดเจนเลยว่าต้องการชุบมือเปิบโดยอ้างว่าดาบเจ็ดเขี้ยวเล่มนี้เป็นสมบัติของแคว้น

    !!!

    มิฟุเนะที่ได้ยินว่าเด็กตรงหน้าสามารถหามรดกที่ถูกซ่อนไว้ในคฤหาสน์กินคนได้สำเร็จก็รู้สึกแปลกใจอย่างมากเพราะเป็นเวลานานหลายชั่วอายุคนแล้วที่มีคนพยายามตามหาสมบัติของโกซาเอมอนแต่ก็ไม่สำเร็จจนต้องเอาชีวิตมาทิ้ง

    แต่มาวันนี้สมบัติที่ว่าถูกค้นพบแล้วแถมผู้ที่หามันเจอยังเป็นแค่เด็กเสียด้วยจะไม่ให้ทุกคนที่ได้ยินรู้สึกแปลกใจได้ยังไง

    “เดี๋ยวก่อนๆท่านซามูไรเท่าที่ผมได้ยินมาไม่เคยมีการประกาศอย่างเป็นทางการเลยนะว่ามรดกโกซาเอม่อนเป็นสมบัติของแคว้นและต้องส่งคืนให้ไม่ว่ากรณีใดน่ะ”

    ริวเอ่ยขึ้นขณะส่งสายตาเป็นเชิงถามมิฟุเนะที่เป็นหัวหน้าของเหล่าซามูไรภายในแคว้น

    “ถูกต้อง”

    มิฟุเนะยอมรับไม่คิดปิดบัง

    “งั้นก็หมายความว่าถ้าใครเป็นคนหาเจอก่อนก็จะถือว่าเป็นของคนนั้นโดยชอบธรรมถูกต้องไหมท่านมิฟุเนะ ?”

    “เป็นเช่นนั้น”

    ริวถามส่วนมิฟุเนะก็คอยตอบทำให้ข้ออ้างของไคสะที่ต้องการชุบมือเปิบไร้ผล

    “มิฟุเนะเจ้าจะปล่อยให้ของที่ควรเป็นของพวกเราแก่คนนอกจริงๆงั้นหรือไง !”

    แน่นอนว่าไคสะยังคงค้านอย่างไม่เห็นด้วยเพราะนี่คือโอกาสที่เหล่าซามูไรจะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งโดยการอาศัยอำนาจของดาบเจ็ดเขี้ยวที่เป็นดาบในตำนาน

    “นึกไม่ถึงเลยนะว่าซามูไรที่มีเกียรติจะพยายามแย่งชิงสิ่งของผู้อื่นราวกับโจรแบบนี้ท่านมิฟุเนะ”

    “ถ้าเป็นแบบนี้ผมคงต้องคิดทบทวนความร่วมมือระหว่างเราอีกครั้งซะแล้ว”

    คำกล่าวของริวทำให้มิฟุเนะรู้สึกอับอายในฐานะซามูไรจนต้องสั่งห้ามการกระทำของไคสะเพราะกลัวว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้สูญเสียความเชื่อมั่นแล้วกระทบกับการเจรจาร่วมมือเพื่อเปิดร้านค้า 8-22 กับริว

    “พอได้แล้วไคสะเจ้าคิดจะทำให้เกียรติของซามูไรเรามัวหมองงั้นรึ !!!”

    “รู้หรือไม่ว่าความร่วมมือในครั้งนี้มันสำคัญขนาดไหนกับแคว้นเราไคสะถ้ามันล้มเหลวเพราะการกระทำอันไร้เกียรติของเจ้าเจ้าจะรับผิดชอบยังไง !”

    ไคสะที่ได้ฟังมิฟุเนะว่ากล่าวก็ได้แต่กำหมัดแน่นเขารู้ว่าตอนนี้เขาหมดโอกาสที่จะแย่งชิงดาบเจ็ดเขี้ยวมาจากเด็กชายแล้ว

    “ท่านริวเรื่องน่าอายในครั้งนี้ข้าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกข้าสัญญา”

    มิฟุเนะโค้งตัวขอโทษริวโดนหวังว่าอีกฝ่ายจะยังคิดที่จะร่วมมือกับแคว้นตนต่อไป

    “คนที่พวกท่านควรขอโทษจริงๆน่ะไม่ใช่ผมหรอกแถมสิทธิ์การตัดสินใจความร่วมมือของเราก็ไม่ได้อยู่ที่ผมอีกต่อไปแล้ว”

    “หมายความว่ายังไงกันท่านริว”

    มิฟุเนะที่ได้ฟังริวพูดว่าสิทธิ์การตัดสินใจความร่วมมือในครั้งนี้ไม่ได้อยู่กับเขาแล้วก็เกิดความสับสนเพราะไม่น่าจะมีใครใหญ่กว่าอีกฝ่ายแล้ว

    “ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเด็กคนนั้นตัดสินใจ”

    คำกล่าวของริวทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองที่กลุ่มการค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทวีปจะต้องขอคำอนุมัติจากเด็กคนหนึ่งแบบนี้

    เห็นทุกคนยังคงไม่เชื่อริวจึงได้เปิดเผยความจริงที่สะเทือนทวีป

    “ความจริงแล้วเขาคือ ประธานบริษัท ของกลุ่มการค้าเรา”

    !!!

    (ลง)

    

    ประธานบริษัท . . . 

    ผมส่งของครบ 100 ครั้งแล้ว เย้ !!! (แทบหมดแรง)